RANJITH SINGH OF SIKH EMPIRE 1780 NOVEMBER 13 -1839 JUNE 27

RANJITH SINGH OF SIKH EMPIRE 

1780 NOVEMBER 13 -1839 JUNE 27

ரஞ்சித் சிங் (Ranjit Singh; பஞ்சாபி: ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ) என்பவர் 1780 முதல் 1839 வரையிலான காலத்தில் [1] சீக்கிய பேரரசின் மன்னாராக ஆட்சிசெய்து புகழ் பெற்றவர் ஆவார். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் வட மேற்குப் பகுதியை இவர் ஆட்சி செய்தார். அவர் சிசுப்பருவத்தில் இருந்தபோதே பெரியம்மை நோயால் பாதிக்கப்பட்டு தப்பிப்பிழைத்தார், ஆனால் அவரது இடது கண்ணின் பார்வையை இழந்தார். தனது 10 வயதில் இவர் தனது தந்தையாருடன் சேர்ந்து முதலாவது போரில் சண்டையிட்டார். இவரது தந்தை இறந்தபின் ஆப்கானியர்களை வெளியேற்றுவதற்காக தனது இளம் பருவத்தில் பல போர்களில் ஈடுபட்டார். 21 வயதிலேயே பஞ்சாப் சிங்கம் எனவும் பஞ்சாபின் மகாராசா என்றும் இவர் அழைக்கப்பட்டார் [2]. அவரது தந்தை இறந்தபின் ஆப்கானியர்களை வெளியேற்றுவதற்காக அவர் தனது இளம் பருவத்தில் பல போர்களில் ஈடுபட்டார்.1839 ஆம் ஆண்டில் இவருடைய தலைமையின் கீழ் பஞ்சாப் பகுதியில் இவருடைய பேரரசு வளர்ச்சியடைந்தது [3].

ரஞ்சித் சிங்கின் எழுச்சிக்கு முன்னர் பஞ்சாபில் ஏராளமான போர்க்குணமிக்க குழுக்கள் இருந்தன, அவற்றில் பன்னிரெண்டு குழுக்கள் சீக்கிய ஆட்சியாளர்களின் கட்டுப்பாட்டிலும் ஓர் இசுலாமியக் குழுவும் இருந்தன [2]. சீக்கியப் பேரரசை உருவாக்குவதற்காக ரஞ்சித் சிங் இச்சீக்கியக் குழுக்களையும் மற்ற உள்ளூர் அரசுகளையும் கைப்பற்றி வெற்றிகரமாக ஒருங்கிணைத்தார்.

இசுலாமியப் படைகளின் படையெடுப்புகளை குறிப்பாக ஆப்கானிலிருந்து வந்த இசுலாமியப் படைகளை பலமுறை தோற்கடித்தார். பிரிட்டனுடன் நட்பான உறவுகளை மேம்படுத்திக் கொண்டார் [4]. ரஞ்சித் சிங்கின் ஆட்சியில் பல்வேறு சீர்திருத்தங்கள், நவீனமயமாக்கல், உள்கட்டமைப்பில் முதலீடு மற்றும் பேரரசின் செழிப்புக்குத் தேவையான பல திட்டங்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன . ரஞ்சித் சிங்கின் கல்சா இராணுவமும் அரசாங்கமும் சீக்கியர்கள், இந்துக்கள், இசுலாமியர்கள் மற்றும் ஐரோப்பியர்கள் உள்ளிட்டவர்களால் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது [5]. சீக்கிய கலாச்சாரம் மற்றும் கலை மறுமலர்ச்சிக்கான காலப்பகுதி முதலானவை இவரது பரம்பரைச் சொத்தாக கருதப்படுகின்றன. சீக்கிய மக்களின் ஒரு முக்கிய கலாச்சார மையமான அமிர்தசரசிலுள்ள அரிமந்திர் சாகிப் எனப்படும் பொற்கோயில், இவரது ஆதரவில் உருவான பட்னா நகரிலுள்ள தாகிட் சிறீ பட்னா குருத்துவாரா, பீகார் மற்றும் மகாராட்டிர மாநில நாந்தேடு நகர அசூர் குருத்துவாரா உள்ளிட்ட முக்கிய குருத்துவாராக்களும் இவரது காலத்தில் உருவானவையாகும் [6].

ரஞ்சித் சிங்கிற்குப் பின்னர் அவரது மகன் மகாராசா கராக் சிங் 1839 ஆம் ஆண்டு அரியணையைப் பிடித்து ஆட்சி செய்தார் [7].

.

தொடக்கக்கால வாழ்க்கை

ரஞ்சித் சிங்கின் பிறப்பிடம், பாக்கித்தான், குச்ரன்வாலா

மகாசிங் சுக்கெர்சாக்கியாவுக்கும், தற்போது பாக்கித்தானிலுள்ள குச்ரன்வாலாவின் சிந்து நகர மன்னர் கசபத் சிங்கின் மகளான ராச் கவுருக்கும் 1780 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 13 அன்று ரஞ்சித் சிங் பிறந்தார் [7][8]. போர்க்குணமிக்க சீக்கிய குரு கோபிந்த் சிங்கின் சீடராக இருந்த மூதாதையர் ஒருவரின் நினைவாக ரஞ்சித் சிங் பிறந்த போது அவருக்கு புத்த சிங் என்று பெயரிடப்பட்டது. இவரது வம்சாவளியினர் ரஞ்சித் சிங்கின் பிறப்புக்கு முன்னர் சுக்கர்சாகியா என்ற சீக்கிய சிற்றரசை உருவாக்கினர். முகலாயப் பேரரசு அழிந்து கொண்டிருந்த அந்நேரத்தில் வடமேற்கு தெற்காசியாவில் நிலைபெற்றிருந்த பல சிறிய சீக்கிய அரசுகளில் மிகவும் சக்திவாய்ந்த அரசாக இச்சிற்றரசு இருந்தது [9]. இசுலாமியத் தலைவர் பீர் முகம்மது என்பவரின் மீதான போரில் வெற்றிபெற்றதை நினைவு கூறும் வகையில் குழந்தையின் பெயர் ரஞ்சித் (போர் வெற்றியாளர் என்ற பொருள்) என ரஞ்சித்தின் தந்தையாரால் மாற்றப்பட்டது [7][10].

ரஞ்சித் சிங் குழந்தையாக இருந்தபோது பெரியம்மை நோயால் பாதிக்கப்பட்டு இடது கண்ணில் பார்வையை இழந்தார் [7]. கம்பீரமான உருவத்திற்கு அப்பாற்பட்டவராக இருந்தார். பஞ்சாபி மொழியை எழுதுவதற்கு சீக்கியர்களும் இந்துக்களும் பெரிதும் பயன்படுத்தும் குர்முகி எழுத்துமுறையைத் தவிர்த்து பள்ளிக்கூடம் சென்று எழுதவோ படிக்கவொ இவர் கற்கவில்லை [11]. இருப்பினும் வீட்டிலிருந்தபடியே குதிரையேற்றம், துப்பாக்கி சுடுதல் மற்றும் பிற போர்க்கலைகளைக் கற்றார் [7].

ரஞ்சித் சிங் 12 வயதில் இருந்தபோது அவரது தந்தை இறந்தார் [9]. பின்னர் அவர் தனது தந்தையின் சுக்கர்ச்சக்கியா சிற்றரசின் தோட்டங்களை மரபுவழியாகப் பெற்றார். மற்றும் அவரது தாயார் ராச் கவுரால் வளர்க்கப்பட்டார், இலக்பத் ராய் என்பவர் இவர்களுடன் சேர்ந்து தோட்டங்களை நிர்வகிப்பதில் உதவினார் [7]. ரஞ்சித் சிங் 13 வது வயதாக இருந்தபோது அசுமத் கான் என்பவர் மூலமாக அவரது உயிருக்கு ஆபத்து ஏற்பட்டது. ஆனால் ரஞ்சித் சிங் அவ்வாலிபரைக் கொன்று வெற்றி பெற்றார் [12]. 18 வயதில் ரஞ்சித் சிங் இருந்தபோது அவரது தாயார் இறந்துவிட்டார் மற்றும் லக்பத் ராய் படுகொலை செய்யப்பட்டார், அதன்பிறகு அவரது முதல் திருமணத்திலிருந்து ரஞ்சித்தின் மாமியார் அவருக்கு உதவினார்.

மன்னர் ரஞ்சித் சிங்

பதின்வயதினராக இருந்தபோது ரஞ்சித் சிங் மது அருந்துவதை வழக்கமாகக் கொண்டார். அவரது தத்துவார்த்த வரலாற்றாளர்கள் மற்றும் அவரைப் பார்வையிட்ட ஐரோப்பியர்கள் ஆகியோரின் கூற்றுப்படி ரஞ்சித்தின் பிற்கால வாழ்க்கையில் இப்பழக்கம் மிகத் தீவிரமடைந்திருந்தது [13][14]. இருப்பினும் அவர் மாட்டிறைச்சியை சாப்பிட்டதில்லை. புகைப்பிடிக்கும் பழக்கும் இவருக்கு இருந்ததில்லை. மற்றும் அவரின் அரசவையில் இருந்த அனைத்து அதிகாரிகளும், அவர்களின் மதத்தைப் பொருட்படுத்தாமல் வேலைக்கான ஒப்பந்தத்தின் ஒரு பகுதியாக இந்த கட்டுப்பாடுகள் கடைபிடிக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார் [14].

மனைவிகள்

மகாராசா ரஞ்சித் சிங் குடும்பத்தின் வம்ச அட்டவணை

பல்வேறு திருமண விழாக்களில் ரஞ்சித் சிங் பல முறை திருமணம் செய்து கொண்டார். அவருக்கு இருபது மனைவிகள் இருந்தனர் [15][16]. ரஞ்சித் சிங்கின் திருமணம் பற்றிய தகவல்கள் தெளிவாக இல்லை என்று சில அறிஞர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். இருப்பினும் அவருக்கு பல மனைவிகள் இருந்ததற்கான சான்றுகள் உள்ளன.

1889 ம் ஆண்டு பிரெஞ்சு பத்திரிகையான லு வோலெய்யருக்கு அளித்த பேட்டியில், ரஞ்சித் சிங்கின் மகன் துலீப் சிங், "நான் என் தந்தையின் நாற்பத்தி ஆறு மனைவிகளில் ஒருவரின் மகனாக இருக்கிறேன்" என்று கூறியதாக குச்வந்த்சிங் சிங் குறிப்பிடுகிறார் [17].

15 வயதில் ரஞ்சித் சிங் அவரது முதல் மனைவியான மெகதப் கவுர் என்பவரை மணந்தார் [9]. இவர் குர்பக்சு சிங் கன்யாயா மற்றும் அவரது மனைவி சதா கவுர் தம்பதியரின் ஒரே மகளும், கன்யாயா சிற்றரசை நிறுவியவருமான செய்சிங் கன்யாயாவின் பேத்தியுமாவார் [7]. போரில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த சீக்கிய சிற்றரசுகளை சரிசெய்யும் பணியில் ரஞ்சித் சிங் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது மெகதப் கவுர் உடன் திருமண ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டது. இருப்பினும் திருமணம் தோல்வியில் முடிந்தது. தன்னுடைய தந்தையை ரஞ்சித்தின் தந்தை கொலை செய்தார் என்பதை மெகதப் கவுர் கடைசிவரை மன்னிக்கவே இல்லை. திருமணத்திற்குப் பின்னரும் அவர் தன்னுடைய தாயாருடனேதான் வாழ்ந்தார். இதானால் 1798 இல் நாகை சிற்றரசைச் சேர்ந்த ராச் கவுர் என்பவரை ரஞ்சித் சிங் இரண்டாவதாகத் திருமணம் செய்து கொண்டார் [18]. மெகதப் கவுர் 1813 ஆம் ஆண்டில் இறந்தார் [17].

நாகாய் சிற்றரசின் மூன்றாவது மன்னர் சர்தார் ரான்சிங் நாகாயின் மகளான ராச் கவுர், தாதர் கவுர் என்று தன்னுடைய பெயரை மாற்றிக் கொண்டார். இவரே ரஞ்சித் சிங்கின் இரண்டாவது மனைவியும் அவரது மகனுமான கராக் சிங்கின் தாயுமாவார். ரஞ்சித் சிங்கின் தாயாரின் பெயரும் ராச் கவுர் என்பதால் குழப்பத்தைத் தவிர்க்க ராச் கவுர் தன்னுடைய பெயரை மாற்றிக் கொண்டார். தன்வாழ்வின் இறுதிவரை இவர் ரஞ்சித் சிங்கின் அன்பிற்குரியவராகவே இருந்தார் [19]. ரஞ்சித் சிங்கின் முதல் திருமணத்தைப் போலவே, இரண்டாவது திருமணமும் அவருக்கு ஓர் இராணுவக் கூட்டணியை கொண்டு வந்தது. அவரது இரண்டாவது மனைவி 1818 ஆம் ஆண்டில் இறந்தார் [17]

சில மனைவிகளுடன் மகாராசா ரஞ்சித் சிங்

ரத்தன் கவுர் மற்றும் தயா கவுர் ஆகியோர் குசராத்தின் சாகிப் சிங் பாங்கி என்பவரின் மனைவிகளாவர். (குசராத் மாநிலத்தை எண்ணி குழப்பக்கூடாது, லாகூருக்கு வடக்கே ஒரு சிற்றரசாக இவர்கள் இருந்தனர்) [20]. சாகிப் சிங் மரணமடைந்த பிறகு ரஞ்சித் சிங் அவர்கள் இருவரையும் சடார் அன்சாவின் சடங்கின் வழியாக 1811 ஆம் ஆண்டில் திருமணம் செய்து கொண்டார். 1819 ஆம் ஆண்டில் ரத்தன் கவுருக்கு முல்தானா சிங்கும், தயா கவுருக்கு காசுமீரா சிங்கும் பிறந்தனர். 1821 இல் தயா கவுருக்கு பாசுகாயுரா சிங் பிறந்தார்[21].

1802 ஆம் ஆண்டில் திருமணம் செய்து கொண்ட மோரன் சர்க்கார், 1815 இல் மணந்த சந்த் கவுர், 1820 இல் மணந்த லட்சுமி, 1822 இல் மணந்த மெகதாப் கவுர், 1832 இல் மணந்து கொண்ட சமன் கவுர் மற்றும் அதே போல் குடான், பன்சோ, குல்பாகர், குலாப், ராம் தேவி, ராணி, பன்னட், ஆர் மற்றும் தனோ உள்ளிட்டவர்கள் ரஞ்சித்துக்கு மனைவிகளாக இருந்தனர் [17]. இந்து கவுர் ரஞ்சித் சிங்கின் கடைசி மனைவி ஆவார். அவரது தந்தை மன்னா சிங் ஆலுக் தன்னுடைய மகளின் நல்லொழுக்கங்களை ரஞ்சித் சிங்கிடம் புகழ்ந்து கூறினார். இரஞ்சித் சிங்கோ அவருடைய ஒரே வாரிசு கராக் சிங்கின் பலவீனத்தை பற்றி கவலை கொண்டிருந்தார். பின்னர் மகாராசா 1835 ஆம் ஆண்டில் தனது அம்பு மற்றும் வாளை கிராமத்திற்கு அனுப்பி இந்து கவுரை திருமணம் செய்து கொண்டார். 6 செப்டம்பர் 1838 இல் சீக்கியப் பேரரசின் கடைசி மகாராசாவான துலீப் சிங்கை இவர் பெற்றெடுத்தார்[22].

அகால் தக்த் அளித்த தண்டணை

1802 ஆம் ஆண்டில் ரஞ்சித் சிங் மோரன் சர்கார் என்ற இசுலாமிய நாட்டியப் பெண்ணை மணந்தார்[17]. மகாராசாவின் இந்த நடவடிக்கையும் மற்ற சீக்கிய மதத்திற்கு எதிரான நடவடிக்கைகளும் ஆச்சாரமான சீக்கியர்களையும் நிகாங் குழுவினரையும் எரிச்சலைடையச் செய்தது. நிகாங்கு சீக்கியர்களின் தலைவராக இருந்த அகலி புலா சிங் சீக்கிய சமய அகால் தக்தின் புனிதப்பதவியில் இருந்தவர் ஆவார் [23]. ரஞ்சித் சிங் அம்ரித்சருக்கு வருகை தந்தபோது புனிதத்தலைவரைய வெளியில் அழைத்து தான் செய்த தவறுகளுக்காக அவரிடம் மன்னிப்பு கோரினார். அகலி புலா சிங், ரஞ்சித் சிங்கை அகால் தக்திற்கு முன்னால் இருந்த ஒரு புளிய மரத்தடிக்கு அழைத்துச் சென்று சாட்டையடி கொடுத்து அவரைத் தண்டிக்கும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார் [23]. ரஞ்சித் சிங்கின் மன்னிப்பை மற்றவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்களா என்பதை அக்லி புலா சிங் அருகிலுள்ள சீக்கிய பக்தர்களிடம் கேட்டார். பக்தர்கள் சத் சிறீ அகால் அருள் செய்து ரஞ்சித் சிங்கை விடுவித்து மன்னித்தனர்.

மகன்கள்

ரஞ்சித் சிங்கிற்கு எட்டு மகன்கள் இருந்தனர். இரண்டாவது மனைவி மூலம் பெற்ற கராக் சிங் அனைவருக்கும் மூத்தவராவார். முதல் மனைவிக்குப் பிறந்த இசார் சிங் இரண்டு வயதிலேயே இறந்து போனார். இரட்டையர்களாகப் பிறந்த சேர் சிங், தாரா சிங் இருவரும் முறையே மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது மகன்களாவர். சிங் திருமணம் செய்து கொண்டு பாதுகாப்பளித்த விதவைகள் மூலம் முல்த்தானா சிங், காசுமிரா சிங், பசாவுரா சிங் என்ற மூன்று மகன்கள் அவருக்குப் பிறந்தனர். கடைசி மனைவி மூலமாக இவருக்கு துலீப் சிங் என்ற மகன் பிறந்தார்[24]. கராக் சிங்கையும் துலீப் சிங்கையும் மட்டுமே ரஞ்சித் சிங் தன்னுடைய மரபுவழி மகன்களாக ஏற்றுக்கொண்டார்[25][26].

இறப்பு

பாக்கித்தான் லாகூரிலுள்ள பாத்சாகி மசூதிக்குப் பக்கத்தில் ரஞ்சித் சிங்கின் சமாதி

1830 களில் சிங்கிற்கு பல உடல்நல சிக்கல்கள் ஏற்பட்டன. மதுபானம் மற்றும் கல்லீரல் கோளாறு ஆகியவை இதற்குக் காரணமென சில வரலாற்று பதிவுகள் கூறுகின்றன [20][27]. 1839 ஆம் ஆண்டு சூன் மாதம் 27 இல் ரஞ்சித் சிங் தூக்கத்தில் இறந்தார் [15]. அவரது நான்கு மனைவிகள் மற்றும் ஏழு காமக்கிழத்தியர்கள் ரஞ்சித் சிங்கின் இறுதி சடங்கு நடந்தபோது உடன்கட்டை ஏறினர் [15][28].

சீக்கியப் பேரரசு

மகாராசா ரஞ்சித் சிங்

1816–29

வரலாற்றுச் சூழல்

1707 ஆம் ஆண்டில் அவுரங்கசீப்பின் மரணத்திற்குப் பிறகு முகலாயப் பேரரசு வீழ்ச்சியடைந்தது. இந்திய துணைக்கண்டத்தின் பெரும்பகுதிக்கான வரி செலுத்துவதற்கு அல்லது நிர்வகிக்கும் திறனை முற்றிலுமாக இழந்தது. வடமேற்கு பகுதியில், குறிப்பாக பஞ்சாப்பில் குரு கோபிந்த் சிங்கின் சீக்கிய வீரர்களால் உருவான கல்சா சமுதாயத்தினரின் எழுச்சியினால் முகலாயர்களின் அதிகாரம் துண்டு துண்டாக சிதறுவது அதிகரித்தது [29]. சிந்து நதி பள்ளத்தாக்குளின் மீது ஆப்கானியர்கள் திடீர் தாக்குதல் நடத்தினார். ஆனால் கல்சா சீக்கியர்களின் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட படைகளாலும் கிராமங்களைச் சார்ந்த முறையற்ற கல்சா சீக்கியப் போராளிகளாலும் ஆப்கானியர்கள் எதிர்ப்பை சந்தித்தனர்[29]. முன்னதாக வருவாய் திரட்டும் சமீந்தார்களாக இருந்த இசுலாமியர்களை நீக்கிவிட்டு சீக்கியர்கள் தங்களைச் சார்ந்த சமீந்தார்களையே நியமித்துக் கொண்டனர். இதனால் சீக்கியர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்த வீரர்களுக்கு உணவு வழங்கவும் அவர்களின் படையை வலிமையூட்டவும் கிடைத்தது[29]. இதற்கிடையில் காலனித்துவ வர்த்தகர்களும் கிழக்கிந்திய கம்பெனிக்காரர்களும் இந்தியாவின் கிழக்கு மற்றும் மேற்கு கரையோரங்களில் தங்கள் செயல்பாடுகளை தொடங்கினர்[29]

18 ஆம் நூற்றாண்டின் இரண்டாவது பிற்பகுதியில், இந்திய துணைக் கண்டத்தின் வடமேற்குப் பகுதிகள் (இப்பொழுது பாக்கித்தான் மற்றும் வட இந்தியாவின் சில பகுதிகள்) பதினான்கு சிறிய சிற்றரசுகளின் தொகுப்பாக இருந்தன [2]. மேற்கண்ட பதினான்கு சிற்றரசுகளில் 12 சீக்கியர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன. லாகூருக்கு அருகில் இருந்த கசூர் அரசு இசுலாமியர்களின் கட்டுப்பாட்டிலும், தென்கிழக்கில் இருந்த மற்றொரு குழு ஆங்கிலேயர் சியார்ச்சு தாமசு என்பவரின் கட்டுப்பாடிலும் இருந்தன [2].இந்த பகுதி சீலம், செனாப், ராவி, பியாசு மற்றும் சட்லச ஆகிய ஐந்து ஆறுகள் பாயும் வளமான பள்ளத்தாக்குப் பகுதிகளாகும் [20]. சீக்கிய வீரர்கள் அனைவரும் சீக்கிய வீரர்களின் கல்சா சீக்கியர்களின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இருந்தனர், ஆனால் அவர்கள் ஒன்றுபட்டு இருக்கவில்லை, வருவாய் சேகரிப்பு, கருத்து வேறுபாடுகள் மற்றும் உள்ளூர் முன்னுரிமைகள் ஆகியவற்றுக்காக ஒருவரோடு ஒருவர் போட்டியிட்டுக் கொண்டு ஒற்றுமையிழந்து காணப்பட்டனர். ஆப்கானித்தானில் இருந்து அகமதா சா அப்தாலி போன்ற இசுலாமியப் படைகளின் வெளிப்புற படையெடுப்பு ஏற்பட்டால் மட்டும் அவர்கள் பொதுவாக நாட்டுக்காக ஒன்றுபட்டனர் [2].

18 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில் சுக்கர்சாகியா, கன்யாசு, நக்காயிசு, அகுல்வாலியாசு மற்றும் பாங்கி சீக்கியர்கள் என்ற ஐந்து மிக சக்திவாய்ந்த சிற்றரசுகள் பேரரசில் இருந்தன [2][9]. ரஞ்சித் சிங் முதலாவது குழுவான சுக்கர்சாகியாவில் இருந்தார். திருமண உறவின் வழியாக அவருக்கு கன்யாசு, நக்காயிசு அரசுகளின் ஒத்துழைப்பு கிட்டியது [2]. சிறிய சிற்றரசர்களான புல்கியசு மில்சு போன்ற சிலர் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஆப்கான் இராணுவ படையெடுப்பை முன்னிட்டு தங்கள் கல்சா சகோதரர்களுக்கு ஆதரவளித்தனர் [2]. ராசபுத்திர-இசுலாமியரால் ஆளப்பட்ட கசூர் பகுதி, ஆப்கானிய படையெடுப்பு படைகளுக்கு எப்போதும் ஆதரவளித்ததுடன், போரின்போது சீக்கியப் படைகளை கொள்ளையடிப்பதில் அவர்களுக்கு உதவியது [2].

புகழும் தொடக்ககாலப் போர்களும்

ரஞ்சித் சிங் பாதர் – ஆல்பிரட் டி டிரியூக்சு

1797 ஆம் ஆண்டில் அகமது சச அப்தாலி வம்சத்தைச் சேர்ந்த ஆப்கான் இசுலாமிய ஆட்சியாளரான சா சமான், தன்னுடைய படைத் தளபதி சாகான்சிகான் மற்றும் 12000 படை வீர்ர்களுடன் பஞ்சாப் பகுதியின் மீது போர் தொடுத்தபோதே ரஞ்சித் சிங்கின் புகழ் பரவத் தொடங்கியது [2][7]. அப்போது அவருக்கு வயது 17 ஆகும். ரஞ்சித் சிங் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த போர் தளங்களில் யுத்தம் நடந்தது, அப்பிராந்தியத்தைப் பற்றிய போதுமான அறிவும் வீரர்களின் போர் நிபுணத்துவம் படையெடுத்த இராணுவத்தை எதிர்க்க ரஞ்சித் சிங்கிற்கு உதவியது. போரில் அடைந்த வெற்றி ரஞ்சித் சிங்கை அடையாளப்படுத்தியது. ரஞ்சிங்கை எதிர்க்க 1798 ஆம் ஆண்டில் ஆப்கானிய ஆட்சியாளர் மற்றொரு இராணுவப் படையை அனுப்பினார், இப்படையை ரஞ்சித் சிங் எதிர்க்கவில்லை. அவர்களை லாகூரில் நுழைய அனுமதித்தார். பின்னர் அவர்கள் படையை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டார். அனைத்து உணவு மற்றும் பொருட்களை அவர்களுக்கு கிடைக்க விடாமல் தடுத்தார். ஆப்கானியர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்த பகுதிகளில் காணப்பட்ட அனைத்து பயிர்களையும், உணவு ஆதாரங்களையும் தீயிட்டுக் கொளுத்தினார். தாக்குப் பிடிக்க இயலாத ஆப்கானியப் படையினர் மீண்டும் ஆப்கானுக்குத் திரும்பினர் [7].

1799 ஆம் ஆண்டில், 25,000 ராசா ரஞ்சித் சிங்கின் இராணுவம் 25000 கல்சா சீக்கியர்களால் ஆக்கப்பட்டிருந்தது. மற்றொரு 25,000 கல்சா சீக்கியர்களால் ஆன மற்றொரு படை அவருடைய மாமியார் ராணி சதா கவுரால் தலைமை தாங்கப்பட்டு ரஞ்சித் சிங்கிற்கு ஆதரவாகச் செயல்பட்டது. இவ்விரு படைகளும் அணிசேர்ந்து கூட்டு நடவடிக்கையாக லாகூர் நகரத்தை மையமாகக் கொண்ட பாங்கி சீக்கியர்கள் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த பகுதியை தாக்கினர். லாகூரைச் சேர்ந்த ஆட்சியாளர்கள் தப்பியோடினர். முதலாவது பெரிய வெற்றியாக லாகூர் வெற்றி என்னும் புகழ் ரஞ்சித் சிங்கிற்கு வந்து சேர்ந்தது [2][30]. சூப்பி இசுலாமியர்களும் லாகூரின் இந்துக்களும் ரஞ்சித் சிங்கின் ஆட்சியை வரவேற்றனர் [7]. 1800 ஆம் ஆண்டில், சம்மு பகுதியின் ஆட்சியாளர் ரஞ்சித் சிங்கிற்கு தனது கட்டுப்பாட்டில் இருந்த பகுதியை பகுதியை விட்டுக்கொடுத்தார் [31].

1801 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 12 ஆம் நாள் இந்து நாள்காட்டியின் படி அமைந்த புதிய ஆண்டில் நடைபெற்ற ஒரு விழாவில், குரு நானக்கின் நேரடியான சீடர் சஞ்சிப் சிங் பேடி அவர்கள் ரஞ்சித் சிங்கின் நெற்றியில் திலகமிட்டு அவரை பஞ்சாபின் மகாராசா என்று பெயரிட்டு அழைத்தார்[7][32][33]. ரஞ்சித் சிங்கின் ஆட்சியை "சர்கார் கல்சா" என்றும் அவருடைய அவையை தர்பார் கல்சா" என்றும் பெயரிட்டு அழைத்தார்.

விரிவாக்கம்

1802 ஆம் ஆண்டில் 22 வயதுடைய ரஞ்சித் சிங் பாங்கி சீக்கியர்களிடமிருந்து அமிர்தசரசை கைப்பற்றினார். அதற்கு அஞ்சலி செலுத்தும் விதமாக முன்னர் ஆப்கானிய படையெடுப்பால் தாக்கப்பட்டு பழுதடைந்திருந்த அர்மந்திர் சாகிப் கோவிலை பளிங்கு மற்றும் தங்கத்தால் மறுசீரமைப்பு செய்வதாகவும் புனரமைப்பதாகவும் அறிவித்தார் [34].

மகாராசா ரஞ்சித் சிங்கின் அரியணை. 1820–1830, அபீசு முகமது முல்தானி, தற்போது வி&ஏ அருங்காட்சியகத்தில்

1806 ஆம் ஆண்டு சனவரி 1 அன்று கிழக்கு இந்திய கம்பெனியைச் சேர்ந்த பிரித்தானிய அதிகாரிகளுடன் ரஞ்சித் சிங் ஒரு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார், அதில் சீக்கிய சக்திகள் சட்லச் ஆற்றின் தெற்கில் விரிவாக்க முயற்சிக்கவில்லை என்று உறுதி கூறினார். பிரித்தானிய இராணுவம் சட்லச் ஆற்றை கடந்து சீக்கியப் பிரதேசத்தில் நுழைவதில்லை என்று உறுதியளித்தது[35]

1807 ஆம் ஆண்டில், ரஞ்சித் சிங்கின் படைகள் இசுலாமியரின் ஆட்சியில் இருந்த கசூரின் மீது படையெடுத்து கடுமையான சண்டைக்குப் பிறகு, ஆப்கானியத் தலைவரான குதுப்-உத்-தினை தோற்கடித்தன. ஆப்கானித்தானத்தை நோக்கிய வடமேற்குப் பகுதியை பேரரசுடன் சேர்த்து விரிவுபடுத்தினார்[36].

1818 ல் முல்தானுடன் போரிட்டு வெற்றி பெற்றதன் மூலம் பாரி டோப்பை தனது ஆட்சியின் கீழ் கொண்டு வந்தார். 1819 ஆம் ஆண்டில் அவர் வெற்றிகரமாக ஆப்கானிய சன்னி இசுலாமிய ஆட்சியாளர்களைத் தோற்கடித்து, சிறீநகரையும் காசுமீரையும் தன்னுடைய பேரரசுடன் இணைத்துக் கொண்டார். மேலும் தனது ஆட்சியை வடக்கிலும் சீலம் பள்ளத்தாக்கிற்கு அப்பால் இமயமலையின் அடிவாரம் வரைக்கும் நீட்டினார்[7].

1813, 1823, 1834 மற்றும் 1837 ஆம் ஆண்டுகளில் மகாராசா ரஞ்சித் சிங்கின் சீக்கியப் படைகளுக்கும் ஆப்கானியப் படையினருக்கும் இடையே மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க போர்கள் ஏற்பட்டன[3]. 1813 ஆம் ஆண்டில் ரஞ்சித் சிங்கின் படைத் தளபதி தேவன் மோகம் சந்த் சீக்கியப் படைகளை வழிநடத்தி சா முகம்துவின் ஆப்கானியப் படைகளை வழிநடத்திய தோசுத்து முகம்மது கானை எதிர்த்துப் போரிட்டது[37]. அட்டோக் போர் எனப்படும் அப்போரில் ஆப்கானியர்கள் தோல்வியை சந்தித்தனர்.

1813-14 இல் காசுமீருக்குள் தனது ஆட்சியை விரிவுபடுத்த ரஞ்சித் சிங் மேற்கொண்ட முதல் முயற்சி, தளபதி அசிம் கான் தலைமையிலான ஆப்கான் படைகளால் முறியடிக்கப்பட்டது. தோல்வியடைந்தது, காலராவின் பரவல், மற்றும் அவரது துருப்புகளுக்கு ஏற்பட்ட உணவுப் பற்றாக்குறை முதலியன இத்தோல்விக்கு காரணங்களாகக் கூறப்படுகின்றன.

1818 ஆம் ஆண்டில் தளப்தி தேவன் சாந்து தலைமையிலான தர்பார் படைகள் முல்தானை ஆக்கிரமித்து முசாஃபர் கானைக் கொன்று அவரது படைகளைத் தோற்கடித்தன. பஞ்சாபில் ஆப்கானிய செல்வாக்கு முடிவுக்கு வர இவ்வெற்றி வழிவகுத்தது [38].

1818 ஆம் ஆண்டு சூலையில் பஞ்சாபிலிருந்து வந்த சிங்கின் சீக்கியப் படை ஒன்று காசுமீரின் அசிம் கானின் இளைய சகோதரர் சப்பார் கானை முறியடித்து ரூபாய் 70 இலட்சத்துடன் காசுமீரைக் கைப்பற்றியது. தேவான் மோடி ராம் காசுமீரின் புதிய கவர்னராக நியமிக்கப்பட்டார்.

1819 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் பெசாவரில் மகாராசாவின் ஆட்சியை தோசுத்து முகம்மது ஏற்றுக் கொண்டார். ஆண்டுக்கு வரியாக ஒரு லட்ச ரூபாய் செலுத்தவும் சம்மதித்தார். மகாராஜா குறிப்பாக தனது படையினரை எந்தவொரு குடிமகனையும் தொந்தரவு செய்யவோ அல்லது பாலியல் பலாத்காரம் செய்யவோ உத்தரவிடவில்லை. 1820 மற்றும் 1821 ஆம் ஆண்டுகளில், சீலம் மற்றும் சிந்து, சிங் சாகர் டாவ் ஆகிய இடங்களுகிடையில் இருந்த டெரா காசி கான், அசாரா மற்றும் மங்கேரா போன்ற பெரும் பகுதிகள் சீக்கியப் பேரரசுடன் இணைத்துக் கொள்ளப்பட்டன. காசுமீர், பெசாவர் மற்றும் முல்தான் பகுதிகளின் வெற்றிகளை கொண்டாடும் விதமாக ரஞ்சித் சிங்கின் மனைவிகளான தயா கவுர் மற்றும் ரத்தன் கவுர் ஆகியோருக்குப் பிறந்த மூன்று குழந்தைகளுக்கு இளவரசர் காசுமிரா சிங், பெசாவுரா சிங் மற்றும் இளவரசர் முல்தானா சிங் எனப் பெயரிடப்பட்டு வெற்றிகள் கொண்டாடப்பட்டன. 1823 ஆம் ஆண்டில், காபூல் நதியின் வடக்கே யூசுப்சாயின் பெரிய இராணுவத்தை ரஞ்சித் சிங் தோற்கடித்தார் [39]

1834 ஆம் ஆண்டில் முகம்மது அசிம் கான் பெசாவர் நோக்கி கிகாத் என்ற பெயரில் 25,000 காத்தக் மற்றும் யசூப்சாய் பழங்குடியினர் படையுடன் மீண்டும் ஒருமுறை போருக்கு வந்தார். மகாராசாவின் படை அவர்களின் படைகளைத் தோற்கடித்தது. யார் முகம்மதுக்கு மன்னிப்பு வழங்கப்பட்டு மீண்டும் பெசாவர் கவர்னராக நியமனம் செய்யப்பட்டார், லாகூர் தர்பாருக்கு ஒரு லட்ச ரூபாய் வருடாந்திர வருவாயாகக் கிடைத்தது [40].

1837 ஆம் ஆண்டில் யம்ருட் போர் நிகழ்ந்தது. 1838 இல் காபூல் வழியான இவரது அணிவகுப்பு, சிந்து நகரில் இருந்த காலனித்துவ பிரித்தானிய இராணுவத்தின் ஆதரவுடன் நடைபெற்றது. சீக்கியர்களுக்கும் ஆப்கானியர்களுக்கு இடையே நடைபெற்ற கடைசி மோதலாக இப்போர் மாறியது, சீக்கிய பேரரசு மேற்கு பகுதிகளில் தன்னுடைய எல்லைகளை விரிவுபடுத்திக் கொள்ள இப்போர் உதவியது [41][42]

1838 ஆம் ஆண்டில் காபூலில் ஆப்கானியப் பேரரசின் அரியனையில் சா சோசாவை அமரச்செய்த பின்னர் பிரிட்டனுடன் சேர்ந்து வெற்றிகரமான அணிவகுப்பில் பங்கேற்க ரஞ்சித் சிங் தனது துருப்புகளுடன் காபூலுக்குச் சென்றார்.

சீக்கியப் பேரரசின் புவியல்

உச்சத்தில் இருந்த ரஞ்சித் சிங்கின் சீக்கியப் பேரரசு

பஞ்சாப் பகுதியிலிருந்த சீக்கியப் பேரரசு சீக்கிய ராச்சியம் என்றும் சர்கார்-இ-கல்சா என்றும் அழைக்கப்பட்டது [43]. இதன் பொருள் ஐந்து ஆறுகளின் நிலம் என்பதாகும். பியாசு, ராவி, சட்லச், செனாப் மற்றும் சீலம் என்பவை ஐந்து ஆறுகளாகும். இவை அனைத்தும் சிந்து நதியின் கிளை நதிகள் ஆகும் [44].

சட்லச் நதிக்கு வடக்கிலிருந்த நிலப்பகுதிகள், இமயமலையின் வடமேற்கு நிலப்பகுதிகளுக்கு தெற்கிலிருந்த உயர் பள்ளத்தாக்குகள் அனைத்தும் சீக்கியர்களின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தன. சிறீநகர், அட்டோக், பெசாவர், பன்னு, ராவல்பிண்டி, சம்மு, குசராத், சியால்கோட், காங்க்ரா, அம்ரித்சர், லாகூர் மற்றும் முல்தான் ஆகியவை இப்பேரரசின் முக்கிய நகரங்களாக இருந்தன [20][45].

ஆட்சிமுறை

வெவ்வேறு மதங்கள், இனங்களிலிருந்து பணியாளர்கள் ரஞ்சித் சிங்கின் இராணுவத்திலும், அரசாங்கத்திலும் பல்வேறு பதவிகளை வகிப்பதற்கு ரஞ்சித் சிங் அனுமதித்தார் [46]. ஈன் பிரகோயிசு அல்லார்டு போன்ற சில ஐரோப்பியர்களையும் சிங் தனது படையில் அனுமதித்தார். ஆனால் இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் காலணியை நிறுவ முற்பட்ட பிரித்தானியர்களை அவர் அனுமதிக்கவில்லை [47]. அவர்களை வேலைக்கு அமர்த்தாவிட்டாலும், பிரித்தானியர்களுடனான உறவை அவர் தக்க வைத்துக் கொண்டார்; 1828 இல் நான்காம் சியார்ச்சுக்கு பரிசுகளை அனுப்பி வைத்தார். 1831 ஆம் ஆண்டில் பிரித்தானிய ஆளுனர் செனரல் வில்லியம் பெண்டிங்குடன் ஆலோசனைக்காக ஒரு தூதுக்குழுவை சிம்லாவிற்கு அனுப்பினார் [48] 1838 இல் ஆப்கானியர்களை எதிர்க்க அவர்களுடன் ஒத்துழைத்தார் ref name=roylorge100/>.

அருங்காட்சியகமும் நினைவிடங்களும்

ரஞ்சித் சிங்கின் சமாதி, பாக்கித்தனிலுள்ள லாகூரில் அமைந்துள்ளது.[49][50]

20 ஆகத்து 2003 இல் இந்திய பாராளுமன்ற வளாகத்தில் நிறுவப்பட்டுள்ள சிங்கின் 22 அடி உயர வெண்கல சிலை [51]

அமிர்தசரசின் ராம் பாக்கில் ஒரு அருங்காட்சியகம். இங்கு சிங்குடன் தொடர்புடைய பொருட்கள், ஆயுதங்கள், ஓவியங்கள், நாணயங்கள், எழுத்துக்கள், அணிகலண்கள் முதலியன இடம்பெற்றுள்ளன. இங்கிருந்த அரண்மனையில் சிங் பெரும்பாலான நேரத்தைக் கழித்தார். 1818 இல் இங்கொரு பூங்கா நிறுவப்பட்டது.[52]

இவற்றையும் காண்க

Maharaja Ranjit Singh is well-known for the golden beautification of the Harmandir Sahib Gurdwara in Amritsar, famously known as the Golden Temple.

He is also known as the Sher-e-Punjab (Lion of Punjab) for his bravery and is respected as one of the most revered heroes in the Indian history.

18 FACTS ONE MUST KNOW ABOUT MAHARAJA RANJIT SINGH 

1He was born on November 13, 1780 and passed away on June 27, 1839.

2Ranjit Singh first fought in a battle when he was only 10 years old, and at the age of 17, he failed the king of Afghanistan Zaman Shah Durrani's invasion of India.

3Zaman Shah Durrani was yet again defeated by Ranjit Singh in the Battle of Amritsar (1797), the Battle of Gujarat in the same year and the Battle of Amritsar the next year.

4As a child, Singh suffered from smallpox which resulted in him losing one of his eyes.

5Ranjit captured Lahore in the year 1799, which is also considered as the turning point for the Sikh Empire.

6He was crowned Maharaja in 1801 only at the age of 20.

7Ranjit Singh had eight sons, but he acknowledged only Kharak Singh and Duleep Singh as his biological sons.

8Singh started drinking at a very young age as drinking alcohol was considered to be a matter of pride at the time. 

9He had 20 wives. Notables were Rani Mahtab Kaur, Rani Raj Kaur, Ranji Ratan Kaur, Rani Daya Kaur, and Maharani Jind Kaur.

10The Sikh Empire, now known as Punjab, was a region spanning the border into modern-day People's Republic of China and Islamic Republic of Afghanistan.

11Under his tenure, the Sikh Empire was very secular since it allowed men from different religions as well, to rise to commanding positions of authority.

12His army even included a few Europeans. However, the British were not allowed to join it as it was believed that they have a very inconsistent nature.

13In his empire, none of the subjects were discriminated on account of their religion. He never forced Sikhism on non-Sikhs and respected all religions.

14The golden part of the Golden Temple and even some of the intricate marble work was done under the aid of Maharaja Ranjit Singh.

15The Sikh army was defeated in the first Anglo-Sikh War and under the terms of the Treaty of Lahore and the Treaty of Bhyroval, all major decisions were made by the British East India Company.

16Maharaja Ranjit Singh is remembered for the possession of the Koh-i-Noor diamond which he left to Jagannath Temple in Odisha and was given to him by Shuja Shah Durrani of Afghanistan.

17In 2003, a 22-feet tall bronze statue of Singh was installed in the Parliament of India in his honour. Not only in India but in a French town called Saint Tropez, that had military links with Punjab, installed a bronze bust of Ranjit Singh in 2016 -- and Maharaja is revered worldwide.

18A museum in Amritsar and a university in Punjab also mark Ranjit Singh's undying legacy.

How Maharaja Ranjit Singh’s wife escaped British prison and led two wars against them

Maharani Jindan Kaur, the widow of Maharaja Ranjit Singh, the last Sikh ruler of Punjab, is once again enjoying a revival in popular imagination.

Over 155 years after her death on August 1, 1863, Maharani Jindan Kaur, the widow of Maharaja Ranjit Singh, the last Sikh ruler of Punjab, is once again enjoying a revival in popular imagination, thanks partly to a movie and a book.

Today many young Punjabi women are fired by the bare-knuckled courage of the woman, who was forcibly separated from her son, Duleep Singh, and imprisoned by the British. She not just escaped but also led two wars against the British and refused to bow to their decree until the end of her rebellious life.

Though American filmmaker Michael Singh wrote and directed the award-winning ‘Rebel Queen, 37 minutes’, in 2010, it attracted international attention only when it was screened in the United Kingdom in February this year. A writer and director, Singh is currently editing ‘Riding the Tiger: The Sikh Massacres of 1984’, which he witnessed as a young man.

But the credit for the film goes to Bicky Singh, an IIT Delhi graduate, who runs an IT company in southern California, and is known for his collection of over 500 turbans. Fascinated by the maharani’s story, Singh funded the production of the film with over $25,000 in 2010.

Speaking to Guardian, Michael Singh said he thought the tragic story of Jindan also carried a strong message of self-esteem for women. The film, which was screened outside the United States at the Bradford Literature Festival this year, is an interplay of history and the present-day reality through interviews.

Prof Indu Banga, a historian, attributes the renewed interest in Jindan to the present phase in Punjab history when historians no longer take the British account of the maharani at face value. “The British did not paint Jindan in a kind light and tried to demonise her by accusing her of treachery. But now new evidence has emerged to the contrary. If you read British history between the lines, you find that they tried to keep her away from Duleep Singh because they were afraid of the influence she might wield on him.”

Dwelling on the fight put up by Jindan against the British, Banga says she was in touch with Bhai Maharaj Singh, who tried to rebel against the British after the annexation of the Sikh empire. “With many historians counting the Anglo-Sikh battles as the first war of independence, Jindan has now become a heroic figure.”

Jindan also finds a mention in the book, ‘Kohinoor: The Story of the World’s Most Infamous Diamond’, published by William Dalrymple and Anita Anand in 2016. Describing her dramatic prison break on April 19, 1849, from Chunnar Fort, the book says “dressed in beggars’ rags, she fled under cover of darkness, taunting her British captors as she went.”

“Scattering money on the floor of her cell, Jindan scrawled a note for the guards to find: You put me in a cage and locked me up. For all your locks and your sentries, I got out by magic... I had told you plainly not to push me too hard – but don’t think I ran away. Understand well, that I escape by myself unaided... don’t imagine I got out like a thief.’’

Christy Campbell, author of ‘The Maharajah’s Box,’ a book about the Maharani’s son, Duleep, says Jindan was “one of the most remarkable characters of 19th-century history, let alone Indian or Sikh history”.

The Great Escape Of The Queen of the Punjab in Guise of a Bairagan

It was around 11 a.m. on 19th of April 1849 that a letter was discovered lying at the gate of the impregnable fort of Chunar in central India where dreaded criminals were locked by the British .An excerpt from the letter read “ You put me in a cage and you locked me up . For all your locks and your sentries I got out by my magic ....I had told you not to punish me too hard .But don’t think I ran away , understand well , that I escaped by my self unaided ..”

The prisoner was one who was considered by Lord Dalhousie as a great menace :” Rely upon it, she is worth more than all the soldiers of the state put together , for any purpose of mischief”.The ‘she’ referred to was Maharani Jindan the mother Queen Regent of Maharajah Dalip Singh of the Punjab .She was the daughter of Sardar Manna Singh of Gujranwala employed as Kumedan ( hunting dogs keeper) which gave him access to Maharajah Ranjit Singh .

She was born in 1817 and was reputed to be a great charmer and her beauty was extolled by all by calling her Chanda ( Moon ) .When she was a mere 11 years old Maharajah was captivated by her looks when ushered to his presence in Amritsar and so he sent her in his zenana .Maharajah married her in the year 1835 in the then prevailing custom of marriage by sending ‘ an arrow and sword ‘ to her village .A Sahabzade was born to her in February 1837 who was named ‘Dalip’ .He was nominated as Maharajah at the age of five in 1843 in the wake of killings in the royal household of the Punjab .It was his mother , Maharani Jindan , who effectively ruled in his name in the Punjab .

Chunar Fort , near Mirzapur is few kilometres from Varanasi today and sits atop a hill with river the Ganga flowing on one side and is built by red stone bricks dating to the Hindu period .Since the Hindu period every ruler who ruled India also ruled this fort .The British had annexed it 1818 when they planned to take over the kingdom of Benares and since then this was a dreaded prison known for hard labour and torture . None had escaped from this stronghold .The then governor general of India Warren Hastings had built a palatial house in the fort ,not far from the dreaded dungeons that survive to the day .

Last month I traveled to Chunar Fort , from Varanasi ,to understand more of the logistics of the great escape of a prisoner queen who had been banished here and had been languishing in various prisons since 1847.An hour’s drive it took to reach the fort where this has been under the command of the Provincial Armed Constabulary of Uttar Pradesh Government .After getting my details entered was given permission to visit the fort .

The prisoner had been given under the charge of Captain Rees the Fort Commandant by Major Macgregor the British Political Agent , of EIC , at Benares who had brought her along with her 17 female attendants on 4th of April 1849 .She had been brought that day in a palki where she had been forcibly placed in Benares with escort of two companies of Infantry and a Rassalagh of an irregular infantry under immediate directions of Lieutenant Nelson .This transfer had been made necessary due to the escape of a maid servant Hargo , of this heavily guarded female prisoner, in Benares .

The eerie silence in the fort , where the only sounds were of the wind and fluttering trees and birds , was broken that day of a wailing woman passenger of the palki being taken atop by kahars ( palki bearers ) signifying the turmoil of the lady accompanied by her sixteen attendants .

The Governor Agent had accompanied this dreaded prisoner all the way from Benares to give personal charge to Captain Rees the Commandant of the Fort of Chunar with a warning ‘ to be vigilant and visit her frequently taking care to identify the prisoner by voice” and to verify her presence by exchanging few words with her .This had been necessitated because when the prisoner earlier that day had been asked to take out her hand to show to the Fort Commandant for recognition she had blatantly refused .She had exclaimed that she was a purdah lady .

This prisoner , this purdah lady , was none other than the Regent Queen Mother of Maharajah Dalip Singh of the Punjab whose kingdom the British were the last to annexe in India by the Treaty of Bhairowal in 1846 . Since the upheavals in the Punjab she had thrown away her veil and used to run affairs of the state unveiled from the Lahore Fort .She was the woman the British dreaded the most post the bloodbath in Lahore Durbar .

The much feted and extolled Britisher in the Punjab annals John Henry Lawrence , resident in Lahore writing to his GG in Calcutta on August 8, 1847 states “I do not deceive myself , nor do I wish the Governor General to be ignorant of the fact , that the Maha Ranee is the only effective enemy to our policy that I know of in the country .”

The letter that was discovered on that day of April 19, 1849 sent shivers down the spine of the empire and all check posts were alerted of the escape .Capt.Rees , under whose command the prisoner had been left earlier some two weeks before ,used to call on the maharani regularly and would send reports to his immediate superiors in Benares .Four days earlier the Captain had reported to his seniors in Benares that the prisoner’s voice had thickened and on enquiry had been told she was suffering from cold .The Commandant was baffled as inside the fort where these prisoners had been locked on 5th April 1849 there were that day still 17 of them languishing sending shivers down his spine .

He continued with the reading of the letter brought to him by a soldier who had found it lying at the gate .It read further “When I quitted the Fort of Chunar I threw the papers on my Guddee (seat ) and one I threw on the European Charpay( Cot ) and woke your fine European out of sleep , now don’t imagine I got out like a thief .”

It has never been revealed who the actual writer of this letter was nor who placed the letter at fort’s gate that day in 1849 . The Britishers could only establish that the prisoner had escaped within less than 48 hours after being incarcerated in the dungeons of the Chunar .The ruse of purdah had been successfully employed for close to two weeks by the prisoner .

A court of enquiry was held the very next day under the Chairmanship of Major C. Troap which could not establish any accomplices amongst the sepoys guarding her except that the prisoner had escaped in the guise and clothes of the water carrier who daily used to bring pot of water from the Ganga for the queen from down below.Having exchanged her clothes with her attendant she had walked out right before the eyes of the sentries posted around and the British soldiers who camped and lived in Fort Chunar .

Travails of the queen mother Maharani Jindan had started in Lahore Court where the British agent Lawrence had convened a Durbar for investiture ceremony to reward those that had helped the British in the First Anglo Sikh War .So a Durbar was called on 2nd August 1847, on the advise of the court astrologer , where the boy king Maharajah Duleep Singh was asked to do tilak on Tej Singh at 8.17 a.m. and to be proclaimed as a Raja of Sialkot .

He was being rewarded by the British for he had established secret liaison with the British and desired their victory rather than that of the army he led. Two divisions under his command hovered around Ferozepur when that strategic town could have been stormed and the small British garrison destroyed. At the fiercely fought battle of Ferozeshah (21 December.1845), he kept his army away from the battlefield. When the action was over, he appeared with his army on the morning of 22 December and drove straight into the shattered British cavalry lines. But suddenly his guns ceased to fire. He abandoned the field and took the road to Lahore.

At Sobraon (10 February 1846), Tej Singh had advised the brave Sikh General, Sham Singh Attariwala, to leave the battlefield. The latter continued the battle determined to fight to the end, but Tej Singh and Commander Lal Singh fled hastily even as the contest hung in the balance. As the battle went in favour of the British, Tej Singh cut out the retreat of the Sikh army by sinking the bridge of boats and the tete de point constructed in front of it.

At die end of the war, he made an offer of Rs. 25,00,000 to Lord Harding to buy for himself an independent kingdom like Gulabh Singh had done. However, he retained his position of pre-eminence in the new setup.

He was nominated president of the council of Regency in December 1846, and was allowed to continue as commander in chief of the Sikh army.

When the auspicious time came and a plate was presented before the Maharajah containing saffron paste to make a mark on the forehead of the new Raja of Sialkot created by the Resident the little maharajah sat curled up in his chair with folded hands looking nonchalantly straight ahead .All present were dumbfounded at the show of defiance even as the resident nudged the Sikh high priest to hurriedly do the needful .

Lawrence being rebuffed immediately wrote to the GG expressing concern on the life of their mole in the Sikh kingdom , Tej Singh , and sought Maharani’s deportation to the exclusion from Maharajah as he felt she had been having detrimental influence on the boy king .Actually the Britishers had been long in planning to debar Maharani from the Punjab , they having through the Dogras already accomplished their plans by removing all claimants of the throne of Lahore Durbar .Hardinge wrote in March 1847 “If a good opportunity must occur , she must be sent away from Lahore.”

That day’s ( August 7, 1847 ) evening function where fireworks at Shalimar were to be on display and honouring of traitors was to be continued to be celebrated child Maharajah Duleep Singh arrived without change of clothes and sat listless throughout fireworks display without looking at them at all .

When the matter came up before the Council the day after the incident, the Resident and the Regency agreed that the Maharaja had acted under the influence of his mother. The Council recommended that Amir Batch, Hardayal, Jiwan Singh, Hira Singh and a maid-servant Mangla, who were considered to constitute of a mischievous little group 1 , be removed from her service and sent away from Lahore. Thus the Rani” s personal movements were restricted within the four walls of the palace.

The Resident , Henry Lawrence , now got permission to remove the Maharani from Lahore to Sheikhupura and under a ‘top secret’ plan on the morning of 19th August 1847 she was literally abducted by the British agent’s accomplices . The Maharajah had been weaned away with mechanical toys in Shalamar Gardens and when told about her mother’s banishment , the British writers recorded he remarked “But I have this” holding up the toy he had been playing with .

The Maharani had been shut within the infamous Sheikhupura Fort that had been built by Emperor Jahangir .Maharaja Ranjit Singh granted this fort as “Jagir” to his wife Datar Kaur (died in 1838) also known as Raj Kaur or Mai Nakkain, the mother of the crown prince Kharak Singh who had lived here up to her last day.

Maharani Jindan's allowance was cut from Rs.1,48,00 per annum to Rs. 48,000 by the Resident at this time . All the communications with the outside world were completely out of . A strict guard was placed on her. In reply to her complaints of ill treatment she was informed on 2 Sept. 1847 that (i) the separation from her son was deliberate act of the Governor- General and would not be revoked (II) that during her Regency she had brought the Government of the Durbar, "to the verge of ruin (lII) that her conduct since 1846 when on her appeal a British force had occupied Lahore was of such a nature that it induced the Governor-General *no longer to entrust that prince (Dalip Singh) to be brought up under her tuition, and (iv) that it now remained for Highness to be resigned to the decision which was irrevocable during the Maharajah 's minority's .

Not used to taking things lying down .She wrote letters to John Lawrence from Sheikhpura. In the letters addressed to the Acting-Resident, Mr. John Lawrence, she referred to the helpless plight of the Maharaja at Lahore and expressed her grief and indignation at having been separated from her son. "It is a matter of sorrow, she wrote to the Resident, "that you did not weigh things before accusing me. You have me on the instigation of traitors.. The treatment that you have given to me is not even given to murderers .” Written in Gurmukhi this letter survives and is preserved in Khalsa College Amritsar .

An English writer wrote “Thus the evil woman disappeared from the immediate scene of her triumphs , intrigues and humiliations .”

In May 1848 a sensational plot was uncovered by the British Commander Wheeler about an attack on the Lahore Fort from Shahdara side .Fredrick Currie ,the Resident , put the blame on Maharani for being the instigator of this plot .Some British officers including Lumsden made a surprise raid on the residence of commandant Khan Singh in the city and seized on his person. Certain of his associates were rounded up the next day and tried for attempting to subvert the loyalty of the troops.

On 11th May two main offenders Ganga Ram and General Kahn Singh were hanged , the former being in the service of the Maharani .

Searches at Sheikhupura revealed nothing about Maharani’s involvement .Currie in a rush to banish her quickly even did not wait for official permission and orders were issued for her removal from the Punjab .A party of the four senior officials of the Court, led by Khalifa Nur-ud-din with one regiment of cavalry was despatched to Sheikhupura to escort the Maharani She was led into the belief that she was being taken back to Lahore, therefore she gladly accompanied them when the party reached the suburbs of Lahore instead of entering the city, it took the road to Ferozepur near Kahna-kaoha, Nur-ud-din, made over chargc of the person of the Rani to a mounted escort of Major Wheeler’s irregulars who had been sent to receive her.

Thus on 16th May 1848 she was secretly removed to Ferozepur and on 23rd May she was sent from there to Benares , consequently of her planned expulsion from the Punjab for ever and to be detained there under the personal supervision of Major McGregor, the agent to the British Governor-General. She was strictly forbidden to communicate with anybody in the Punjab with a warning that, in case she would not abstain from practice and designs of tendency to subvert the administration of the Punjab .Her allowance reduced to paltry Rs.1000/- per mensem .

Dalhousie , Maharani’s bette noir , was all smiles for the action of Currie and he remarked “ Nothing could have been better planned , more speedily and more secretly or better executed than the removal of the Maharani with the sanction of the Durbar ”.

At Benaras she was deprived of her jewels and other personal valuables valued then at over Rs. n She protested to the Governor-General against this high handedness. She even engaged a British lawyer from Calcutta, named Newmarch, under whose guidance sent on 12th October, 1848, strongly worded petition t to the Governor-General protesting at her unlawful confinement . The Maharani enquired from the Governor-General the reasons upon which the British Government were induced first to sanction her close confinement in the Fort of Sheikhupura and afterwards to exile her from her native land, deprived her of her property and subject her to the most strict end jealous confinement .

The Maharani also asked for an increase of Rs.250/- in her monthly allowance of Rs. 1,000/- on the plea that even on a very modest scale, her expenses including those of her personal establishment amounted to a.2,208/- per mensem , a detailed list of which was appended to the petition. She further demanded a sum of Rs. 500/- per mensem out of her gold and jewellery that had been deposited at Benaras.

The heartless British who had annexed her kingdom stolen her jewellery turned down her request .The Governor General told her ‘ to live within the income provided by the Lahore Durbar’.

At Benares Rani's trusted band of servants had always stood her in good stead, and they kept her in touch with the rebels almost to the last. Through them she continued to send letters and messages to Dewan Mul Raj, Sarder Chattar Singh and Raja Sher Singh. Of course, the letter which reached Raja Sher Singh at Rawalpindi on 8 March, 1849 is most significant. This letter seems to have been written after the battles of Chillianwala and Ram Nagar. In appreciation of Sher Singh a conspicuous gallantry in these actions, the Maharani wrote, 'A hundred praises on your gallantry. As long as heavens and the earth last, people will talk of your fame. The first thing to be done is to root out the stem and you must continue to effect this by punishing the Ferrangees. Use towards these 'Maleches the same wile and artifice that they have used themselves and manage by some device to expel them from Lahore....”

The letter speaks of the mind of the Maharani who was seeing her kingdom being swallowed by the feringhees under one pretext and another .

Discovery of another bunch of letters and the resident Currie made up her mind to move her from her Benares goal triggered by the escape of her maid servant Hargo , later captured though .

As I stood outside the newly refurbished PWD guest house where the Maharani it seems to have been interred I looked down on the slopes of the hill atop which this house lay .It is rumoured that not far from here Mughal law enforcers were just putting their thumbs down indicating the prisoner be thrown down the hill to his punishment . And just across ,now though a road cuts across , is the Ganga .

When the Maharani escaped it was rumoured she was waited in readiness upon by her Punjabi servant at the ghat where a boat lay waiting to ferry her across .From here she went by boat to Ram Nagar where there was already Sikh community’s presence .A maid servant of the Maharani met her in Ram Nagar who informed her that she had been announced as a proclaimed offender and police posts alerted .She had obviously other plans than going to the Punjab where the British lay in wait for her .

From Ram Nagar she moved to Fatehgarh and onto Jaunpur from where she reached Azamgarh on the banks of river Gomti .Not taking roads to travel to Nepal she used waterways and reached Nepalgunj just across the border where resided Sikh community .

From here one of her maids travelled to Kathmandu to seek permission at the court of Rana Jung Bahadur of Nepal .Permission granted she reached Kathmandu on 29th April , 1849 .She was all along dressed in the guise of a bairagan .

It is said that when she reached Kathmandu she stayed at the residence of Amar Bikram Shah, son of General Chautariya Pushkar Shah,who had been Nepal’s Prime Minister in 1838-39.

Whenever any guests would arrive to meet the ex Prime Minister she would promptly don the guise of a maid from Hindoostan to escape recognition .After months of stay here Rana Jung Bahadur permitted her to move to the newly built built Charburja Durbar in Thapathali for her on the banks of the Baghmati near his palace in Thapathali where she was permitted to build a small Gurudwara in her compound.

Nepalese court held her arrival rather unexpected and undesired, but Jung Bahadur after same hesitation , granted her asylum mainly in consideration of the respect for the memory of Late Maharaja Ranjit Singh with whom the Nepalese Government had retained amicable relations.

Notable it is that the British Resident instructed Jung Bhadur to keep a watch on her and her financial situation lest she stirs trouble for them back the Punjab .Slowly she was deprived of the few jewels she had managed to carry with her to Nepal .The rest when she left Chunar were confiscated and kept in the Kutcherry Benares .Nepal Residency Records mention her as having arrived as a kanchi , or a slave girl .

Her arrival in Kathmandu was also the point at which she was given the news of the annexation of her Kingdom of the Punjab one month earlier .She contacted the British Resident in Nepal who refused to see her .She wrote to the resident requesting permission then to see her son and release of her funds assured .The Resident replied that because of the disclosure of her recent correspondence with Raja Sher Singh and other rebel leaders, her property at Banares had been confiscated as punishment and that further more, her flight from Chunar and beyond the British territories had deprived, her of all right to consideration from this Government. She was also informed that no portion of the Maharaja allowance shall be allowed to her as long aa she was residing beyond the limits of the British territories! nor would she be permitted to reside with her son .Ironically it was the British who had first removed her beyond the Punjab to Benares and then Chunar from where she fled , nailing the lame British excuses to swallow the wealth they had appropriated from the Maharajah of the Punjab .

Back in India the news of her arrival in Nepal had been received with a great sigh of relief -that she had herself walked out of giving any more troubles to British in India .The Home Government also expressed great delight at her escape .”The flight of the Rani” Dalhousie was informed , “ is just what you call it rather annoying than important .In some respects it is rather useful than otherwise .You will get and save money by it and be spared of the custody of running, a good for nothing woman .”

Relationship of Maharaja Ranjit Singh and Mehtab Kaur – Know The Real Facts

June 10, 2017 Miss Newshand Entertainment Views 0

Maharaja Ranjit Singh and his first wife Mehtab Kaur shared a love-hate relationship due to certain circumstances that simply multiplied their misunderstandings. Here we will share everything about their relationship history:

Mehtab Kaur’s Father Gurbaksh Singh Died In a Battle With Ranjit Singh’s Father

Ranjit Singh was the son of Maha Singh, the chief of Sukerchakia misl. Mehtab Kaur on the other hand was the daughter of Gurbaksh Singh, the son of Jai Singh, the chief of Kanhaiya misl.

While, the two misls shared cordial and friendly relations, things turned ugly when Mehtab Kaur’s Father Gurbaksh Singh Died In a Battle With Ranjit Singh’s Father. Still, Sada Kaur, the widow of Gurbaksh Singh made her father-in-law ready for Ranjit Singh and Mehtab’s marriage. They got married in 1796, eleven years after the death of Gurbaksh Singh. Mehtab Kaur was only 3 when her father died.

Their Alliance Was a Major Event in the History of Punjab

Before Jai Singh Kanhaiya died in 1789, he agreed to bethroth his only daughter to Maha Singh’s son Ranjit Singh. After his death, the entire leadership of the Kanhaiya misl felt on the shoulder of his daughter-in-law Sada Kaur, the widow of his son Gurbaksh Singh.

 

Raj Kaur, mother of Ranjit Singh along with Sada Kaur fixed the wedding date. Next, Ranjit Singh at the age of 15 reached Batala, the main town of the Kanhaiya misl and the two married in the presence of all the chiefs of various misls. This marriage alliance between the two powerful families became a major event in the history of Punjab.

Also Read: The Enmity Between Kanhaiya and Bhangi Misl: Sikh History and Facts!

Mehtab Kaur and Ranjit Singh’s Relationship Soured After His Second Marriage

Within two years of his first marriage, Ranjit Singh married once again in 1798 to increase his political power. He married the sister of Nakkai Sardar, Raj Kaur who was later given the name of Datar Kaur as she shared her name with Ranjit Singh’s mother. She turned out to be Ranjit Singh’s favorite wife.

This however was not liked by Mehtab Kaur. Post his second marriage, she returned to Batala, her parent’s home and made ocassional appearances at her husband’s place.

Also Read: All About Maharaja Ranjit Singh ‘s Wives (20), Son (8) & Concubines (26)!

Sada Kaur Tried to Bring Ranjit Singh and Mehtab Kaur Closer

Sada Kaur, the mother of Mehtab Kaur too didn’t like Ranjit Singh marrying second time but she ignored it for political reasons. Meanwhile, she continued to bring the two close.

She was happy when Mehtab Kaur gave birth to her first child and Ranjit Singh’s second son Ishar Singh in 1804. However, he died in infancy. Ranjit Singh’s first son Kharak Singh was born in 1802 from his second wife Datar Kaur. He immediately became the heir apparent.

Mehtab Kaur Gave Birth to Ranjit Singh’s Twins in 1807

Mehtab Kaur continued to stay in Batala and visited her husband ocassionaly. 3 years later, she got pregnant again in 1807. This time, she gave birth to twins, Sher Singh and Tara Singh.

As soon as Maharaja Ranjit Singh heard the news, he immediately rushed to Amritsar to pay his respect at the Golden Temple. The birth of his twin sons was celebrated greatly but this too couldn’t bring the two closer as Mehtab Kaur continued to stay in Batala along with her twin sons.

Maharaja Ranjit Singh Didn’t Even Attend the Funeral of Mehtab Kaur

According to the historians when Mehtab Kaur died in 1813 at the age of 31, Maharaja Ranjit Singh didn’t even attend her funeral. However, on the insistence of Dewan Mokham Chand, he became a part of the condolence functions at Sada Kaur’s derah.

The Conspiracy That The Twins Weren’t the Sons of Maharaja Ranjit Singh

After the death of Mehtab Kaur and the fall of Sada Kaur’s legacy, both the princes came to stay with their father in his palace. This however was not liked by Kharak Singh and his mother, who were the Maharaj’s favorite.

Their insecurity gave rise to a conspiracy theory that the twins – Sher Singh and Tara Singh weren’t Mehtab and Maharaja Ranjit Singh’s son. They infact were the sons of some other woman of the Kanhaiya misl which Sada Kaur passed off as Mehtab and Ranjit’s sons. However, Maharaja Ranjit Singh’s behavior towards his twins is a proof that he gave no heed to such stories.

This was the relationship history of Mehtab Kaur and Maharaja Ranjit Singh. They shared no love story. Their marriage was fixed by the two families to strengthen their political stand and it remained one, till the very end.

The youngest wife of Maharaja Ranjit Singh passed away on August 1, 1863, two years after she walked into the Kensington Gardens in 1861. She died in her sleep and was buried in west London as cremation was illegal in Britain during those days. In 1997, a marble headstone with her name was uncovered during restoration at the Dissenters’ Chapel in Kensal Green, and a memorial to the Maharani was installed at the site in 2009.

.

.