JAMES WELSH ,BRITISH INDIA -EIC OFFICER HISTORY

 

JAMES WELSH ,BRITISH INDIA 

-EIC OFFICER HISTORY

James Welsh (1775–1861) was an English army officer in the East India Company.

Early life and family

He was born on 12 March 1775, the son of Sir John Welsh, who sat on the Board of Directors of the Bank of Calcutta, and his wife Primrose Hook Gascoigne, the sister of the industrialist Sir Charles Gascoigne and daughter of Capt. George Woodroffe Gascoigne and his wife the Hon. Grizel Elphinstone. Grizel was the daughter of Charles, 9th Lord Elphinstone, and thus an aunt to several eminent imperial officials, including the admiral George Elphinstone, 1st Viscount Keith and the colonial administrator Mountstuart Elphinstone, who twice refused the post of governor-general of India, preferring to finish writing his book The History of India instead. Through her mother, Grizel was a great-aunt of the 5th Earl of Rosebery, who married Hannah de Rothschild and held, successively, the offices of Secretary of State for Foreign Affairs, Leader of the Opposition and Prime Minister.

With the assistance of his grandmother's Elphinstone relations, Welsh obtained a commission as ensign in the army of the East India Company on 22 May 1790, and arrived at Madras on 23 January 1791. He joined the 3rd European regiment at Vellore, and in November went with Colonel Floyd's detachment to serve in the grand army under Lord Cornwallis.

Military career

Welsh was promoted to be lieutenant in the 24th native infantry on 1 November 1792, and took part with it in the siege of Pondicherry in July and August 1793. Transferred in 1795 to the 9th native infantry at Mandura, Welsh served at the capture of Colombo and Ceylon in February 1796, and remained at Point-de-Galle as fort-adjutant until the end of 1798, when he was transferred in the same capacity to Masulipatam.

On 10 December 1799 Welsh was promoted to be captain, and appointed adjutant and quartermaster of the 3rd native infantry, which in 1803 formed part of a force under Major-General Arthur Wellesley, 1st Duke of Wellington to operate against the Marathas. He marched with it across India to Poona, and was present at the assault on the great hill fort at Ahmednagar, which was captured on 12 August 1803.

Welsh served on the staff at the battle of Argaon (29 November) and in the siege and assault (15 December) of Gawilgarh, and led a body of 250 men, after a forced march of 54 miles, to the capture of Mankarsir on 6 February 1804. He was appointed judge-advocate and assistant surveyor to the Poona subsidiary force, and with it on 10 August 1804 took part in the assault and capture of Chandur, and the occupation of Dhurp on 14 October. He commanded a party of 300 men at the capture of Galna on 26 October, and on 13 November went with a small force to open communications with Surat, where he arrived on 25 November. In December Welsh was sent on a mission to a Bhil chief by an unexplored pass to the northward, and caught a malignant fever from which he suffered for many years.

On 15 May 1805 Welsh succeeded to the command of his battalion of native infantry at Poona, continuing to hold his staff appointment until the end of the year, when he marched with his regiment to Palamcottai in the Carnatic, arriving on 27 March 1806. He was in command there on 19 November, when, as the garrison were assembling under arms, he discovered a plot among the sepoys to murder the Europeans at the station. Acting with promptitude he seized the leaders, disarmed the sepoys, and expelled trouble-makers from the fort. He was tried by court martial at Madras, beginning 24 February 1807, charged with precipitate conduct in having disarmed the sepoy garrison with insufficient cause, for expelling Muslim troops in the garrison without sufficient reason, and creating false alarms of rebellion ‘stimulating measures of the most injurious tendency to the general interest of the state’. Welsh was honourably acquitted on 7 March 1807, and congratulated by government on this vindication in general orders from the governor of Madras, Lord William Bentinck, on 20 March. However, the governor added in the general orders that Welsh's conduct ‘must necessarily tend to the degradation and distrust of a large portion of a most loyal and faithful branch of our Army … To involve the innocent with the guilty, and include in a sweeping implication of guilt, a numerous body of men, on the ground of general suspicion or apprehension, is a mode of proceeding which … no just Government can tolerate.’

Welsh felt this comprised an ‘unqualified censure’ by the governor, and protested to the governor and the directors of the East India Company in London. Following a recurrence of his illness he embarked for Britain in July, having been promoted major on 22 May 1807, but his efforts to convince the directors of the East India Company to speedily vindicate him were unsuccessful.

Welsh rejoined his regiment on 5 February 1809 before the lines of Travancore, where it formed part of a force under Colonel St Leger, and led the storming party in the successful assault on the formidable defences on the night of 10 February. He was mentioned in dispatches, and the court of directors of the East India Company praised his services on the occasion. On 19 February 1809, leading the advance from the south, Welsh was successful in capturing several hill forts, arriving at Trivandrum, the capital of Travancore, on 2 March. Welsh and a fellow officer, Captain Lindsey, were appointed prize agents for the campaign by their colleagues, and successfully sold off property seized during the Travancore conflict. Welsh hoped to use his agent's commission to pay off debts incurred in connection with his court martial and subsequent campaign to clear his name, but the government ruled that the taking of prize was not valid during this campaign, as it had never declared war on the raja. In April 1812 he commanded a small force sent to quell a rising in the Wainad, which he accomplished after a month of heavy marching and desultory fighting. He was promoted lieutenant-colonel on 25 January 1813, and was appointed deputy judge-advocate-general, residing at Bangalore.

On 6 February 1821 Welsh was appointed to command the troops in the provinces of Malabar and Kanara; on 6 May 1823 to command at Vellore; on 23 January 1824 to command in Travancore and Cochin; and on 1 August 1826 to command the Doab field force. He arrived at Belgaum in September, and was immediately engaged with the Resident in measures which were successful in preventing a threatened rising at Kolhapur.

Early in 1829 Welsh went to England on furlough and was promoted colonel on 5 June. He published his informative Military Reminiscences (2 vols., 1830) with more than ninety illustrations, and also A Memorial, Addressed to the Court of Directors of the Honourable East India Company (1830), presenting, with commentary, an account of his actions at Palamcottai in 1806, his court martial and unsuccessful attempts to obtain a complete vindication of his conduct, together with the government's refusal to allow him to act as a prize agent at Travancore in 1809. The preface to the volume shows that he was living in Cheltenham in 1830.

Marriage and Descendants

He married at Calcutta, on 28 December 1794, Sarah (1779–1839), second daughter of Sir Francis Light, the governor of Prince of Wales's Island, Penang, and Martina Rozells. They had several children, of whom six daughters and a son survived to adulthood. According to numerous contemporary sources, including statements made by her son Colonel William Light, Martina Rozells was the daughter of Prince Muhammad Jiwa Zainal Adilin II, the 19th sultan of Kedah, by a lower-ranking wife of mixed Siamese and Portuguese ancestry. The surname 'Rozells' was evidently adopted in civil and ecclesiastical documents to reflect the Roman Catholic parentage of Martina's mother and emphasize her European identity in social circles.

The statement of the 1848 edition of the East Indian Gazeteer as to the acquisition of Penang was as follows: 'it was granted to Francis Light ... by the King of Kedah as a marriage portion with his daughter'. Light subsequently received the exalted title of Deva Raja, an honorific traditionally reserved for the highest court officials in the kingdom and members of the sultan's family. In this way, Welsh's father-in-law firmly ensconced himself in the ranks of the Malayan aristocracy, allowing him to skilfully maneuver the sultan's young successor to cede full sovereignty over Penang island to the HEIC in 1785-6 in return for a nominal pension.

General Welsh and his wife had seven offspring including one son, William J. Welsh, who died in 1846 at the age of thirty-one in Missouri, after being crushed by his horse in a riding accident. He was enrolled in an American medical school at the time of his death and was survived by a young son, John W. Welsh. Though he died young, before ever completing his medical education, William began a tradition of entering the profession of Medicine and Surgery, which has persisted in the Welsh family to the present day. Among William's living descendants are the prominent Johns Hopkins neurosurgeon Charles J. Lancelotta, MD; his son of the same name, a well-known cardiac anesthesiologist in private practice in Pennsylvania; the successful geriatric physician Prof. Dr. William D. Welsh, president and CEO of a premier Los Angeles medical group; his son, Sean Welsh, MD; and pediatrician James J. Welsh, MD of Gaithersburg, Maryland. The General's six surviving daughters had numerous offspring, establishing branches of the family in Australia, New Zealand and the United Kingdom.

Later Years and Death

Welsh did not return to India until his promotion to major-general on 10 January 1837. He was appointed on 1 June to the command of the northern division, Madras presidency, to which was added, in November 1838, the command in Cuttack. He was promoted lieutenant-general on 9 November 1846, and relinquished his command on 16 February 1847. When he left India the governor in council praised his gallantry and zeal in his remarkable service of fifty-eight years. He was promoted general on 20 June 1854. He died at his home, 10 North Parade, Bath, on 24 January 1861.

References

Robert Hamilton Vetch, The Oxford Dictionary of National Biography.

India During the Raj: Eyewitness Accounts Parts 1 and 2 (The diary, which is evidently a stray from a series of journals, covers his last two years in command, and is mainly concerned with the routine of everyday life. The most important event recounted is a “rebellion” at Golconda, which he subdued from a palanquin. It ends in 1848 with him on the voyage home following his retirement.)

J. Welsh, Military Reminiscences (Lond, 1831)

The East India Gazeteer (Lond, 1848)

India Office Records

Family Archives

A. F. Steuart, A Short Sketch of the Lives of Francis and William Light, the Founders of Penang and Adelaide (Lond, 1901)

T. Gill, A Biographical Sketch of Colonel William Light (Adel, 1911)

A. Grenfell Price, Founders and Pioneers of South Australia (Adel, 1929)

M. P. Mayo, The Life and Letters of Col. William Light (Adel, 1937)

G. Dutton, Founder of a City (Melb, 1960)

This page uses Creative Commons Licensed content from Wikipedia (view authors).

Categories:

Articles incorporating text from Wikipedia1775 births1861 deathsBritish East India Company Army officersADD CATEGORY

Community content is available under CC-BY-SA unless otherwise noted.

Add a comment about James Welsh (East India Company officer)

No Comments Yet

Be the first to comment on James Welsh (East India Company officer)!

கிறிஸ்தவ கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் உயர் அதிகாரி ஜெனரல் ஜேம்ஸ் வெல்ஷ், 1818ல் பினாங் வந்து இறங்கினார். 

ஓய்வெடுப்பதற்காக பினாங்கில் தங்கியிருந்த வெல்ஷைப் பார்க்க ஒரு பார்வையாளன் காத்திருந்தான். அவன் ஒரு கிழவன். தோல் சுருங்கி, தலை நரைத்து, உடல் மெலிந்து, கைகள் நடுங்க நின்று கொண்டிருந்த அந்தக் கிழவனை உற்றுப் பார்த்தான் ஜெனரல் வெல்ஷ்.

"யார்?'

கிழவனால் பதில் சொல்ல முடியாமல் உதடுகள் நடுங்கின. தன்னை வெல்ஷ் அடையாளம் கண்டு பிடித்து விடுவான் என்ற நம்பிக்கையோடு, ஆதரவற்ற கண்களால் ஜெனரல் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் கிழவன்.

அவன் கன்னங்களில் கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

"யார் நீ?' இம்முறை கோபத்தில் வெடித்தது வெல்ஷின் குரல். பயத்தில், ஆடிப் போனான் கிழவன். கைகளை மடித்து, உடம்போடு ஒட்டிக் கொண்டு, கூனிக் குறுகிப் போய், உதடுகளும், கண்களும் துடிக்க, ஒரே ஒரு சொல் வெளிப்பட்டது கிழவனிடமிருந்து...

"துரைசாமி!'

அந்தப் பெயர் வெல்ஷின் முகத்தில் அறைந்தது. இவனா? இவனா? அந்த துரைசாமியா இவன்?

யார் இந்த "துரைசாமி"?...

எவ்வளவு தொலைவில் எதிரி இருந்தாலும், குறி தப்பாமல் ஈட்டி எறியும் வீரன்... கர்னல் பதவியில் இருந்த போது வெல்ஷுக்கு வளறித்தடி சுழற்றும் வித்தையைக் கற்றுக் கொடுத்த மாவீரன் சின்ன மருதுவின் மகன் தான் இந்த துரைசாமி...

பதினைந்து வயது பையனாக, 1802ல் வெளி உலகக் கொடுமையின் சாயல் கூடப் படியாத குழந்தை முகத்தோடு, தூத்துக்குடியில் கப்பலேற்றப்பட்டு, தீவாந்தர தண்டனைக்காக நாடு கடத்தப்பட்ட அதே துரைசாமி தான்...

தடித்த ஆற்காடு நாணயத்தைத் தன் இரண்டு விரல்களால் வளைத்து எறிந்த பெரிய மருதுவின் பரம்பரையில் உதித்த அதே துரைசாமி தான்...

துரைசாமியைப் பார்த்து இரக்கப்பட்டான் ஜெனரல் ஜேம்ஸ் வெல்ஷ்; ஆனால், கம்பெனி விதிகளுக்கு எதிராக அவனால் துரைசாமிக்கு எந்த உதவியும் செய்ய முடியவில்லை. அவன் வெள்ளை அதிகாரி. ஒரு காலத்தில் அவன் மருதுபாண்டியரின் நண்பன். பிறகு அவர்களை வேட்டை நாயாகத் துரத்திப் பிடித்து, தூக்கில் போட்டவனும் அவன் தான்.

கம்பெனி உத்தரவின் படி துரைசாமியைத் தூத்துக்குடி வரை கொண்டு சென்று, கப்பலேற்றி, "பிரின்ஸ் ஆப் வேல்ஸ்' என்ற தீவுக்கு நாடு கடத்தியவனும் அவன் தான்.

பதினாறு ஆண்டுகளில், தீவாந்தர தண்டனையும், கொத்தடிமை வாழ்க்கையும் ஆங்கிலக் கொடுமைகளும் ஒரு இளைஞனை கிழவனாக்கி விட்ட கொடுமை வெல்ஷை உலுக்கியது. ஆனாலும், அவன் என்ன செய்வான். பாவம்!

இந்த மண்ணில் போராடி வீழ்ந்து, சருகாகி, உரமாகி மக்கிப்போன பல குடும்பங்களை, சிதிலமாகிப் போன அவர்களது பரம்பரைகளை ஒரு நொடி ஈரத்தோடு எண்ணிப் பார்க்க தான் நமக்கு நேரமில்லையே!

பினாங்கில் வெல்ஷும், துரைசாமியும் சந்தித்த அந்த நிகழ்ச்சிதான் மருதுபாண்டியர் வாரிசு பற்றி ஆதார பூர்வமாகக் கிடைத்த கடைசிச் செய்தி!

மருது சகோதரர்களின் இளையவரான சின்ன மருது மகன் துரைச்சாமியின் இயற்பெயர் முத்து வடுக நாத துரை என்றும் பின்னர் அப்பெயர் துரைச்சாமி என மருவியது...துரைச்சாமி உட்பட 11 விடுதலைப் போராளிகளைப் பிடித்துக்கொடுத்தால் 1000 கூலிச்சக்கரங்கள் ( 18ம் நூற்றாண்டு நாணயம்) பரிசாக வழங்க்கப்படும் என்று ஆங்கிலக் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனித் தளபதி கர்னல் அக்னியூ பொது அறிவிப்பை பிரகடனப்பத்தினார். 

மருது சகோதரர்கள் 1801, அக்டோபர் 24 இல் தூக்கிலிடப்பட்ட பின்னர் 15 வயதே ஆன துரைச்சாமி உட்பட 72 விடுதலைப் போராளிகளை மலேயாவின் பிரின்ஸ் ஆப் வேல்ஸ் தீவிற்கு (இன்றைய பினாங்கு) 1802, பெப்ரவரி 11 இல் தளபதி வெல்ஸ் நாடுகடத்தி அனுப்பிவைத்தார்

1818 ஆம் ஆண்டு தளபதி வெல்ஸ் (Colonel Welsh) பினாங்குக்குச் சென்றபோது உடல் நலம் குன்றிய தோற்றத்துடன் காணப்பட்ட துரைச்சாமியைக் காண நேரிட்டது. துரைச்சாமியின் இத்தோற்றம் வெல்ஸ் தம் இதயத்தில் கத்தி பாய்ந்தது போன்று இருந்தது என குறிப்பிடுகின்றார்.

1891, மே 18 ஆம் நாள் போராளி துரைச்சாமியின் மகன் மருது சேர்வைகாரன் என்பான் மதுரைக் கலக்டரிடம் ஓய்வூதியம் கேட்டு விண்ணப்பித்த மனுவில் துரைச்சாமியின் இறுதி நாட்களைப் பற்றி குறிப்பிட்டுள்ளார். துரைசாமி பினாங்கிலிருந்து சென்னைக்கு கொண்டுவரப்பட்டார். 

அவர் ஆங்கில அரசிடம் பாதுகாப்புக் கோரி மதுரையில் தங்கியிருக்க அனுமதி கேட்டிருந்தார். ஆனால் திடிரென துரைசாமி நோய்வாய்ப்பட்டு சிவகங்கைக்கு கொண்டுவரப்பட்டு அங்கு காலமானார் என்று அவரது மகன் குறிப்பிடுகின்றார்.....

துரைசாமிக்குக் கிடைத்த சிறிது வெளிச்சம்கூட அவரோடு சிறைப்பட்ட மற்ற 71 பேருக்கும் கிடைக்கவில்லை. 

அவர்கள் என்ன ஆனார்கள்? எப்படி வாழ்ந்தார்கள்? அவர்களின் வாரிசுகள் எங்கே இருக்கிறார்கள்? விடை இல்லாத கேள்விகள் கொப்பளிக்கின்றன.

சுதந்திரப் போராட்டம் என்பது இப்படி வெளியே தெரியாமல் போன எண்ணிக்கையற்ற மனிதர்களின் உயிர்த் தியாகத்தால் உருவானது என்பதை அறியும் போதுதான் சுதந்திரத்தின் உண்மையான மதிப்பை நம்மால் முழுமையாக உணர முடியும்.

தகவல் விக்கிபீடியா....