ARMENIAN GENOCIDES BY OTTOMON EMPIRE /1895 Hamidian massacres

 

ARMENIAN GENOCIDES BY OTTOMON EMPIRE /1895 Hamidian massacres

ஆர்மீனிய இனப்படுகொலை, ஆர்மேனிய இனப்படுகொலை அல்லது ஆர்மேனிய பெரும் இனவழிப்பு (Armenian Genocide) என்பது ஒட்டோமான் பேரரசுக் காலத்தில் ஆர்மீனியர்களை வலிந்து திட்டமிடப்பட்டு படுகொலை செய்யப்பட்ட நிகழ்வு ஆகும். இது முதலாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் நிகழ்ந்தது.[8] பெரும் படுகொலைகளாகவும், சாவுக்கு இட்டுச்சென்ற வெளியேற்றங்களாகவும் இது நிகழ்ந்தது. இதில் ஒன்றில் இருந்து ஒன்று அரை மில்லியன் ஆர்மேனியர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். இக்காலப்பகுதியில் ஆர்மீனியர்களைத் தவிர அசிரியர்கள், மற்றும் கிரேக்கர்களும் ஒட்டோமான் பேரரசினால் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்.[9]

இவ்வினப்படுகொலை 1915 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 24 ஆம் நாள் ஆரம்பமாகியது. இந்நாளில் ஆர்மீனியக் கல்விமான்கள் மற்றும் சமூகத் தலைவர்கள் 250 பேரை ஒட்டோமான் இராணுவத்தினர் கொன்ஸ்டண்டீனப்போல் நகரில் கைது செய்தனர்[10]. அதன் பின்னர் இராணுவத்தினர் ஆர்மீனியப் பொதுமக்களை அவர்களின் இருப்பிடங்களில் இருந்து வெளியேற்றி பல நூறு மைல்களுக்கு அப்பால் உள்ள பாலைநிலத்துக்கு (தற்போதைய சிரியா) நடைப்பயணமாக அழைத்துச் சென்றனர். அவர்களுக்கு உணவோ, நீரோ வழங்கப்படவில்லை. வயது, மற்றும் பால் வேறுபாடின்றிப் பலர் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். பெரும்பான்மையான ஆர்மீனியர்கள் புலம்பெயர்ந்து பல நாடுகளில் வசிப்பது இப்படுகொலைகளில் இருந்து தப்பியவர்களே.

ஒட்டோமான் பேரரசின் பின்னர் ஆட்சிக்கு வந்த தற்போதைய துருக்கிக் குடியரசு இந்நிகழ்வை இனப்படுகொலை எனக் கூறுவதை மறுத்து வருகிறது[11]. அண்மைக் காலத்தில், இந்த இனப்படுகொலைகளை அங்கீகரிக்கப் பல நாடுகளும் அமைப்புகளும் துருக்கியைக் கோரி வருகின்றன. இது வரையில் 20 நாடுகள் இக்காலப்பகுதியில் இடம்பெற்ற படுகொலைகள் இனப்படுகொலைகளே என அதிகாரபூர்வமாக அறிவித்துள்ளன.[12]

இருபதாம் நூற்றாண்டில் நடந்த இனப் படுகொலைகளில் ஆர்மீனிய இனப் படுகொலையே, முதல் இனப் படுகொலை என போப் ஆண்டவர் பிரான்சிசு கருத்து தெரிவித்துள்ளார்.[13]

அமெரிக்க நாடாளுமன்றத்தின் பிரதிநிதிகள் சபையில் 29 அக்டோபர் 2019 (செவ்வாய்க் கிழமை) அன்று, 20-ஆம் நூற்றாண்டில் தற்கால துருக்கியின் உதுமானியப் பேரரசு தன் படைபலத்தால் ஆர்மீனிய மக்களைக் கொன்றது இனப்படுகொலையே என்று தீர்மானம் நிறைவேற்றியது.[14][15] ஆனால் துருக்கி நாட்டு அதிபர் ஆர்மீனிய இனப்படுகொலைக்கு எச்சான்றும் இல்லை என மறுத்துள்ளார்.[1

To the right, Eghisapet Sultanian, great grandmother of musician Derek Sherinian during the 1895 Hamidian massacres

The Hamidian massacres (Armenian: Համիդյան ջարդեր, Turkish: Hamidiye Katliamı, French: Massacres hamidiens), also referred to as the Armenian Massacres of 1894–1896^[2] were massacres of Armenians in the Ottoman Empire that took place in the mid-1890s. It was estimated casualties ranged from 80,000 to 300,000,^[3] resulting in 50,000 orphaned children.^[4] The massacres are named after Sultan Abdul Hamid II, who, in his efforts to maintain the imperial domain of the collapsing Ottoman Empire, reasserted Pan-Islamism as a state ideology.^[5] Although the massacres were aimed mainly at the Armenians, they turned into indiscriminate anti-Christian pogroms in some cases, such as the Diyarbekir massacre, where, at least according to one contemporary source, up to 25,000 Assyrians were also killed.^[6]

The massacres began in the Ottoman interior in 1894, before becoming more widespread in the following years. Between 1894 and 1896 was when the majority of the murders took place. The massacres began tapering off in 1897, following international condemnation of Abdul Hamid. The harshest measures were directed against the long persecuted Armenian community as calls for civil reform and better treatment from the government went ignored. The Ottomans made no allowances for the victims' age or gender, and massacred all with brutal force.^[7] This occurred at a time when the telegraph could spread news around the world, and the massacres received extensive coverage in the media of Western Europe and North America.

“My grandmother’s mother, Yeghisapet, lost her husband to the massacres. The [Ottoman] Turks killed all the men in the Armenian villages, and thus, the women—their wives—were forced to take up arms and fight back.  I have a photograph of my great grandmother, some time after March, with gun in hand.  But my grandma was only two or three years old at the time. A family friend had promised to take my grandma out of Turkey and bring her safely to Boston[, Massachusetts], where his acquaintances would care for her.  Turns out, that family friend, once in Boston, gave my grandma away to a very wealthy Armenian family.  Yeghisapet miraculously survived the Genocide, and after many years of searching for her child, finally found her. “