SEEDMAN SLEPT BUT SEED NEVER SLEEP
*விதைத்தவன் உறங்கினாலும்,
விதைகள் ஒரு போதும் உறங்குவதில்லை*
********************************************
1892 ஆம் ஆண்டு. அமெரிக்காவில் உள்ள ஸ்டான்ஃபோர்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்கும் மாணவன் அவன். அவனுக்கு உற்றார் உறவினர் எவரும் இல்லை. தன்னுடைய படிப்பிற்கான கட்டணத்தை கட்ட கூட அவனுக்கு வசதியில்லை. அவனும் அவன் நெருங்கிய நண்பன் ஒருவனும் சேர்ந்து ஒரு முடிவுக்கு வருகிறார்கள்.
பிரபல இசைக் கலைஞர் ஒருவரை வைத்து கல்லூரியில் ஒரு இசை நிகழ்ச்சி நடத்தி அதன் மூலம் இவர்கள் படிப்பிற்கு தேவையான நிதியை திரட்டுவது என்று முடிவானது. அதற்காக அந்த சமயத்தில் அமெரிக்காவிலும் ஏன் உலகம் முழுதும் உலகப் புகழ் பெற்று விளங்கிய போலந்து நாட்டை சேர்ந்த பியானோ இசைக்கலைஞர் இக்னேஸி ஜே.பேட்ரெவ்ஸ்கியை சந்தித்து தேதி கேட்டார்கள். அவரது மேனேஜரோ “சார் வருவார்…. ஆனால் நீங்கள் அவருக்கு $2000 தரவேண்டும்” என்று கூற, இவர்களும் சந்தோஷமாக ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்.
பேட்ரெவ்ஸ்கி வருவதாக சொன்னதே மிகப் பெரிய வெற்றி என்பதால் இவர்கள் அந்த நிகழ்ச்சியை சூப்பர் ஹிட்டாக்க முடிவு செய்து அல்லும் பகலுமாக நிகழ்ச்சிக்காக திட்டமிட்டு உழைக்கிறார்கள்.
நிகழ்ச்சிக்கான அந்த நாளும் வந்தது. அந்த நாளில் எதிர்பாராதவிதமாக நகரில் வேறு சில முக்கிய நிகழ்வுகள் இருந்தபடியால் எதிர்பார்த்தபடி டிக்கெட்டுகள் விற்பனையாகவில்லை. ஆகையால் அரங்கம் நிரம்பவில்லை. அரும்பாடுபட்டு விழாவை ஏற்பாடு செய்த இவர்களுக்கு எப்படி இருக்கும்? மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டு பேட்ரெவ்ஸ்கியை சந்தித்து நடந்ததை கூறி, நிகழ்ச்சியை ரத்து செய்து விடலாம் என்கிறார்கள். ஆனால் பேட்ரெவ்ஸ்கி மறுத்துவிடுகிறார். “நான் திட்டமிட்டபடி நடத்தியே தீருவேன்” என்கிறார்.
ஒரு வழியாக நிகழ்ச்சி முடிந்த பின்னர் அவரை சந்திக்கும் மாணவர்கள் அவரிடம் $1600 கொடுத்து, “இது தான் மொத்தம் வசூலான தொகை. மீதியுள்ள தொகைக்கு முன் தேதியிட்டு செக் கொடுத்துவிடுகிறோம். கூடிய சீக்கிரம் அந்த கணக்கில் பணம் செலுத்திவிடுகிறோம். பெரிய மனதுடன் வாங்கிக்கொள்ளுங்கள்” என்று கூறி கெஞ்சியபடி அவரிடம் பணத்தையும் காசோலையையும் கொடுக்க, அதை வாங்கி காசோலையை கிழித்துப் போடும் பேட்ரெவ்ஸ்கி அவர்கள் கொடுத்த தொகையை அவர்களிடமே கொடுத்து “நீங்கள் எனக்கு தரவேண்டிய கட்டணத்தை தரவேண்டாம். அதை தள்ளுபடி செய்கிறேன். இந்த பணத்தை வைத்துக்கொண்டு உங்கள் படிப்புக்கான கட்டணத்தை கட்டுங்கள்”. என்கிறார்.
அவர்கள் கண்கள் கலங்கியபடி அவருக்கு நன்றி கூறுகின்றனர்.
நிகழ்ச்சி நடைபெறும் அரங்கிற்கு வாடகை கொடுக்க கூட வசதியின்றி அந்த மாணவர்கள் சிரமப்படுவதை அறிந்துகொள்ளும் பேட்ரெவ்ஸ்கி அந்த தொகையையும் இறுதியில் தானே செலுத்திவிடுகிறார்.
பேட்ரெவ்ஸ்கி மிகப் பெரிய செல்வந்தர். அவரை பொறுத்தவரை அது சாதாரண தொகை தான். ஆனால் அவருக்குள் இருந்த மனிதாபிமானத்தை அந்த சம்பவம் உணர்த்தியது.
ஆனால் பேட்ரெவ்ஸ்கி, “நான் உதவாவிட்டால் இவர்களுக்கு வேறு யார் உதவுவார்கள்? இவர்களுக்கு உதவுவதால் நாமொன்றும் குறைந்துபோகப்போவதில்லை…” என்று கருதியே அந்த உதவியை செய்தார்.
ஆண்டுகள் உருண்டன.
பேட்ரெவ்ஸ்கி காலப்போக்கில் மேலும் புகழின் உச்சிக்கு சென்று ஒரு கட்டத்தில் போலந்து நாட்டின் பிரதம மந்திரியாகவே ஆகிவிட்டார். மிகப் பெரும் தலைவராக விளங்கி நல்லாட்சி நடத்தி வந்தார். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக முதல் உலகப் போர் துவங்கிய காலகட்டம் அது. போலந்து நாடு போரின் பிடியில் சிக்கி சின்னாபின்னமானது. போர் முடிவுக்கு வரும் தருவாயில் மக்கள் அனைத்தையும் இழந்து வறுமையில் உழன்றனர். எங்கும் பஞ்சம் தலைவிரித்தாடியது. இது 1918 ஆம் ஆண்டு.
எப்படி நிலைமையை சமாளிப்பது? பசியோடிருக்கும் தன் லட்சக்கணக்கான மக்களுக்காக யாரிடம் போய் உதவி கேட்பது? கலங்கித் தவிக்கிறார் பேட்ரெவ்ஸ்கி. கடைசியில் அமெரிக்காவின் ஆபத்துக்கால உதவிக் குழு அராவை அணுகுகிறார். (American Relief Administration ARA). அதன் தலைவராக இருந்தவர் ஹெர்பெர்ட் ஹூவர் என்பவர். (இவர் பின்னாளில் அமெரிக்காவின் 31 வது ஜனாதிபதியானார்.)
பேட்ரெவ்ஸ்கி கேட்டுக்கொண்டதையடுத்து அமெரிக்காவின் உதவிக்கரம் போலந்துக்கு நீள அடுத்த சில நாட்களில் அமெரிக்காவிலிருந்து போலந்து நாட்டிற்கு ஆயிரக்கணக்கான டன்கள் உணவு தானியங்கள் மற்றும் மளிகை பொருட்கள் அனுப்பப்பட்டன. அதன் மூலம் சுமார் 1.5 மில்லியன் போலந்து மக்கள் பசியாறினர்.
ஒரு பேரழிவு மற்றும் பஞ்சத்திலிருந்து போலந்து மக்கள் தப்பினர். பேட்ரெவ்ஸ்கி நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டார். தான் கேட்டவுடன் தன் மக்களுக்கு உணவு பொருட்களை டன் கணக்கில் அனுப்பி அவர்களை பட்டினி சாவிலிருந்து காப்பாற்றிய அமெரிக்காவின் ஆபத்துக்கால உதவிக் குழுவின் (American Relief Administration) தலைவரை நேரில் சந்தித்து நன்றி சொல்ல விரும்பினார் பேட்ரெவ்ஸ்கி.
ஹெர்பெர்ட் ஹூவரை நேரில் சந்தித்து கண்கள் பனிக்க நன்றி தெரிவிக்கிறார்.
“நோ… நோ… மிஸ்டர் ப்ரைம் மினிஸ்டர். நீங்கள் நன்றி சொல்லக்கூடாது. நீங்கள் செய்த உதவியை தான் நான் உங்களுக்கு திருப்பி செய்தேன். உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா? 25 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இங்கே கல்லூரி மாணவர்கள் இருவருக்கு அவர்கள் ஃபீஸ் கட்ட உங்கள் நிகழ்ச்சியை இலவசமாக நடத்திக்கொடுத்து உதவினீர்கள் அல்லவா?அந்த மாணவர்களில் ஒருவன் தான் நான்” என்கிறார் ஹெர்பெர்ட் ஹூவர்.பேட்ரெவ்ஸ்கி கண்கள் கலங்கியபடி அவரை அணைத்துக்கொள்கிறார்.காலம் எப்போது யாரை எங்கு வைக்கும் என்று ஒருவராலும் கூற முடியாது.
இத்தோடு முடியவில்லை ஹூவரின் நன்றிக்கடன். இரண்டாம் உலகப் போர் முடிந்த தருவாயில் (1946) போலந்துக்கு உதவுவதற்கு என்றே ஒரு தனி கமிஷன் ஹூவர் தலைமையில் அமைக்கப்பட்டது. அதன் சார்பாக போலந்துக்கு நேரில் சென்ற ஹெர்பர்ட் ஹூவர், அந்நாட்டிற்கு அடுத்த முப்பது ஆண்டுகளுக்கு தேவையான உணவுத் திட்டங்களை வகுத்துக்கொடுத்துவிட்டு அவற்றிற்கான அமெரிக்க அரசின் உதவிகளையும் ஏற்பாடு செய்துவிட்டு வந்தார். இதன் காரணமாக போலந்து நாட்டின் நாடாளுமன்றத்தில் ஹெர்பெர்ட் ஹூவரை புகழ்ந்து தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. அவருக்கு போலந்து நாட்டு பல்கலைக்கழகங்கள் டாக்டர் பட்டங்கள் வழங்கின. போலந்து மக்கள் மனதில் ஒரு ஹீரோவாக வாழ்ந்து வந்தார் ஹெர்பெர்ட் ஹூவர்.
அதுமட்டுமல்லாமல் இரண்டாம் உலகப்போருக்கு பின்னர் UNICEF & CARE என்று இரண்டு புதிய சர்வதேச தொண்டு அமைப்புக்களை ஹூவர் ஏற்படுத்தினார். அதன் மூலம் உலக முழுதும் பல லட்சம் மக்கள் இன்றும் பசியாறி வருகின்றனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
தனிப்பட்ட ஒருவருக்கு செய்த உதவி, எப்படி ஒரு நாட்டிற்கே பன் மடங்கு திரும்ப கிடைத்தது பார்த்தீர்களா?*இந்த உலகில் நீங்கள் எதை விதைக்கிறீர்களோ அதை பன்மடங்கு அறுவடை ய்வீர்கள்*ஏனெனில்…… *விதைத்தவன் உறங்கினாலும், விதைகள் ஒரு போதும் உறங்குவதில்லை* பலன் கருதாமல் *பேட்ரெவ்ஸ்கி* செய்த உதவி இது. *ஆனால் காலத்தினால் செய்த உதவி*
*காலம் குறித்து வைத்துகொண்டது*
(உண்மை சம்பவம்.)
A story often cited claims that when Hoover was a student at Stanford, he invited the famed Polish pianist, Ignacy Jan Paderewski, to perform at Stanford for a promised fee of $2,000. Much to Hoover’s chagrin, the ticket sales fell short of the goal, realizing only $1,600. After the performance, Hoover presented Paderewski with the $1,600 and a promissory note for the remaining $400. Paderewski allegedly refused the payment, gave the money to Hoover and instructed him to deduct the funds needed to cover his costs, give himself ten percent of the proceeds, and Paderewski would be content with whatever remained. Another version of the story has Paderewski taking the money and tearing up the promissory note, indicating to Hoover that they were even. The story is often provided a coda with Paderewski as the newly named Polish premier traveling to Paris to thank Hoover for feeding Poland in time of great distress following World War I. Some accounts have Hoover responding: “That’s all right, Mr. Paderewski, I knew the need was great. Besides, you don’t remember it, but you helped me once, when I was a student at college and I was in a hole.”
What makes this story difficult to document is that both Hoover and Paderewski fail to corroborate it in their respective memoirs. Hoover cryptically claims: ”When a college boy I had conducted with partners a sort of lecture bureau to relieve our deficient finances. We scheduled Paderewski for an appearance, but it did not come off for some reason or other.” Paderewski is also vague in his memoirs about the first meeting with Hoover. Most Hoover biographers fail to mention the story, including the pre-eminent biographer George H. Nash begging the question: “Is it true?”
Paderewski had three concert tours in the United States in the 1890s. Only the 1896 tour took him west of the Mississippi River. Hoover graduated from Stanford in 1895 but he was working in San Francisco. With Lou as a student at Stanford in 1896, it is possible he made visits to the campus to see her. Newspaper accounts describe the concert taking place February 29, 1896 in San Jose to a packed house suggesting a financial success. This would place the event not at Stanford but in a neighboring location a year after Hoover graduated. It is possible he attended the concert or in some way met Paderewski during this time frame but that is speculation.
We have mixed messages from Hoover’s representatives about the incident. When a Hoover supporter in September 1928 wrote to verify the story, George Akerson, Hoover’s assistant, replied: “The account of Mr. Hoover’s first meeting with Mr. Paderewski as outlined in your letter is substantially correct.” This would lead one to believe that the $2,000 performance fee and the shortfall are accurate. But a letter by Edith Harcourt, secretary to Mrs. Hoover, in February 1938 provides a different answer to a similar query. Harcourt, responding to Dr. Rheim wrote:
“Your letter to Mr. Hoover arrived after he had left Palo Alto for the East and Europe. It was brought to the attention of Mrs. Hoover.
She said that while the main import of the story is more or less accurate, nearly all of the details are not. She remembers very well the incident herself and has often heard it referred to, –and even reminiscently discussed with much amusement by M. Paderewski and Mr. Hoover. She has given me an account of the incident once published by a friend, which she says is accurate in most details and I have corrected the following points of your manuscript….
There was no faculty or student body organization yet effected for bringing outside lectures or musicians to the campus and the college town as now, so he, with two or three of his friends, frequently arranged for such outside attractions and usually made a very tidy sum at each.
In the customary way they approached the advance agent of M. Paderewski when it was known that he was to be in San Francisco, and booked an engagement in the usual way for his coming to the campus on his tour some months later. Unfortunately this article does not state, nor does Mrs. Hoover remember exactly, what the agent’s fee was for M. Paderewski’s appearance, but it certainly was very much less than $1,600, because the largest room in which such concerts could be held at that time seated only 400 people, not ‘a great auditorium,’ and the tickets certainly could not have been over $2.50, probably only $2.00.
But the crux of the whole matter with M. Paderewski was that they had made the engagement for him many months before his appearance and they had failed to note on the calendar that they had scheduled him for the middle of the Easter vacation! When he arrived there were practically no students or faculty on the campus and the new college town was so small that only a few score of music lovers would turn out to such a concert. Of course, when the students and faculty returned at the end of the vacation they did hear that ‘the great music thrilled’ the few who had been able to attend.
That evening, before the concert, the two or three young men asked to see M. Paderewski himself. They explained their dilemma and had the cash they had received in hand to turn over to him, assuring him that they would forward him the balance within a few weeks if he would give them his forwarding address. With much interest, he asked the details of their arrangements, then took out of the cash they held the small amount,–only a few dollars,–that it had cost him for the travelling expenses of himself, accompanist and one or two others of this party, from San Francisco to the Campus and back. Then he took a hundred dollar bill, and smiling said something to the effect that he would take that for his ‘fee’ and they were to keep the remainder as recompense for all their hard work, and a reminder that henceforth they would always look at the college calendar before scheduling any event.
Also, it would seem, there are a number of details not quite correct regarding the meeting afterward. Of course M. Paderewski had quite forgotten the names of the young men to whom he had been so generous. And it was scarcely only ‘a shipload of wheat’ arriving unannounced in Poland that first acquainted him with America’s generosity to his people. As soon as the enemy armies were driven out of that country, Mr. Hoover’s Commission undertook to take charge of the feeding of the almost starved Polish population, just as they had kept from starving the population of Belgium for four years. And very, very many shiploads of food over many months were necessary for that, and the officials in Poland had taken part in making the plans.
Then, of course, it was natural that M. Paderewski and Mr. Hoover should meet again, and that after one of their early conferences Mr. Hoover should remind the other of their encounter of years before. Their first meeting after the war may, of course, have been in Paris during the Armistice,–as many later ones were. In any case, in that strenuous time, M. Paderewski would not have journeyed to Paris for the express purpose of thanking a man for a shipload of wheat which would have been but a handful to the millions hungry in Poland.”
It was Harcourt’s corrected version that appeared in some newspapers the following April, 1939 when Paderewski visited Hoover in his Palo Alto home. But if this corrected version is true, why didn’t Hoover use it in the first volume of his memoirs appearing in 1951? Hoover’s first lengthy description of the incident was not written until 1961-63, when he began work on the section on Poland for his “Magnum Opus.” Never published in Hoover’s lifetime, George H. Nash painstakingly edited the various drafts and released it in 2011 as Freedom Betrayed: Herbert Hoover’s Secret History of the Second World War and Its Aftermath. In an extended footnote, Hoover recalls the performance fee of $1,500 but he and his friends had only $150 to offer Paderewski. According to Hoover: “Paderewski laughed and proposed that we suspend the engagement until some future occasion when he was in the West. One of our members suggested we might not be able to do that as we might then have dissolved, and again offered our $150. Paderewski laughed again and said we would postpone that also. I recalled this episode to him when as Prime Minister I met him at the Peace Conference. He chuckled again.”
One wonders if this late recollection is an actual memory of an incident or accepting a widely published account repeated over many decades? There seems to be enough doubt by both Hoover and Paderewski to lend credence to the story in their respective memoirs other than to acknowledge that their first meeting may have been in 1896. What they later did with Polish food relief in the aftermath of World War I and beyond is the story worth remembering and repeating.
No comments:
Post a Comment