ISRAEL -PALASTINE CONFLICTS - ISRAEL FORMED 1948 MAY 14

ISRAEL -PALASTINE CONFLICTS - 

ISRAEL FORMED 1948 MAY 14

இஸ்ரேல் பாலத்தீன மோதல்- 10 கேள்விகள்
30 அக்டோபர் 2015
.

பாலத்தீனப் போராட்டக்காரர்கள்
இஸ்ரேலியர்களுக்கும் பாலத்தீனர்களுக்கும் இடையே நடக்கும் மோதல் மீண்டும் செய்திகளில் அடிபட ஆரம்பித்திருக்கிறது.

இஸ்ரேலியப் பிரஜைகள் மீது நடந்த பல தாக்குதல்களை அடுத்து, இஸ்ரேல் தனது ராணுவத்தை இந்த வாரம் ஜெருசலேத்தின் வீதிகளில் நிறுத்தி , நகரின் சில பகுதிகளுக்குள் நுழையத் தடை விதித்தது.

இஸ்ரேலியப் பாதுகாப்புப் படையினரின் நடவடிக்கைகள் பாலத்தீனர்கள் சிலரின் உயிர்களையும் பலிவாங்கிவிட்டன. இந்த வன்முறை மீண்டும் வெடித்திருப்பதை, பலர் ஒரு புதிய "இண்டிஃபாடா" ( எழுச்சி என்பதற்கான அரபு வார்த்தை) உருவாவகக் கூடும் என்று அஞ்சுகிறார்கள்.

இந்த சமீபத்திய பதற்ற நிலை, ஜெருசலேத்தின் எதிர்காலம் குறித்த கேள்வியைச் சுற்றி எழுந்துள்ளது. இந்த நகரை இஸ்ரேலியர்கள் மற்றும் பாலத்தீனர்கள் ஆகிய இரு தரப்பினருமே உரிமை கொண்டாடுகிறார்கள்.

ஆனால் இது நீண்டகாலமாக நிலவிவரும் ஒரு சிக்கலான மோதலின் மிகச்சமீபத்திய ஒரு அத்தியாயம்தான். இதற்கு தீர்வு என்பது வெகு தொலைவில் இருப்பதுபோலத்தான் தோன்றுகிறது

கருத்துக்களை பிளவு படுத்தும் இந்த மோதலைப் புரிந்துகொள்ள உதவ 10 கேள்விகளை பிபிசி தமிழோசை பரிசீலிக்கிறது.

1.மோதல் எப்படி தொடங்கியது ?
இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஐரோப்பிய யூதர்கள் அனுபவித்த யூத எதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளால் உத்வேகம் பெற்று, யூதர்களுக்கு ஐரோப்பாவுக்கு வெளியே ஒரு சொந்த நாடொன்றை நிறுவும் நோக்கில் சையோனிச இயக்கம் உருவானது.

அந்தக் காலகட்டத்தில், பாலத்தீனப் பிராந்தியம் ஆட்டோமான் பேரரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. இந்தப் பகுதி முஸ்லீம்கள், யூதர்கள் மற்றும் கிறித்தவர்கள் என்ற மும்மதத்தினராலும் புனிதமான இடமாகக் கருதப்பட்டது.

Image caption
மிக நீண்ட மோதலில் இது ஒரு மிகச்சமீபத்திய அத்தியாயம்
சையோனிய அபிலாஷைகளால் உந்தப்பட்ட யூதக் குடியேற்றத்துக்கு , அப்பகுதியில் பெரும்பான்மையாக இருந்த அரபு மற்றும் பிற முஸ்லீம் சமூகங்களிலிருந்து எதிர்ப்பு எழத்தொடங்கியது.

ஆட்டோமான் பேரரசு முதலாம் உலகப்போரின் முடிவில் வீழ்ந்த நிலையில், ஐநா மன்றத்தின் முன்னோடியாக உருவான சர்வதேச நாடுகள் லீக் என்ற அமைப்பு பிரிட்டனுக்கு பாலத்தீனத்தை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பைத் தந்தது.

பிரிட்டிஷ் அரசு முதலாம் உலகப்போரின் போதும் அதற்கு முன்னரும் அரபுகளுக்கும் யூதர்களுக்கும் பல்வேறுவகையான உறுதிமொழிகளைத் தந்திருந்தது. ஆனால் அவை எதையும் அது நிறைவேற்றவில்லை. இதற்குக் காரணம், மத்தியக்கிழக்குப் பகுதியே பிரிட்டிஷ் மற்றும் பிரெஞ்சு அரசுகளின் கட்டுப்பாட்டில் பிரித்து வைக்கப்பட்டிருந்ததுதான். இந்த இரு நாடுகளும் மத்தியக் கிழக்கு பிரதேசத்தை தத்தம் செல்வாக்குக்குட்பட்ட வலயங்களாகப் பிரித்துக்கொள்ள உடன்பட்டிருந்தன.

அரபு தேசியவாதிகளுக்கும் சையோனிஸ்டுகளுக்குமிடையே நடந்த மோதல்கள், யூத மற்றும் அரபு ஆயுதக்குழுக்களுக்கிடையேயான மோதல்களால வலுப்பெற்றன.

படத்தின் காப்புரிமைHULTON ARCHIVE
Image caption
ஆட்டோமான் பேரரசு வீழ்ந்தபின், பாலத்தீனத்தை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பு பிரிட்டனுக்குக் கிடைத்தது
இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் , யூத நாடு ஒன்று உருவாக்கப்படவேண்டும் என்ற அழுத்தங்கள் வலுத்தன.

பிரிட்டிஷாரின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த பகுதியை பாலத்தீனர்களுக்கும் யூதர்களுக்குமிடையே பிரித்துத் தரவேண்டும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது.

இது 1948 மே 14ம் தேதி இஸ்ரேல் என்ற புதிய நாடு உருவாகக் காரணமாயிருந்தது.

இதற்கடுத்த நாள், எகிப்து, ஜோர்டான், சிரியா மற்றும் இராக் ஆகிய நாடுகள் பிரிட்டிஷாரின் முந்தையக் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் நுழைந்து தாக்குதல் நடத்தின. இது முதல் அரபு-இஸ்ரேலிய யுத்தம் உருவாகக் காரணமாக இருந்தது. இதைத்தான் யூதர்கள் சுதந்திரப் போர் அல்லது விடுதலைக்கான போர் என்று குறிப்பிடுகிறார்கள்.

இந்த மோதலுக்குப் பின்னர், அரபு நாடு என்ற ஒன்றுக்காக ஐநா முதலில் திட்டமிட்டிருந்த நிலப்பரப்பு பாதியாகக் குறைக்கப்பட்டது.

ஆனால் இதை பாலத்தீனர்கள் "நக்பா" அல்லது பேரழிவு என்ற ஒன்று தொடங்கிவிட்டதாகக் கருதினார்கள். சுமார் 7.5 லட்சம் பாலத்தீனர்கள் அண்டைநாடுகளுக்கு வெளியேறிவிட்டனர் அல்லது யூதப் படைகளால் வெளியேற்றப்பட்டனர்.

ஆனால், 1948 போர் ஒன்றும் அரேபியர்களுக்கும் யூதர்களுக்குமிடையே கடைசியாக நடந்த போரல்ல.

படத்தின் காப்புரிமைBBC WORLD SERVICE
Image caption
இஸ்ரேலியர்களுக்கும் பாலத்தீனர்களுக்கும் இடையே கடைசியாக நடந்த ஆயுதமோதல், 2014ல் காசா நிலப்பரப்பில் நடந்தது. இதில் பெரும்பாலும் பாலத்தீனர்கள் உட்பட சுமார் 2,000 பேர் கொல்லப்பட்டனர்.
1956ல் சூயஸ் கால்வாய் தொடர்பான நெருக்கடி ஒன்று, இஸ்ரேலை எகிப்துக்கு எதிராக நிறுத்தியது. ஆனால் இந்த மோதல் ஒரு திட்டவட்டமான ராணுவ வெற்றியில் முடியவில்லை. ஏனென்றால், இஸ்ரேல், பிரிட்டன், பிரான்ஸ் ஆகிய நாடுகள் மீது வந்த சர்வதேச அழுத்தம் அவைகளைப் பின்வாங்கச் செய்தன.

ஆனால் 1967ல் நடந்த ஆறு நாள் போரில், ஒரு திட்டவட்டமான முடிவு ஏற்பட்டது. அந்தப் போரில் அந்த ஆண்டு ஜூன் மாதம் 5ம் தேதியும் 10ம் தேதியும் நடந்த நிகழ்வுகள் ஆழமான விளைவுகளுக்கு இட்டுச்சென்றன.

இஸ்ரேல் பெற்ற பெருவெற்றி அது காசா நிலப்பரப்பையும் சைனாய் தீபகற்பத்தையும் கைப்பற்ற உதவியது. இவை 1948லிருந்து எகிப்து கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன. கிழக்கு ஜெருசலேம் உட்பட மேற்குக்கரை ஜோர்டான் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது , கோலான் குன்றுகள் சிரியாவின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன. இவை அனைத்தையும் இஸ்ரேல் கைப்பற்றிவிட்டது. சுமார் 5 லட்சம் பாலத்தீனர்கள் வெளியேறினர்.

இந்தப் போரை அடுத்து, 1973ல் 'யொம் கிப்பூர்' போர் நடந்தது இதில் எகிப்தும் சிரியாவும், இஸ்ரேலுக்கு எதிராக போரில் ஈடுபட்டன. இந்தப் போரில் எகிப்து சைனாய் தீபகற்பத்தில் ஒரு பகுதியை மீண்டும் கைப்பற்றியது. ( மீதமிருந்த பகுதியை இஸ்ரேல் 1982ல் கையளித்துவிட்டது). ஆனால் காசா நிலப்பரப்போ அல்லது சிரியாவின் கோலன் குன்றுகளையோ இஸ்ரேலிடமிருந்து பெற முடியவில்லை.

ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் எகிப்து இஸ்ரேலுடன் அமைதி ஒப்பந்தம் ஒன்றை கையெழுத்திட்ட முதல் அரபு நாடாகியது. அதன் பின்னர் ஜோர்டான் மட்டும் இதே போன்று ஒப்பந்தம் ஒன்றை எட்டியது.

பாலத்தீனக் கட்டுப்பாட்டுக்கு 1994க்கு பின்னர் திரும்பக் கையளிக்கப்பட்ட காசா நிலப்பரப்பு , பின்னர் 2008, 2009 ,2012 மற்றும் 2014ம் ஆண்டுகளில் இஸ்ரேலியர்களுக்கும் பாலத்தீனர்களுக்கும் இடையே மேலும் ஆயுத மோதலைக் கண்டது.

2. இஸ்ரேல் ஏன் மத்தியக் கிழக்கில் உருவானது?
யூத பாரம்பரியம் நவீன இஸ்ரேலை, பைபிளில் வரும் மூன்று நாயகர்களில் முதல்வரான , ஆப்ரகாம் மற்றும் அவரது வழித்தோன்றல்களுக்கு தருவதாக உறுதியளிக்கப்பட்ட ஒரு நிலப்பரப்பில் உருவான நாடாகக் கருதுகிறது.

இந்தப் பிரதேசம், பழங்காலங்களில், அசீரியர்கள், பாபிலோனியர்கள், பாரசீகத்தினர்,மாசிடோனியர்கள் பின்னர் ரோமானியர்கள் என்று பலதரப்பட்டவர்களால் போர் தொடுக்கப்பட்ட ஒன்று. ரோமானியர்கள் இந்தப் பகுதியில் ஜுடேயியா என்ற மாகாணத்தை நிறுவினர்.

இந்த மாகாணத்தில் வசித்த யூதர்கள் பல முறை கிளர்ச்சியில் ஈடுபட்டனர். பிறகு கி.பி 135ம் ஆண்டு, தேசியவாத யூத கிளர்ச்சியொன்றை முறியடித்த பேரரசர் ஹேட்ரியன், ரோமானிய சிரியாவையும் ரோமானிய ஜுடேயியாவை ஒன்றிணைத்து , புதிய சிரியா-பாலத்தீனம் என்ற ஒரு மாகாணத்தை நிறுவினார். இந்தப் போரின் போது, யூத மக்கள்தொகை, கொல்லப்பட்டோ, நாட்டிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டோ, அல்லது அடிமைகளாக விற்கப்பட்டோ, வெகுவாகக் குறைந்தது.

படத்தின் காப்புரிமைAFP
Image caption
யூதர்களைப் பொறுத்தவரை, பழைய பாலத்தீனத்துக்குத் திரும்புவது என்பது, தங்களுக்கு பைபிளில் உறுதியளிக்கப்பட்ட நிலத்துக்குத் திரும்புவதாக அர்த்தம்
கி.பி ஏழாம் நூற்றாண்டில் இஸ்லாம் உருவானதை அடுத்து, பாலத்தீனம் அரேபியர்களால் கைப்பற்றப்பட்டது. பின்னர் ஐரோப்பிய சிலுவைப்போராளிகளும் இதன் மீது போர் தொடுத்தனர்.

பிறகு 1516ல் தொடங்கிய துருக்கிய ஆதிக்கம், முதலாம் உலகப்போர் வரை நீடித்தது.

போருக்குப் பின் சர்வதேச நாடுகள் சபை ( லீக் அஃப் நேஷன்ஸ்) பிரிட்டனுக்கு பாலத்தீனத்தை நிர்வகிக்க உத்தரவை வழங்கியது. இது 1948 வரை நீடித்தது.

இரண்டாம் உலகப்போரின் போது நாஜிக்களால் நடத்தப்பட்ட யூத இனப்படுகொலையில் பல லட்சம் ஐரோப்பிய யூதர்கள் மாண்ட பிறகு, யூத நாடு ஒன்றை அங்கீகரிக்க சர்வதேச அழுத்தம் அதிகரித்தது.

பிரிட்டிஷ் அரசால், அரபு தேசியவாதிகள் மற்றும் சையோனிஸ்டுகளிடையே எழுந்த கருத்து வேறுபாடுகளைத் தீர்க்கமுடியவில்லை. பிரச்சனை ஐநாவுக்கு போனது. அது ஒரு சிறப்பு ஆணையத்தை உருவாக்கியது.

1947ம் ஆண்டு நவம்பர் 29ம் நாள், ஐநா மன்ற பொதுச்சபை, பாலத்தீனத்தைப் பிரிக்கும் ஒரு திட்டத்துக்கு ஒப்புதல் அளித்தது. இது அரபு நாடு, ஒரு யூத நாடு, ஜெருசலேத்துக்கென்று சிறப்பு திட்டம் என்று மூன்று விஷயங்களை பரிந்துரைத்தது.

இஸ்ரேலியர்கள் இதற்கு ஒப்புக்கொண்டனர். ஆனால் அரேபியர்கள் இது தங்கள் நிலத்தைப் பறிக்கும் ஒரு முயற்சியாகக் கருது , இதை ஏற்றுக்கொள்ளவிலை. எனவே இத்திட்டம் அமல்படுத்தப்படவில்லை.

படத்தின் காப்புரிமைHULTON ARCHIVE
Image caption
இஸ்ரேல் நாடு 1948 மே மாதம் 14ம் நாள் உதயமானது
ஆனால் பிரிட்டிஷ் நிர்வாக ஏற்பாடு முடிவுக்கு வர ஒரு நாள் முன்னதாக , 1948ம் ஆண்டு மே மாதம் 14ம் தேதியே, இந்த ஏற்பாடு காலத்தின் போது, யூதர்களை பிரதிநிதித்துவப் படுத்திய யூத அமைப்பு, இஸ்ரேல் என்ற நாடு உருவாகிவிட்டதாக அறிவித்தது.

அடுத்த நாள் இஸ்ரேல் என்ற அந்தப் புதிய நாடு, ஐநா மன்ற உறுப்பினராக விண்ணப்பித்தது. இந்த அந்தஸ்தை அடுத்த ஆண்டில் அது பெற்றது. தற்போது ஐநா மன்றத்தில் சுமார் 83 சதவீத உறுப்பு நாடுகள் இஸ்ரேலை அங்கீகரித்துள்ளன. ( 192 உறுப்பு நாடுகளில் 160 நாடுகள்).

3.இரண்டு பாலத்தீனப் பிரதேசங்கள் ஏன்?
1947ல் பாலத்தீனத்துக்கான ஐநா மன்ற சிறப்பு கமிட்டி பாலத்தீன நாடு என்பது மேற்கு கலிலீ, சமாரியா மற்றும் ஜுடேயியா மலைப்பிரதேசம் ( ஜெருசலேம் நீங்கலாக), மற்றும் எகிப்து எல்லை வரையிலான இஸ்துத் கடற்கரைச் சமவெளிப் பிரதேசம் ஆகியவை உள்ளடக்கியதாக இருக்கவேண்டும் என்று பரிந்துரைத்தது

ஆனால் உண்மையில் முதல் அரபு இஸ்ரேலியப் போரின் பின்னர் 1949ல் ஏற்பட்ட போர் நிறுத்தக் கோடே பிரதேசப் பிரிவினையை நிர்ணயித்தது.

இந்த இரு பாலத்தீன பிரதேசங்கள் என்பவை, மேற்குக் கரை மற்றும் காசா நிலப்பரப்பு ஆகியவை. இவைகளுக்கிடையே உள்ள இடைவெளி,மிக நெருங்கிய நிலப்பரப்பில், சுமார் 40 கிமீ இருக்கும்.

ஜோர்டான் நதிக்கு மேற்கே இருப்பதால் மேற்குக் கரைக்கு அந்தப் பெயர் வந்தது. இது ஜெருசலேம் வரை நீள்கிறது. பாலத்தீனர்களும், யூதர்களும் ஜெருசலேத்தைத்தான் தங்கள் தலைநகர் என்று சொந்தம் கொண்டாடுகிறார்கள்.

இந்த மேற்குக் கரை தற்போது பாலத்தீன தேசிய நிர்வாகத்தின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கிறது. இது சர்வதேசத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒரு அமைப்பு. இதன் முக்கிய குழு என்பது மதசார்பற்ற ஃபத்தா கட்சி.

காசா நிலப்பரப்புக்கு இஸ்ரேலுடன் சுமார் 51கிமி தொலைவுள்ள எல்லைப்பகுதி இருக்கிறது. அதற்கு 40கிமீ நீளமுள்ள மத்தியதரைக் கடற்கரையும் இருக்கிறது. எகிப்துடன் அது 7 கிமீ எல்லைப் பகுதியைக் கொண்டிருக்கிறது.

தற்போது ஹமாஸ் என்ற முக்கிய பாலத்தீன இஸ்லாமியவாத அமைப்பு காசா நிலப்பரப்பை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கிறது. இது பாலத்தீன குழுக்களுக்கும் இஸ்ரேலுக்கும் இடையே ஏற்பட்ட எந்தவொரு ஒப்பந்தத்தையும் அங்கீகரிக்கவில்லை.

4.இஸ்ரேலியர்களும் பாலத்தீனர்களும் எப்போதாவது ஒரு அமைதி ஒப்பந்தம் போட்டிருக்கிறார்களா?
இஸ்ரேல் நாடு உருவான பின், பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் வீடுகளை இழந்து இடம்பெயர நேரிட்ட பின், பாலத்தீன தேசியவாத இயக்கங்கள் காசாவிலும், மேற்குக்கரையிலும் மீண்டும் அணிதிரண்டன. அவைகளுக்கு முறையே, எகிப்து மற்றும் ஜோர்டானின் ஆதரவு கிடைத்தது. இந்த இயக்கங்கள் மற்ற அரபு நாடுகளில் உருவாக்கப்பட்ட அகதி முகாம்களிலும் வேறூன்றின.

1967ம் ஆண்டு போருக்கு சற்று முன்பு, ஃபத்தா போன்ற இயக்கங்கள் பாலத்தீன விடுதலை இயக்கம் (பி.எல்.ஓ) என்ற அமைப்பை உருவாக்கி, இஸ்ரேலைத் தாக்கத் தொடங்கின. முதலில் ஜோர்டானிலிருந்தும் பின்னர் லெபனானிலிருந்தும் இந்தத் தாக்குதல்கள் நடந்தன.

இந்தத் தாக்குதல்கள் , விமானங்கள், தூதரகங்கள் , தடகள விரர்கள் என பல்வேறு யூத இலக்குகளை குறிவைத்து நடந்தன.

பல ஆண்டுகாலம் இவ்வாறான பாலத்தீனத் தாக்குதல்கள் மற்றும் இஸ்ரேலியப் பாதுகாப்புப் படையினரால் நடத்தப்பட்ட படுகொலைகளுக்குப் பின், பாலத்தீன விடுதலை அமைப்பும், இஸ்ரேலும், 1993ல் ஆஸ்லோ ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டன. இதன்படி, பாலத்தீன அமைப்பு "வன்முறையையும், பயங்கரவாதத்தையும்" கைவிட்டது. மேலும் அது இஸ்ரேல் 'அமைதியுடனும் பாதுகாப்புடனும்' வாழ அதற்கிருக்கும் உரிமையையும் அங்கீகரித்தது.

இந்த அங்கீகாரத்தை ஹமாஸ் அமைப்பு ஒரு போதும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.

இஸ்ரேல் மேற்குக்கரையிலிருந்தும், காசாவிலிருந்தும் அதன் யூதக் குடியேற்றங்களை படிப்படியாக விலக்கிக்கொள்ள ஒப்புக்கொண்டது. இதன் மூலம் பாலத்தீனர்கள் ஒரு சுதந்திரமான நாடாக உருவாக அனுமதிக்க இந்த முடிவுக்கு அது ஒப்புக்கொண்டது.

ஆனால் இதை இஸ்ரேல் ஒரு போதும் அமல்படுத்தவில்லை.

Image caption
பிரச்சனைக்குரிய ஜெருசலேம்
இந்த ஒப்பந்தங்களின் விளைவாகத்தான் பாலத்தீனர்களை சர்வதேச அளவில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும், பாலத்தீன தேசிய நிர்வாக அமைப்பு உருவானது.

அதன் அதிபர் நேரடியாக தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறார். அவர் தனது பிரதமரையும், கேபினட் அமைச்சர்களையும் தேர்ந்தெடுக்கிறார்.

ஆனால் ஜெருசலேத்தின் அந்தஸ்து இரண்டு தரப்புகளுக்கும் இடையே நிலவும் மோதலுக்கு ஒரு முக்கியமான காரணியாக இருந்தாலும், இந்த விஷயம் ஒப்பந்தத்தில் சேர்க்கப்படவில்லை. ஜெருசலேத்தை பாலத்தீனர்கள் தங்கள் வரலாற்று ரீதியான தலைநகராகக் கருதுகிறார்கள்.

இந்த ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் 30ந்தேதி, பாலத்தீன தேசிய நிர்வாக அமைப்பின் அதிபர் , மகமூத் அப்பாஸ், ஐநா மன்ற 70வது பொதுச்சபையில் பேசும்போது,இஸ்ரேல் ஆஸ்லோ ஒப்பந்தத்தை நிறைவேற்றத் தவறியதால், தனது அரசு ஆஸ்லோ உடன்படிக்கைகளுக்குக் இனி கட்டுப்படாது என்று அறிவித்துவிட்டார்.

படத்தின் காப்புரிமைEPA
Image caption
ஆஸ்லோ ஒப்பந்தத்துக்கு பாலத்தீன நிர்வாக அமைப்பு கட்டுப்படாது - மகமூத் அப்பாஸ்
5.பாலத்தீனர்கள் இஸ்ரேலியர்கள் மோதல் - முக்கிய பிரச்சனைகள் என்ன ?
பாலத்தீன சுதந்திர நாடை உருவாக்குவதில் ஏற்பட்டுள்ள காலதாமதம், மேற்குக்கரையில் யூதக் குடியிருப்புகள் கட்டப்படுவது, யூத மற்றும் பாலத்தீனப் பகுதிகளைப் பிரிக்கும் பாதுகாப்புச் சுவர் ஆகிய இவைகள் அமைதி வழிமுறையை சிக்கலாக்கியிருக்கின்றன. இந்த சுவர் தெ ஹேக் நகரில் உள்ள சர்வதேச நீதிமன்றத்தாலேயே கண்டனத்துக்குள்ளானது.

ஆனால் இவையெல்லாம் வெறும் இடைஞ்சல்கள்தான். அமெரிக்காவின் கேம்ப் டேவிட்டில் 2000ம் ஆண்டில் நடந்த இரு தரப்புப் பேச்சுவார்த்தைகளின்போது, அதிபர் பில் கிளிண்டனால் யாசர் அராபத்தையும், இஸ்ரேலியப் பிரதமர் எஹுத் பராக்கையும் இணங்க வைக்க முடியவில்லை என்பதிலிருந்தே இது தெளிவானது.

படத்தின் காப்புரிமைAFP
ஜெருசலேம்: இஸ்ரேல் இந்த நகரின் மீது இறையாண்மை கொண்டாடுகிறது. 1967ல் கிழக்கு ஜெருசலேத்தைப் பிடித்ததிலிருந்தே, அது இந்நகரை தனது தலைநகராகக் கருதுகிறது. இது சர்வதேச சமூகத்தால் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. பாலத்தீனர்களும் கிழக்கு ஜெருசலேத்தை தங்கள் தலைநகராக விரும்புகிறார்கள்.

எல்லைகள் மற்றும் நிலப்பரப்பு: பாலத்தீனர்கள் தங்களது எதிர்கால நாடு, 1967ல் நடந்த ஆறு நாள் போருக்கு முந்தைய எல்லைகள் அடைப்படையில் உருவாக்கப்படவேண்டும் என்று கோருகிறார்கள். இதை இஸ்ரேல் நிராகரிக்கிறது.

குடியேற்றங்கள்:இவை சர்வதேச சட்டப்படி, சட்டவிரோதக் கட்டிடங்கள். இவைகளை 1967 போருக்குப் பின்னர் இஸ்ரேல் ஆக்ரமித்த நிலப்பரப்புகளில் கட்ட இஸ்ரேலிய அரசு அனுமதித்தது. மேற்குக் கரையிலும், கிழக்கு ஜெருசலேத்திலும் இப்போது ஐந்து லட்சத்துக்கும் மேலான யூதக் குடியேறிகள் இருக்கிறார்கள்.

பாலத்தீன அகதிகள்:பாலத்தீனர்கள் இஸ்ரேல் உருவான பின்னர் அங்கிருந்து வெளியேறிய அனைத்து பாலத்தீன அகதிகளுக்கும் இஸ்ரேல் திரும்ப உரிமை உண்டு என்கிறார்கள். பி.எல்.ஓ கணக்குப்படி, இந்த அகதிகளின் எண்ணிக்கை சுமார் 10.6 மிலியன். இதில் சுமார் பாதி எண்ணிக்கையினர் ஐநாவால் பதியப்பட்டவர்கள். ஆனால் இவ்வளவு பேரையும் இஸ்ரேலுக்குள் அனுமதிப்பது என்பது இஸ்ரேல் ஒரு யூத நாடு என்ற அடையாளத்தையே அழித்துவிடும் என்று இஸ்ரேல் கூறுகிறது.

6.பாலத்தீனம் என்பது ஒரு நாடா?
கடந்த 2012 நவம்பர் 29ம் தேதி, ஐநா மன்றப் பொதுச்சபை பாலத்தீனர்களின் பிரதிநிதித்துவ அந்தஸ்தை, "உறுப்பினரல்லாத பார்வையாளர் நாடு" என்ற தரத்துக்கு வாக்களிப்பு மூலம் உயர்த்தியது.

இந்த மாற்றம், பாலத்தீனர்களை, பொதுச்சபை விவாதங்களில் பங்கேற்கவும், அது பிற ஐநா அமைப்புகள் மற்றும் நிறுவனங்களில் உறுப்பினராகு வாய்ப்புகளைக் கூட்டவும் உதவியது.

இது 2011ல் ஐநாவில் முழு உறுப்பு நாடாகச் சேர பாலத்தீனம் செய்து தோல்வியடைந்த முயற்சியை அடுத்து வந்தது. பாலத்தீனத்தின் இந்த முயற்சிக்கு ஐநா மன்ற பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் போதிய ஆதரவு கிட்டவில்லை.

படத்தின் காப்புரிமைREUTERS
Image caption
2015ல் ஐநா மன்ற தலைமையகத்துக்கு வெளியே பறக்கத் தொடங்கிய பாலத்தீனக் கொடி
ஆனால் பாலத்தீனத்துக்கு முழு உறுப்பினர் அந்தஸ்து இன்னும் ஐநா மன்றத்தால் தரப்படவில்லை என்றாலும், ஐநா பொதுச்சபையில் உள்ள உறுப்பு நாடுகளில் ஏறக்குறைய 70 சதவீதத்தினர் பாலத்தீனத்தை ஒரு நாடாகவே அங்கீகரிக்கின்றனர்.

இந்த ஆண்டு செப்டம்பர் மாதத்தில் ஐநா மன்றத்தின் பொதுச்சபையில் பெரும்பான்மை உறுப்பினர்கள், பாலத்தீனக் கொடியை ஐநா மன்ற தலைமையகத்திற்கு வெளியே பறக்கவிட அனுமதித்து வாக்களித்தனர்.

7.அமெரிக்கா ஏன் இஸ்ரேலின் முக்கிய கூட்டாளி ? பாலத்தீனத்துக்கு யார் ஆதரவு?
அமெரிக்காவில் இஸ்ரேலுக்கு ஆதரவான ஒரு சக்திவாய்ந்த பிரச்சாரக் குழு இருக்கிறது. பொதுமக்கள் கருத்துணர்வும், இஸ்ரேலுக்கு சாதகமாகவே இருக்கிறது. எனவே அமெரிக்காவின் எந்த ஒரு அதிபரும் இஸ்ரேலுக்கு அமெரிக்க ஆதரவைக் கைவிடமுடியாத நிலை இருக்கிறது.

பிபிசி 2013ல் 22 நாடுகளில் நடத்திய ஒரு ஆய்வில், இஸ்ரேலைப் பற்றி சாதகமான மக்கள் கருத்துணர்வு நிலவும் ஒரே மேலை நாடு அமெரிக்காதான் என்று தெரியவந்தது.

இதைக்காட்டிலும், இந்த இரு நாடுகளும் ராணுவரீதியில் கூட்டாளி நாடுகள். இஸ்ரேல்தான் அமெரிக்காவால் மிக அதிக சர்வதேச உதவி பெறும் நாடு. இதில் பெருமளவு உதவித் தொகை, கொடையாக வழங்கப்படுகிறது. இந்தக் கொடை ஆயுதம் வாங்கவே தரப்படுகிறது.

படத்தின் காப்புரிமைGETTY
Image caption
அமெரிக்க அதிபர் ஒபாமாவுக்கும் இஸ்ரேல் பிரதமர் நெடன்யாகூவுக்கும் இடையே உறவுகள் சுமுகமாக இல்லை என்றாலும் இஸ்ரேலுக்கான அமெரிக்க ஆதரவு பலமாகவே இருக்கிறது
ஆனால் பாலத்தீனர்களுக்கு இது போல ஒரு சக்தி வாய்ந்த நாட்டின் வெளிப்படையான ஆதரவு இல்லை.

எகிப்தின் முஸ்லீம் சகோதரத்துவ இயக்கத்துடன் ஹமாஸ் நீண்ட காலமாகத் தொடர்பு வைத்திருக்கிறது. ஆனால் எகிப்தில் இஸ்லாமியவாத அதிபர் மொஹமது மோர்சி ராணுவ அதிரடிப் புரட்சியில் பதவிநீக்கம் செய்யப்பட்டபின் , ஹமாஸுக்கு எகிப்து ஆதரவு தருவதை நிறுத்திக்கொண்டது.

சிரியா,இரான் மற்றும் லெபனான் குழுவான, ஹெஸ்புல்லாவும் , ஹமாஸின் முக்கிய ஆதரவாளர்கள். வேறு பல நாடுகள்கூட பாலத்தீன லட்சியத்துக்கு அனுதாபத்துடன் இருக்கலாம். ஆனால் இந்த அனுதாபம் என்பது நடவடிக்கையாக மாறுவதில்லை.

மத்திய கிழக்கில் தற்போது நடந்து வரும் மோதல்களும் சர்வதேச மக்கள் கருத்துணர்வை திசைதிருப்பியிருக்கின்றன.

8.தற்போதைய மோதல் ஏன் ?
சில காலம் ஒப்பீட்டளவிலான அமைதிக்குப் பின்னர், பாலத்தீன மற்றும் யூத சமூகங்களிடையே மீண்டும் வன்முறை செப்டம்பர் மத்தியில் வெடித்தது. அல் அஸ்கா மசூதியில் நடந்த மோதல்களுக்குப் பின்னர் இந்த வன்முறை தோன்றியது. இந்த மசூதி ஜெருசலேத்தில் உள்ள முஸ்லிம்களால் புனிதமான ஒரு இடமாகப் பார்க்கப்படுகிறது.

இந்த இடத்தின் நிர்வாகத்துக்கான தற்போதைய ஏற்பாடுகளை மாற்றியமைக்க இஸ்ரேல் திட்டமிடுகிறது என்ற வதந்திகளே இந்த வன்முறையைத் தூண்டின.

படத்தின் காப்புரிமைGETTY
Image caption
சமீபத்திய வன்முறையில் 7 இஸ்ரேலியர்கள் கொல்லப்பட்டனர்.
இந்த வதந்திகளை இஸ்ரேல் மறுத்தது. ஆனால் இதற்கு சற்று பின்னர், இரண்டு இஸ்ரேலியர்கள் பாலத்தீனர்களால் மேற்குக் கரையில் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டனர்.

இதன் பின்னர் வெடித்த கத்திக்குத்து சம்பவங்கள், துப்பாக்கிச் சூடுகளில் இரு தரப்பிலும் பலர் கொல்லப்பட்டனர்.

இந்தத் தாக்குதல்களில் ஈடுபட்ட பாலத்தீனர்களின் வீடுகள் இடித்துத் தரைமட்டமாக்கப்படும், அவர்கள் ஜெருசலேத்தில் வசிக்கும் உரிமை இழப்பார்கள் என்று இஸ்ரேல் அறிவித்தது.

இஸ்ரேலிய ஆட்சியாளர்கள் கிழக்கு ஜெருசலேத்தில் பல பகுதிகளின் எல்லைகளில் சோதனைச்சாவடிகளை அமைக்க ஆரம்பித்தனர். இம்மாதிரி சோதனைச்சாவடிகள் அமைக்கப்படுவது 1967லிருந்து இதுவே முதல் முறை.

இதனிடையே, பாலத்தீனர்கள் மேற்குக் கரையில் உள்ள பெத்லஹேமில் " கோப நாளை" அனுசரித்தனர். இளைஞர்கள் யூத பாதுகாப்புப் படையினர் மீது கல்லெறிந்தனர். காசா நிலப்பரப்புக்கு வன்முறை பரவியது. அங்கும் கல்லெறிதலில் ஈடுபட்ட ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் இஸ்ரேலியப் படைகளுடன் மோதினர்.

9.புதிய இண்டிபாடா ( அதிர்வு) ஏற்படுமா?
பாலத்தீனர்கள் 1980களிலும், 2000களின் ஆரம்பத்திலும் இரண்டு பெரும் கிளர்ச்சிகளைச் செய்தனர். அமைதி வழிமுறை ஏறக்குறைய செத்துவிட்ட நிலையில், இது ஒரு மூன்றாவது கிளர்ச்சியின் ஆரம்பமாக இருக்குமோ என்று பலர் சந்தேகப்படுகின்றனர்.

படத்தின் காப்புரிமைEPA
Image caption
புதிய "இண்டிபாடா" (அதிர்வு) ?
ஆனால் இந்த சமீபத்திய தாக்குதல்கள் குறிப்பாக ஒன்றும் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டு நடத்தப்பட்டவை போலத் தெரியவில்லை. ஆனாலும், அவை பாலத்தீனர்கள் சிலரின் மத்தியில் அதிகரித்துவரும் கோபம் மற்றும் விரக்தியின் பிரதிபலிப்பாகவே கருதப்படுகின்றன.

சில தீவிரவாதக் குழுக்களால் இந்த வன்முறை சிலாகிக்கப்பட்டாலும், பாலத்தீனத் தலைவர் மஹ்மூத் அப்பாஸ் இந்த வன்முறை அதிகரிப்பதை பாலத்தீனர்கள் விரும்பவில்லை என்று கூறியிருக்கிறார்.

ஆனாலும், ஜெருசலேத்தில் உள்ள பிபிசி செய்தியாளர் கெவின் கொனலி கூறுவதைப் போல, உண்மையில் யாராலும் அடுத்து என்ன நடக்கும் என்று ஆருடம் கூற முடியாது.

இந்த வன்முறை தோன்றியதைப் போலவே உடனடியாக முடியலாம் அல்லது மேலும் அதிக வன்முறைக்கு இட்டுச்செல்லலாம் என்கிறார் அவர்.

10. நீடித்த அமைதிக்கு என்ன தேவை?
பாலத்தீனர்கள் பார்வையில், ஹமாஸையும் உள்ளடக்கிய ஒரு இறையாண்மை மிக்க பாலத்தீன நாடு உருவாவதை இஸ்ரேல் ஆதரிக்கவேண்டும், காசா நிலப்பரப்பின் மீது அது வைத்திருக்கும் முற்றுகை நிலையை விலக்கிக்கொள்ள வேண்டும், மேற்குக்கரை மற்றும் கிழக்கு ஜெருசலேத்தில் நடமாட்டங்கள் மீதான கட்டுப்பாடுகளை விலக்கவேண்டும் என்று கருதப்படுகிறது.

இஸ்ரேலோ, அனைத்துப் பாலத்தீனக் குழுக்களும் வன்முறையைக் கைவிட்டு, இஸ்ரேல் என்ற நாட்டை அங்கீகரிக்கவேண்டும் என்று கூறுகிறது.

இரு தரப்புகளுமே எல்லைகள் விஷயத்திலும், யூதக் குடியிருப்புகள் மற்றும் அகதிகள் நாடு திரும்பல் ஆகிய விஷயங்களிலும் நியாயமான ஒரு ஒப்பந்தத்தை எட்ட வேண்டும்.

படத்தின் காப்புரிமைAFP
Image caption
எட்டப்பட முடியாத நிலையில் தீர்வு ?
ஆனால் இஸ்ரேல் என்ற நாடு உருவான 1948லிருந்தே, பல விஷயங்கள் மாறிவிட்டன. குறிப்பாக சர்ச்சைக்குரிய நிலப்பரப்புகளின் அளவு போன்றவை, அரபு நாடுகளுக்கும் இஸ்ரேலியர்களுக்கும் இடையே நடந்த போர்களுக்குப் பின்னர் மாறிவிட்டன.

இஸ்ரேல் தற்போது கட்டுப்பாட்டிலிருக்கும் நிலப்பரப்பின் அடிப்படையில் பேச்சுவார்த்தைகளை நடத்த விரும்புகிறது. ஆனால் பாலத்தீனர்களோ 1967 போருக்கு முன்னர் இருந்த எல்லைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு இந்த எல்லைகள் வகுக்கப்படவேண்டும் என்று கருதுகிறார்கள்.

மேலும், மேற்குக் கரையில், யூதக் குடியேற்றங்கள் தொடர்வது அங்கு இருக்கும் பாலத்தீன சுயாதீன நிலப்பரப்பைப் பாதிக்கிறது என்பதால் அங்கு ஒரு மௌன யுத்தம் நிலவுகிறது.

ஆனால் மிகவும் சிக்கலான பிரச்சனை, ஜெருசலேத்துக்கு உள்ள குறியீட்டளவிலான முக்கியத்துவம்தான்.

பாலத்தீன நிர்வாகம் மற்றும் ஹமாஸ் குழு ஆகிய இரண்டுமே கிழக்கு ஜெருசலேத்தை தங்களது தலைநகராகக் கோருகின்றன. ஆனால் இஸ்ரேல் இதை 1967லிருந்து ஆக்ரமித்து வைத்திருக்கிறது.

இந்தப் பிரச்சனைக்குத் தீர்வு காணாமல் இறுதி ஒப்பந்தம் எட்டப்படவே முடியாமல் போகலாம்.

மற்ற விட்டுக்கொடுப்புகளை செய்யலாம். ஆனால் ஜெருசலேம் விட்டுக்கொடுக்கப்படமுடியாத ஒன்றாகிவிட்டது.

படத்தின் காப்புரிமைAFP
Image caption
ஒபாமா, நெடன்யாகூ,மஹ்மூத் அப்பாஸ்
தற்போதைக்கு , முடங்கிப்போன அமைதி வழிமுறையை உயிர்ப்பிக்க முடியும் என்று தோன்றவில்லை.

உண்மையில் இந்த பிரச்சனையின் வரலாற்றின் எந்தக் கட்டதைக் காட்டிலும் , தற்போதைய கட்டத்தில், இந்த பழைய மோதலுக்கு தீர்வு காண முயற்சிகள் சொற்பமாகவே எடுக்கப்படுகின்றன.

பாலத்தீனத் தலைவர் மஹ்மூத் அப்பாஸும் இஸ்ரேலியப் பிரதமர் பின்யமின் நெடன்யாகூவும் ஒரு ஒப்பந்தத்தை எட்டத் தேவையான விட்டுக்கொடுப்புகளை மேற்கொள்வார்கள் என்று யாரும் நம்பவில்லை.

அரபு - இசுரேல் முரண்பாடு (ஆங்கில மொழி: Arab–Israeli conflict, அரபு மொழி: الصراع العربي الإسرائيلي, Al-Sura'a Al'Arabi A'Israili; எபிரேயம்: הסכסוך הישראלי-ערבי‎, Ha'Sikhsukh Ha'Yisraeli-Aravi) என்பது நடு கிழக்கில், அராபியர்களுக்கும் யூதர்களுக்குமிடையிலான அரசியல் மோதல்களும் பொது பகையுமாகும். இம்முரண்பாட்டுக்கான அடிப்படைக் காரணமாகக் கருதப்படுவது 19ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் ஏற்பட்ட சீயோனிச எழுச்சியும் அராபிய தேசியவாதமுமாகும். 20ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் வெளிப்பட்ட இம் முரண்பாடு, 1948இல் இசுரேல் ஒரு தனி நாடாக உருவாகியதும், முழு அரபு நாடுகள் கூட்டமைப்புக்குமாக விரிவடைந்தது. யூதர்களின் கருத்துப்படி, அவர்கள் குறிப்பிடும் நிலப்பரப்பானது வரலாற்று தாயகமாகவும், அதே நேரத்தில் ஒன்றிணைந்த அராபிய இயக்கத்தின்படி அது வரலாற்று நோக்கில் பாலத்தீன அராபியர்களுக்கு உரியதென்றும், ஒன்றிணைந்த இசுலாமியவாதத்தின்படி அந்நிலப்பரப்பானது இசுலாமிய நிலமாகவும் நோக்கப்படுகிறது[9].

உதுமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்ட நிலப்பரப்பை தக்க வைத்துக் கொள்வதற்கான போட்டியுடன் ஏற்பட்ட அரசியல், தேசிய முரண்பாடு இங்கு முக்கிய காரணமாகும். இது பாரிய அளவிலான பிராந்தியத்தில் நிலவிய அரபு - இசுரேல் முரண்பாட்டிலிருந்து உள்ளக இசுரேல் - பாலத்தீனிய முரண்பாடாக மாற்றம் பெற்றது. 1979இல் இசுரேலுக்கும் எகிப்துக்கும், 1994இல் இசுரேலுக்கும் யோர்தானுக்கும் இடையிலான சமாதான உடன்படிக்கைகள் கைச்சாத்திடப்பட்டன. இருந்தபோதிலும் அரபு நாடுகளும் இசுரேலும் குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பு தொடர்புபட்ட விடயத்தில் ஒத்துப் போகாத தன்மையினையே கொண்டுள்ளன

முரண்பாடு பற்றி சமயத்தின் பார்வை
யூத, இசுலாமிய, கிறித்தவ குழுக்கள் தங்களுக்குள் கருத்து ஒற்றுமை கொள்ளாமைக்குத் தங்கள் சமய வரலாற்றுக் கருத்துகளைத் துணையாகக் கொள்கின்றனர்.[10] அரபு-இசுரேல் முரண்பாட்டின் தற்கால வரலாறானது கிறித்தவ, யூத, இசுலாமிய சமயங்களின் நம்பிக்கைகளால் பெரிதும் தாக்கத்திற்கு உள்ளானது. தெரிவு செய்யப்பட்ட மக்கள் பற்றிய விளக்கம், வாக்களிக்க நாடு மற்றும் தெரிவு செய்யப்பட்ட நகர் – யெரூசலம் பற்றிய அவர்களின் கொள்கை என்பதற்கேற்ப அவர்களின் விளக்கம் இதில் குறிப்பிடத்தக்கது.[11]

யூதம், கிறித்தவம், இசுலாம் போன்ற ஆபிரகாமிய சமயங்களின் முக்கிய நபரான ஆபிரகாம் - ஓவியம்
யூதர்களின் புனித நூலாகிய தோராவின்படி கானான் அல்லது இசுரவேல் தேசம் இசுரவேலர்களுக்கு இறைவனால் வாக்களிக்கப்பட்டது. விவிலியத்தின்படி இசுரவேலர் அதை கி.மு 13 -ஆம் அல்லது 14 -ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு வரை ஆட்சி செய்தனர். கி.பி. 7 -ஆம் நூற்றாண்டு வரை யூதர் இனத்தவர் மிகப்பலரும் அங்கு வாழ்ந்திருந்தனர்.

தியோடர் ஃகெர்ல் 1896ஆம் ஆண்டு வெளியிட்ட கொள்கை அறிக்கையில் விவிலியம் கூறும் வாக்களிக்கப்பட்ட நாடு தொடர்பான எண்ணக்கருவை எடுத்துக் காட்டினார்[12]. தற்போதைய இசுரேலிய முன்னனி அரசியல் கட்சியான லிக்குடுக் கட்சி, தன் அரசியல் கொள்கையில் இசுரேல் தேசம் பற்றிய கருத்தைக் கொண்டுள்ளது[13].

இசுலாமியர்களும் தங்களுக்கு அங்கு திருக்குர்ஆனின்படி உரிமை உள்ளதென்கிறார்கள்[14]. இசுரேலியர்கள் கூறிப்பிடும் ஆபிரகாமின் இளைய மகனாகிய ஈசாக்குவின் சந்ததியினருக்கே அந்நிலம் வாக்களிக்கப்பட்டது என்பதை மறுத்து, கானான் பூமி ஆபிரகாமின் எல்லா சந்ததியினருக்கும் ஆபிரகாமின் மூத்த மகனாகிய இசுமாவேல் உட்பட அவரின் சந்ததியினராகிய அராபியர்களுக்கும் வாக்களிக்கப்பட்டது என இசுலாமியர்கள் எதிர்வாதம் செய்கின்றனர்[14]. மேலும், இசுரேலியர்கள் புனிதமாகக் கருதும் இடங்களை இசுலாமியர்களும் புனிதமாகக் கருதுகின்றனர். பிதாக்களின் குகை, கோவில் மலை, 1400 ஆண்டுகளாக யூத புராதன பகுதியில் நிர்மாணிக்கப்பட்ட இசுலாமிய கட்டுமானங்களான பாறைக் குவிமாடம், அல் அக்சா பள்ளிவாசல் என்பன குறிப்பிடத்தக்கனவாகும். முகம்மது நபி சுவர்க்கம் செல்லும் வழியில் யெரூசலம் ஊடாகத்தான் சென்றார் என்று இசுலாமியர் நம்புகின்றனர். காசா கரையை ஆட்சி செய்யும் ஹமாஸ் முழு பாலத்தீனமும் (தற்போதைய இசுரேலும் பாலத்தீனமும் சேர்ந்த பகுதி) இசுலாமியர்களாலேயே ஆளப்பட வேண்டுமென்று கருதுகின்றனர்[15].

கிறித்தவ சையோனியர்கள் இசுரவேலை ஆதாரிக்கின்றார்கள். யூதர்களுக்கு அங்கு முதாதையர்கள் மூலமான உரிமை உண்டு என்கின்றனர். சிலர் கிறித்துவின் இரண்டாம் வருகைக்கும் யூதர்கள் இசுரவேலுக்கு மீண்டும் வருவதற்கு காரணம் உண்டென்கின்றனர்[16][17].

வரலாறு
19ம் நூற்றாண்டு இறுதி - 1948
19ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், சையோனியத்தின் கீழ், அதிகளவாக ஐரோப்பிய யூதர்கள் உதுமான் சுல்தான் மற்றும் அவருடைய பிரதிநிதிகளிடமிருந்து நிலங்களை வாங்கினர். அக்காலத்தில், யெரூசலம் அந்நகரை சுற்றியிருந்த மதில்களைத் தாண்டி வியாபித்திருக்கவில்லை. மக்கட் தொகையும் சில ஆயிரங்களை மட்டுமே கொண்டிருந்தது. சையோனியர்களின் கீழ் கிப்புட்சிம் எனப்படும் கூட்டுப் பண்ணைகள் அமைக்கப்பட்டன. டெல் அவீவ் நவீன கால முதலாவது யூத நகராகியது.

முதல் உலக போருக்கு முன்னர், ஏறக்குறைய 500 வருடங்கள் பாலத்தீனம் உட்பட்ட மத்திய கிழக்கு உதுமானியப் பேரரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. பிற்காலப் பகுதியில் உதுமானியர் மேற்கொண்ட துருக்கி இனத்தவர்களுக்கான ஆதரவு, பேரரசிற்குள் துருக்கியருக்கான முன்னுரிமைப் போக்கு என்பன அராபிரை ஓரங்கட்டியது[18]. உதுமானியரிடமிருந்து விடுதலை கிடைக்கும் என்ற வாக்குறுதியினால் அதிகளவில் யூதர்களும் அராபியர்களும் நேச நாடுகளுக்கு தம் ஆதரவை முதல் உலக போரில் வழங்கினர். இச்சம்பவம் அராபிய தேசியவாதம் பரவ வழிகோலியது.

எகிப்திலிருந்த பிரித்தானிய உயர் ஆணையாளர் சேர் ஹென்றி மக்மகோன் இரகசிய தொடர்பு மூலம் குசைன் அரபு புரட்சியை உதுமானிய பேரரசுக்கு எதிராக மேற்கொள்ள வைத்தார். இச் செயல் உதுமானிய பேரரசு முதல் உலக போரில் பிரித்தானியாவுக்கும் பிரான்சுக்கும் எதிராக சேர்மனியுடன் அணி சேர வைத்தது. போரில் பிரித்தானியாவிற்கு அராபியர்கள் உதவினால், பிரித்தானிய அரசாங்கத்தினால் உதுமானிய பேரரசின் பாலத்தீனம் உட்பட அராபிய மாகாணங்கள் அராபிய அரசாக மாற உதவி செய்யப்படும் என மக்மகோன் உறுதியளித்தார். லாரன்ஸ் மற்றும் குசைனின் மகன் பைசாலினால் நடத்தப்பட்ட அரபு புரட்சி வெற்றி பெற்று, பிரித்தானியா பல பகுதிகளை தன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வந்தது.

போரை வெல்ல யூதர்களின் உதவி அவசியம் என்றுணர்ந்த பிரதமர் டேவிட் லொயிட் ஜோர்ச் உட்பட்டவர்களின் நம்பிக்கையின் அடிப்படையில், 1917இல் பிரித்தானியா வெளியிட்ட பல்போஃர் பிரகடனம் யூதரின் தேசிய தாயகமாக பாலத்தீனம் இருக்கும் என்றது. இது அரபு உலகை கவலை கொள்ளச் செய்தது [19]. போரின் பின்னர், தற்போதைய இசுரேல், ஜோர்தான், மேற்குக் கரை, காசா என்பன பிரித்தானியாவின் ஆட்சியின் கீழ் பிரித்தானிய பாலத்தீனமாக இருந்தன.

அக்காலகட்டத்தில் யூதர்களுடைய குடியேற்றம் பாலத்தீனத்தில் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. 1931இல் 17 வீதமாகவிருந்த யூதர்களின் எண்ணிக்கை 1922இல் 6 வீதமாக அதிகரித்தது[20]. சேர்மனியில் நாசிகள் அதிகாரத்திற்கு வந்ததும் யூதர்களின் குடியேற்றம் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. இது பாலத்தீனத்தில் யூதர்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்கச் செய்தது [21]. தொடர்ச்சியான யூதர்களின் வரவு பாலத்தீன அராபியர்களை அவர்கள் தாய்நாட்டிற்கும், இன அடையாளத்திற்கும் அச்சுறுத்தலாக பார்க்கத் தூண்டியது. நிலம் வாங்குதல், யூத நிறுவனங்களில் அராபியர்களை வேலைக்கு அமர்த்தாமை என்பன பாலத்தீன அராபியர்களை கோபம் கொள்ளச் செய்தது.[22] 1920 தொடக்கத்தில் ஆர்ப்பாட்டங்கள் இடம் பெறலாயின. பாலத்தீன அராபியர்கள் தாங்கள் அநீதியாக நடாத்தப்படுவதாக எதிர்ப்புத் தெரிவித்தனர். இது வன்முறைக்கும் காரணமாகியது. பங்குனி 1920இல் முதலாவது வன்முறை டெல் ஹாயில் வெடித்தது. பின் குழப்பம் யெரூசலேமிற்கும் பரவியது. 1922இல் வின்சன்ட் சார்ச்சில், யூத அரசு அமைத்தல் என்பதை மறுத்து அராபியர்களை மீள் நம்பிக்கையூட்ட முயன்றார். பெத்தார் அரசியல் கட்சி 1929இல் மேற்கு சுவரில் நடாத்திய ஆர்ப்பாட்டம் குழப்பத்தை ஏற்படுத்த முழு பாலத்தீனத்திற்கும் குழப்பம் பரவியது. அராபியர்கள் 67 யூதர்களை எபிரோனில் படுகொலை செய்தனர்.

குழப்பம் ஆரம்பித்த வாரத்தில் குறைந்தது 116 அராபியர்களும் 133[23] யூதர்களும் கொல்லப்பட்டு 339 பேர் காயப்பட்டனர்.[24]

1930களில் யூத எதிர்ப்பு, பிரித்தானிய எதிர்ப்பு ஆயதக்குழு கருப்புக் கை எனும் பெயரில் உருவாக்கப்பட்டது. 1935இல் ஆயதப் பயிற்சி பெற்ற 200 – 800 ஆண்கள் இருந்தனர். இவர்கள் யூத குடியேற்றக்காரர்களுக்கு எதிராக தாக்குதல் நடத்தினர்.[25] பதட்டமானது 1936இல் பாலத்தீனத்தில் 1936–1939 அராபிய புரட்சிக்கு வித்திட்டது.[26]

அராபியர்களின் அழுத்தத்தினால்,[27] பிரித்தானியா பாலத்தீனத்திற்கான யூத குடியேற்றத்தை அதிகளவில் குறைக்கலாயிற்று. இதனால் யூதர் சட்டத்திற்கு புறம்பாக குடியேறினார்கள். இது பிரதேசத்தில் மேலும் பதட்டத்ததை அதிகரித்தது. பேச்சுவார்த்தை மூலம் பிரச்சனை தீராதிருக்க, புதிதாகத் தோன்றிய ஐக்கிய நாடுகள் அவையிடம் பிரித்தானிய உதவி கோரியது. 15 மே 1947இல், 11 நாடுகளின் பிரதிநிதிகளைக் கொண்ட சபையை (UNSCOP) ஐ.நா ஆரம்பித்தது. சபை நடுநிலையாக இருக்க வேண்டும் எனும் நோக்கில் பெரிய நாடுகள் அதில் அங்கம் வகிக்கவில்லை.[28] 5 வாரங்களின் பின், யூதர்களுக்கும் அராபியர்களுக்கும் என வெவ்வேறு நிலப்பகுதிகள் பிரிக்கப்பட வேண்டுமென கண்டு கொள்ளப்பட்டது. ஐ.நாவின் பொது சபையின் 181 தீர்மானமான 'இரு-நாடு தீர்வு' 1947 நவம்பரில் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. இதற்கு 33 நாடுகள் விருப்பு வாக்களித்தும் 13 நாடுகள் எதிர் வாக்களித்தும் 10 நாடுகள் வாக்களிப்பில் கலந்து கொள்ளாமலும் இருந்தன. அரபு லீக்கின் அங்கத்துவ நாடுகள் எதிராக வாக்களித்தன. இது இவ்வாறு இருக்க, அராபியர்களும் யூதர்களும் முக்கிய இடங்களை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க பகிரங்கமாக சண்டை பிடித்துக் கொண்டிருந்தனர். இருதரப்பினராலும் மேசமான பாரிய அசம்பாவிதங்கள் சில நிகழ்த்தப்பட்டன.[29]

பிரித்தானிய காலணிக்கம் முடிவதற்கு முன், ஐ.நாவினால் யூத அரசுக்கென ஒதுக்கிய பகுதிகள் முழுவதிலும் யூத ஆயுத படையான ஹகானா தாக்குதல்களை நடாத்தியது. அது பல அகதிகள் திபேரியா, கய்ஃபா, சபாட், பெய்சான், யாப்பா போன்ற நகர்களில் குவிய வழிகோலியது.

1948 தொடக்கத்தில், பிரித்தானியா பாலத்தீனத்தைவிட்டு மே 14இல் வெளியேறும் என அறிவித்தது.[30] அதற்கு பதிலளித்த அமெரிக்க அதிபர் ஹரி எஸ் ட்ரூமன் ஐ.நா பொறுப்புத் தன்மை பற்றி முன்மொழிந்தார்.[31]

ஐ.நா. 181 தீர்மானம் - (பச்சை:ஆதரவு, பழுப்பு:எதிர்ப்பு, மஞ்சல்:தவிர்ப்பு, சிவப்பு:வரவில்லை)
14 மே 1948இல், பிரித்தானியா நிர்வாகம் உத்தியோக பூர்வமாக முடிந்து, படைகள் வெளியேறு முன், இசுரேல் அதன் சுதந்திரப் பிரகடணத்தையும் ஆட்சியுடைமையையும் எல்லைகளை குறிக்காது வெளியிட்டது. அடுத்த நாள், அரபு லீக்; 'இரண்டு-நாடு தீர்வு' என்பதை மறுத்து ஐ.நாவிற்கு கடிதம் மூலம் தெரியப்படுத்தியது.[32] அதே நாளில் எகிப்து, லெபனான், சிரியா, யோர்தான், ஈராக் படைகளில் இசுரேல் மீதான படையெடுப்பு அராபிய-இசுரேல் போரை ஆரம்பித்து வைத்தது. புதிதாக உருவெடுத்த இசுரேலிய பாதுகாப்புப் படைகள் அராபிய லிக் நாடுகளின் படைகளை பின் வாங்க வைத்து, ஐ.நா பிரித்த எல்லைக் கோட்டிற்கு அப்பால் தன் எல்லைகளை விரிபுபடுத்தியது.[33] 1948 மார்கழியில் யோர்தான் ஆற்றின் மேற்கு வரை பல பகுதிகளை இசுரேல் தன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வந்தது. மேற்குக் கரை யோர்தானின் கட்டுப்பாட்டிலும், காசா எகிப்தின் கட்டுப்பாட்டின் கீழும் இருந்தன. இம் முரண்பாடு 713,000[34] பாலத்தீன அராபியர்கள் அகதிகளாக்கியது. யூத ஆயுதக் குழுக்களான இர்குன், ஸ்டென் குழு ஆகியவற்றின் அராபியர்களுக்கெதிரான படுகொலைகள் பாலத்தீனர்களை இடம் பெயரச் செய்தது. 1949 இடைக்கால சமாதான உடன்பாடு போரை முடிவுக்கு கொண்டு வந்தது.

1949–1967
ஐ.நா. தீர்வு திட்டம் 181க்கு முன்னமும் இசுரேலின் சுதந்திர நாட்டு பிரகடனத்திற்கு முன்னமும், சில அராபிய நாடுகள் அந்நாடுகளில் உள்ள யூதர்களுக்கெதிராக ஓரங்கட்டலை மேற்கொண்டனர். 1948 அரபு-இசுரேல் முரண்பாட்டைத் தொடர்ந்து அவ் யூதர்களின் நிலை மோசமாகியது. 1947 மார்கழியில் அரபு உலகில் யூத சமூகத்தினருக்கெதிரான பாரிய யூத எதிர்ப்பு உருவாகியது. குறிப்பாக சீரியாவிலும் அதெனிலும் மிக மோசமாகி நூற்றுக் கணக்கில் மரணமும் உடற் சேதமும் ஏற்படலாயின. 1948 நடுப்பகுதியில் அராபிய நாடுகளில் இருந்த ஏறக்குறைய முழு யூதர்களும் தாக்குதலுக்குள்ளாகி அவர்களின் அந்தஸ்து பறிக்கப்பட்டது. அரபு-இசுரேல் முரண்பாட்டின் விளைவு நீண்ட காலமாக அராபிய நாடுகள் மற்றும் இசுலாமிய நாடுகளில் இருந்த யூதர்களை அரசியல் பணயக் கைதிகளாக்கி, அவர்கள் அந்நாடுகளைவிட்டு வெளியேற நிர்ப்பந்தித்தது. லிபியாவில் யூதர்களின் பிரஜாவுரிமை பறிக்கப்பட்டது. ஈராக்கில் உடமைகள் பறிக்கப்பட்டன.[35] எகிப்து அதிகளவான யூதர்களை 1956இல் வெளியேற்றியது. அல்ஜீரியா பிரஜாவுரிமையை பறித்தது. அதிகளவானோர் அரசியல் காரணங்களினாலும் சிலர் தாயக நோக்கோடும் வெளியேறினர்.[36]

1948–1952 காலப் பகுதியில், 700,000 மேற்பட்ட யூதர்களில் ஏறக்குறைய 285,000 பேர் அராபிய நாடுகளிலிருந்து இசுரேலுக்கு குடிபெயர்ந்தனர்.[37][36]

1960களில் பிற்பகுதியில் 850,000க்கு மேற்பட்ட யூதர்கள் சில 10 அராபிய நாடுகளிலிருந்து பிறந்த இடத்தைவிட்டு வெளியேறினர். இன்று 7,000க்கு குறைவானோர் அந்நாடுகளில் உள்ளனர். சொத்துக்கள் நட்டஈடு இன்றி பறிமுதல் செய்யப்பட்டன.[38][39][40] இன்றைய இசுரேலின் சனத்தொகையில் 41 வீதமானோர் இடம்பெயர்ந்தோரும் அவர்களின் வாரிசுகளுமாவர்..[41]

இசுரேலின் 1948 சுதந்திரப் போர் வெற்றியின் விளைவு மறுபக்கத்தில் அகப்பட்ட அராபியர்கள் இசுரேலின் புகமுடியாது சொந்த இடத்தை இழக்கச் செய்தது. அதுபோலவே, மேற்குக் கரையிலும் காசாவிலும் அகப்பட்ட யூதர்கள் வீட்டையும் சொத்துக்களையும் விட்டுவிட்டு இசுரேல் வரவேண்டியதாயிற்று.[42][43]

ஆறு நாள் போரின் விளைவினால் ஏற்பட்ட நில வேறுபாடு
1956இல் எகிப்து டிரான் நீரிணையை இசுரேல் கப்பல் போக்குவரத்திற்கு மூடி, அகாஃபா குடாவையும் இசுரேலுக்கு நிறுத்திவிட்டது. பின்னர் சுயஸ் கால்வாயை தேசிய உடமையாக்கி இசுரேல் கப்பல் போக்குவரத்திற்கு தடைவிதித்தது.[44]

இதற்கு பதிலடியாக பிரித்தானிய, பிரான்சு உதவியுடன் இசுரேல் சினாய் தீபகற்பத்தை ஆக்கிரமித்தது. சுயெஸ் கால்வாய் சண்டையில் காசா, சினாய் தீபகற்பத்தை இசுரேல் கைப்பற்றிக் கொண்டது. ஐ.நாவும் அமெரிக்காவும் போர் நிறுத்தத்திற்கு அழுத்தம் கொடுத்தன.[44][45] இசுரேல் எகிப்தின் பகுதிகளில் இருந்து விலகிக் கொள்ள உடன்பட்டது. எகிப்தும் இசுரேல் போக்குவரத்திற்கு வழிவிட்டு சினாய் தீபகற்பத்தை இராணுவமற்ற பிரதேசமாக்கியது. இராணுவமற்ற பிரதேசத்தை கண்கானிக்க ஐ.நா. அவசரகால படை நிறுத்தப்பட்டது.[46] ஐ.நா. அவசரகால படை எகிப்தின் பகுதிகளில் மட்டும் இருந்தனர். இசுரேல் தன் பகுதியில் ஐ.நா. அவசரகால படையை அனுமதிக்கவில்லை.[47]

பலஸ்தீன விடுதலை இயக்கம் 1964இல் உருவாக்கப்பட்டது. இது சையோனியர்களையும் ஏகாதிபத்தியையும் அழிப்பதுதான் பாலத்தீன விடுதலை எனும் கொள்கையினைக் கொண்டது.

19 மே 1967இல் எகிப்து ஐ.நா கண்காணிப்பாளர்களை அனுப்பிவிட்டு,[48] 100,000 படையினரை சினாய் தீபகற்பத்தில் நிறுத்தியது.[49] மீண்டும் டிரான் நீரிணையை இசுரேலுக்கு மூடிவிட்டது.[50][51]

19 மே 1967இல் யோர்தான் எகிப்துடன் பாதுகாப்பு புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் ஒன்றில் கைச்சாத்திட்டது. ஐ.நா கண்காணிப்பாளர்களை அனுப்பிய எகிப்து ஐ.நா. எல்லையைத் தாண்டி தென் இசுரேலிய எல்லைக்கு முன்னேறியது. 5 ஜூன், இசுரேல் எகிப்தை தாக்கியது. இசுரேலிய விமானப்படையின் எதிர்பாராத தாக்குதலில் அதிகளவு எகிப்து வான்படை அழிவுற்றது. இசுரேல் யோர்தான், சிரியா, ஈராக் வான் படைகளை அழிக்கத் தொடங்கியது. இசுரேலின் இத்தாக்குதல் ஆறு நாள் போரில் அது வெற்றியடைய முக்கிய காரணமாகியது.[49][51] போரின் முடிவில் இசுரேல் சினாய் தீபகற்பம், காசா, மேற்குக் கரை, கிழக்கு யெரூசலேம், சேபா பண்னைகள், கோலான் குன்றுகள் என்பனவற்றை தன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வந்தது. போரின் விளைவு அப்பிரதேசத்தின் புவியியல் அரசியலில் தாக்கம் செலுத்தியது.

1967–1973

ஐ.நா. ஏற்பாட்டில் இசுரேல், எகிப்து தளபதிகள் சினாயில் சந்திப்பு
ஆகஸ்து 1967இல், அராபிய தலைவர்கள் இசுரேல் பற்றிய அராபியர் நிலைப்பாடுபற்றி கலந்துரையாடினார்கள். அவர்கள் இசுரேல் அரசுக்கு அங்கீகாரம் இல்லை, அதனுடன் சமாதானம் இல்லை, பேச்சுவார்த்தை இல்லை என்ற 'மூன்று இல்லை(கள்)' என்ற முடிவுக்கு வந்தனர்.[52]

1967இல், சினாய் தீபகற்பத்தை இசுரேல் கைவிட்டுவிடும் நோக்காகக் கொண்டு தேய்வுப் போரை எகிப்து ஆரம்பித்தது.[53] 1970 இல் கமால் நாசீரின் மரணத்துடன் அப்போர் முடிவுக்கு வந்தது.

6 அக்டோபர் 1973இல் சிரியாவும்,எகிப்தும் எதிர்பாராத தாக்குதலை யூதர்களில் புனித நாளாகிய யோம் கிப்பூரில் ஆரம்பித்தது. இசுரேல் படைகள் தயாரற்ற நிலையிலிருந்து மீள 3 நாட்கள் எடுத்தது.[54][55] யோம் கிப்பூர் போர் அமெரிக்காவும் சோவியத் ஒன்றியமும் மறைமுகமாக ஒன்றையொன்று எதிர்க்க வழியமைத்தது. இசுரேல் போரை தீவிரப்படுத்த, சோவியத் ஒன்றியம் இராணுவ நடவடிக்கை பற்றி அச்சுறுத்தல் விடுத்தது. அமெரிக்காவின் அணு ஆயுத போர் பற்றிய முன்னெச்சரிக்கை 25 அக்டோபரில் போர் நிறுத்தத்திற்கு வழிவிட்டது.[54][55]

1974–2000
எகிப்து
1970களின் பிற்பகுதியில் டேவிட் முகாம் உடன்பாட்டைத் தொடர்ந்து இசுரேலும் எகிப்தும் சமாதான ஒப்பந்தத்தில் கைச்சாத்திட்டன. அதனால், சினாய் தீபகற்பம் எகிப்துக்கு கையளிக்கப்பட, காசா இசுரேலின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. ஓப்பந்தம் மூலம் இசுரேலின் கப்பல் போக்குவரத்தும் அப்பகுதியில் சுமூகமானது.

யோர்தான்
1994இல் இசுரேலும் யோர்தானும் சமாதான உடன்படிக்கையில் கைச்சாத்திட்டன. இவற்றுக்கிடையேயான முரண்பாடு ஏறக்குறைய 18.3 பில்லியன் டாலர்களை இழக்கச் செய்தது. சமாதான உடன்படிக்கை மூலம் யோர்தான் இசுரேலுடன் உறவு ஏற்படுத்திய எகிப்துக்கு அடுத்த இரண்டாவது அராபிய நாடாகியது.

ஈராக்
1948 இலிருந்து இசுரேலும் ஈராக்கும் ஜென்ம விரோதிகளாகவே காணப்பட்டனர். 1948ஆம் ஆண்டு நடந்த அராபிய-இசுரேலிய போரில் ஈராக் தன் படைகளை அனுப்பியது. பின்னர், 1967ஆம் ஆண்டு நடந்த ஆறு நாள் போரிலும், 1973ஆம் ஆண்டு நடந்த யோம் கிப்பூர் போரிலும் எகிப்துக்கும் சிரியாவிற்கும் உதவியது.

ஜூன் 1981இல், ஒபரா இராணுவ நடவடிக்கை மூலம் ஈராக் புதிதாக நிர்மானித்த அணு உலைகளை இசுரேல் தாக்கியழித்தது.

1991 வளைகுடா போரின்போது, ஈராக் 39 ஸ்கட் ரக ஏவுகணைகளை இசுரேல் மீது ஏவியது. ஆயினும் அமெரிக்காவின் வேண்டுகோளின்படி இசுரேல் பதில் தாக்குதல் நடத்தாமல், போர் வேறுவடிவம் எடுக்கவிடாமல் மௌனமாக இருந்தது.

லெபனான்
யோர்தானில் 1970இல் ஏற்பட்ட உள்ளூர் கலவரத்தைத் தொடர்ந்து, யோர்தான் மன்னர் ஹசைன் பாலத்தீன விடுதலை இயக்கத்தை வெளியேற்றினார். இதனால் ஆயிரக் கணக்கான பாலத்தீன விடுதலை இயக்க உறுப்பினர்கள் லெபனானில் தஞ்சமடைந்தனர். அங்கிருந்து இசுரேல் மீது தாக்குதல் நடத்தினர். 1981இல் சிரியா பாலத்தீன விடுதலை இயக்க உதவியுடன் ஏவுகணைகளை லெபனானில் நிறுத்தியது. 1982இல் லெபனான் மீது இசுரேல் போர் தொடுத்தது. இரு மாதங்களில் பாலத்தீன விடுதலை இயக்கம் அங்கிருந்து வெளியேறும் உடன்பாட்டிற்கு வந்தது.

1983இல் இசுரேலும் லெபனானும் போர் நிறுத்தத்திற்கு உடன்பட்டனர். சிரியாவின் அழுத்தத்தினால் ஒப்பந்தம் 1984இல் செல்லுபடியற்றதாகியது. முரண்பாட்டின் அளவு குறைந்ததும் 1985இல் இசுரேல் லெபனானின் 15கி.மி அகல பரப்பளவில் இருந்து பின்வாங்கியது. 1993 மற்றும் 1996ஆம் ஆண்டுகளில் ஹிஸ்புல்லா ஆயுத குழுவினருக்கு எதிராக இசுரேல் பாரிய இராணுவ நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டது. சிரியாவுடனான சமாதான உடன்படிக்கை திட்டத்தின்படி, 2000 ஆம் ஆண்டில் தென் லெபனான் பகுதிகளிலிருந்த பாதுகாப்பு வலயங்களை இசுரேல் அகற்றியது.[56][57]

2006இல் ஹஸ்புல்லாவின் எல்லை தாண்டிய தாக்குதல்களைத் தொடர்ந்து தென் லெபனானிலிருந்த ஹஸ்புல்லாவின் இலக்குகளைத் தாக்கத் தொடங்கியதும் 2006 லெபனான் போர் உருவாகியது. 34 நாட்கள் நீடித்த இப்போரின் விளைவாக, தடுப்பு வலயம் தென் லெபனானில் உருவாக்கப்பட்டது. ஹிஸ்புல்லாவின் பின்வாங்குதலைத் தொடர்ந்து, ஐ.நா. அமைதிப் படைக்கு லெபனானின் பகுதிகளை இசுரேல் கையளித்தது. இரு தரப்பும் தமக்கே வெற்றியென அறிவித்தன.[58][59]

பாலத்தீனம்

இட்சாக் ரபீன், பில் கிளின்டன், யாசிர் அரஃபாத் 13 செப்டெம்பர் 1993 ஒஸ்லோ ஒப்பந்தம் கைச்சாத்திடும் வைபவம்
1970களில் பாரியளவில் சர்வதேச பயங்கரவாத தாக்குதல்கள் நடைபெற்றன. லெட் விமான நிலைய படுகொலை, முனிச் ஒலிம்பிக் படுகொலை, என்டபே பயணக்கைதிகள் ஆகியன குறிப்பிடத்தக்கன.

1987 மார்கழியில் முதலாவது இன்டிபாடா ஆரம்பித்தது. ஜபய்லா அகதிகள் முகாமிலிருந்து ஆரம்பித்து காசா, மேற்குக் கரை, கிழக்கு யெரூசலேம் வரை பரவியது. பொது ஆர்ப்பாட்டத்தோடு இசுரேல் பொருட்களுக்கெதிரான புறக்கணிப்பு, வீதி மறியல், இசுரேலிய பாதுகாப்புப் படையினர் மீது கல்லெறிதல் என்பன இடம் பெற்று சர்வதேச கவனத்தைப் பெற்றது. இசுரேலிய பாதுகாப்புப் படையினரின் துப்பாக்கிச் சூடு, பாரிய கைது போன்ற பதில் நடவடிக்கைகள் சர்வதேச விமர்சனத்திற்குள்ளானது. அதுவரை பாலத்தீன மக்கள் தலைமையாக கருதப்படாத பாலத்தீன விடுதலை இயக்கம் இசுரேலை அங்கீகரித்து பயங்கரவாத செயல்களை கைவிட்டதும் பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைக்கப்பட்டது.

1993 மத்தியில் இசுரேலிய, பாலத்தீன பிரதிநிதிகள் நோர்வே நாட்டின் தலைநகரான ஒஸ்லோவில் சமாதான பேச்சுவார்த்தைகளைத் தொடங்கினர். இதன் விளைவாக இசுரேலும் பாலத்தீன விடுதலை இயக்கமும் செப்டெம்பர் 1993இல் ஒஸ்லோ ஒப்பந்தத்தில் கைச்சாத்திட்டனர். இசுரேல் பாலத்தீன விடுதலை இயக்கத்தை பாலத்தீன மக்களின் பிரதிநிதிகளாக ஏற்றுக் கொண்டனர். பாலத்தீன விடுதலை இயக்கம் இசுரேலிய அரசின் இருப்பை ஏற்றுக் கொண்டு பயங்கரவாத செயற்பாடுகள் மற்றும் வன்முறைகளை விட்டு, அதன் விருப்பமாகிய இசுரேலின் அழிவு என்ற கொள்கையை கைவிட்டது.

1995இல் ஒஸ்லோ 2 என்ற உடன்படிக்கை கைச்சாத்திட்டப்பட்டது. இதன்படி மேற்குக் கரையில் அ, ஆ, இ என்ற பிரிவுகள் காணப்பட்டன. பிரிவு அ பாலத்தீனத்தினத்தின் முழு சிவில் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும், அதன் உள்ளக பாதுகாப்பிற்கு பாலத்தீனியர்களே பொறுப்பானவர்கள்.

2000–2009

கடத்தப்பட்ட கிலாத் ஷாலித் படத்துடன் காணப்படும் ஹமாஸ் அங்கத்தவர் - சுவரொட்டி
இரண்டாவது இன்டிபாடா பாலத்தீனத்துடனான அரசியல் உறவு பற்றி இசுரேலை மீள யோசிக்க வைத்தது. தொடர்ச்சியான தற்கொலைத் தாக்குதல்களைத் தொடர்ந்து, இசுரேல் இராணுவம் ஆறு நாள் போரின் பின் பாரிய இராணுவ நடவடிக்கையை மேற்கொண்டது.[60]

இசுரேல் மேற்குக் கரையின் பல பகுதிகளை மீளவும் கைப்பற்றிக் கொண்டது. இருந்தபோதிலும், 2008இல் மெதுவாக அதிகாரத்தினை பாலத்தீன அதிகார சபைக்குக் கையளித்தது.[61][62][63]

இசுரேலிய பிரதமர் ஏரியல் சரோன் 2003இல் காசாவிலிருந்து பின்வாங்குதல் என்ற முடிவை ஒருதலைப்பட்சமாக எடுத்தார். இது 2005இல் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது.[64]

ஜூன் 2006இல் ஹமாஸ் இசுரேலிய படைவீரர் கிலாத் ஷாலித்தை கடத்தியது அச்சந்தர்ப்பத்தில் இரு படைவீரர்கள் கொல்லப்பட்டனர். கடத்தப்பட்ட படைவீரைத் தேடி இசுரவேல் படையினர் இராணுவ நடவடிக்கையினை மேற் கொண்டனர்.[65] 2011 இல் அப்படைவீரர் 1027 பாலத்தீன கைதிகள் பறிமாற்றத்தின்போது விடுதலை செய்யப்பட்டார்.[66][67]

ஜுலை 2006இல் ஹிஸ்புல்லா லெபனானைக் கடந்து தாக்கியதில் 8 இசுரவேலிய படையினர் கொல்லப்பட்டும் இருவர் கடத்தப்பட்டனர். இது 2006 லெபனான் போருக்கு வித்திட்டு, லெபனானில் பெரும் அழிவு ஏற்பட்டது.[68] ஐ.நா. அணுசரனையுடன் ஆகஸ்து 2006இல் போர் நிறுத்தம் ஏற்பட்டது.[69] இதில் பெருமளவு லெபனானிய பொதுமக்கள் உட்பட ஆயிரக் கணக்கானோர் உயிரிழந்தனர்.[70][71][72][73][74] லெபனானின் உட்கட்டமைப்பு பாரதூரமாக சேதத்திற்குள்ளானது. ஏறக்குறைய ஒரு மில்லியன் லெபனானிய பொதுமக்களும்[75] 300,000 – 500,000 இசுரேலிய பொதுமக்களும் இடம் பெயர்ந்தனர்.[76][77][78]

2வது லெபனான் போர் முடிந்ததும் திரும்பிவரும் இசுரேல் படைவீரர்கள்
காசா உள்ளூர் போரின் பின், ஃபதஹ்விடமிருந்து ஹமாஸ் காசாவை கைப்பற்றியது. இதனால் எல்லையில் இசுரேல் கட்டுபாடுகளை விதித்தது. 2007இல் இருந்து இசுரேலும் எகிப்தும் அங்கு பொருளாதாரத் தடையினை ஏற்படுத்தின.

2007இல் இசுரேல் இராணுவ நடவடிக்கை மூலம் வடகெரியாவின்[79] உதவியுடன் சிரியாவில் கட்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்த அணு ஆலையை தாக்கியழித்தது. 2003 இலும் சிரியாவிலிருந்த ஆயுதக் குழுவின் தளத்தை தாக்கியமை குறிப்பிடத்தக்கது.

இசுரேல்-ஹமாசுக்கிடையிலான உடன்படிக்கை 2008 டிசம்பரில் முடிவுற்றது.[80] இதற்கு இருதரப்பினருமே காரணம்.[81][82][83][84] இதைத் தொடர்ந்து இசுரேல் கடத்தல் சுரங்கங்கள் மீது தாக்குதல் நடத்தியது.[85] பதிலாக ஹமாஸ் 60க்கு மேற்பட்ட ஏவுகணைகளால் இசுரேலிய நகரங்களைத் தாக்கியது. விளைவு இசுரேல் இராணுவ நடவடிக்கை மேற்கொள்ள வைத்தது. மனித உரிமை அமைப்புக்கள் இரு தரப்பும் போர்க் குற்றம் புரிந்ததாக குற்றஞ்சாட்டின.[86]

இசுரேல் படையினருக்கும் காசாவுக்கு உதவி செய்ய முனைந்த ஆர்வலர்களுக்கும் இடையே கலவரம் ஏற்பட்டு, 9 ஆர்வலர்கள் கொல்லப்பட்டும்[87][88][89] 7 படைவீரர்கள் காயமடைந்தனர்.[90][91]

2010 - தற்போது வரை
ஹமாஸ் தலைமையிலான 13 ஆயுதக்குழுக்களின் பயங்கரவாத செயற்பாடுகள் பேச்சுவார்த்தையை குழப்பிவிட்டன.[92] இசுரேலியர்கள் மீதான தாக்குதல்கள் 2010க்குப் பின்னர் அதிகரித்துக் காணப்பட்டது. இதில் ஹமாசின் ஏவுகணைத் தாக்குதல்கள் குறிப்பிடத்தக்கவை.

குறிப்பிடத்தக்க போர்களும் வன்முறைச் சம்பவங்களும்
இசுரேலிய விடுதலைப் போர் 1948–1949
பழிக்குப்பழிப் படை நடவடிக்கைகள் 1951–1955
சூயெசு நெருக்கடி 1956
ஆறு நாள் போர் 1967
தேய்வழிவுப் போர் 1967–1970
யோம் கிப்பூர்ப் போர் 1973
1978 தென் லெபனான் போர் 1978
முதலாவது லெபனான் போர் 1982
தென் லெபனான் போர் 1982–2000
முதல் தடுப்பெழுச்சிப் போராட்டம் 1987–1993
இரண்டாம் தடுப்பெழுச்சிப் போராட்டம் 2000–2004
இரண்டாவது லெபனான் போர் 2006
காசா போர் 2008–2009
முரண்பாட்டினால் ஏற்பட்ட செலவு
தந்திரோபாய மதிநுட்ப குழுவின் அறிக்கையின்படி, 1991–2010 வரையான மத்திய கிழக்கு முரண்பாட்டினால் ஏற்பட்ட சந்தர்ப்பச்செலவு 12 ட்ரில்லியன் டாலர்கள் என கூறப்படுகின்றது.


.

.
.


.