MISS KUMARI ,MALAYALAM ACTRESS BORN 1932 JUNE 1 -1969 JUNE 9

 

MISS KUMARI ,MALAYALAM ACTRESS 

BORN 1932 JUNE 1 -1969 JUNE 9

நீலகுயிலில் மிஸ் குமாரியின் முதல் காட்சி இது, 1954 ஆம் ஆண்டில் உருவான சின்னமான திரைப்படம், மலையாளத்தில் தேசிய விருதும் ஜனாதிபதியின் வெள்ளிப் பதக்கமும் பெற்ற முதல் படம். அப்போது 22 வயதான குமாரி ஏற்கனவே ஒரு டஜன் படங்களில் நடித்து ஒரு நட்சத்திரமாக இருந்தார். பி பாஸ்கரன் மற்றும் ராமு கரியத் இயக்கிய நீலகுயில், சத்யன் நடித்த உயர் சாதி நாயருடனான உறவில் தலித் பெண்ணாக நடித்தார். உரூப்பின் ஒரு கதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு, இது ஒரு மைல்கல் படமாக மாறியது, சாதி அமைப்பின் சமூக தீமைகளையும், பாலின அநீதியையும் கேள்விக்குள்ளாக்கியது.

மிஸ் குமாரி பற்றி அது உங்களுக்கு ஆர்வமாக இருந்தால், அவர் 37 வரை மட்டுமே வாழ்ந்திருந்தாலும், அவரைப் பற்றி அறிய நிறைய விஷயங்கள் உள்ளன. மலையாள சினிமாவின் முதல் பெண் திரைப்பட நட்சத்திரங்களில் ஒருவரான இவர், 15 அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட ஆண்டுகளில் 40 ஒற்றைப்படை படங்களை உள்ளடக்கியவர். நீலகுயில், நல்ல தாங்கா, நவலோகம், பாதாதா பெயின்கிலி மற்றும் பல பிரபலமான படங்கள் அவரது பட்டியலில் உள்ளன. அப்படியிருந்தும், அவள் ஒருபோதும் நட்சத்திரத்தைத் தேர்வு செய்யவில்லை.

வாட்ச்: நீலகுயிலின் பாடல்

நீங்கள் தேடும் முதல் இடம் - இணையம் - தவிர்க்க முடியாத விக்கிபீடியா பக்கம், ஒரு சில செய்தித்தாள் கதைகள் மற்றும் விஸ்கான்சின்-மாடிசன் பல்கலைக்கழகத்தின் தகவல் தொடர்பு கலைத் துறையின் உதவி பேராசிரியர் தர்ஷனா எஸ் மினி எழுதிய ஒரு பெரிய ஆய்வுக் கட்டுரை.

பாலாவுக்கு அருகிலுள்ள மீனாசில் ஆற்றின் கரையில் உள்ள பரங்கங்கனம் என்ற கிராமத்தில் திரேசியம்மாவாக பிறந்து வளர்ந்த குமாரி பற்றி பேச, தரிசனம் ஒரு இரவு நேர அழைப்பில் - மாடிசனில் பகல் நேரம் - கலந்துகொள்கிறார். “நான் ஒரு ஸ்டுடியோ கலைஞரின் யோசனையைப் பார்க்க முயற்சித்தேன். 1950 களில் மலையாள சினிமாவில் பெண்கள் ஸ்டுடியோ அமைப்பின் ஒரு பகுதியாக இருந்திருக்க வேண்டும், ”என்று தரிசனம் கூறுகிறார்.

மலையாள திரையுலகம் அப்போதைய மெட்ராஸிலிருந்து கேரளாவுக்கு நகர்ந்து கொண்டிருந்த காலம் அது. முதல் ஸ்டுடியோ - உதயா - இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு 1949 இல் வெளிவந்தது. இரண்டாவது - மெர்ரிலேண்ட் - இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வந்தது. உதயாவுடன் தொடங்கிய மிஸ் குமாரி, பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு மெர்ரிலாண்டின் முகமாக வந்தார். மெர்ரிலாண்டின் நிறுவனர் பி சுப்பிரமணியம் குடும்பத்துடன் தொடர்பில் இருந்ததால், அவரது மரணத்திற்குப் பிறகும் இந்த உறவு தொடர்ந்தது.

சினிமாவுக்குள் நுழைதல்

குமாரி சினிமாவுக்குள் நுழைந்ததற்கு வெவ்வேறு கணக்குகள் உள்ளன. அவள் வேலை தேடும் போது அது தற்செயலாக நடந்ததாக ஒருவர் கூறுகிறார். இருப்பினும், ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தின் பேராசிரியரான அவரது மகன் பாபு தலியத் மற்றும் புகழ்பெற்ற திரைக்கதை எழுத்தாளர் ஜான் பால் ஆகியோரால் இது மறுக்கப்படுகிறது, அவர் இறந்த 50 வது ஆண்டு விழாவிற்கு மிஸ் குமாரி பற்றி ஒரு கட்டுரை எழுதினார். அந்த நேரத்தில் நாடகங்களில் சுறுசுறுப்பாக இருந்த செபாஸ்டியன் குஞ்சுகுஞ்சு பாகவதர் மற்றும் குடும்பத்தின் நண்பர் ஒருவர், குமாரியை வெல்லினக்ஷத்திரம் (1949) தயாரிப்பாளர்களுக்கும் உதய ஸ்டுடியோவில் அதன் தயாரிப்பாளர்களுக்கும் அறிமுகப்படுத்தியதாக அவர்களின் கணக்குகள் கூறுகின்றன.

'எனது தாத்தாவின் நண்பரான செபாஸ்டியன் குஞ்சுகுஞ்சு பகவதர் (நாடகத்துறையில் அவர்களின் பொதுவான ஆர்வத்தின் மூலம்), வெல்லினக்ஷத்திரத்தில் என் அம்மா ஒரு சிறிய பாத்திரத்தை வகிக்க பரிந்துரைத்தார்,' என்று பாபு டி.என்.எம். தர்ஷனாவின் காகிதமும் இந்த கணக்கை நம்பியுள்ளது.

ஜான் பால் தனது கட்டுரையில் மிஸ் குமாரி வேலை தேடிச் சென்றது பொய்யானது என்று எழுதுகிறார். அவளுக்கு ஏற்கனவே ஒரு ஆசிரியரின் வேலை இருந்தது, அவர் எழுதுகிறார்.

“என் அம்மா பாலாவின் செயின்ட் மேரி உயர்நிலைப்பள்ளியில் இருந்து பள்ளி படிப்பை முடித்துவிட்டு, பரங்கங்கத்தில் உள்ள சேக்ரட் ஹார்ட் பெண்கள் உயர்நிலைப்பள்ளியில் ஆங்கில ஆசிரியராக கற்பித்தாள். என் தாய்வழி குடும்பத்தின் நாடக பாரம்பரியம்தான் என் அம்மாவை படங்களில் கொண்டு வந்தது ”என்று பாபு கூறுகிறார்.

குமாரி மற்றும் பிரேம் நசீர்

குமாரி 10 ஆம் வகுப்பு வரை படித்தார், பின்னர் ஆங்கில ஆசிரியரின் வேலையைப் பெற்றார். கன்னியாஸ்திரி ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை அவள் மகிழ்வித்தாள். பரங்கங்கம் செயின்ட் மேரி தேவாலயத்தில் அடங்கிய செயின்ட் அல்போன்சா, அவரது ஆசிரியராக இருந்தார். பழமைவாத சிரிய கிறிஸ்தவ கத்தோலிக்க சூழலில் வளர்ந்த இளம் திரேசியம்மா, சினிமாவைப் பற்றி கனவு கண்டதில்லை. ஆனால் அவருக்கான கடவுளின் திட்டம் இதுதான், அவர் 1962-63ல் சினிமா மசிகாவில் ஒரு தொடர் நினைவுக் குறிப்பில் எழுதினார்.

குமாரி குறித்த ஆவணப்படத்தை முடித்துக்கொண்டிருக்கும் ரேஷ்மி ராதாகிருஷ்ணன், ஒரு சிறுமியாக மயக்கமடைந்த ஒரு பெண்ணின் கதையைச் சொல்வதற்கு முழு ஆதாரத்தையும் நம்பியுள்ளார். “என் அம்மா பரங்கனத்தைச் சேர்ந்தவர், எனவே நான் திரைப்படங்களைப் பார்க்கத் தொடங்குவதற்கு முன்பே மிஸ் குமாரியின் பெயரைக் கேட்டேன். அவர் இறந்து 51 ஆண்டுகள் ஆகின்றன (ஜூன் மாதத்தில் 52 ஆக இருக்கும்). அவள் உயிருடன் இருந்தபோது அவளை அறிந்தவர்களிடமிருந்து நான் அவளைப் பற்றி கேட்க விரும்புகிறேன். அது எளிதானது அல்ல, ”என்று ரேஷ்மி கூறுகிறார்.

குமாரியின் 50 வது மரண ஆண்டு விழா - ஜூன் 2019 - அவரது நினைவாக நினைவுச் சின்னங்கள் உயர்ந்தன. மிஸ் குமாரி அறக்கட்டளை பரங்கங்கத்தில் தொடங்கப்பட்டது. திரைப்பட மற்றும் நாடக நடிகரான சஜிதா மடதில், குமாரி - நீலகுயில், மிஸ் குமாரியூட் சலாச்சித்ரா ஜீவிதம் - ஒரு புத்தகத்தை எழுதினார், இது கேரளாவின் சர்வதேச திரைப்பட விழாவில், 2019 ஆம் ஆண்டில் மூத்த நடிகரும் இயக்குநருமான அபர்ணா சென் அவர்களால் வெளியிடப்பட்டது.

ஒரு ஸ்டுடியோ கலைஞராக

குமாரி ஒரு நடிகராகும் வழியில் அவரது பழமைவாத பின்னணி வரவில்லை என்பதை எல்லா வெவ்வேறு கணக்குகளும் ஒப்புக்கொள்கின்றன. அவரது தந்தையும் அவரது முழு குடும்பமும் - ஜான் பாலின் கணக்கால் - நாடகத்தைப் பற்றி ஆர்வமாக இருந்தனர். குமாரி தனக்கு ஏதேனும் செல்வாக்கு செலுத்தியிருக்க வேண்டும், என்று அவர் கருதுகிறார்.

ஜேர்மன் ஒளிப்பதிவாளர் பெலிக்ஸ் ஜே பேஸ் இயக்கிய தனது முதல் படமான வெல்லினக்ஷத்திரத்தில், அவர் ஒரு பாடல் காட்சியை மட்டுமே செய்தார். ‘திரிக்கோடி’ பாடலுக்கு முப்பரிமாணக் கொடியைக் கொண்டு சென்றாள். ஆனால் அந்த ஒற்றை பாடலுடன் நிறைய நடந்தது. இது உதயாவின் அடுத்த - நல்ல தங்காவில் குமாரிக்கு முதல் கதாபாத்திரத்தில் கிடைத்தது. அவரது திரைப் பெயர் திரேசியம்மாவிலிருந்து மிஸ் குமாரி என மாற்றப்பட்டது, இது படத்தின் தயாரிப்பாளர்களில் ஒருவரான கே.வி. கோஷி என்பவரால் உருவாக்கப்பட்டது. திரைப்படங்களுக்குப் பிறகும் அவர் ஏற்றுக்கொண்ட பெயர், அதை அவரது திருமண அட்டையில் பயன்படுத்துவது உட்பட. மெர்லாண்ட் ஸ்டுடியோவுடன் கையெழுத்திட்ட ஒப்பந்தத்தில் பெயர் ‘மிஸ் குமாரி (மாற்று திரேசியம்மா)’ என்று தர்ஷனா தனது காகிதத்தில் குறிப்பிடுகிறார், ஒரு மலையாள பெண் நடிகர் கேரளாவைச் சேர்ந்த ஒரு ஸ்டுடியோவுடன் கையெழுத்திட்ட முதல் நிகழ்வு. ஒப்பந்தம் ரூ .7,000 ஊதியம்.

'உதய ஸ்டுடியோவின் ஏமாற்றத்திற்கு, போட்டியாளரான மெர்ரிலேண்ட் ஸ்டுடியோக்களுக்கு சென்றது திரேசியம்மா மட்டுமல்ல, அவரது திரைப் பெயரான‘ மிஸ் குமாரி ’இன் பிராண்ட் மதிப்பும் கூட,” என்று தர்ஷனா காகிதத்தில் எழுதுகிறார்.

சுஷீலாவில் குமாரி மற்றும் நசீர்

நடிகர் சத்யனை மலையாள சினிமா பார்வையாளர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்திய ஆத்மசாகி தான் மெர்ரிலேண்ட் படம். இப்படத்தில் குமாரி தனது சகோதரியாக நடித்தார். குமாரி இறந்த பிறகு சத்யன் வாழ்க்கையில் அவருக்கு ஒரு சகோதரி என்று எழுதுவார்.

இப்படத்தில் கதாநாயகியாக பி.எஸ்.சரோஜா நடித்தார். குமாரி தனது நினைவுக் குறிப்பில் எழுதினார், “நான் சரோஜாவுடன் நடிக்க பயந்தேன். நாங்கள் ஒன்றாக செயல்படும்போது நான் மங்கிவிட்டால் என்ன செய்வது? ”

சுயவிமர்சனம் மற்றும் அமைதியற்றது

அதேபோல், குமரி பெரும்பாலும் ஒவ்வொரு பாத்திரத்திற்கும் தன்னை விமர்சன ரீதியாகப் பார்ப்பார் - அதற்கு அவர் பொருத்தமானவரா? ஒரு அத்தியாயத்தில், முத்தாத்து வர்கியின் பாதாதா பெயின்கிலியில் சின்னம்மா வேடத்தில் நடிப்பதில் உள்ள சந்தேகங்களை அவர் எழுதுகிறார். அவரது வலி நிவாரணி வகைக்கு பெயர் பெற்ற, வர்கியின் சின்னம்மா ஒரு அழகான 17 வயது பெண். குமாரி அந்த பெண்ணாக மாறுவதில் தனது அச்சத்தை எழுதுகிறார். அக்காலத்தின் முன்னணி பெண் நடிகர்களில் ஒருவரான பத்மினியை வர்கி விரும்பியதை அவர் அறிந்திருந்தார் - பிரபலமான திருவிதாங்கூர் சகோதரிகளில் நடுத்தர நடனமாடியவர் மற்றும் அவர்கள் நடித்தது - இந்த பாத்திரத்தில் நடிக்க. ஆனால் அவர் படத்தைப் பார்த்த பிறகு, வர்கி புன்னகையுடன், “இனிமேல், இது என் எல்லா கதைகளிலும் குமரியாக இருக்க வேண்டும்” என்றார்.

படியுங்கள்: மலையாள இலக்கியத்தில் உள்ள ‘வலி நிவாரணி’ வகை மற்றும் அது லட்சங்களின் இதயங்களை எவ்வாறு கவர்ந்தது

இவ்வளவு இளம் வயதில் எல்லா கவனமும் அவளிடம் வந்தாலும், குமாரி அதை ஒருபோதும் தன் தலையில் விடவில்லை. மாறாக, அவர் தொடர்ந்து தனது வெற்றியைக் குறைத்து மதிப்பிட்டதாகத் தெரிகிறது, இது அவரது திரைப்படங்கள் வேலை செய்த “அதிர்ஷ்டம்” என்று கூறுகிறது. ஆனால், அவர் மீது கடுமையாக நடந்து கொண்ட விமர்சகர்கள், அவர்களின் அடக்கமான கருத்துக்களை அவர்களின் முக மதிப்பில் எடுத்துக் கொண்டனர். மெர்ரிலேண்ட் ஒரு திரைப்படத்தில் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நடிப்பதால் தான் அவர் வெற்றி பெற்றார் என்று அவரது வார்த்தைகள் குறிப்பதாக அவர்கள் சொன்னார்கள். “ஒருபுறம் அவர் ஸ்டுடியோ படங்களின் முகம் என்று பாராட்டப்பட்டார். மறுபுறம், அவர் அமைப்பின் தகுதியற்ற பயனாளி என்று கேலி செய்யப்பட்டார், ”என்று எங்கள் அழைப்பில் தரிசனம் கூறுகிறார்.

ஷீலாவுடன் குமாரி

விமர்சகர்களிடையே கடுமையானவர் சினிக் வாசுதேவன் நாயர் ஆவார், அவர் பால்யசாகி, நீலகுயில் மற்றும் பலவற்றில் தனது நடிப்பைப் பற்றி கடுமையாக எழுதினார். அவள் அழும்போது புன்னகைக்கத் தோன்றியது, நேர்மாறாகவும், அவர் எழுதினார். நீலகுயிலில் தலித் பெண் நீலி என்று நடிப்பதைப் பற்றி, சினிக் எழுதினார், “அவர்கள் சுற்றிப் பார்த்தால், சாதி ஏற்றத்தாழ்வுகளின் தீவிரத்தை அனுபவித்த ஒருவரைக் தயாரிப்புக் குழு கண்டுபிடித்திருக்கலாம், மேலும் குமாரியை விட நீலியின் கதாபாத்திரத்தை மிகவும் வலிமையாக சித்தரித்திருக்கலாம் (போல தரிசனத்தின் காகிதத்தில்). ”

அவர்கள் இருவரும் அங்கம் வகித்த தியேட்டர் ஒத்திகையின் போது குமாரி தனது கடுமையான விமர்சனங்களில் ஒன்றைப் படிப்பதை முறித்துக் கொண்டதைக் கண்டு அவர் உருகியதாகக் கூறப்படுகிறது. உண்மையில், அவர் அவளுடன் ஒரு நாடகத்தில் நடித்தார். குமாரி பி பாஸ்கரன் போன்றவர்களுடன் நாடக போட்டிகளுக்கும் நீதிபதியாக ஆனார்.

குமாரி மற்றும் பி பாஸ்கரன் (நடுத்தர) ஒரு நாடக போட்டியின் நீதிபதிகளாக

குமாரிக்கு என்ன வேலை?

குமாரிக்கு என்ன வேலை என்று ஒரு விரல் வைக்க முடியாது, வழியில் தடைகள் இருந்தபோதிலும். அவர் ஒரு பயிற்சி பெற்ற நடனக் கலைஞர் அல்லது பாடகி அல்ல. அக்காலத்தின் மற்ற முன்னணி பெண் நடிகர்கள் - திருவிதாங்கூர் சகோதரிகள் லலிதா, பத்மினி, ராகினி - அனைவரும் நடனக் கலைஞர்களாக இருந்தனர். குமாரி ஒரு பழமைவாத பின்னணியில் இருந்து சினிமாவை அதிகம் வெளிப்படுத்தவில்லை. மற்ற நடிகர்கள் விரும்பாத கதாபாத்திரங்களில் நடிக்க அவள் தயாராக இருக்கலாம். 'ஒரு பெண் நடிகர் நீலகுயில், ராண்டிதங்காஷி (தகாஜியின் நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்டது) மற்றும் முதியானய புத்ரான் ஆகிய மூன்று படங்களில் தலித் கதாபாத்திரத்தில் நடித்தது இதுவே முதல் முறை' என்று பாபு கூறுகிறார்.

குமாரியின் மூன்று மகன்களில் இளையவரான பாபு, அவர் 1969 இல் இறந்தபோது மிகவும் இளமையாக இருந்தார். அவருக்கு அவளைப் பற்றிய நினைவுகள் எதுவும் இல்லை, ஆனால் அவர் மினி தியேட்டரில் அவரது படங்களைப் பார்த்து வளர்ந்தார் (இது 1970 களில் குமாரியின் படங்களை மட்டுமே திரையிட்டது, தர்ஷனாவின் ஆய்வறிக்கையில்) .

அவகாஷி - ஒரு படத்தில், ஆண் நடிகரை விட அதிக சம்பளம் பெற்றார் என்பதும் அவரது தாய்க்கு மிகவும் தேவை என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார்.

வாட்ச்: அவகாஷியின் பாடல்

'ஆண் நடிகர்களுக்கு பெண்களை விட கணிசமாக அதிக சம்பளம் வழங்கப்படும் இந்த நாட்களைப் போலல்லாமல், அந்த நாட்களில், ஒரு படத்தின் முன்னணி நடிகர்களுக்கு அவர்களின் பாலினத்தைப் பொருட்படுத்தாமல் சமமாக சம்பளம் வழங்கப்பட்டது. நீலகுயிலில், சத்யனுக்கும் குமாரிக்கும் ஒரே தொகை வழங்கப்பட்டது, ”என்கிறார் ரேஷ்மி. அவகாஷி ஒரு படி மேலே சென்றார்.

எளிமை அவளுடைய நட்சத்திரமாக இருந்தது

குமாரிக்கு நிறைய பொருள்சார் ஆர்வங்கள் இருந்தன என்பதல்ல. அவள் நேர்மாறாக இருந்தாள் - அவள் வெளியே செல்லும்போது எளிமையான புடவைகள் மற்றும் எந்த நகைகளையும் அணிந்தாள். சினிமாவுக்கு வெளியே அவள் நாட்களில் அணிந்திருந்ததை பலரும் நினைவில் வைத்திருப்பது வெள்ளை புடவைகள். பத்திரிகையாளர் சஜு செல்லங்காட் கூறுகிறார், “எனது தந்தை (வரலாற்றாசிரியர் செல்லங்கட் கோபாலகிருஷ்ணன்) மற்றும் யூசுபாலி கெச்சேரி (பாடலாசிரியர்-இயக்குனர்) அவரது வீட்டிற்குச் சென்று அவர் இறப்பதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்பு ஒரு படம் பற்றி பேசினார். அவள் ஒரு வெள்ளை புடவையிலும் ரவிக்கைகளிலும் சன்யாசி போல மேக்கப் இல்லாமல் தோன்றியிருந்தாள். ”

ஜான் பாலின் கதை அவரது சகோதரரும் அவரும் எர்ணாகுளத்தில் ஒரு சாலையில் இதேபோன்ற ஒன்றைக் கண்டதுடன் தொடங்குகிறது, அங்கு குமாரி ஒரு தந்தம்-வெள்ளை புடவையில் தடையின்றி நடந்து சென்றார். 'அவர் எங்களைப் போன்ற சாதாரண மனிதர்களைப் போன்றவர், மிகவும் எளிமையானவர்' என்று அவர் தனது சகோதரரிடம் கூறினார், ஒரு திரைப்பட நட்சத்திரம் தனது தவறுகளைச் செய்வதைக் கண்டு ஆச்சரியப்பட்டார்.

பாபு தேசிய இயக்கத்துடனான தனது தொடர்பைக் காரணம் கூறுகிறார். 'அவரது எளிமை - எந்தவொரு நகைகளும் இல்லாமல் ஒரு எளிய வெள்ளை புடவையை அவர் அணிந்திருப்பதை பலரும் கவனித்தபடி - உண்மையில் இந்தியாவின் தேசிய இயக்கத்திற்கு அவரது விருப்பம் மற்றும் ஆதரவின் வெளிப்பாடாகும்.'

குமரி தேசிய இயக்கத்தில் ஆர்வம் காட்டியதாக கவிஞர் பாலச்சந்திரன் சுல்லிக்காடிடமிருந்து தான் கேள்விப்பட்டதாக பாபு மேலும் கூறுகிறார். காங்கிரஸ் கட்சி மீது குமாரி சாய்ந்திருப்பதை தர்ஷனா குறிப்பிடுகிறார். ஆங்கிலத்தில் நன்றாக இருப்பதால், காமராஜ் மற்றும் அசோகா மேத்தா போன்ற அரசியல் தலைவர்களின் உரைகளை ஆங்கிலம் மற்றும் இந்தி மொழியிலிருந்து மலையாளத்திற்கு மொழிபெயர்த்தார்.

திருமண வயது பற்றிய காட்சிகள்

அதற்குள் குமாரி சினிமாவை விட்டுவிட்டு மனைவியும் தாயும் ஆனார். பெண்களின் திருமண வயது குறித்து அவருக்கு தெளிவான மற்றும் முற்போக்கான கருத்துக்கள் இருந்தன. ‘தைவபாயவம் சன்மர்க போடம் தாலிரிதூன்னா சாந்தோஷகரமயா குடும்பஜீவிதம்’ என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரையில், குமாரி 25 வயதைத் தாண்டிய பின்னரே மக்கள் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற தனது நம்பிக்கையைப் பற்றி எழுதினார், இதனால் அவர்களுக்கு வாழ்க்கையைப் பற்றிய தெளிவான யோசனையும் பொறுப்புணர்வு உணர்வும் உள்ளது. 1961 இல் திருமணம் செய்துகொண்டபோது மிஸ் குமாரி 29 வயதாக இருந்தார்.

குமாரி ஒரு தாயாக / சோமனின் ஒரு பத்திரிகை கட்டுரையில் தோன்றியதைப் போல அவரது குழந்தைகளின் புகைப்படம்

அவர் எப்படி ஒரு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட திருமணம் என்று குறிப்பிடுகிறார், மேலும் அவர் தொடர்ந்து படங்களில் நடிப்பதில்லை என்பதற்கான வாய்ப்புகள் உள்ளன. இருப்பினும், படங்களில் நடிப்பது திருமணத்தின் புனிதத்தை பாதிக்கும் என்று தான் நம்பவில்லை என்று உடனடியாக கூறுகிறார். திருமணத்திற்குப் பிறகு நடிப்பது பற்றி ஒருவர் குமரியிடம் கேட்டபோது, ​​அவர் பதிலளித்தார், “குடும்ப வாழ்க்கையும் நடிப்பு வாழ்க்கையும் பொருந்தாது என்று நான் தனிப்பட்ட முறையில் நினைக்கவில்லை. ஆனால் தீர்மானிக்கும் காரணி என்னவென்றால், திருமணமான ஒரு பெண்ணை முக்கிய பாத்திரத்தில் தொடர தொழில் அனுமதிக்குமா என்பதுதான். ”

தற்செயலான நடிகராக இருந்தபோதிலும், குமாரி சினிமாவில் செய்த வேலையை ரசித்தார். திருமணத்திற்குப் பிறகு அவர் நடிப்பிலிருந்து விலகுவாரா என்பதை அவர் எழுதுவதில் தெளிவுபடுத்தவில்லை. அவர் திருமணமான பிறகு படங்களுக்காக அணுகப்பட்டதாகவும், குமாரி அவற்றில் ஆர்வம் காட்டியதாகவும் கணக்குகள் உள்ளன. 'அவர் 1967 இல் அரக்கிலம் என்று அழைக்கப்படும் ஒரு படத்திலும் நடித்துள்ளார்' என்று ரேஷ்மி கூறுகிறார்.

That is the first scene of Miss Kumari in Neelakuyil, the iconic 1954 film that became the first in Malayalam to get a national award and the President’s silver medal. Kumari, then 22, had already been a star, having done about a dozen films. In Neelakuyil, directed by P Bhaskaran and Ramu Kariyat, she played a Dalit girl in a relationship with the upper caste Nair played by Sathyan. Based on a story by Uroob, it became a landmark film, questioning the social evils of the caste system, and gender injustice.

If that makes you curious about Miss Kumari, you have plenty more in store to discover about her, though she lived only till 37. She was one of the first female film stars of Malayalam cinema, covering 40 odd films in 15 or so years. Neelakuyil, Nalla Thanka, Navalokam, Paadatha Painkili and so many celebrated films are in her list. Despite all that, she never chose stardom.

Watch: Song from Neelakuyil

The first place you scour – the internet – has the inevitable Wikipedia page, a few newspaper stories, and a grand research paper by Darshana S Mini, assistant professor at the Department of Communication Arts, University of Wisconsin-Madison.

Darshana attends a late-night call – day time in Madison – to talk about Kumari, born and raised as Thresiamma in Bharananganam, a village on the banks of the Meenachil river, near Pala. “I was trying to look at the idea of a studio artist. What it must have been for women to be part of the studio system in Malayalam cinema in the 1950s,” Darshana says.

It was a time when the Malayalam film industry was moving from the then Madras to Kerala. The first studio – Udaya – popped up in 1949, soon after India’s independence. The second – Merryland – came up two years later. Miss Kumari, who began with Udaya, came to be the face of Merryland for years afterward. The relationship continued even after her death, with Merryland’s founder P Subramaniam keeping in touch with the family.

Entry into cinema

There are different accounts of Kumari’s entry into cinema. One suggests it happened quite accidentally while she was searching for a job. However, this is refuted by her son Babu Thaliath, a professor at Jawaharlal Nehru University, as well as by renowned scriptwriter John Paul, who wrote an article on Miss Kumari for the 50th anniversary of her passing. Their accounts say that it is Sebastian Kunjukunju Bhagavathar, active in theatre at the time and a friend of the family, who introduced Kumari to the makers of Vellinakshatram (1949) and its producers at Udaya Studio. 

“It was Sebastian Kunjukunju Bhagavathar, a friend of my grandfather (through their common interest in theatre), who suggested that my mother play a small role in Vellinakshatram,” Babu tells TNM. Darshana’s paper also relies on this account.

John Paul writes in his article that it is untrue that Miss Kumari went looking for a job. She already had a teacher’s job, he writes.

“My mother had finished schooling from St Mary’s High School, Pala and was teaching at the Sacred Heart Girls High School, Bharananganam as an English teacher. It is the theatre heritage of my maternal family that brought my mother into films,” Babu says.

Kumari and Prem Nazir

Kumari studied up to Class 10 and then took on the English teacher’s job. She had entertained the idea of becoming a nun. St Alphonsa, entombed in the St Mary’s Church of Bharananganam, was her teacher. Young Thresiamma, who grew up in a conservative Syrian Christian Catholic environment, never dreamed of cinema. But such was god’s plan for her, she wrote in a serialised memoir in Cinema Masika in 1962-63.

Reshmi Radhakrishnan, who is finishing a documentary on Kumari, relies entirely on proof to tell the story of a woman she had been enchanted by as a little girl. “My mother is from Bharananganam, so I’d heard Miss Kumari’s name before I even began watching films. It has been 51 years since she died (will be 52 in June). I want to hear about her from those who knew her when she was alive. And that’s not easy,” Reshmi says.

On the occasion of Kumari’s 50th death anniversary – June 2019 – memorials rose in her honour. The Miss Kumari Foundation was launched in Bharananganam. Sajitha Madathil, film and theatre actor, wrote a book on Kumari – Neelakuyil, Miss Kumariyude Chalachithra Jeevitham – which was released at the International Film Festival of Kerala, 2019 by veteran actor-director Aparna Sen.

Book release by Aparna Sen at IFFK 2019

As a studio artiste

All different accounts agree that her conservative background hadn’t come in the way of Kumari becoming an actor. Her father and her whole family – by John Paul’s account – were passionate about theatre. Kumari herself must have had some influence, he reckons.

In her first film, Vellinakshatram, directed by German cinematographer Felix J Beyse, she did only a song sequence. She carried the tri-colour flag to the song ‘Thrikkodi’. But a lot happened with that single song. It got Kumari her first lead role in Udaya’s next – Nalla Thanka. Her screen name was changed from Thresiamma to Miss Kumari, which was coined by KV Koshy, one of the producers of the film. A name that she embraced even after the movies, including using it on her wedding card. Darshana notes in her paper that the name is written ‘Miss Kumari (alias Thresiamma)’ in a contract she signed with Merryland Studio, the first known instance of a Malayali woman actor signing one with a Kerala based studio. The contract was for a remuneration of Rs 7,000.

“Much to the disappointment of Udaya Studios, it was not only Thresiamma who moved to the rival Merryland studios, but also the brand-value of her screen-name ‘Miss Kumari’,” Darshana writes in the paper.

Kumari and Nazir in Susheela

The Merryland film was Aathmasakhi, which introduced actor Sathyan to Malayalam cinema audiences. Kumari played his sister in the film. Sathyan would write after Kumari’s death that she was a sister to him in life.

BS Saroja played the heroine in the film. Kumari wrote in her memoir, “I was afraid to act with Saroja. What if I fade when we act together?”

Self-critical and unassuming

In the same way, Kumari would often look at herself critically for every role offered – was she fit for it? In one of the episodes, she writes of her doubts in playing the role of Chinnamma in Muttathu Varkey’s Paadatha Painkili. Known for his painkili genre, Varkey’s Chinnamma is a beautiful 17-year-old girl. Kumari writes of her apprehensions in becoming that girl. She knew that Varkey had wanted Padmini, one of the leading women actors of the time – the middle one of the famous Travancore sisters who danced as well as they acted – to play the role. But after he watched the film, Varkey said with a smile, “From now on, it should be Kumari in all my stories.”

Read: The ‘painkili’ genre in Malayalam literature and how it captured the hearts of lakhs

Even with all the attention coming to her at such a young age, Kumari never let it go to her head. On the contrary, she appears to have continually downplayed her success, attributing it to “luck” that her movies worked. But critics, who have been harsh on her, took her modest remarks at their face value. They said her words implied that she succeeded only because Merryland kept casting her in one movie after another. “On the one hand she was lauded as the face of studio films. On the other, she was derided as an unqualified beneficiary of the system,” Darshana says in our call.

Kumari with Sheela

The harsher among the critics was Cynic Vasudevan Nair, who wrote scathingly of her performances in Balyasakhi, Neelakuyil and the like. She appeared to smile when she cried and vice-versa, he wrote. Of casting her as the Dalit girl Neeli in Neelakuyil, Cynic wrote, “If they looked around, the production team might have found someone who had experienced the severity of caste inequalities and could have portrayed the character of Neeli much more forcefully than Kumari (as in Darshana’s paper).”

He is said to have melted after watching Kumari break down reading one of his harsh reviews during a theatre rehearsal they were both part of. In fact, he acted with her in a play. Kumari also became a judge for drama competitions along with the likes of P Bhaskaran.

Kumari and P Bhaskaran (middle) as judges of a drama contest

What worked for Kumari?

One can’t put a finger on what worked for Kumari, despite the hurdles along the way. She was not a trained dancer or singer. Other leading women actors of the time – Travancore sisters Lalitha, Padmini, Ragini – had all been dancers. Kumari also came from a conservative background with little exposure to cinema. It could perhaps be her readiness to play characters that other actors were not willing to. “It’s perhaps the first time that a woman actor played a Dalit character in three films – Neelakuyil, Randidangazhi (based on Thakazhi’s novel) and Mudiyanaya Puthran,” says Babu.

Babu, the youngest of Kumari’s three sons, was too young when she died in 1969. He has hardly any memories of her but he grew up watching her films at Mini Theatre (which only screened Kumari’s films in the 1970s, according to Darshana’s paper).

He also knew that his mother was so much in demand that in one film – Avakashi – she got paid more than the male actor.

Watch: Song from Avakashi

“Unlike these days when the male actors are paid considerably more than the women, those days, the lead actors of a film were paid equally regardless of their gender. In Neelakuyil, Sathyan and Kumari were paid the same amount,” says Reshmi. Avakashi took a step further.

Simplicity was her stardom

Not that Kumari had a lot of materialistic interests. She was the opposite – she wore the simplest of saris and hardly any jewellery when she went out. White saris are what many remember her wearing in her days outside of cinema. Journalist Saju Chelangad says, “My father (historian Chelangatt Gopalakrishnan) and Yusufali Kechery (lyricist-director) visited her home to talk about a film a few months before her death. She had then appeared in a white sari and blouse with no make-up, like a sanyasi.”

John Paul’s story also begins with his brother and him witnessing something similar on a road in Ernakulam where Kumari walked by unassumingly in an ivory-white sari. “She is like ordinary people like us, very simple,” he had then told his brother, who was surprised to see a film star walking around doing her errands.

Babu attributes it to her connection to the national movement. “Her simplicity – as observed by many that she used to wear a simple white sari without any jewellery – was actually an expression of her inclination and support to the national movement of India.”

Babu adds that he had heard from poet Balachandran Chullikkad that Kumari showed an interest in the national movement. Darshana mentions Kumari’s leanings towards the Congress party. Being good in English, she’d translate speeches of political leaders like Kamaraj and Asoka Mehta from English and Hindi to Malayalam.

Views on marriageable age

By then, Kumari had left cinema and became a wife and mother. She had clear and progressive ideas on the marriageable age of women. In an article titled ‘Daivabayavum sanmarga bodavum thaliridunna santhoshakaramaya kudumbajeevitham’, Kumari wrote about her belief that people should get married only after they turn 25, so that they have a clearer idea about life and a sense of responsibility. Miss Kumari was 29 when she got married in 1961.

Kumari as a mother / Photo of her kids as it appeared in a magazine article by Soman

She mentions how hers was an arranged marriage and chances are that she would most likely not continue acting in films. However, she adds immediately that she does not believe that acting in films will affect the sanctity of marriage. Darshana writes that when someone once asked Kumari about acting after marriage, she replied, “I personally do not think that family life and an acting career are incompatible. But the deciding factor is whether the industry would accommodate a married woman to continue in the lead role.”

Despite being an accidental actor, Kumari enjoyed the work she did in cinema. In her write-ups, she did not make it clear if she would quit acting after marriage. There are accounts of her being approached for films after she got married and Kumari showing interest in them. “She has acted in a film too, called Arakkillam, in 1967,” Reshmi says.

Two years later, she died. She was only 37. Hardly anyone could believe it – not her colleagues nor the public. Saju Chelangad’s writeup in The Hindu mentions a stomach ailment. Kumari’s family wishes to put the tragedy behind them and treasure the memories of her contributions as an actor. Which is a lot.