1776 – SEPTEMBER 21 ,
NEWYORK BURNT A PART BY PATRIOTS
நியூயார்க் நகரம் பிரித்தானியப் படையினரால் கைப்பற்றப்பட்டதை அடுத்து நகரின் ஒரு பகுதி தீக்கிரையானது.
I1524ஆண்டு ஐரோப்பிய கண்டுபிடிப்புக்கு முன் இப்பகுதியில் 5,000 லெனபி அமெரிக்க பூர்வகுடிகள் வசித்து வந்தனர்[16] . பிரெஞ்சு அரசுக்கு கீழ் வேலை பார்த்த இத்தாலிய கடலோடி ஜியோவானி டா வெர்ரராசானோ இப்பகுதியை கண்டவர். 1614ல் டச்சு மக்களின் இரோம வணிக குடியேற்றம் முதல் ஐரோப்பி குடியேற்றமாகும். இவர்கள் மேன்காட்டனின் தென்முனையை நியூ ஆம்ஸ்டர்டாம் என அழைந்தனர். டச்சு குடியேற்றவாத அதிகாரி மின்யூயிட் மேன்காட்டன் தீவை லெனபிக்களிடம் இருந்து 1626ல் 60 கில்டருக்கு வாங்கினார். (2006ல் அதன் மதிப்பு 1000அமெரிக்க டாலராகும்) [17]. அக்கூற்று தற்போது நிராகரிக்கப்பட்டுள்ளது. மேன்காட்டன் தீவு 24அமெரிக்க டாலர் மதிப்புடைய கண்ணாடி மணிகளுக்கு வாங்கப்பட்டதாக புதிய தகவல் தெரிவிக்கிறது[18][19] . 1664ல் இந்நகரை கைப்பற்றிய ஆங்கிலேயர்கள் யார்க் மற்றும் அல்பேனி இளவரசர் நினைவாக இதற்கு நியு யார்க் என் பெயரிட்டனர் [20]. இரண்டாம் ஆங்கில-டச்சு போரின் முடிவில் ஏற்பட்ட ஒப்பந்த படி ஆங்கிலேயர்களின் முழு கட்டுப்பாட்டில் மேன்காட்டன் தீவு வந்தது. டச்சுகாரர் வசம் அப்போது மதிப்பு மிக்க ரன் தீவு சென்றது. (இது இந்தோனேசியாவில் உள்ள தீவு) 1700ல் லென்னபிகளின் தொகை 200ஆக குறைந்துவிட்டது[21].
நியூ யார்க்கை முதலில் கண்ட ஐரோப்பியர் ஜியோவானி டா வெர்ரராசானோ
ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சியின் கீழ் நியூயார்க் நகரம் சிறப்புமிக்க வணிக துறைமுகமாக வளர்ந்தது. 1754ல் கொலம்பியா பல்கலைக்கழகம் பிரித்தானியாவின் மன்னர் இரண்டாம் ஜார்ஜ் துணையோடு கிங் கல்லூரி என்ற பெயரில் கீழ் மேன்காட்டனில் உருவாக்கப்பட்டது[22]. அஞ்சல் முத்திரை சட்டத்திற்கு எதிராக காங்கிரசு இங்கு 1765ல் கூடியது. விடுதலை மக்கள் என்ற பெயரிலான அமைப்பு இந்நகரில் உருவானது அடுத்த பத்து ஆண்டுகளுக்கு இங்கு நிலைகொண்டிருந்த பிரித்தானிய படைகளுடன் பூசல் கொண்டது.
1660ல் கீழ் மேன்காட்டன் அப்போது இது நியூ ஆம்ஸ்டர்டாம் என அறியப்பட்டது
அமெரிக்க உள்நாட்டுப்போரின் போது இங்கு பல தொடர் சமர்கள் நிகழ்ந்தன. 1776ல் மேல் மேன்காட்டனிலுள்ள வாசிங்டன் கோட்டையில் நடந்த சமரையடுத்து இப்பகுதி வடஅமெரிக்காவின் பிரித்தானிய இராணுவத்தின் தளமாகவும் அரசியல் நடவடிக்கைகளின் தளமாகவும் மாறியது. 1783ல் இராணுவ ஆக்கரமிப்பு முடியும் வரை இது பிரித்தானிய ஆதரவு அகதிகளுக்கு உரிய சிறந்த இடமாக திகழ்ந்தது. ஆக்கரமிப்பின் போது ஏற்பட்ட பெரும் தீ விபத்தில் நகரின் கால்வாசி அழிந்தது.
The Great Fire of New York of 1776
September 21, 2015
Upon leaving the city, Washington was encouraged to burn New York to the ground to prevent the British from using it as a base of operations. Such prominent people as Nathanael Greene and John Jay advocated the burning of the city. Washington, however, wrote to Congress and asked their wishes. Congress told him that abandoning the city was reasonable, but not to burn it.
New York at this time was only a city of 25,000 people, confined to the lower tip of Manhattan. On the evening of September 21st, a fire started at the Fighting Cock’s Tavern in Whitehall. The fire quickly spread to neighboring buildings by embers carried on the wind. Within hours, businesses, homes, churches and schools were burning. The panicked citizens fled into the streets carrying whatever belongings they could. By the time the fire burned itself out, somewhere between 10% and 25% of the city had burned to the ground and many of the remaining structures had been looted.
British General Howe suspected the rebel patriots of setting the fire and arrested more than 200 patriot sympathizers. Many patriots had fled the city, though, when the British occupation began. This led some to suspect it was started by the British as an act of revenge against the colonists. Others speculated the fire was begun to provide cover for thieves to loot the city.
Historians have never been able to determine who started the Great Fire of New York of 1776. There was evidence of arson. Alarm bells were mysteriously missing; fire-fighting equipment was found damaged and useless and many of the city’s public watering cisterns were mysteriously dry.
George Washington wrote to John Hancock, then the President of Congress, that he had instructed no one to set the fire, but that “Providence—or some good honest Fellow, has done more for us than we were disposed to do for ourselves.”
After the fire, refugees from the burned areas set up tent cities and lived in squalor. Thousands of Loyalist refugees from other areas flooded into the city as well, putting even more pressure on the damaged infrastructure of the city. New York would remain in this condition, with much of the city lying in ruins for years to come.
The British did not leave New York City until the very end of the Revolution in November, 1783, the last city in the former colonies to be abandoned by its British oppressors. George Washington marched triumphantly into the city on November 25, 1783, and the city was able to rebuild freely in the hands of the victorious patriots.
http://www.revolutionary-war-and-beyond.com
Jack Manning
Historian General
National Society Sons of the American Revolution
www.sar.org
This French print depicts an event that occurred on the eve of the Revolutionary War at Bowling Green, way downtown at the end of Broadway.
After George Washington had the Declaration of Independence read, citizens and soldiers defiantly tore apart a statue of King George that had been erected there by colonists seven years earlier.
That actually happened, true. But so much of this print seem totally off because—in absence of any visual description or knowledge of what New York looked like back then—the print maker invented so many of the details.
“The statue of King George was in fact an equestrian piece, not a standing figure; the oddly turbaned, half-naked ‘Indian’ rioters resembled no known American patriots,” explains the caption to the print in New York: An Illustrated History, by Ric Burns and James Sanders.
“And the surrounding buildings were those of a grand European capital rather than the modest brick dwellings of colonial New York.”
No comments:
Post a Comment