.
.ஓமர் கய்யாம் என அழைக்கப்படும் கியாஸ் ஒத்-தீன் அபொல்-ஃபத் ஓமார் இபின் எப்ராகிம் கய்யாம் நேஷபூரி (பாரசீக மொழி:غیاث الدین ابو الفتح عمر بن ابراهیم خیام نیشابوری பிறப்பு நேஷபூர், பாரசீகம், மே 18, 1048, இறப்பு டிசம்பர் 4, 1122) ஒரு பாரசீகக் கவிஞரும், கணிதவியலாளரும், மெய்யியலாளரும், வானியலாளரும் ஆவார். இவர் ஓமர் அல் கய்யாமி எனவும் அழைக்கப்படுகிறார். இவர் அவரது கவிதைகளுக்காகவே கூடுதலாக அறியப்படுகிறார். இயற்கணிதப் புதிர்கள் தொடர்பான செயல்விளக்கம் குறித்த ஆய்வுக்கட்டுரை (Treatise on Demonstration of Problems of Algebra), கணிதவியலில் அவரது குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்புகளில் ஒன்றாகும். இதில் முப்படிச் சமன்பாடுகளுக்குத் தீர்வு காண்பதற்கான வடிவவியல் முறை ஒன்றைக் கொடுத்துள்ளார். இருபடிச் சமன்பாடுகளைத் தீர்க்கும் விதியைத் தந்தார். இவர் இயற்றிய இயற்கணக்கியல் பர்சியாவில் பாடநூலாகப்
பயன்பட்டது.காலக்கணிப்பு முறையின் மேம்பாட்டுக்கும் இவர் பங்களிப்புச் செய்துள்ளார். பர்சியக் காலங்காட்டியைத் திருத்தியமைத்தார். இது 365 நாட்களைக் கொண்ட எகிப்தியவகை ஆகும். உயர் வெப்ப தட்ப ஆண்டின் அளவைத் துல்லியமாகக் கணக்கிட்டார்.
இளமைக்காலம்
ஓமர் கய்யாம் எழுதிய இரண்டு அத்தியாயங்கள் கொண்ட அவருடைய நூலின் முதல் பக்கத்தில் உள்ள "முப்படிய சமன்பாடும் கூம்பு வெட்டுகளின் வெட்டுகளும்" இந்த கையெழுத்துப் படி ஈரானில் உள்ள டெஃகரான் (Tehran) பல்கலைக்கழகத்தில் உள்ளது.
கய்யாம், ஈரானில் உள்ள, அன்றைய செல்யூக் பேரரசின் கோராசானின் தலைநகரமான நிஷாப்பூரில் பிறந்தார். இது அன்று கெய்ரோ, பாக்தாத் ஆகிய நகரங்களுக்குப் போட்டியாக விளங்கியது. இவர் கூடாரங்கள் செய்யும் ஒரு குடும்பத்தில் பிறந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. இவர் தனது சிறு வயதின் ஒரு பகுதியை இன்றைய வடக்கு ஆப்கனிஸ்தானில் உள்ள பால்க் என்னும் நகரில் கழித்தார். அங்கே ஷேக் முகம்மத் மன்சூரி என்பவரிடம் கல்வி பயின்றார். பின்னர், கோராசான் பகுதியில் சிறந்த ஆசிரியராக விளங்கிய இமாம் மோவாபாக் நிஷாபூரி என்பவரிடம் கல்வி பயின்றார்.[1]
மிகப் பிரபலமான மூன்று பள்ளித் தோழர்கள் என்னும் கதைப்படி, கய்யாமுடன் இன்னும் இரண்டு பெயர் பெற்ற மாணவர்களும் படித்து வந்தனர். அவர்களில் ஒருவர் நிசாம்-உல்-முல்க். இவர் பின்னர் செல்யூக்கிட் பேரரசில் வாசிர் எனப்படும் பெரிய பதவியில் அமர்ந்தார். மற்றவர் ஹசன்-இ-சாபா. இவர் ஹஷ்ஷாஷின் மதப்பிரிவுக்குத் தலைவரானார். இம் மூவரும் நண்பர்களாயினர். நிசாம்-உல்-முல்க் வாசிர் ஆனதும், மற்ற இரு நண்பர்களும் அவரிடம் சென்று அவரிடம் உதவி கோரினர். ஹசன்-இ-சாபா தனக்கு அரசில் ஒரு பதவி கேட்டுப் பெற்றுக்கொண்டார். ஆனால் அவர் பேராசை கொண்டவராக தனக்கு உதவிய வாசிரை பதவியிலிருந்து அகற்றும் தோல்வியுற்ற சதியொன்றில் பங்குபற்றியதனால் பதவியில் இருந்து அகற்றப்பட்டார். ஓமர் கய்யாம் அடக்கமாகத் தனக்கு வசிப்பதற்கும், அறிவியலைக் கற்பதற்கும், தொழுவதற்கும் ஒரு இடம் மட்டுமே கேட்டார். இவருக்கு உதவிப் பணமாக ஆண்டுக்கு 1,200 மித்கால் பொன் கொடுக்கப்பட்டது. கய்யாம் இதைக் கொண்டே தனது எஞ்சிய காலத்தைக் கழித்தார்.
கி.பி. [1044 – 1123]
உமர் கயாம் ஈரடிப் பாக்கள்
பாரசீக மூலம் : உமர் கயாம் ரூபையாத்
ஆங்கில மூலம் : எட்வேர்டு ஃபிட்ஜெரால்டு
தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா.
உமர் கயாம் பழம்பெரும் பாரசீகக் கவிஞர்; கணித. வானியல், சித்தாந்த விஞ்ஞானி. அவரது புகழ்பெற்ற ‘ருபியாத்’ என்னும் ஈரடிப் பாக்கள் பல மொழிகளில் பல கவிஞர்களால் மொழி பெயர்ப்பாகி உள்ளன. ஆங்கிலத்தில் பலர் மொழி பெயர்த்துள்ளார். அவற்றுள் தனித்துவம் பெற்றவை எட்வேர்டு ஃபிட்ஜெரால்டு [1809 – 1883] ஆக்கிய ஆங்கிலப் பாக்கள். அவரும் ஐந்து முறை சற்று மாறுபட்ட வரிகளில் மொழிபெயர்த் துள்ளார். உமர் கயாம் பாரசீக அராபிக் மூலப் பாக்களை மொழி பெயர்ப்பது கடினம். நான் பின்பற்றும் ஆங்கில ஈரடிப் பாக்கள் ஃபிட்ஜெரால்டு இரண்டாவது முறை எழுதியவை போல் தெரிகிறது. முதன்முறை செய்தவை என்றும் சில பதிப்புகள் கூறும்.
விழித்தெழு ! காலைப் பொழுது கல்வீசி
விரட்டும் தாரகை யாவும் இரவுக் குவளையில்.
ஆ ! கிழக்கே வேடன் கைப்பற்றி விட்டான்
சுல்தான் கோட்டையை சுருக்குக் கதிரால் !
1. AWAKE! for Morning in the Bowl of Night
Has flung the Stone that puts the Stars to Flight:
And Lo! the Hunter of the East has caught
The Sultan’s Turret in a Noose of Light.
காலைக் கதிரின் இடதுகை வான் தொடக் கனவெழும்
காதில் விழுந்தது மதுக்கடைக் கூக்குரல் !
“எழுவீர் என் இளைஞர்காள் ! நிரப்புவீர் கிண்ணம்
உயிரின் மது உடலில் வற்றும் முன்னம்”.
2. Dreaming when Dawn’s Left Hand was in the Sky
I heard a voice within the Tavern cry,
“Awake, my Little ones, and fill the Cup
Before Life’s Liquor in its Cup be dry.”
சேவல் கூவிட மதுக்கடை முன் நிற்போர்
சேர்ந்து கத்தினர் – “திறடா கதவை !
உம் அறிவு அற்பம், தங்கப் போவது நாங்கள்
ஒருமுறை போனவர் மறுமுறை மீளார்.”
3. And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted — “Open then the Door !
You know how little while we have to stay,
And, once dearted, may return no more.”
புத்தாண் டிப்போ போன ஆசைகள் புதுப்பிக்கும்
சிந்திக்கும் ஆத்மா தனிமை நாடி ஒதுங்கிடும்
மோசஸ் வெளுத்த கை கிளைமேல் தீயணைக்கும்
ஏசு நாதர் தரணி மேல் விடுவது பெரு மூச்சு.
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the WHITE HAND OF MOSES on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.
ஈராம் பறவை போனது உண்மை, தன் மலரோடு
ஏழு வளைக் கும்பா போன தெங்கே என்றறியார்,
ஆயினும் உள்ளது திராட்சை; பூர்வ ரூபி பயன்தரும்,
இன்னுமொரு பூங்கா நதிக் கருகில் மணம் வீசும்.
Iram indeed is gone with all its Rose,
And Jamshyd’s Sev’n-ring’d Cup where no one knows;
But still the Vine her ancient Ruby yields,
And still a Garden by the Water blows.
6. தாவிதின் வாயிதழ்கள் மூடித் தெய்வீகமாய்
ஊது குழல் முழக்கும், “ஒயின், ஒயின், ஒயினென !
கூவும் குயில் பூவிடம் கேட்கும், “செந்நிற ஒயின்.”
கன்னியின் மஞ்சள் கன்னத்தில் பொன் மினுக்கும்.
And David’s Lips are lock’t; but in divine
High piping Pehlevi, with “Wine! Wine! Wine!
“Red Wine!”—the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to incarnadine.
7. வா ! என் கிண்ணம் நிரப்பு ! வசந்தச் சூட்டில்
துயர் என்னும் குளிர் மேலங்கிப் பறந்திடும்;
காலப் பறவைக் குள்ளது குறுகிய சந்துதான்,
ஆயினும் பறக்குது பறவை சிறகடித்த படியே !
Come, fill the Cup, and in the Fire of Spring
The Winter Garment of Repentance fling:
The Bird of Time has but a little way
To fly — and Lo! the Bird is on the Wing.
7. பாபி லோனோ வேறு நைசாப்பூர் நகரோ,
குவளை மது இனிப்போ இல்லை கசப்போ,
உயிரின் ஒயின் மதுக் கசியும் துளித் துளியாய்,
உதிரும் வாழ்வின் இலைகள் ஒவ்வொன்றாய் !
Whether at Naishapur or Babylon,
Whether the Cup with sweet or bitter run,
The Wine of Life keeps oozing drop by drop,
The Leaves of Life keep falling one by one.
9. காலைப் பொழுது கொணரும் ஆயிரம் பூக்கள்
ஆயினும் நேற்றைய பூக்கள் எங்கே போயின ?
பூக்கள் தோன்றிய வேனிற் காலம் முதலாய்
ஜாம்சைத், கைகோ பாத் நகர்கள் மறைந்தன.
Morning a thousand Roses brings, you say;
Yes, but where leaves the Rose of Yesterday?
And this first Summer month that brings the Rose
Shall take Jamshyd and Kaikobad away.
10. வந்துவிடு இடம்விட்டு வயதான கயாமோடு,
கைகோபாத், கைகொஸ்ரு நகரை மறந்து,
விருப்ப முடன் ரஸ்டம் திரிய விட்டு விடு;
ஹதீம் உணவுக்கு அலறுவான், புறக்கணி.
But come with old Khayyam, and leave the Lot
Of Kaikobad and Kaikhosru forgot:
Let Rustum lay about him as he will,
Or Hatim Tai cry Supper — heed them not.
11. நான் கடந்த நாணற் தட்டி வேலியான
பாலை வனத்தில் பிரிபடும் விளைநிலம் !
அடிமை, சுல்தான் பெயரை மறந்தனர் அங்கு !
இரக்கம் சுல்தான் மாமூதின் பொன்னாசனம் மேல் !
With me along the strip of Herbage strown
That just divides the desert from the sown,
Where name of Slave and Sultan is forgot —
And Pity Sultan Mahmud on his Golden Throne!
A book of verse, a jug of wine & thou
கவிதை நூலோர் கையில், மரக்கிளை கீழ் மறு
கையில் மதுக் கின்னம், அருகில் அப்பம், மங்கை
பாடிய வண்ணம் நீ என்னுடன் கான கத்தில்;
பாலை வனமும் சொர்க்க மாகும் இப்போது !
மரக்கிளை நிழலில் கவிதை நூலொரு கையில்
மதுக் கின்னம் மறு கையில், அப்பம், மங்கை நீ
பாடிய வண்ணம் என்னருகே கான கத்தில்;
பாலை வனமும் சொர்க்க மாகும் இப்போது !
கவிதை நூலோர் கையில் மரக்கிளை நிழலில்,
கன்னி நீயென் னருகில் பாட, மதுக் குவளை,
அப்பம் ஒரு துண்டு, அடர்ந்த கான கத்திலே
அத்தருணம் இருட்காடும் சொர்க்க மாகும் !
மரக்கிளை நிழலில், கவிதை நூலோர் கையில்,
மதுக் குவளை, அப்பம் ஒரு துண்டு, பாடும்,
மங்கை நீயென் அருகில் இருந்தால் கானகமும்
சொர்க்க புரியாய்த் தெரியும் அத்தருணம் !
A Book of Verses underneath the Bough,
A Jug of Wine, a Loaf of Bread, — and Thou
Beside me singing in the Wilderness —
Oh, Wilderness were Paradise enow!
13. புகழுக்குச் சிலர் இப்புவியில்; சிலர் ஏங்குவர்
போதகரின் சொர்க்கபுரி வர வேண்டு மென்று;
காசைப் பெற்று, கைவிடு உறுதி வாக்கை,
தூர முரசின் குமுற லுக்குக் கவனம் வேண்டாம்.
Some for the Glories of This World; and some
Sigh for the Prophet’s Paradise to come;
Ah, take the Cash, and let the Promise go,
Nor heed the rumble of a distant Drum!
14. மடமை அல்லவா ! சிலந்தி போல் பின்னி
நிகழ் கால வாழ்வு நூலறுந்து வெல்வதா,
நாமிழுக்கும் காற்றை நாமே வெளியேற்றி
நமக்கே மூச்சு விடத் தெரியாத போது !
Were it not Folly, Spider-like to spin
The Thread of present Life away to win —
What? for ourselves, who know not if we shall
Breathe out the very Breath we now breathe in!
15. நமக்குப் புகழ் பரப்பும் நறுமணப் பூவை நோக்கு;
நவிலும் அது நகைத்து,“தரணிக்குள் வீசுவேன்;
பட்டுக் குஞ்சப் பணப்பை கிழியும் எனக்குடனே,
கொட்டும் பணக் களஞ்சியம் தோட்டத் திடலில்.
Look to the Rose that blows about us — “Lo,
Laughing,” she says, “into the World I blow:
At once the silken Tassel of my Purse
Tear, and its Treasure on the Garden throw.”
16. வாழ்வுமேல் மனிதர் வைக்கும் நம்பிக்கை
நாசமாகும் அல்லது நன்கு முன்னேறும்;
பாலை வனத்தூசி முகப் பனிபோல்
ஒளிரும் ஓரிரு கணம், மறையும் பிறகு.
16. The Worldly Hope men set their Hearts upon
Turns Ashes — or it prospers; and anon,
Like Snow upon the Desert’s dusty Face
Lighting a little Hour or two — is gone.
17. பொற் காசுகளைப் பூட்டி வைப்போர் அதனை
மழைநீர் போல் வாரி இறைத்தார் காற்றில்,
அப்படி இல்லா பொன்னு லகுக்கு மீள்வர்,
ஒருமுறை புதைத்த மனிதர் தோண்ட விழைவார்.
17. And those who husbanded the Golden Grain,
And those who flung it to the Winds like Rain,
Alike to no such aureate Earth are turn’d
As, buried once, Men want dug up again.
18. எண்ணிப் பார், சிதைந்த வழிப் பயணச் சத்திரத்தில்
இரவு பகலே மாறி மாறிக் வாசற் கதவுக ளாகும்;
சுல்தா னுக்குப் பின் சுல்தான் பகட்டு மாளிகை
எப்படி வீழ்ந்தது ஓரிரு மணிக்குள் அவனோடு !
18. Think, in this batter’d Caravanserai
Whose Doorways are alternate Night and Day,
How Sultan after Sultan with his Pomp
Abode his Hour or two and went his way.
+++++++++++++
umar
umar
19. கூறுவதவர்: சிங்கம், முதலை நடத்திடும்
நீதி மன்றம் ! ஜாம்சையத் புகழெய்திக் குடித்தவர் ;
பேராசை வேடன் பஃஹ்ராம் உளான்; காட்டுக் கழுதை
தலைமேல் மிதிப்பினும், கலையா தவன் தூக்கம்!
19. They say the Lion and the Lizard keep
The Courts where Jamshyd gloried and drank deep:
And Bahram, that great Hunter – the Wild Ass
Stamps o’er his Head, but cannot break his Sleep.
20. சிந்திப்பேன் சில நேரம், சிவக்காது ரோஜா,
குருதி சிந்தும் எங்கோ சீஸர் புதைத்த இடத்தில்;
பூங்காவில் பூத்த ஒவ்வோர் செந்நிறச் செடியும்
ஒருவர் எழிற்தலை அதன் மடிமேல் வீழ்ந்ததுதான்!
20. I sometimes think that never blows so red
The Rose as where some buried Caesar bled;
That every Hyacinth the Garden wears
Dropt in its Lap from some once lovely Head.
21. இவ்வினிய மூலிகை விதையின் மென்பசுமை
பறக்கச் சிறகு தரும் நதியின் இதழ் களுக்கு;
சாய்வாய் அதன்மேல் மெதுவாய்; எழில்மிகு
செவ்விதழ் தெரியா தெழுமென யார் அறிவார் ?
21. And this delightful Herb whose tender Green
Fledges the River’s Lip on which we lean –
Ah, lean upon it lightly! for who knows
From what once lovely Lip it springs unseen!
+++++++++++++++++++!
The garden -1
22. வா என் கண்மணி, வந்தென் குவளை நிரப்பு
கடந்த கவலை, எதிர்கால அச்சம் இன்று நீங்கும்
மறுநாள் ஏன்? நான் வாழ்வேன் நானாக நாளை,
கடந்து போன பல்லாயிர வருடத் தொடர்போடு.
22. Ah, my Beloved, fill the Cup that clears
To-day of past Regrets and future Fears –
To-morrow? – Why, To-morrow I may be
Myself with Yesterday’s Sev’n Thousand Years.
23. மேலான, மிகச்சிறந்த சிலரை நேசித்தோம்;
காலமும் விதியும் திராட்சைக் கொத்தைச் சிதைத்திட
ஓரிரு முறை குவளை மதுவைப் பருகினர் முன்பு ;
அடுத்தடுத்துப் போனார் மௌன ஓய்வுக்குப் பின்பு.
23. Lo! some we loved, the loveliest and best
That Time and Fate of all their Vintage prest,
Have drunk their Cup a Round or two before,
And one by one crept silently to Rest.
24. நாமிப்போ அறைக்குள் குடித்துக் கூத்தடிப்போம்
பூரிப்பில் போனர் அவரெலாம் வேனிற் துகிலோடு;
பூமிக்குக் கீழ் துயிலில் கிடக்கிறோம், இனிமேல்
இறங்குவோம் படுக்கை தர – அவை யாருக்கு?
24. And we, that now make merry in the Room
They left, and Summer dresses in new Bloom,
Ourselves must we beneath the Couch of Earth
Descend, ourselves to make a Couch – for whom?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[25] மேலாய் அனுபவி நமக்கு எஞ்சிய காலத்தை
நாமெல்லாம் மண்ணுக்குள் புதையும் முன்பு.
மண்ணும் மண்ணாகி மண்ணுக்குள் முடங்கும்,
மது பானம், பாடல், பாடகி, முடிவா யின்றி !
XXV. [25]
Ah, make the most of what we may yet spend,
Before we too into the Dust descend;
Dust into Dust, and under Dust, to lie;
Sans Wine, sans Song, sans Singer, and – sans End!
[26] இன்றைய நாளுக்கென வாழுவோர் போலின்றி
நாளைய தினம் நோக்கி ஏங்கு வோர் சிலரே.
இருள் கோபுரத்தில் ஒருவன் கதறினான் “மூடரே !
உமக்கு வெகுமதி இங்கு மில்லை, அங்கு மில்லை.”
XXVI. 26
Alike for those who for To-day prepare,
And those that after some To-morrow stare,
A Muezzin from the Tower of Darkness cries
‘Fools! Your Reward is neither Here nor There! ‘
[27] ஏன் புனிதரும் முனிவரும் படைக்கப் பட்டார் ?
ஈருலகைப் பற்றி விரிவாய் அறிந்து கொள்ள;
மூடப் போதகர் தம் படைப்புகள் இகழப்பட்டு
வாய் மூடிப் புதைக்கப் படுவர் மண்ணுக்குள்.
XXVII. 27
Why, all the Saints and Sages who discuss’d
Of the Two Worlds so learnedly, are thrust
Like foolish Prophets forth; their Works to Scorn
Are scatter’d, and their Mouths are stopt with Dust.
+++++++++++++++++++++
28] முதியகயாமுடன் வா, ஞானிகள் பேசட்டும்.
ஒன்றுமட்டும்உறுதி, ஓடுகிறது வாழ்க்கை
மற்றவைபொய்யாகும்என்பதும்உறுதியே
ஒருமுறைஉதிர்ந்தபூ நிரந்தரச் சருகு !
XXVIII. [28]
Oh, come with old Khayyam, and leave the Wise
To talk; one thing is certain, that Life flies;
One thing is certain, and the Rest is Lies;
The Flower that once has blown forever dies.
+++++++++++++++
[29] அடிக்கடிவாலிபத்தில்ஆர்வமாய் வாதிப்பேன்
அதைப்பற்றித்தான் மேதையர், புனிதரோடு;
தருக்கம்மீண்டும் மீண்டும்புரிந்தும்என்றும்
திரும்பத்திரும்பவந்தேன்புகுந்தவாசல்வழி !
XXIX. [29]
Myself when young did eagerly frequent
Doctor and Saint, and heard great Argument
About it and about; but evermore
Came out by the same Door as in I went.
++++++++++++
[30] ஞானவிதைகளைவிதைத்தேன்அவருடன்,
மெய்வருந்திஉழைத்துஅவற்றை வளர்த்தேன்;
கிடைத்தஅறுவடைஎனக்கிதுமட்டுமே:
நீராகவந்தது, காற்றாகப் பறந்தது.
XXX. [30]
With them the Seed of Wisdom did I sow,
And with my own hand labour’d it to grow:
And this was all the Harvest that I reap’d –
‘I came like Water and like Wind I go.’
+++++++++++++++
[31] இப்புவியில் ஏனென்று, எப்போ தென்று,
அறியாது, திக்கற்ற நீரோடை போல் நான்
திசைமாறிக், கழிவுமேல் வீசும் காற்றாய்
எங்கு போவது நான் குறிநோக் கின்றி.
XXXI. [31]
Into this Universe, and Why not knowing,
Nor Whence, like Water willy-nilly flowing:
And out of it, as Wind along the Waste,
I know not Whither, willy-nilly blowing.
[32] பூமத்தி தாண்டி வந்தேன் ஏழாம் வாசல் வழி.
ஆசனத்தின் மீது சனிக்கோள் அமர்ந்தி ருக்கும்
பல முடிச்சுகள் அவிழ்ந்தன பாதை நெடுவே
ஆயின் ஊழ்விதிக் கதிபன் முடிச்ச விழாது !
XXXII. [32]
Up from Earth’s Centre through the Seventh Gate
I rose, and on the Throne of Saturn sate,
And many Knots unravel’d by the Road;
But not the Master-Knot of Human Fate.
[33] எனக்குச் சாவி காணாதக் கதவு அது !
முகத்திரை நீக்கிப் பார்க்க முடிய வில்லை.
சிலகணம் உன்னை என்னைப் பற்றி சிற்றுரை
பிறகு என்னை, உன்னைப் பற்றிப் பேச்சில்லை.
XXXIII. [33]
There was the Door to which I found no Key:
There was the Veil through which I could not see:
Some little talk awhile of Me and Thee
There was – and then no more of Thee and Me.
+++++++++++++
[34] உருளும் மேலகம் நோக்கிக் கேட்டேன்,
‘ஊழ்விதிக்கு வழிகாட்டுவ தெந்த விளக்கு ?
இருட்டில் தடுமாறு கிறார் அதன் மதலையர்’
‘குருட்டுப் புரிதலது !’ எனப்பதில் தரும் மேலகம்.
[34]
Then to the rolling Heav’n itself I cried,
Asking, ‘What Lamp had Destiny to guide
Her little Children stumbling in the Dark? ‘
And – ‘A blind Understanding! ‘ Heav’n replied.
[35] எளிய மண் கலைய உதட்டில் கற்றேன்
வாழ்வின் இரகசிய நீர் ஊற்றின் இருப்பை,
வாயிக்கு வாய் முணுக்கும், “வாழும் போதே
மதுவைக் குடி ! ஏனெனின் செத்தபின் மீளாய் நீ’
[35]
Then to the Lip of this poor earthen Urn
I lean’d, the secret Well of Life to learn:
And Lip to Lip it murmur’d – ‘While you live,
Drink! – for, once dead, you never shall return.’
[36] ஓடுகாலி உடன்செலும் குவளை சொல்லும்
ஒரு சமயம் தெளிவாய் வாழ்ந்தேன் மகிழ்ந்து,
குளிர்ந்த உதட்டில் ஒருதரம் முத்த மிட்டால்,
எத்தனை முத்தம் ஏற்கும் பின்பு கொடுக்கும் ?
[36]
I think the Vessel, that with fugitive
Articulation answer’d, once did live,
And merry-make, and the cold Lip I kiss’d,
How many Kisses might it take – and give!
++++++++++++++++++++++
[37] அந்திப் பொழுது அங்காடிச் சந்தையில்
குயவன் கரங்கள் ஈரக் களிமண் பிசையும்.
எதற்கும் அடங்கா நாக்கு முணுமுணுத்து,
மெதுவாய் தம்பி ! மெதுவாய் எனக்கெஞ்சும்.
[37]
For in the Market-place, one Dusk of Day,
I watch’d the Potter thumping his wet Clay:
And with its all obliterated Tongue
It murmur’d – ‘Gently, Brother, gently, pray! ‘
[38] பண்டை முதல் அதுபோல் கதையாய்
அடுத்தடுத்த மானிட வம்சா வழியே மீண்டு,
அந்த மண்கட்டி பூமியை நிரப்பிய வண்ணம்
படைப்பாளி மானிடமாய் வடிக்க விலையா ?
[38]
And has not such a Story from of Old
Down Man’s successive generations roll’d
Of such a clod of saturated Earth
Cast by the Maker into Human mould?
[39] கிண்ணம் நிரப்பு; அது மீள எது தூண்டும்
காலம் எப்படிக் கடக்குது நம் கண்முன்னால்
நாளை பிறந்திலது, நேற்று கடந்துளது
ஏன் கவலை அவற்றால் இன்றினிக்கும் போது
[39]
Ah, fill the Cup: – what boots it to repeat
How Time is slipping underneath our Feet:
Unborn To-morrow, and dead Yesterday,
Why fret about them if To-day be sweet!
++++++++++++++++++++
[40] ஒருகண நிறுத்தம், சில வினாடிச் சுவை,
கழிவுகளுக் கிடையே ஊருணி உள்ளது,
மெதுவாய்ச் செல்லும் குறியிலாப் பயணம்
எதையும் அடையாது, விரைவாய்ச் செல் !
[40]
A Moment’s Halt – a momentary taste
Of Being from the Well amid the Waste –
And Lo! the phantom Caravan has reach’d
The Nothing it set out from – Oh, make haste!
[41] மனிதமா, தெய்வமா தர்க்கம் ஏனினி
நாளைய பிரச்சனை தனக்குள்ளே முடங்கும்
சைப்பிரஸ் அழுத்தத்தில் கைவிரல் இழக்கும்;
ஒயின் மது விற்பார் கனிவுடை அமைச்சர்.
[41]
Oh, plagued no more with Human or Divine,
To-morrow’s tangle to itself resign,
And lose your fingers in the tresses of
The Cypress-slender Minister of Wine.
[42] கால விரையம், வீண் முயற்சி தவிர்
இதையோ, அதையோ முயல்வதில் பிணக்கம்.
திராட்சை ரசம் குடித்தின் புறுதல் மேலாம்;
கவலை வேண்டாம் கசப்போ, இனிப்போ.
[42]
Waste not your Hour, nor in the vain pursuit
Of This and That endeavor and dispute;
Better be merry with the fruitful Grape
Than sadden after none, or bitter, fruit.
+++++++++++++++++++++++++++
[43]நண்பர்காள், மதுக் கூத்தடிப்புத் துணிவுடன்
நடந்ததென் வீட்டில் எனக்கிரண்டாம் திருமணம்;
காரணம் இல்லை, பழங் கட்டிலுக்கு மணவிலக்கு
திராட்சைக் கொடி மகள் என் மனைவியாய் ஏற்பு.
[43]
You know, my Friends, with what a brave Carouse
I made a Second Marriage in my house;
Divorced old barren Reason from my Bed,
And took the Daughter of the Vine to Spouse.
+++++++++++++++++++
[44] மாலை மதுக்கடை வாசலில் வாய் பிளந்து
மங்கிய வேளையில் வந்தாள் ஓர் தேவதை போல்
பானை ஒன்றைச் சுமந்து கொண்டு தோளில்;
சுவைக்கச் சொன்ன தென்னை, திராட்சை ரசம்.
[44]
And lately, by the Tavern Door agape,
Came stealing through the Dusk an Angel Shape
Bearing a Vessel on his Shoulder; and
He bid me taste of it; and ’twas – the Grape!
[45] திராட்சை, தர்க்கப்படி பூரண மானது
எழுபத்தி ரண்டு குண்டா எதிராய்ச் சொல்லும்
எளிய ரசவவாதி சில நேரத்தில் மாற்றுவான்
வாழ்வின் ஈய உலோகத்தைத் தங்க மயமாய்.
[45]
The Grape that can with Logic absolute
The Two-and-Seventy jarring Sects confute:
The subtle Alchemest that in a Trice
Life’s leaden Metal into Gold transmute.
++++++++++++++++++++
[46] யார் துணிந்து மதுரசத் தெய்வ ஏற்பை
தெய்வ ஈனமாய்த் திரித்து சூழ்ச்சி செய்வது ?
வெகுமதி அது, பயன்படுத்துவோம் இல்லையா ?
சாபமெனின் பிறகெதற்கு, யார் தீர்மா னிப்பது ?
[46]
Why, be this Juice the growth of God, who dare
Blaspheme the twisted tendril as Snare?
A Blessing, we should use it, should we not?
And if a Curse – why, then, Who set it there?
+++++++++++++
[47] ஞானிகளை என்னோடு மோத விடுவாய்,
ஞாலத் தர்க்கமதை அப்படியே விட்டு விடுவாய்
எதோ ஓர் மூலையில் குழப்பம் ஒளிந்திருக்கும்; ;
உனதாய் எடுத்துக் கொள் விளையாட்டாய்.
[47]
But leave the Wise to wrangle, and with me
The Quarrel of the Universe let be:
And, in some corner of the Hubbub couch’d,
Make Game of that which makes as much of Thee.
[48] உள்ளும் புறமும், மேலும், கீழும் எல்லாம்
ஒரு மாஜிக் நிழற் காட்சி தவிர வேறில்லை;
சூரிய விளக்குப் பெட்டிக்குள் காட்டப் படுகிறது;
அதைச் சுற்றி போலி வடிவில் வந்து போவோம்
[48].
For in and out, above, about, below,
‘Tis nothing but a Magic Shadow-show,
Play’d in a Box whose Candle is the Sun,
Round which we Phantom Figures come and go.
+++++++++++++++++++++++
[49]
விந்தை இல்லையா ? ஆயிரக் கணக்கான பேரில்
நம்கண்முன் இருட்கதவைக் கடந்தோர் இதுவரை
நமக்குப் பாதை காட்ட ஒருவர் கூட மீண்டிலர்;
நாமே பயணம் செய்து தான் காண வேண்டும்.
[49]
Strange, is it not? that of the myriads who
Before us pass’d the door of Darkness through
Not one returns to tell us of the Road,
Which to discover we must travel too.
[50]
நமக்கு முன் பிறந்தோர், தீக்கிரை யானோர்
போதகர், மேதையர் ஓதிய திருமறைகள்
அனைத்தும் கதையே. கல்லறையில் எழுந்து
கனைத்தனர், தோழர்க்கு வந்தது தூக்கம் !
[50]
The Revelations of Devout and Learn’d
Who rose before us, and as Prophets burn’d,
Are all but Stories, which, awoke from Sleep,
They told their fellows, and to Sleep return’d.
[51]
ஆத்மா புழுதி மண் வீசி ஒதுங்கு மென்றால்
வானகக் காற்றின் மீது மிதக்கும் போது
மான மில்லையா, அதற்கு மான மில்லையா
இந்தக் களிமண்ணில் புதைந்து போவதற்கு ?
[51]
Why, if the Soul can fling the Dust aside,
And naked on the Air of Heaven ride,
Is’t not a shame – Is’t not a shame for him
So long in this Clay suburb to abide?
+++++++++++++++
[52] சுல்தான் மரணத் தளம் வெற்றுக் கூடாரம்,
சொந்தமான பூமியாய் அவர்க் கெழுதப் பட்டது;
எழுந்தார் சுல்தான்; அவரது கறுப்புத் தொண்டர்
தாக்கி அடுத்தவரைப் புதைக்கத் தயாரிப்பார்.
[52]
But that is but a Tent wherein may rest
A Sultan to the realm of Death addrest;
The Sultan rises, and the dark Ferrash
Strikes, and prepares it for another guest.
[53]
என் ஆத்மாவை அனுப்பினேன் இறப்புக்குப்
பின்னே புலம்பெயரும் மாய உலகுக்கு;
பலநாள் கடந்து திரும்பிய ஆத்மா பகரும்,
“பார், சொர்க்கம், நரகம் கண்ட என்னை.”
[53]
I sent my Soul through the Invisible,
Some letter of that After-life to spell:
And after many days my Soul return’d
And said, ‘Behold, Myself am Heav’n and Hell.’
[54]
சொர்க்க ஒளிக்காட்சி நிறைவேற்றும் இச்சை,
நரக நெருப்பில் எரிந்த ஆத்மாவின் நிழல்,
இருள்வெளியே வார்த் தெடுத்த நம்முடல்,
தாமதமாய் வந்தாலும் விரைவில் அழியும்.
[54].
Heav’n but the Vision of fulfill’d Desire,
And Hell the Shadow of a Soul on fire,
Cast on the Darkness into which Ourselves,
So late emerg’d from, shall so soon expire.
+++++++++++++++++++
[55]
முதிய கயாம் திராட்சை ரசம் குடிக்கையில்
நதிக்கரை ஓரம் ரோஜா மலர் மிதக்க,
தேவதை யானவள் கருநிற ஒயினுடன்
உன்னைக் கவர வந்தால் பின் வாங்காதே.
[55].
While the Rose blows along the River Brink,
With old Khayyam and ruby vintage drink:
And when the Angel with his darker Draught
Draws up to Thee – take that, and do not shrink.
[56]
அஞ்சாதே! இன்றேல் உன் வசிப்புக் காலம்
முடிந்து போகும், அடையாளம் மறந்து போய்,
நிரந்தர ஊழ்சகி ஊற்றிய குவளையில் நம்போல்
குமிழிகள் கோடி; மேலும் படைக்க ஊற்றும்.
[56]
And fear not lest Existence closing your
Account, should lose, or know the type no more;
The Eternal Saki from the Bowl has pour’d
Millions of Bubbls like us, and will pour.
[57]
நீயும் நானும் திரை மறைவில் கடந்தோம்
நீண்ட நீண்ட தூரம் உலக விளிம்பு வரை,
நமது பிறப்பு, இறப்புக் கணக்கெடுத்தால்
கடலளவு அகண்ட கூழாங்கல் எண்ணிக்கை.
[57]
When You and I behind the Veil are past,
Oh but the long long while the World shall last,
Which of our Coming and Departure heeds
As much as Ocean of a pebble-cast.
++++++++++++++++++
[58]
இரவு, பகல் மீளும் சதுரங்க ஆட்டத்தில்
ஊழ் மனிதரோடு மீளா புரிக்கு விளையாடும்
இங்குமங்கும் நகரும், கூடும், கொல்லும், பின்
ஒவ்வொன்றாய்க் கல்லறையில் வைக்கும்.
[58]
‘Tis all a Chequer-board of Nights and Days
Where Destiny with Men for Pieces plays:
Hither and thither moves, and mates, and slays,
And one by one back in the Closet lays.
[59]
வெற்றியா, தோல்வியா எனும் வினா இல்லை
வலதோ, இடதோ, விளையாட்டுப் போட்டியில்
மைதானத்தில் உன்னைக் கீழே வீழ்த்தியோன்
அறிவான் எல்லாம் அறிவான், அவன் அறிவான்!
[59]
The Ball no Question makes of Ayes and Noes,
But Right or Left, as strikes the Player goes;
And he that toss’d Thee down into the Field,
He knows about it all – He knows – HE knows!
[60]
எழுதிச் செல்லும் ஊழியின் கை, எழுதி, எழுதி
மேற்செல்லும்; உன் பக்தியும், யுக்தியும் அதை
மறுமுறை மாற்றாது, அரை வரி கூட நீக்காது;
அழுத கண்ணீர்த் துளிகளும் அழிக்கா ஒருசொல்.
[60]
The Moving Finger writes; and, having writ,
Moves on: nor all thy Piety nor Wit
Shall lure it back to cancel half a Line,
Nor all thy Tears wash out a Word of it.
+++++++++++++++++++++++
[61] மேதையர், சித்தர்கள் போதிக்கட்டும்
விரும்பு வதையோ, விரும்பாத வற்றையோ;
அறுந்து போகா, முறியா, அப்பால் தாண்டா
நிரந்தரத் தொடர்பில் சேரும் இணைப்பு தவிர.
[61]
For let Philosopher and Doctor preach
Of what they will, and what they will not – each
Is but one Link in an eternal Chain
That none can slip, nor break, nor over-reach.
[62]
வானம் என்னும் கவிழ்த்திய கும்பாவின்
கீழே நாம் கூடி வாழ்கிறோம், சாகிறோம்,
கை உயர்த்தி உதவிக்கதை அழைக்காதே,
நீயோ நானோ என்றுருளும் மலட்டுத் தனத்தில்.
[62]
And that inverted Bowl we call The Sky,
Whereunder crawling coop’t we live and die,
Lift not thy hands to it for help – for It
Rolls impotently on as Thou or I.
[63]
புவிமுதற் களிமண்ணால் இறுதி மனிதன் வடித்து
கடைசி அறுவடைக்குப் பின் விதை விதைத்தார்;
ஆம் முதல்நாள் புலர்ச்சி படைத்தோன் எழுதியது
கடந்த காலப் பொழுது கணக்கில் இருப்பதை.
[63
With Earth’s first Clay They did the Last Man knead,
And then of the Last Harvest sow’d the Seed:
Yea, the first Morning of Creation wrote
What the Last Dawn of Reckoning shall read.
+++++++++++++++++++++++++++++
[64]
நேற்று பிறப்பித்தது இன்றைய வெறியை;
நாளைய வெற்றி, தோல்வி, வாய்ப் பூட்டை:
குடி! எங்கிருந்து வந்தோம், ஏனென் றறியோம்,
குடி! ஏன் போவோம், எங்கென் றறியோம் நாம்.
[64]
Yesterday This Day’s Madness did prepare;
To-morrow’s Silence, Triumph, or Despair:
Drink! for you know not whence you came, nor why:
Drink! for you know not why you go, nor where.
[65]
எந்தக் கைகள் வியாழன், விண்மீன் படைத்து
காலவெளி நகர்த்தப் பின்னி நெய்தனவோ,
அதே கைகள் நம்மை ஆக்கும்; படைத்த பின்
என் விதிப்படி உடல் மண், ஆத்மா போகும்.
[65]
I tell You this – When, starting from the Goal,
Over the shoulders of the flaming Foal
Of Heav’n Parwin and Mushtari they flung,
In my predestin’d Plot of Dust and Soul.
[66]
திராட்சைக் கொடி நரம்பைப் பிடித்தது
உடம்பில் ஒட்டும்; வெறுப்பர் வேதியர்
என் மூல உலோகம் ஒரு சாவி உரசும்
அது வறியவன் இல்லக் கதவைத் திறக்கும்
[66]
The Vine has struck a fiber: which about
If clings my Being – let the Dervish flout;
Of my Base metal may be filed a Key,
That shall unlock the Door he howls without.
++++++++++++++
[67]
இதை நான் அறிவேன்: மெய்யொளி ஒன்று
அன்பு, சினத்தைக் கிளர்வது, எனை அழிப்பது,
மதுக்கடை உள்ளே மகத்தான அதன் காட்சி
ஆலயத்துள் காணப் படாது இழந்து கிடப்பது.
[67]
And this I know: whether the one True Light,
Kindle to Love, or Wrath – consume me quite,
One Glimpse of It within the Tavern caught
Better than in the Temple lost outright.
[68]
என்ன ? அறிவின்மை எதுவும் தூண்டாது;
உணர்வுள்ள ஒன்று நுகத்தடி வெறுக்கும்;
அனுமதிக்கப் படாத இன்பம் வலிக்கும்;
நிரந்தரத் தண்டனை அது முறிந்துவிடின்.
[68]
What! out of senseless Nothing to provoke
A conscious Something to resent the yoke
Of unpermitted Pleasure, under pain
Of Everlasting Penalties, if broke!
[69]
என்ன ? உதவ முடியா பிறவிக் குடன்பாடு
எழுத்தின்றி வாங்கிய கடன் புகாருக்குத்
தூய பொன் காசு அளிப்புவது திரும்பாது
துயரான வாணிபம், பதில் ஏது அதற்கு!
[69]
What! from his helpless Creature be repaid
Pure Gold for what he lent us dross-allay’d –
Sue for a Debt we never did contract,
And cannot answer – Oh the sorry trade!
++++++++++++++++++++++
[70]
அவனது பயங்கரக் கோப முகத்தை தவிர்க்க
சூளுரைப்பேன் நான், அநீதிக்கு ஆதரவில்லை
எந்த நற்குணனும் மதுக்கடையில் கோழையை
எட்டி உதைத்து வெளியேற்ற மாட்டான்.
[70]
Nay, but for terror of his wrathful Face,
I swear I will not call Injustice Grace;
Not one Good Fellow of the Tavern but
Would kick so poor a Coward from the place.
[71]
நீதான் குடியுடன் குழிக்குள் கிடந்தாய்,
நான் திரிந்த பாதையைக் கேலி செய்தாய்
ஊழ்விதிக் கேடு சூழ என்னுடன் சேராய்
வீழ்ச்சியை என் பாபம் என்று இகழ்வாய்.
[71]
Oh Thou, who didst with pitfall and with gin
Beset the Road I was to wander in,
Thou will not with Predestin’d Evil round
Enmesh me, and impute my Fall to Sin?
[72]
உன்னைப் பிறப்பித்த மண்ணின் மைந்தன்
சொர்க்கத்திலும் பாம்பைப் படைத்தான்:
முகக் கறுப்படிக்கும் எல்லாப் பாபத்துக்கும்
மன்னிப் பளித்தல் மனிதர்க்குக் கொடை.
[72]
Oh, Thou, who Man of baser Earth didst make,
And who with Eden didst devise the Snake;
For all the Sin wherewith the Face of Man
Is blacken’d, Man’s Forgiveness give – and take!
++++++++++++++++++++
[73]
கேள் மீண்டும், ரம்ஸான் முடியும் தருணம்
மாலை வேளை, நிலவு எழுவதற்கு முன்
முதிய குயவன் கடைக்கு முன் நின்றேன்
களிமண் பாண்டக் குழு வரிசை சூழ நான்.
[73]
Listen again. One Evening at the Close
Of Ramazan, ere the better Moon arose,
In that old Potter’s Shop I stood alone
With the clay Population round in Rows.
[74]
ஓர் அதிசயம் இது, பானைச் சந்தையில்
சில பேசின ! சில வாய்மூடிக் கிடந்தன;
திடீரென ஆவேசமாய் அலறும் ஒரு பானை:
“யாரிந்தக் குயவன், சொல், யாரிந்தக் குடம் ?”
[74]
And, strange to tell, among that Earthen Lot
Some could articulate, while others not:
And suddenly one more impatient cried –
‘Who is the Potter, pray, and who the Pot? ‘
[75]
அடுத்த பானை கேட்கும், “நிச்சயம் பயனாக
எனது களிமண்ணும் மிதி பூமியில் எடுத்தது,
மெய்வருந்தி மெதுவாய் என்னை வடித்தவன்
மீண்டும் மண்ணுக் கென்னைத் தள்ளவான் .”
[75]
Then said another – ‘Surely not in vain
My Substance from the common Earth was ta’en,
That He who subtly wrought me into Shape
Should stamp me back to common Earth again.’
++++++++++++++++++++++++++
[76]
அடுத்தது கேட்கும் – ஏன், சீறிடும் கயவன்
எவனும் உடைத்திலன் குடித்த குவளையை;
குடத்தைப் பாசமாய், நளினமாய் வடித்தவன்
உடைக்க வில்லையா பின்னேர்ந்த சினத்தில்!
[76]
Another said – ‘Why, ne’er a peevish Boy,
Would break the Bowl from which he drank in Joy;
Shall He that made the vessel in pure Love
And Fancy, in an after Rage destroy? ‘
[77]
எதுவும் பதில் தரவில்லை இதற்கு; மௌனத்தில்
இருந்தபின் ஒரு குடம் விடைதரும் அலட்சியமாய்:
“என்மேல் வெறுப்புக் கொள்வர் முரணாய்க் கருதி;
என்ன ! குயவன் கை பின்பு நடுங்கிப் போனதா?
[77]
None answer’d this; but after Silence spake
A Vessel of a more ungainly Make:
‘They sneer at me for leaning all awry;
What! did the Hand then of the Potter shake? ‘
[78]
‘ஏனெனக் கேட்கும் அடுத்தது, “சொல்பவர் உளர்
பயமுறுத்தி ஒருவன் நரகத்துக்கு வழி காட்டுவான்;
வாய்ப்பற்ற குறைக் குடங்கள் முணுமுணுக்கும் !
குயவன் நல்லவன், எல்லாம் நலமாய் முடியும்.”
[78]
‘Why,’ said another, ‘Some there are who tell
Of one who threatens he will toss to Hell
The luckless Pots he marred in making – Pish!
He’s a Good Fellow, and ’twill all be well.’
+++++++++++++++++++++
[79]
அடுத்த குடம் சொல்லும், பெருமூச்சு விட்டு
புறக்கணிப் பாகி காய்ந்து போச்சு என் களிமண்;
ஆயினும் என் குடத்தில் நிரப்பு பழைய மதுரசம்,
தெரியுது சிறுகச் சிறுகப் பிழைத் தெழலாம் நான்.
[79]
Then said another with a long-drawn Sigh,
‘My Clay with long oblivion is gone dry:
But, fill me with the old familiar Juice,
Methinks I might recover by-and-by! ‘
[80]
அடுத்தடுத்து பானைகள் உரையாடி வந்திட,
நிலவு நோக்கும் அவை தேடுவ தெல்லாம்;
ஒன்றை ஒன்று தூண்டி விட்டு, “பார் சகோதரா!
இப்போது கீச்சிடும் குயவனின் தோள் சுளுக்கு!”
[80]
So while the Vessels one by one were speaking,
The Little Moon look’d in that all were seeking:
And then they jogg’d each other, ‘Brother! Brother!
Now for the Porter’s shoulder-knot a-creaking! ‘
[81]
ஆயுள் ஓய்ந்த என் உடலை உயிர் போன பின்
திராட்சை ரசத்தால் குளிப்பாட்டி விட்டாய்;
சுருட்டிய திராட்சை இலைத் தாளில் சுற்றி
புதைத்திடு என்னை, இனிய பூங்கா அருகில்.
[81]
Ah, with the Grape my fading Life provide,
And wash my Body whence the Life has died,
And in a Windingsheet of Vine-leaf wrapt,
So bury me by some sweet Garden-side.
+++++++++++++++++++++++++++
[82]
என் புதைந்த எரிச் சாம்பல் குவளையில்
இனிய வாசனை எழுந்து கலக்கும் காற்றில்.
அருகே கடந்து செல்கையில் நாத்திகனும்
எதிர்பாராது தன்மேல் படுவதை அறியான்.
[82]
That ev’n my buried Ashes such a Snare
Of Perfume shall fling up into the Air,
As not a True Believer passing by
But shall be overtaken unaware.
[83]
மெய்யாய் நான் நீடித்து நேசித்த தெய்வங்கள்
மனிதர் கண்முன் தவறுடன் கடனைக் கழிக்கும்.
மானத்தை நான் மட்டக் குவளையில் மூழ்கவிட்டு
என் மதிப்பை விற்றேன் ஒற்றைப் பாடலுக்கு !
[83]
Indeed the Idols I have loved so long
Have done my Credit in Men’s Eye much wrong:
Have drown’d my Honour in a shallow Cup,
And sold my Reputation for a Song.
[84]
உண்மை, உண்மை மனம் திருந்திச் சூளுரைப்பேன்
ஆயின் சூளுரைக்கு முன் நினைவோ டிருந்தேனா ?
மீண்டும் மீண்டும் வசந்தம் வரும் பூவேந்திக் கொண்டு.
என் பாபச் செயலின் மூல நார் முறிந்திடும் கிழித்து.
[84]
Indeed, indeed, Repentance oft before
I swore – but was I sober when I swore?
And then, and then came Spring, and Rose-in-hand
My thread-bare Penitence apieces tore.
++++++++++++++++++++++
[85]
மத வெறுப்பாளி யோடு மது விளையாடும், என்
மதிப்பு அங்கியைப் பறிக்கும் முழுதாய், மது
விற்போர் வாங்குவது எதுவென வியப்பேன் நான்.
விற்றதில் பாதிக்குடி வெகு முக்கியச் சரக்கு.
[85].
And much as Wine has play’d the Infidel,
And robb’d me of my Robe of Honor – well,
I often wonder what the Vintners buy
One half so precious as the Goods they sell.
[86]
ஐயோ வசந்தம் கடந்து செல்லும் மலருடன்;
வாலிப நறுமணச் சுவைப்பு முடிவடையும்;
மரக்கிளையில் அமர்ந்துள்ள குயில் பாடும்;
எங்கு பறக்கும், என்று மீளும், எவர் அறிவார் !
[86]
Alas, that Spring should vanish with the Rose!
That Youth’s sweet-scented Manuscript should close!
The Nightingale that in the Branches sang,
Ah, whence, and whither flown again, who knows!
[87]
ஆயினும் பாலைவன ஊற்று தன் ஒளிமுகம்
காட்டுமா – மெய்யாய் மங்கித் தெரியினும்
மயங்கிய பயணி செல்வது எப்பசுஞ் சோலை;
திராட்சை மிதிப்பொலி கேட்கும் தளத்துக்கு.
[87]
Would but the Desert of the Fountain yield
One glimpse – If dimly, yet indeed, reveal’d
To which the fainting Traveller might spring,
As springs the trampled herbage of the field!
+++++++++++++++++++++++++
[88]
காதலி ! நீயும் நானும் விதியுடன் சதி செய்து
சோக வாழ்வு முழுதும் புரிந்து கொள்வோமா,
நாமதைத் தூள் துளாய்ச் சிதைத்த பிறகு நம்
இதய விருப்பப்படி வடித்துக் கொள்வோமா !
[88]
Ah Love! could thou and I with Fate conspire
To grasp this sorry Scheme of Things entire,
Would not we shatter it to bits – and then
Re-mould it nearer to the Heart’s Desire!
[89]
தேய்மை அறியா என்னினிய நிலவு,
திரும்பப் பொங்கி எழும் வான் நிலவு,
எத்தனை தரம் வீணாய் ஒரே பூங்காவில்
எழுவது போல் தெரியும் என் பின்னால் !
[89]
Ah, Moon of my Delight who know’st no wane,
The Moon of Heav’n is rising once again:
How oft hereafter rising shall she look
Through this same Garden after me – in vain!
[90]
எப்போது அவளைப் போல் தோழி நீ நடப்பாய்
புல்தரைமேல் விரிந்த தாரகை விருந்தின ரிடையே
உனதினிய பணியில் சிகரம் தொடுவாய், நானங்கு
ஆக்கிய தொன்று – வெற்றுக் கிண்ணக் கவிழ்ப்பு !
[90]
And when like her, oh Saki, you shall pass
Among the Guests star-scatter’d on the Grass,
And in your joyous errand reach the spot
Where I made one – turn down an empty Glass!
.
OMMAR KHAYYAM ,PERSIAN POET,
MATHEMATICIAN,ASTRONOMICAL BORN
1048 MAY 18 - 1122,DECEMBER 4
.ஓமர் கய்யாம் என அழைக்கப்படும் கியாஸ் ஒத்-தீன் அபொல்-ஃபத் ஓமார் இபின் எப்ராகிம் கய்யாம் நேஷபூரி (பாரசீக மொழி:غیاث الدین ابو الفتح عمر بن ابراهیم خیام نیشابوری பிறப்பு நேஷபூர், பாரசீகம், மே 18, 1048, இறப்பு டிசம்பர் 4, 1122) ஒரு பாரசீகக் கவிஞரும், கணிதவியலாளரும், மெய்யியலாளரும், வானியலாளரும் ஆவார். இவர் ஓமர் அல் கய்யாமி எனவும் அழைக்கப்படுகிறார். இவர் அவரது கவிதைகளுக்காகவே கூடுதலாக அறியப்படுகிறார். இயற்கணிதப் புதிர்கள் தொடர்பான செயல்விளக்கம் குறித்த ஆய்வுக்கட்டுரை (Treatise on Demonstration of Problems of Algebra), கணிதவியலில் அவரது குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்புகளில் ஒன்றாகும். இதில் முப்படிச் சமன்பாடுகளுக்குத் தீர்வு காண்பதற்கான வடிவவியல் முறை ஒன்றைக் கொடுத்துள்ளார். இருபடிச் சமன்பாடுகளைத் தீர்க்கும் விதியைத் தந்தார். இவர் இயற்றிய இயற்கணக்கியல் பர்சியாவில் பாடநூலாகப்
இளமைக்காலம்
ஓமர் கய்யாம் எழுதிய இரண்டு அத்தியாயங்கள் கொண்ட அவருடைய நூலின் முதல் பக்கத்தில் உள்ள "முப்படிய சமன்பாடும் கூம்பு வெட்டுகளின் வெட்டுகளும்" இந்த கையெழுத்துப் படி ஈரானில் உள்ள டெஃகரான் (Tehran) பல்கலைக்கழகத்தில் உள்ளது.
கய்யாம், ஈரானில் உள்ள, அன்றைய செல்யூக் பேரரசின் கோராசானின் தலைநகரமான நிஷாப்பூரில் பிறந்தார். இது அன்று கெய்ரோ, பாக்தாத் ஆகிய நகரங்களுக்குப் போட்டியாக விளங்கியது. இவர் கூடாரங்கள் செய்யும் ஒரு குடும்பத்தில் பிறந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. இவர் தனது சிறு வயதின் ஒரு பகுதியை இன்றைய வடக்கு ஆப்கனிஸ்தானில் உள்ள பால்க் என்னும் நகரில் கழித்தார். அங்கே ஷேக் முகம்மத் மன்சூரி என்பவரிடம் கல்வி பயின்றார். பின்னர், கோராசான் பகுதியில் சிறந்த ஆசிரியராக விளங்கிய இமாம் மோவாபாக் நிஷாபூரி என்பவரிடம் கல்வி பயின்றார்.[1]
மிகப் பிரபலமான மூன்று பள்ளித் தோழர்கள் என்னும் கதைப்படி, கய்யாமுடன் இன்னும் இரண்டு பெயர் பெற்ற மாணவர்களும் படித்து வந்தனர். அவர்களில் ஒருவர் நிசாம்-உல்-முல்க். இவர் பின்னர் செல்யூக்கிட் பேரரசில் வாசிர் எனப்படும் பெரிய பதவியில் அமர்ந்தார். மற்றவர் ஹசன்-இ-சாபா. இவர் ஹஷ்ஷாஷின் மதப்பிரிவுக்குத் தலைவரானார். இம் மூவரும் நண்பர்களாயினர். நிசாம்-உல்-முல்க் வாசிர் ஆனதும், மற்ற இரு நண்பர்களும் அவரிடம் சென்று அவரிடம் உதவி கோரினர். ஹசன்-இ-சாபா தனக்கு அரசில் ஒரு பதவி கேட்டுப் பெற்றுக்கொண்டார். ஆனால் அவர் பேராசை கொண்டவராக தனக்கு உதவிய வாசிரை பதவியிலிருந்து அகற்றும் தோல்வியுற்ற சதியொன்றில் பங்குபற்றியதனால் பதவியில் இருந்து அகற்றப்பட்டார். ஓமர் கய்யாம் அடக்கமாகத் தனக்கு வசிப்பதற்கும், அறிவியலைக் கற்பதற்கும், தொழுவதற்கும் ஒரு இடம் மட்டுமே கேட்டார். இவருக்கு உதவிப் பணமாக ஆண்டுக்கு 1,200 மித்கால் பொன் கொடுக்கப்பட்டது. கய்யாம் இதைக் கொண்டே தனது எஞ்சிய காலத்தைக் கழித்தார்.
கி.பி. [1044 – 1123]
உமர் கயாம் ஈரடிப் பாக்கள்
பாரசீக மூலம் : உமர் கயாம் ரூபையாத்
ஆங்கில மூலம் : எட்வேர்டு ஃபிட்ஜெரால்டு
தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா.
உமர் கயாம் பழம்பெரும் பாரசீகக் கவிஞர்; கணித. வானியல், சித்தாந்த விஞ்ஞானி. அவரது புகழ்பெற்ற ‘ருபியாத்’ என்னும் ஈரடிப் பாக்கள் பல மொழிகளில் பல கவிஞர்களால் மொழி பெயர்ப்பாகி உள்ளன. ஆங்கிலத்தில் பலர் மொழி பெயர்த்துள்ளார். அவற்றுள் தனித்துவம் பெற்றவை எட்வேர்டு ஃபிட்ஜெரால்டு [1809 – 1883] ஆக்கிய ஆங்கிலப் பாக்கள். அவரும் ஐந்து முறை சற்று மாறுபட்ட வரிகளில் மொழிபெயர்த் துள்ளார். உமர் கயாம் பாரசீக அராபிக் மூலப் பாக்களை மொழி பெயர்ப்பது கடினம். நான் பின்பற்றும் ஆங்கில ஈரடிப் பாக்கள் ஃபிட்ஜெரால்டு இரண்டாவது முறை எழுதியவை போல் தெரிகிறது. முதன்முறை செய்தவை என்றும் சில பதிப்புகள் கூறும்.
விழித்தெழு ! காலைப் பொழுது கல்வீசி
விரட்டும் தாரகை யாவும் இரவுக் குவளையில்.
ஆ ! கிழக்கே வேடன் கைப்பற்றி விட்டான்
சுல்தான் கோட்டையை சுருக்குக் கதிரால் !
1. AWAKE! for Morning in the Bowl of Night
Has flung the Stone that puts the Stars to Flight:
And Lo! the Hunter of the East has caught
The Sultan’s Turret in a Noose of Light.
காலைக் கதிரின் இடதுகை வான் தொடக் கனவெழும்
காதில் விழுந்தது மதுக்கடைக் கூக்குரல் !
“எழுவீர் என் இளைஞர்காள் ! நிரப்புவீர் கிண்ணம்
உயிரின் மது உடலில் வற்றும் முன்னம்”.
2. Dreaming when Dawn’s Left Hand was in the Sky
I heard a voice within the Tavern cry,
“Awake, my Little ones, and fill the Cup
Before Life’s Liquor in its Cup be dry.”
சேவல் கூவிட மதுக்கடை முன் நிற்போர்
சேர்ந்து கத்தினர் – “திறடா கதவை !
உம் அறிவு அற்பம், தங்கப் போவது நாங்கள்
ஒருமுறை போனவர் மறுமுறை மீளார்.”
3. And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted — “Open then the Door !
You know how little while we have to stay,
And, once dearted, may return no more.”
புத்தாண் டிப்போ போன ஆசைகள் புதுப்பிக்கும்
சிந்திக்கும் ஆத்மா தனிமை நாடி ஒதுங்கிடும்
மோசஸ் வெளுத்த கை கிளைமேல் தீயணைக்கும்
ஏசு நாதர் தரணி மேல் விடுவது பெரு மூச்சு.
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the WHITE HAND OF MOSES on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.
ஈராம் பறவை போனது உண்மை, தன் மலரோடு
ஏழு வளைக் கும்பா போன தெங்கே என்றறியார்,
ஆயினும் உள்ளது திராட்சை; பூர்வ ரூபி பயன்தரும்,
இன்னுமொரு பூங்கா நதிக் கருகில் மணம் வீசும்.
Iram indeed is gone with all its Rose,
And Jamshyd’s Sev’n-ring’d Cup where no one knows;
But still the Vine her ancient Ruby yields,
And still a Garden by the Water blows.
6. தாவிதின் வாயிதழ்கள் மூடித் தெய்வீகமாய்
ஊது குழல் முழக்கும், “ஒயின், ஒயின், ஒயினென !
கூவும் குயில் பூவிடம் கேட்கும், “செந்நிற ஒயின்.”
கன்னியின் மஞ்சள் கன்னத்தில் பொன் மினுக்கும்.
And David’s Lips are lock’t; but in divine
High piping Pehlevi, with “Wine! Wine! Wine!
“Red Wine!”—the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to incarnadine.
7. வா ! என் கிண்ணம் நிரப்பு ! வசந்தச் சூட்டில்
துயர் என்னும் குளிர் மேலங்கிப் பறந்திடும்;
காலப் பறவைக் குள்ளது குறுகிய சந்துதான்,
ஆயினும் பறக்குது பறவை சிறகடித்த படியே !
Come, fill the Cup, and in the Fire of Spring
The Winter Garment of Repentance fling:
The Bird of Time has but a little way
To fly — and Lo! the Bird is on the Wing.
7. பாபி லோனோ வேறு நைசாப்பூர் நகரோ,
குவளை மது இனிப்போ இல்லை கசப்போ,
உயிரின் ஒயின் மதுக் கசியும் துளித் துளியாய்,
உதிரும் வாழ்வின் இலைகள் ஒவ்வொன்றாய் !
Whether at Naishapur or Babylon,
Whether the Cup with sweet or bitter run,
The Wine of Life keeps oozing drop by drop,
The Leaves of Life keep falling one by one.
9. காலைப் பொழுது கொணரும் ஆயிரம் பூக்கள்
ஆயினும் நேற்றைய பூக்கள் எங்கே போயின ?
பூக்கள் தோன்றிய வேனிற் காலம் முதலாய்
ஜாம்சைத், கைகோ பாத் நகர்கள் மறைந்தன.
Morning a thousand Roses brings, you say;
Yes, but where leaves the Rose of Yesterday?
And this first Summer month that brings the Rose
Shall take Jamshyd and Kaikobad away.
10. வந்துவிடு இடம்விட்டு வயதான கயாமோடு,
கைகோபாத், கைகொஸ்ரு நகரை மறந்து,
விருப்ப முடன் ரஸ்டம் திரிய விட்டு விடு;
ஹதீம் உணவுக்கு அலறுவான், புறக்கணி.
But come with old Khayyam, and leave the Lot
Of Kaikobad and Kaikhosru forgot:
Let Rustum lay about him as he will,
Or Hatim Tai cry Supper — heed them not.
11. நான் கடந்த நாணற் தட்டி வேலியான
பாலை வனத்தில் பிரிபடும் விளைநிலம் !
அடிமை, சுல்தான் பெயரை மறந்தனர் அங்கு !
இரக்கம் சுல்தான் மாமூதின் பொன்னாசனம் மேல் !
With me along the strip of Herbage strown
That just divides the desert from the sown,
Where name of Slave and Sultan is forgot —
And Pity Sultan Mahmud on his Golden Throne!
A book of verse, a jug of wine & thou
கவிதை நூலோர் கையில், மரக்கிளை கீழ் மறு
கையில் மதுக் கின்னம், அருகில் அப்பம், மங்கை
பாடிய வண்ணம் நீ என்னுடன் கான கத்தில்;
பாலை வனமும் சொர்க்க மாகும் இப்போது !
மரக்கிளை நிழலில் கவிதை நூலொரு கையில்
மதுக் கின்னம் மறு கையில், அப்பம், மங்கை நீ
பாடிய வண்ணம் என்னருகே கான கத்தில்;
பாலை வனமும் சொர்க்க மாகும் இப்போது !
கவிதை நூலோர் கையில் மரக்கிளை நிழலில்,
கன்னி நீயென் னருகில் பாட, மதுக் குவளை,
அப்பம் ஒரு துண்டு, அடர்ந்த கான கத்திலே
அத்தருணம் இருட்காடும் சொர்க்க மாகும் !
மரக்கிளை நிழலில், கவிதை நூலோர் கையில்,
மதுக் குவளை, அப்பம் ஒரு துண்டு, பாடும்,
மங்கை நீயென் அருகில் இருந்தால் கானகமும்
சொர்க்க புரியாய்த் தெரியும் அத்தருணம் !
A Book of Verses underneath the Bough,
A Jug of Wine, a Loaf of Bread, — and Thou
Beside me singing in the Wilderness —
Oh, Wilderness were Paradise enow!
13. புகழுக்குச் சிலர் இப்புவியில்; சிலர் ஏங்குவர்
போதகரின் சொர்க்கபுரி வர வேண்டு மென்று;
காசைப் பெற்று, கைவிடு உறுதி வாக்கை,
தூர முரசின் குமுற லுக்குக் கவனம் வேண்டாம்.
Some for the Glories of This World; and some
Sigh for the Prophet’s Paradise to come;
Ah, take the Cash, and let the Promise go,
Nor heed the rumble of a distant Drum!
14. மடமை அல்லவா ! சிலந்தி போல் பின்னி
நிகழ் கால வாழ்வு நூலறுந்து வெல்வதா,
நாமிழுக்கும் காற்றை நாமே வெளியேற்றி
நமக்கே மூச்சு விடத் தெரியாத போது !
Were it not Folly, Spider-like to spin
The Thread of present Life away to win —
What? for ourselves, who know not if we shall
Breathe out the very Breath we now breathe in!
15. நமக்குப் புகழ் பரப்பும் நறுமணப் பூவை நோக்கு;
நவிலும் அது நகைத்து,“தரணிக்குள் வீசுவேன்;
பட்டுக் குஞ்சப் பணப்பை கிழியும் எனக்குடனே,
கொட்டும் பணக் களஞ்சியம் தோட்டத் திடலில்.
Look to the Rose that blows about us — “Lo,
Laughing,” she says, “into the World I blow:
At once the silken Tassel of my Purse
Tear, and its Treasure on the Garden throw.”
16. வாழ்வுமேல் மனிதர் வைக்கும் நம்பிக்கை
நாசமாகும் அல்லது நன்கு முன்னேறும்;
பாலை வனத்தூசி முகப் பனிபோல்
ஒளிரும் ஓரிரு கணம், மறையும் பிறகு.
16. The Worldly Hope men set their Hearts upon
Turns Ashes — or it prospers; and anon,
Like Snow upon the Desert’s dusty Face
Lighting a little Hour or two — is gone.
17. பொற் காசுகளைப் பூட்டி வைப்போர் அதனை
மழைநீர் போல் வாரி இறைத்தார் காற்றில்,
அப்படி இல்லா பொன்னு லகுக்கு மீள்வர்,
ஒருமுறை புதைத்த மனிதர் தோண்ட விழைவார்.
17. And those who husbanded the Golden Grain,
And those who flung it to the Winds like Rain,
Alike to no such aureate Earth are turn’d
As, buried once, Men want dug up again.
18. எண்ணிப் பார், சிதைந்த வழிப் பயணச் சத்திரத்தில்
இரவு பகலே மாறி மாறிக் வாசற் கதவுக ளாகும்;
சுல்தா னுக்குப் பின் சுல்தான் பகட்டு மாளிகை
எப்படி வீழ்ந்தது ஓரிரு மணிக்குள் அவனோடு !
18. Think, in this batter’d Caravanserai
Whose Doorways are alternate Night and Day,
How Sultan after Sultan with his Pomp
Abode his Hour or two and went his way.
+++++++++++++
umar
umar
19. கூறுவதவர்: சிங்கம், முதலை நடத்திடும்
நீதி மன்றம் ! ஜாம்சையத் புகழெய்திக் குடித்தவர் ;
பேராசை வேடன் பஃஹ்ராம் உளான்; காட்டுக் கழுதை
தலைமேல் மிதிப்பினும், கலையா தவன் தூக்கம்!
19. They say the Lion and the Lizard keep
The Courts where Jamshyd gloried and drank deep:
And Bahram, that great Hunter – the Wild Ass
Stamps o’er his Head, but cannot break his Sleep.
20. சிந்திப்பேன் சில நேரம், சிவக்காது ரோஜா,
குருதி சிந்தும் எங்கோ சீஸர் புதைத்த இடத்தில்;
பூங்காவில் பூத்த ஒவ்வோர் செந்நிறச் செடியும்
ஒருவர் எழிற்தலை அதன் மடிமேல் வீழ்ந்ததுதான்!
20. I sometimes think that never blows so red
The Rose as where some buried Caesar bled;
That every Hyacinth the Garden wears
Dropt in its Lap from some once lovely Head.
21. இவ்வினிய மூலிகை விதையின் மென்பசுமை
பறக்கச் சிறகு தரும் நதியின் இதழ் களுக்கு;
சாய்வாய் அதன்மேல் மெதுவாய்; எழில்மிகு
செவ்விதழ் தெரியா தெழுமென யார் அறிவார் ?
21. And this delightful Herb whose tender Green
Fledges the River’s Lip on which we lean –
Ah, lean upon it lightly! for who knows
From what once lovely Lip it springs unseen!
+++++++++++++++++++!
The garden -1
22. வா என் கண்மணி, வந்தென் குவளை நிரப்பு
கடந்த கவலை, எதிர்கால அச்சம் இன்று நீங்கும்
மறுநாள் ஏன்? நான் வாழ்வேன் நானாக நாளை,
கடந்து போன பல்லாயிர வருடத் தொடர்போடு.
22. Ah, my Beloved, fill the Cup that clears
To-day of past Regrets and future Fears –
To-morrow? – Why, To-morrow I may be
Myself with Yesterday’s Sev’n Thousand Years.
23. மேலான, மிகச்சிறந்த சிலரை நேசித்தோம்;
காலமும் விதியும் திராட்சைக் கொத்தைச் சிதைத்திட
ஓரிரு முறை குவளை மதுவைப் பருகினர் முன்பு ;
அடுத்தடுத்துப் போனார் மௌன ஓய்வுக்குப் பின்பு.
23. Lo! some we loved, the loveliest and best
That Time and Fate of all their Vintage prest,
Have drunk their Cup a Round or two before,
And one by one crept silently to Rest.
24. நாமிப்போ அறைக்குள் குடித்துக் கூத்தடிப்போம்
பூரிப்பில் போனர் அவரெலாம் வேனிற் துகிலோடு;
பூமிக்குக் கீழ் துயிலில் கிடக்கிறோம், இனிமேல்
இறங்குவோம் படுக்கை தர – அவை யாருக்கு?
24. And we, that now make merry in the Room
They left, and Summer dresses in new Bloom,
Ourselves must we beneath the Couch of Earth
Descend, ourselves to make a Couch – for whom?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[25] மேலாய் அனுபவி நமக்கு எஞ்சிய காலத்தை
நாமெல்லாம் மண்ணுக்குள் புதையும் முன்பு.
மண்ணும் மண்ணாகி மண்ணுக்குள் முடங்கும்,
மது பானம், பாடல், பாடகி, முடிவா யின்றி !
XXV. [25]
Ah, make the most of what we may yet spend,
Before we too into the Dust descend;
Dust into Dust, and under Dust, to lie;
Sans Wine, sans Song, sans Singer, and – sans End!
[26] இன்றைய நாளுக்கென வாழுவோர் போலின்றி
நாளைய தினம் நோக்கி ஏங்கு வோர் சிலரே.
இருள் கோபுரத்தில் ஒருவன் கதறினான் “மூடரே !
உமக்கு வெகுமதி இங்கு மில்லை, அங்கு மில்லை.”
XXVI. 26
Alike for those who for To-day prepare,
And those that after some To-morrow stare,
A Muezzin from the Tower of Darkness cries
‘Fools! Your Reward is neither Here nor There! ‘
[27] ஏன் புனிதரும் முனிவரும் படைக்கப் பட்டார் ?
ஈருலகைப் பற்றி விரிவாய் அறிந்து கொள்ள;
மூடப் போதகர் தம் படைப்புகள் இகழப்பட்டு
வாய் மூடிப் புதைக்கப் படுவர் மண்ணுக்குள்.
XXVII. 27
Why, all the Saints and Sages who discuss’d
Of the Two Worlds so learnedly, are thrust
Like foolish Prophets forth; their Works to Scorn
Are scatter’d, and their Mouths are stopt with Dust.
+++++++++++++++++++++
28] முதியகயாமுடன் வா, ஞானிகள் பேசட்டும்.
ஒன்றுமட்டும்உறுதி, ஓடுகிறது வாழ்க்கை
மற்றவைபொய்யாகும்என்பதும்உறுதியே
ஒருமுறைஉதிர்ந்தபூ நிரந்தரச் சருகு !
XXVIII. [28]
Oh, come with old Khayyam, and leave the Wise
To talk; one thing is certain, that Life flies;
One thing is certain, and the Rest is Lies;
The Flower that once has blown forever dies.
+++++++++++++++
[29] அடிக்கடிவாலிபத்தில்ஆர்வமாய் வாதிப்பேன்
அதைப்பற்றித்தான் மேதையர், புனிதரோடு;
தருக்கம்மீண்டும் மீண்டும்புரிந்தும்என்றும்
திரும்பத்திரும்பவந்தேன்புகுந்தவாசல்வழி !
XXIX. [29]
Myself when young did eagerly frequent
Doctor and Saint, and heard great Argument
About it and about; but evermore
Came out by the same Door as in I went.
++++++++++++
[30] ஞானவிதைகளைவிதைத்தேன்அவருடன்,
மெய்வருந்திஉழைத்துஅவற்றை வளர்த்தேன்;
கிடைத்தஅறுவடைஎனக்கிதுமட்டுமே:
நீராகவந்தது, காற்றாகப் பறந்தது.
XXX. [30]
With them the Seed of Wisdom did I sow,
And with my own hand labour’d it to grow:
And this was all the Harvest that I reap’d –
‘I came like Water and like Wind I go.’
+++++++++++++++
[31] இப்புவியில் ஏனென்று, எப்போ தென்று,
அறியாது, திக்கற்ற நீரோடை போல் நான்
திசைமாறிக், கழிவுமேல் வீசும் காற்றாய்
எங்கு போவது நான் குறிநோக் கின்றி.
XXXI. [31]
Into this Universe, and Why not knowing,
Nor Whence, like Water willy-nilly flowing:
And out of it, as Wind along the Waste,
I know not Whither, willy-nilly blowing.
[32] பூமத்தி தாண்டி வந்தேன் ஏழாம் வாசல் வழி.
ஆசனத்தின் மீது சனிக்கோள் அமர்ந்தி ருக்கும்
பல முடிச்சுகள் அவிழ்ந்தன பாதை நெடுவே
ஆயின் ஊழ்விதிக் கதிபன் முடிச்ச விழாது !
XXXII. [32]
Up from Earth’s Centre through the Seventh Gate
I rose, and on the Throne of Saturn sate,
And many Knots unravel’d by the Road;
But not the Master-Knot of Human Fate.
[33] எனக்குச் சாவி காணாதக் கதவு அது !
முகத்திரை நீக்கிப் பார்க்க முடிய வில்லை.
சிலகணம் உன்னை என்னைப் பற்றி சிற்றுரை
பிறகு என்னை, உன்னைப் பற்றிப் பேச்சில்லை.
XXXIII. [33]
There was the Door to which I found no Key:
There was the Veil through which I could not see:
Some little talk awhile of Me and Thee
There was – and then no more of Thee and Me.
+++++++++++++
[34] உருளும் மேலகம் நோக்கிக் கேட்டேன்,
‘ஊழ்விதிக்கு வழிகாட்டுவ தெந்த விளக்கு ?
இருட்டில் தடுமாறு கிறார் அதன் மதலையர்’
‘குருட்டுப் புரிதலது !’ எனப்பதில் தரும் மேலகம்.
[34]
Then to the rolling Heav’n itself I cried,
Asking, ‘What Lamp had Destiny to guide
Her little Children stumbling in the Dark? ‘
And – ‘A blind Understanding! ‘ Heav’n replied.
[35] எளிய மண் கலைய உதட்டில் கற்றேன்
வாழ்வின் இரகசிய நீர் ஊற்றின் இருப்பை,
வாயிக்கு வாய் முணுக்கும், “வாழும் போதே
மதுவைக் குடி ! ஏனெனின் செத்தபின் மீளாய் நீ’
[35]
Then to the Lip of this poor earthen Urn
I lean’d, the secret Well of Life to learn:
And Lip to Lip it murmur’d – ‘While you live,
Drink! – for, once dead, you never shall return.’
[36] ஓடுகாலி உடன்செலும் குவளை சொல்லும்
ஒரு சமயம் தெளிவாய் வாழ்ந்தேன் மகிழ்ந்து,
குளிர்ந்த உதட்டில் ஒருதரம் முத்த மிட்டால்,
எத்தனை முத்தம் ஏற்கும் பின்பு கொடுக்கும் ?
[36]
I think the Vessel, that with fugitive
Articulation answer’d, once did live,
And merry-make, and the cold Lip I kiss’d,
How many Kisses might it take – and give!
++++++++++++++++++++++
[37] அந்திப் பொழுது அங்காடிச் சந்தையில்
குயவன் கரங்கள் ஈரக் களிமண் பிசையும்.
எதற்கும் அடங்கா நாக்கு முணுமுணுத்து,
மெதுவாய் தம்பி ! மெதுவாய் எனக்கெஞ்சும்.
[37]
For in the Market-place, one Dusk of Day,
I watch’d the Potter thumping his wet Clay:
And with its all obliterated Tongue
It murmur’d – ‘Gently, Brother, gently, pray! ‘
[38] பண்டை முதல் அதுபோல் கதையாய்
அடுத்தடுத்த மானிட வம்சா வழியே மீண்டு,
அந்த மண்கட்டி பூமியை நிரப்பிய வண்ணம்
படைப்பாளி மானிடமாய் வடிக்க விலையா ?
[38]
And has not such a Story from of Old
Down Man’s successive generations roll’d
Of such a clod of saturated Earth
Cast by the Maker into Human mould?
[39] கிண்ணம் நிரப்பு; அது மீள எது தூண்டும்
காலம் எப்படிக் கடக்குது நம் கண்முன்னால்
நாளை பிறந்திலது, நேற்று கடந்துளது
ஏன் கவலை அவற்றால் இன்றினிக்கும் போது
[39]
Ah, fill the Cup: – what boots it to repeat
How Time is slipping underneath our Feet:
Unborn To-morrow, and dead Yesterday,
Why fret about them if To-day be sweet!
++++++++++++++++++++
[40] ஒருகண நிறுத்தம், சில வினாடிச் சுவை,
கழிவுகளுக் கிடையே ஊருணி உள்ளது,
மெதுவாய்ச் செல்லும் குறியிலாப் பயணம்
எதையும் அடையாது, விரைவாய்ச் செல் !
[40]
A Moment’s Halt – a momentary taste
Of Being from the Well amid the Waste –
And Lo! the phantom Caravan has reach’d
The Nothing it set out from – Oh, make haste!
[41] மனிதமா, தெய்வமா தர்க்கம் ஏனினி
நாளைய பிரச்சனை தனக்குள்ளே முடங்கும்
சைப்பிரஸ் அழுத்தத்தில் கைவிரல் இழக்கும்;
ஒயின் மது விற்பார் கனிவுடை அமைச்சர்.
[41]
Oh, plagued no more with Human or Divine,
To-morrow’s tangle to itself resign,
And lose your fingers in the tresses of
The Cypress-slender Minister of Wine.
[42] கால விரையம், வீண் முயற்சி தவிர்
இதையோ, அதையோ முயல்வதில் பிணக்கம்.
திராட்சை ரசம் குடித்தின் புறுதல் மேலாம்;
கவலை வேண்டாம் கசப்போ, இனிப்போ.
[42]
Waste not your Hour, nor in the vain pursuit
Of This and That endeavor and dispute;
Better be merry with the fruitful Grape
Than sadden after none, or bitter, fruit.
+++++++++++++++++++++++++++
[43]நண்பர்காள், மதுக் கூத்தடிப்புத் துணிவுடன்
நடந்ததென் வீட்டில் எனக்கிரண்டாம் திருமணம்;
காரணம் இல்லை, பழங் கட்டிலுக்கு மணவிலக்கு
திராட்சைக் கொடி மகள் என் மனைவியாய் ஏற்பு.
[43]
You know, my Friends, with what a brave Carouse
I made a Second Marriage in my house;
Divorced old barren Reason from my Bed,
And took the Daughter of the Vine to Spouse.
+++++++++++++++++++
[44] மாலை மதுக்கடை வாசலில் வாய் பிளந்து
மங்கிய வேளையில் வந்தாள் ஓர் தேவதை போல்
பானை ஒன்றைச் சுமந்து கொண்டு தோளில்;
சுவைக்கச் சொன்ன தென்னை, திராட்சை ரசம்.
[44]
And lately, by the Tavern Door agape,
Came stealing through the Dusk an Angel Shape
Bearing a Vessel on his Shoulder; and
He bid me taste of it; and ’twas – the Grape!
[45] திராட்சை, தர்க்கப்படி பூரண மானது
எழுபத்தி ரண்டு குண்டா எதிராய்ச் சொல்லும்
எளிய ரசவவாதி சில நேரத்தில் மாற்றுவான்
வாழ்வின் ஈய உலோகத்தைத் தங்க மயமாய்.
[45]
The Grape that can with Logic absolute
The Two-and-Seventy jarring Sects confute:
The subtle Alchemest that in a Trice
Life’s leaden Metal into Gold transmute.
++++++++++++++++++++
[46] யார் துணிந்து மதுரசத் தெய்வ ஏற்பை
தெய்வ ஈனமாய்த் திரித்து சூழ்ச்சி செய்வது ?
வெகுமதி அது, பயன்படுத்துவோம் இல்லையா ?
சாபமெனின் பிறகெதற்கு, யார் தீர்மா னிப்பது ?
[46]
Why, be this Juice the growth of God, who dare
Blaspheme the twisted tendril as Snare?
A Blessing, we should use it, should we not?
And if a Curse – why, then, Who set it there?
+++++++++++++
[47] ஞானிகளை என்னோடு மோத விடுவாய்,
ஞாலத் தர்க்கமதை அப்படியே விட்டு விடுவாய்
எதோ ஓர் மூலையில் குழப்பம் ஒளிந்திருக்கும்; ;
உனதாய் எடுத்துக் கொள் விளையாட்டாய்.
[47]
But leave the Wise to wrangle, and with me
The Quarrel of the Universe let be:
And, in some corner of the Hubbub couch’d,
Make Game of that which makes as much of Thee.
[48] உள்ளும் புறமும், மேலும், கீழும் எல்லாம்
ஒரு மாஜிக் நிழற் காட்சி தவிர வேறில்லை;
சூரிய விளக்குப் பெட்டிக்குள் காட்டப் படுகிறது;
அதைச் சுற்றி போலி வடிவில் வந்து போவோம்
[48].
For in and out, above, about, below,
‘Tis nothing but a Magic Shadow-show,
Play’d in a Box whose Candle is the Sun,
Round which we Phantom Figures come and go.
+++++++++++++++++++++++
[49]
விந்தை இல்லையா ? ஆயிரக் கணக்கான பேரில்
நம்கண்முன் இருட்கதவைக் கடந்தோர் இதுவரை
நமக்குப் பாதை காட்ட ஒருவர் கூட மீண்டிலர்;
நாமே பயணம் செய்து தான் காண வேண்டும்.
[49]
Strange, is it not? that of the myriads who
Before us pass’d the door of Darkness through
Not one returns to tell us of the Road,
Which to discover we must travel too.
[50]
நமக்கு முன் பிறந்தோர், தீக்கிரை யானோர்
போதகர், மேதையர் ஓதிய திருமறைகள்
அனைத்தும் கதையே. கல்லறையில் எழுந்து
கனைத்தனர், தோழர்க்கு வந்தது தூக்கம் !
[50]
The Revelations of Devout and Learn’d
Who rose before us, and as Prophets burn’d,
Are all but Stories, which, awoke from Sleep,
They told their fellows, and to Sleep return’d.
[51]
ஆத்மா புழுதி மண் வீசி ஒதுங்கு மென்றால்
வானகக் காற்றின் மீது மிதக்கும் போது
மான மில்லையா, அதற்கு மான மில்லையா
இந்தக் களிமண்ணில் புதைந்து போவதற்கு ?
[51]
Why, if the Soul can fling the Dust aside,
And naked on the Air of Heaven ride,
Is’t not a shame – Is’t not a shame for him
So long in this Clay suburb to abide?
+++++++++++++++
[52] சுல்தான் மரணத் தளம் வெற்றுக் கூடாரம்,
சொந்தமான பூமியாய் அவர்க் கெழுதப் பட்டது;
எழுந்தார் சுல்தான்; அவரது கறுப்புத் தொண்டர்
தாக்கி அடுத்தவரைப் புதைக்கத் தயாரிப்பார்.
[52]
But that is but a Tent wherein may rest
A Sultan to the realm of Death addrest;
The Sultan rises, and the dark Ferrash
Strikes, and prepares it for another guest.
[53]
என் ஆத்மாவை அனுப்பினேன் இறப்புக்குப்
பின்னே புலம்பெயரும் மாய உலகுக்கு;
பலநாள் கடந்து திரும்பிய ஆத்மா பகரும்,
“பார், சொர்க்கம், நரகம் கண்ட என்னை.”
[53]
I sent my Soul through the Invisible,
Some letter of that After-life to spell:
And after many days my Soul return’d
And said, ‘Behold, Myself am Heav’n and Hell.’
[54]
சொர்க்க ஒளிக்காட்சி நிறைவேற்றும் இச்சை,
நரக நெருப்பில் எரிந்த ஆத்மாவின் நிழல்,
இருள்வெளியே வார்த் தெடுத்த நம்முடல்,
தாமதமாய் வந்தாலும் விரைவில் அழியும்.
[54].
Heav’n but the Vision of fulfill’d Desire,
And Hell the Shadow of a Soul on fire,
Cast on the Darkness into which Ourselves,
So late emerg’d from, shall so soon expire.
+++++++++++++++++++
[55]
முதிய கயாம் திராட்சை ரசம் குடிக்கையில்
நதிக்கரை ஓரம் ரோஜா மலர் மிதக்க,
தேவதை யானவள் கருநிற ஒயினுடன்
உன்னைக் கவர வந்தால் பின் வாங்காதே.
[55].
While the Rose blows along the River Brink,
With old Khayyam and ruby vintage drink:
And when the Angel with his darker Draught
Draws up to Thee – take that, and do not shrink.
[56]
அஞ்சாதே! இன்றேல் உன் வசிப்புக் காலம்
முடிந்து போகும், அடையாளம் மறந்து போய்,
நிரந்தர ஊழ்சகி ஊற்றிய குவளையில் நம்போல்
குமிழிகள் கோடி; மேலும் படைக்க ஊற்றும்.
[56]
And fear not lest Existence closing your
Account, should lose, or know the type no more;
The Eternal Saki from the Bowl has pour’d
Millions of Bubbls like us, and will pour.
[57]
நீயும் நானும் திரை மறைவில் கடந்தோம்
நீண்ட நீண்ட தூரம் உலக விளிம்பு வரை,
நமது பிறப்பு, இறப்புக் கணக்கெடுத்தால்
கடலளவு அகண்ட கூழாங்கல் எண்ணிக்கை.
[57]
When You and I behind the Veil are past,
Oh but the long long while the World shall last,
Which of our Coming and Departure heeds
As much as Ocean of a pebble-cast.
++++++++++++++++++
[58]
இரவு, பகல் மீளும் சதுரங்க ஆட்டத்தில்
ஊழ் மனிதரோடு மீளா புரிக்கு விளையாடும்
இங்குமங்கும் நகரும், கூடும், கொல்லும், பின்
ஒவ்வொன்றாய்க் கல்லறையில் வைக்கும்.
[58]
‘Tis all a Chequer-board of Nights and Days
Where Destiny with Men for Pieces plays:
Hither and thither moves, and mates, and slays,
And one by one back in the Closet lays.
[59]
வெற்றியா, தோல்வியா எனும் வினா இல்லை
வலதோ, இடதோ, விளையாட்டுப் போட்டியில்
மைதானத்தில் உன்னைக் கீழே வீழ்த்தியோன்
அறிவான் எல்லாம் அறிவான், அவன் அறிவான்!
[59]
The Ball no Question makes of Ayes and Noes,
But Right or Left, as strikes the Player goes;
And he that toss’d Thee down into the Field,
He knows about it all – He knows – HE knows!
[60]
எழுதிச் செல்லும் ஊழியின் கை, எழுதி, எழுதி
மேற்செல்லும்; உன் பக்தியும், யுக்தியும் அதை
மறுமுறை மாற்றாது, அரை வரி கூட நீக்காது;
அழுத கண்ணீர்த் துளிகளும் அழிக்கா ஒருசொல்.
[60]
The Moving Finger writes; and, having writ,
Moves on: nor all thy Piety nor Wit
Shall lure it back to cancel half a Line,
Nor all thy Tears wash out a Word of it.
+++++++++++++++++++++++
[61] மேதையர், சித்தர்கள் போதிக்கட்டும்
விரும்பு வதையோ, விரும்பாத வற்றையோ;
அறுந்து போகா, முறியா, அப்பால் தாண்டா
நிரந்தரத் தொடர்பில் சேரும் இணைப்பு தவிர.
[61]
For let Philosopher and Doctor preach
Of what they will, and what they will not – each
Is but one Link in an eternal Chain
That none can slip, nor break, nor over-reach.
[62]
வானம் என்னும் கவிழ்த்திய கும்பாவின்
கீழே நாம் கூடி வாழ்கிறோம், சாகிறோம்,
கை உயர்த்தி உதவிக்கதை அழைக்காதே,
நீயோ நானோ என்றுருளும் மலட்டுத் தனத்தில்.
[62]
And that inverted Bowl we call The Sky,
Whereunder crawling coop’t we live and die,
Lift not thy hands to it for help – for It
Rolls impotently on as Thou or I.
[63]
புவிமுதற் களிமண்ணால் இறுதி மனிதன் வடித்து
கடைசி அறுவடைக்குப் பின் விதை விதைத்தார்;
ஆம் முதல்நாள் புலர்ச்சி படைத்தோன் எழுதியது
கடந்த காலப் பொழுது கணக்கில் இருப்பதை.
[63
With Earth’s first Clay They did the Last Man knead,
And then of the Last Harvest sow’d the Seed:
Yea, the first Morning of Creation wrote
What the Last Dawn of Reckoning shall read.
+++++++++++++++++++++++++++++
[64]
நேற்று பிறப்பித்தது இன்றைய வெறியை;
நாளைய வெற்றி, தோல்வி, வாய்ப் பூட்டை:
குடி! எங்கிருந்து வந்தோம், ஏனென் றறியோம்,
குடி! ஏன் போவோம், எங்கென் றறியோம் நாம்.
[64]
Yesterday This Day’s Madness did prepare;
To-morrow’s Silence, Triumph, or Despair:
Drink! for you know not whence you came, nor why:
Drink! for you know not why you go, nor where.
[65]
எந்தக் கைகள் வியாழன், விண்மீன் படைத்து
காலவெளி நகர்த்தப் பின்னி நெய்தனவோ,
அதே கைகள் நம்மை ஆக்கும்; படைத்த பின்
என் விதிப்படி உடல் மண், ஆத்மா போகும்.
[65]
I tell You this – When, starting from the Goal,
Over the shoulders of the flaming Foal
Of Heav’n Parwin and Mushtari they flung,
In my predestin’d Plot of Dust and Soul.
[66]
திராட்சைக் கொடி நரம்பைப் பிடித்தது
உடம்பில் ஒட்டும்; வெறுப்பர் வேதியர்
என் மூல உலோகம் ஒரு சாவி உரசும்
அது வறியவன் இல்லக் கதவைத் திறக்கும்
[66]
The Vine has struck a fiber: which about
If clings my Being – let the Dervish flout;
Of my Base metal may be filed a Key,
That shall unlock the Door he howls without.
++++++++++++++
[67]
இதை நான் அறிவேன்: மெய்யொளி ஒன்று
அன்பு, சினத்தைக் கிளர்வது, எனை அழிப்பது,
மதுக்கடை உள்ளே மகத்தான அதன் காட்சி
ஆலயத்துள் காணப் படாது இழந்து கிடப்பது.
[67]
And this I know: whether the one True Light,
Kindle to Love, or Wrath – consume me quite,
One Glimpse of It within the Tavern caught
Better than in the Temple lost outright.
[68]
என்ன ? அறிவின்மை எதுவும் தூண்டாது;
உணர்வுள்ள ஒன்று நுகத்தடி வெறுக்கும்;
அனுமதிக்கப் படாத இன்பம் வலிக்கும்;
நிரந்தரத் தண்டனை அது முறிந்துவிடின்.
[68]
What! out of senseless Nothing to provoke
A conscious Something to resent the yoke
Of unpermitted Pleasure, under pain
Of Everlasting Penalties, if broke!
[69]
என்ன ? உதவ முடியா பிறவிக் குடன்பாடு
எழுத்தின்றி வாங்கிய கடன் புகாருக்குத்
தூய பொன் காசு அளிப்புவது திரும்பாது
துயரான வாணிபம், பதில் ஏது அதற்கு!
[69]
What! from his helpless Creature be repaid
Pure Gold for what he lent us dross-allay’d –
Sue for a Debt we never did contract,
And cannot answer – Oh the sorry trade!
++++++++++++++++++++++
[70]
அவனது பயங்கரக் கோப முகத்தை தவிர்க்க
சூளுரைப்பேன் நான், அநீதிக்கு ஆதரவில்லை
எந்த நற்குணனும் மதுக்கடையில் கோழையை
எட்டி உதைத்து வெளியேற்ற மாட்டான்.
[70]
Nay, but for terror of his wrathful Face,
I swear I will not call Injustice Grace;
Not one Good Fellow of the Tavern but
Would kick so poor a Coward from the place.
[71]
நீதான் குடியுடன் குழிக்குள் கிடந்தாய்,
நான் திரிந்த பாதையைக் கேலி செய்தாய்
ஊழ்விதிக் கேடு சூழ என்னுடன் சேராய்
வீழ்ச்சியை என் பாபம் என்று இகழ்வாய்.
[71]
Oh Thou, who didst with pitfall and with gin
Beset the Road I was to wander in,
Thou will not with Predestin’d Evil round
Enmesh me, and impute my Fall to Sin?
[72]
உன்னைப் பிறப்பித்த மண்ணின் மைந்தன்
சொர்க்கத்திலும் பாம்பைப் படைத்தான்:
முகக் கறுப்படிக்கும் எல்லாப் பாபத்துக்கும்
மன்னிப் பளித்தல் மனிதர்க்குக் கொடை.
[72]
Oh, Thou, who Man of baser Earth didst make,
And who with Eden didst devise the Snake;
For all the Sin wherewith the Face of Man
Is blacken’d, Man’s Forgiveness give – and take!
++++++++++++++++++++
[73]
கேள் மீண்டும், ரம்ஸான் முடியும் தருணம்
மாலை வேளை, நிலவு எழுவதற்கு முன்
முதிய குயவன் கடைக்கு முன் நின்றேன்
களிமண் பாண்டக் குழு வரிசை சூழ நான்.
[73]
Listen again. One Evening at the Close
Of Ramazan, ere the better Moon arose,
In that old Potter’s Shop I stood alone
With the clay Population round in Rows.
[74]
ஓர் அதிசயம் இது, பானைச் சந்தையில்
சில பேசின ! சில வாய்மூடிக் கிடந்தன;
திடீரென ஆவேசமாய் அலறும் ஒரு பானை:
“யாரிந்தக் குயவன், சொல், யாரிந்தக் குடம் ?”
[74]
And, strange to tell, among that Earthen Lot
Some could articulate, while others not:
And suddenly one more impatient cried –
‘Who is the Potter, pray, and who the Pot? ‘
[75]
அடுத்த பானை கேட்கும், “நிச்சயம் பயனாக
எனது களிமண்ணும் மிதி பூமியில் எடுத்தது,
மெய்வருந்தி மெதுவாய் என்னை வடித்தவன்
மீண்டும் மண்ணுக் கென்னைத் தள்ளவான் .”
[75]
Then said another – ‘Surely not in vain
My Substance from the common Earth was ta’en,
That He who subtly wrought me into Shape
Should stamp me back to common Earth again.’
++++++++++++++++++++++++++
[76]
அடுத்தது கேட்கும் – ஏன், சீறிடும் கயவன்
எவனும் உடைத்திலன் குடித்த குவளையை;
குடத்தைப் பாசமாய், நளினமாய் வடித்தவன்
உடைக்க வில்லையா பின்னேர்ந்த சினத்தில்!
[76]
Another said – ‘Why, ne’er a peevish Boy,
Would break the Bowl from which he drank in Joy;
Shall He that made the vessel in pure Love
And Fancy, in an after Rage destroy? ‘
[77]
எதுவும் பதில் தரவில்லை இதற்கு; மௌனத்தில்
இருந்தபின் ஒரு குடம் விடைதரும் அலட்சியமாய்:
“என்மேல் வெறுப்புக் கொள்வர் முரணாய்க் கருதி;
என்ன ! குயவன் கை பின்பு நடுங்கிப் போனதா?
[77]
None answer’d this; but after Silence spake
A Vessel of a more ungainly Make:
‘They sneer at me for leaning all awry;
What! did the Hand then of the Potter shake? ‘
[78]
‘ஏனெனக் கேட்கும் அடுத்தது, “சொல்பவர் உளர்
பயமுறுத்தி ஒருவன் நரகத்துக்கு வழி காட்டுவான்;
வாய்ப்பற்ற குறைக் குடங்கள் முணுமுணுக்கும் !
குயவன் நல்லவன், எல்லாம் நலமாய் முடியும்.”
[78]
‘Why,’ said another, ‘Some there are who tell
Of one who threatens he will toss to Hell
The luckless Pots he marred in making – Pish!
He’s a Good Fellow, and ’twill all be well.’
+++++++++++++++++++++
[79]
அடுத்த குடம் சொல்லும், பெருமூச்சு விட்டு
புறக்கணிப் பாகி காய்ந்து போச்சு என் களிமண்;
ஆயினும் என் குடத்தில் நிரப்பு பழைய மதுரசம்,
தெரியுது சிறுகச் சிறுகப் பிழைத் தெழலாம் நான்.
[79]
Then said another with a long-drawn Sigh,
‘My Clay with long oblivion is gone dry:
But, fill me with the old familiar Juice,
Methinks I might recover by-and-by! ‘
[80]
அடுத்தடுத்து பானைகள் உரையாடி வந்திட,
நிலவு நோக்கும் அவை தேடுவ தெல்லாம்;
ஒன்றை ஒன்று தூண்டி விட்டு, “பார் சகோதரா!
இப்போது கீச்சிடும் குயவனின் தோள் சுளுக்கு!”
[80]
So while the Vessels one by one were speaking,
The Little Moon look’d in that all were seeking:
And then they jogg’d each other, ‘Brother! Brother!
Now for the Porter’s shoulder-knot a-creaking! ‘
[81]
ஆயுள் ஓய்ந்த என் உடலை உயிர் போன பின்
திராட்சை ரசத்தால் குளிப்பாட்டி விட்டாய்;
சுருட்டிய திராட்சை இலைத் தாளில் சுற்றி
புதைத்திடு என்னை, இனிய பூங்கா அருகில்.
[81]
Ah, with the Grape my fading Life provide,
And wash my Body whence the Life has died,
And in a Windingsheet of Vine-leaf wrapt,
So bury me by some sweet Garden-side.
+++++++++++++++++++++++++++
[82]
என் புதைந்த எரிச் சாம்பல் குவளையில்
இனிய வாசனை எழுந்து கலக்கும் காற்றில்.
அருகே கடந்து செல்கையில் நாத்திகனும்
எதிர்பாராது தன்மேல் படுவதை அறியான்.
[82]
That ev’n my buried Ashes such a Snare
Of Perfume shall fling up into the Air,
As not a True Believer passing by
But shall be overtaken unaware.
[83]
மெய்யாய் நான் நீடித்து நேசித்த தெய்வங்கள்
மனிதர் கண்முன் தவறுடன் கடனைக் கழிக்கும்.
மானத்தை நான் மட்டக் குவளையில் மூழ்கவிட்டு
என் மதிப்பை விற்றேன் ஒற்றைப் பாடலுக்கு !
[83]
Indeed the Idols I have loved so long
Have done my Credit in Men’s Eye much wrong:
Have drown’d my Honour in a shallow Cup,
And sold my Reputation for a Song.
[84]
உண்மை, உண்மை மனம் திருந்திச் சூளுரைப்பேன்
ஆயின் சூளுரைக்கு முன் நினைவோ டிருந்தேனா ?
மீண்டும் மீண்டும் வசந்தம் வரும் பூவேந்திக் கொண்டு.
என் பாபச் செயலின் மூல நார் முறிந்திடும் கிழித்து.
[84]
Indeed, indeed, Repentance oft before
I swore – but was I sober when I swore?
And then, and then came Spring, and Rose-in-hand
My thread-bare Penitence apieces tore.
++++++++++++++++++++++
[85]
மத வெறுப்பாளி யோடு மது விளையாடும், என்
மதிப்பு அங்கியைப் பறிக்கும் முழுதாய், மது
விற்போர் வாங்குவது எதுவென வியப்பேன் நான்.
விற்றதில் பாதிக்குடி வெகு முக்கியச் சரக்கு.
[85].
And much as Wine has play’d the Infidel,
And robb’d me of my Robe of Honor – well,
I often wonder what the Vintners buy
One half so precious as the Goods they sell.
[86]
ஐயோ வசந்தம் கடந்து செல்லும் மலருடன்;
வாலிப நறுமணச் சுவைப்பு முடிவடையும்;
மரக்கிளையில் அமர்ந்துள்ள குயில் பாடும்;
எங்கு பறக்கும், என்று மீளும், எவர் அறிவார் !
[86]
Alas, that Spring should vanish with the Rose!
That Youth’s sweet-scented Manuscript should close!
The Nightingale that in the Branches sang,
Ah, whence, and whither flown again, who knows!
[87]
ஆயினும் பாலைவன ஊற்று தன் ஒளிமுகம்
காட்டுமா – மெய்யாய் மங்கித் தெரியினும்
மயங்கிய பயணி செல்வது எப்பசுஞ் சோலை;
திராட்சை மிதிப்பொலி கேட்கும் தளத்துக்கு.
[87]
Would but the Desert of the Fountain yield
One glimpse – If dimly, yet indeed, reveal’d
To which the fainting Traveller might spring,
As springs the trampled herbage of the field!
+++++++++++++++++++++++++
[88]
காதலி ! நீயும் நானும் விதியுடன் சதி செய்து
சோக வாழ்வு முழுதும் புரிந்து கொள்வோமா,
நாமதைத் தூள் துளாய்ச் சிதைத்த பிறகு நம்
இதய விருப்பப்படி வடித்துக் கொள்வோமா !
[88]
Ah Love! could thou and I with Fate conspire
To grasp this sorry Scheme of Things entire,
Would not we shatter it to bits – and then
Re-mould it nearer to the Heart’s Desire!
[89]
தேய்மை அறியா என்னினிய நிலவு,
திரும்பப் பொங்கி எழும் வான் நிலவு,
எத்தனை தரம் வீணாய் ஒரே பூங்காவில்
எழுவது போல் தெரியும் என் பின்னால் !
[89]
Ah, Moon of my Delight who know’st no wane,
The Moon of Heav’n is rising once again:
How oft hereafter rising shall she look
Through this same Garden after me – in vain!
[90]
எப்போது அவளைப் போல் தோழி நீ நடப்பாய்
புல்தரைமேல் விரிந்த தாரகை விருந்தின ரிடையே
உனதினிய பணியில் சிகரம் தொடுவாய், நானங்கு
ஆக்கிய தொன்று – வெற்றுக் கிண்ணக் கவிழ்ப்பு !
[90]
And when like her, oh Saki, you shall pass
Among the Guests star-scatter’d on the Grass,
And in your joyous errand reach the spot
Where I made one – turn down an empty Glass!
.
No comments:
Post a Comment