Chandralekha 1948 Film review
சந்திரலேகா 1948 திரைப்படம்
சந்திரலேகா 1948 ஆம் ஆண்டு வெளியான இந்திய வரலாற்று சாகசத் திரைப்படம். இப்படத்தை எஸ்.எஸ்.வாசன் தயாரித்து இயக்கியுள்ளார். இப்படத்தில் டி.ராஜகுமாரி, எம்.கே.ராதா மற்றும் ரஞ்சன் ஆகியோர் முக்கியக் கதாபாத்திரத்தில் நடித்துள்ளனர். இப்படம் இரண்டு சகோதரர்களை (வீரசிம்மன் மற்றும் சசங்கன்) பின்தொடர்கிறது. அவர்கள் தந்தையின் ராஜ்யத்தை கைப்பற்றவும், கிராம நடன கலைஞரான சந்திரலேகாவை திருமணம் செய்யவும் போராடுகிறார்கள்.
இதன் வளர்ச்சி 1940-இன் முற்பகுதியில் தொடங்கியது. இரண்டு தொடர்ச்சியான பாக்ஸ் ஆஃபீஸின் வெற்றிகளுக்கு பிறகு, வாசன் தனது அடுத்த படத்திற்கு சந்திரலேகா என பெயரிடுவதாக அறிவித்திருந்தார். இருப்பினும், தயாரிப்பாளர் படத்திற்கான விளம்பர பிரச்சாரத்தை ஆரம்பித்த போது, அவர் நிராகரித்த ஜெமினி ஸ்டுடியோஸ் கதைகளத்திலிருந்து கதாநாயகியின் பெயர் மட்டுமே இருந்தது. ஜார்ஜ் டபுள்யூ எம்.ரெனால்ட்ஸின் நாவலான ராபர்ட் மக்கேர்: அல்லது தி பிரெஞ்ச் பண்டிட் இன் இங்கிலாந்த் இன் அத்தியாயத்தின் அடிப்படையில் ஒரு கதையை வேப்பத்தூர் கிட்டு உருவாக்கினார். இப்படத்தின் அசல் இயக்குனரான டி.ஜி.ராகவாச்சாரி, வாசனுடன் ஏற்பட்ட கருத்து வேறுபாடு காரணமாக படத்தை பாதியிலே விட்டுவிட்டார்.
முதலில் தமிழிலும் பின்னர் ஹிந்தியிலும் தயாரிக்கப்பட்ட சந்திரலேகா தனது தயாரிப்பை ஐந்து ஆண்டுகளாக செலவிட்டது (1943-1948). இப்படம் பல ஸ்கிரிப்டிங், படப்பிடிப்பு மற்றும் நடிகர்களின் மாற்றத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டது. மேலும் இது அந்த நேரத்தில் இந்தியாவில் தயாரிக்கப்பட்ட மிக விலை உயந்த படம் ஆகும். வாசன் தனது சொத்துக்கள் அனைத்தையும் அடமானம் வைத்து, தனது நகைகளையும் விற்று படத்தை முடித்தார். இதன் ஒளிப்பதிவாளர்கள் கமல் கோஷ் மற்றும் கே.ராம்நாத் ஆவர். இந்திய மற்றும் மேற்கத்திய கிளாசிக்கல் இசையால் பெரிதும் ஈர்க்கப்பட்ட இப்படத்தின் இசையை எஸ்.ராஜேஸ்வர ராவ் மற்றும் எம்.டி.பார்த்தசாரதி ஆகியோர் பாபநாசம் சிவன் மற்றும் கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் பாடல் வரிகளுடன் இசையமைத்தனர்.
சந்திரலேகா ஏப்ரல் 9, 1948 இல் வெளியிடப்பட்டது. இப்படம் நேர்மறையான விமர்ச்சனங்களை பெற்றிருந்தாலும், அதன் தயாரிப்பு செலவுகளை அது ஈடுசெய்யவில்லை. சில ரீ-ஷாட் காட்சிகள், சற்று மாற்றப்பட்ட நடிகர்கள் மற்றும் ஆகா ஜானி காஷ்மீரி மற்றும் பண்டிட் இந்திரனின் ஹிந்தி வசனங்கள் உள்ளிட்ட சில மாற்றங்களுடன் இப்படத்தின் இந்தி பதிப்பை வாசன் இயக்கினார். இந்தி பதிப்பு அதே ஆண்டில் டிசம்பர் 24 அன்று வெளியிடப்பட்டது. இது பாக்ஸ் ஆஃபிஸில் வெற்றியை பெற்றது. இப்படம் வெளியானதன் மூலம், தென்னிந்திய சினிமா இந்தியா முழுவதும் முக்கியத்துவம் பெற்றது. மேலும் இது தென்னிந்திய தயாரிப்பாளர்களுக்கு வட இந்தியாவில் தங்கள் இந்தி படங்களை சந்தைப்படுத்த ஊக்கமளித்தது. ஆங்கிலம், ஜப்பானிய, டேனிஷ் மற்றும் பிற மொழிகளில் டப்பிங் செய்யப்பட்ட இது இந்திய மற்றும் சர்வதேச திரைப்பட விழாக்களில் திரையிடப்பட்டது.
கதை
வீரசிம்மனும் சசங்கனும் ஒரு ராஜாவின் மகன்கள். வீரசிம்மன் ஒரு கிராமத்தின் வழியாக செல்லும் போது, சந்திரலேகா என்ற உள்ளூர் நடனக் கலைஞரை சந்திக்கிறார். அவர்கள் இருவரும் காதலிக்கிறார்கள். அரண்மனையில் வீரசிம்மனுக்கு ஆதரவாக மன்னன் தனது சிம்மாசனத்தை கைவிட முடிவு செய்கிறார். இது திருட்டு கும்பலை உருவாக்கும் வீரசிம்மனின் தம்பியான சசங்கனை கோபப்படுத்துகிறது. அவர்கள் ஒரு குற்றத்தை தொடங்குகிறார்கள். அடுத்தடுத்த குழப்பத்தால் சந்திரலேகாவின் தந்தை காயமடைந்து, விரைவில் இறந்து விடுகிறார். அனாதையான சந்திரலேகா ஒரு பயண இசை கலைஞர்களின் குழுவில் இணைகிறாள். அதன் கேரவன் சசங்கன் கும்பலால் சோதனைக்கு உட்படுத்தப்படுகிறது.
சசங்கன், சந்திரலேகாவை அவருக்காக நடனம் ஆடுமாறு வற்புறுத்துகிறார். ஆனால் அவள் விரைவில் தப்பிக்கிறாள். பின்னர் அவர் வீரசிம்மனை பதுக்கி வைத்து கைதியாக அழைத்து செல்கிறான். சசங்கனின் ஆட்கள் வீரசிம்மனை ஒரு குகையில் சிறை வைத்திருப்பதையும், அதன் நுழைவு வாயிலை ஒரு கற்பாறையால் மூடி விடுவதையும் சந்திரலேகா கண்காணிக்கிறாள். ஒரு சர்க்கஸ் குழுவிலிருந்து யானையின் உதவியுடன் அவள் அவனை மீட்கிறாள். வீரசிம்மனும் சந்திரலேகாவும், சசங்கனின் ஆட்களிடமிருந்து மறைவாக இருக்க ஒரு சர்க்கஸ் குழுவில் இணைகிறார்கள். சசங்கன் அரண்மனைக்கு திரும்பும்போது, அவன் பெற்றோரை சிறையில் அடைத்து, தன்னை அரசனாக அறிவித்து சந்திரலேகாவை கண்டுபிடிக்க ஒரு உளவாளியை அனுப்புகிறான்.
அந்த உளவாளி சந்திரலேகா சர்க்கஸில் நடிப்பதை கண்டு, அவளை பிடிக்க முயற்சிக்கிறான். வீரசிம்மன் அவளை காப்பாற்றுகிறான். அவர்கள் தப்பித்து ஒரு நாடோடிகள் கூட்டத்தில் சேர்கிறார்கள். வீரசிம்மன் உதவி தேட செல்லும் போது, சசங்கனின் ஆட்கள் சந்திரலேகாவை பிடித்து அரண்மனைக்கு அழைத்து வருகிறார்கள். சசங்கன் சந்திரலேகாவை கவர முயற்சிக்கும் போது, அவன் அவளை நெருங்க முயற்சிக்கும் போது அவள் மயக்கம் வருவது போல் நடிக்கிறாள். அவரது சர்க்கஸ் நண்பர்களில் ஒருவர் ஜிப்சி குணப்படுத்துவராக வேடமிட்டு சசங்கனின் இருப்பிடத்திற்கு வந்து, சந்திரலேகாவை அவரது நோயிலிருந்து குணப்படுத்த முடியும் என்று கூறுகிறார். பூட்டிய கதவுக்கு பின்னால், இரண்டு பெண்கள் பேசி கொண்டிருக்கிறார்கள். சந்திரலேகா குணமடைந்து, அவரை தனது கணவராக ஏற்று கொள்ள தயாராக இருப்பதை கண்டு சசங்கன் மகிழ்ச்சியடைகிறான். அதற்கு பதிலாக, அவர் அரச திருமணத்தில் டிரம் நடனம் ஆட வேண்டும் என்ற அவரது கோரிக்கையை ஏற்று கொள்கிறார்.
அரண்மனைக்கு முன்னால் வரிசையில், பெரிய டிரம்ஸ் ஏற்பாடுகள் செய்யப்படுகின்றன. டிரம்ஸில் நடனம் ஆடும் நடன கலைஞர்களுடன் சந்திரலேகா இணைகிறாள். சந்திரலேகாவின் நடிப்பால் சசங்கன் ஈர்க்கப்படுகிறான். ஆனால் அவருக்கு தெரியாமல் வீரசிம்மனின் ஆட்கள் அக்குழுவில் ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நடனம் முடிந்தவுடன் அவர்கள் வெளியே ஓடி வந்து, சசங்கனின் ஆட்களை தாக்குகிறார்கள். வீரசிம்மன் சசங்கனை எதிர்கொள்கிறான். அவர்களின் வாள் சண்டை சசங்கனின் தோல்வி மற்றும் சிறைவாசத்துடன் முடிவடைகிறது. வீரசிம்மன் தன் பெற்றோரை விடுவித்து புதிய அரசனாகிறான். சந்திரலேகா அவரது ராணியாக இருக்கிறாள்.
தயாரிப்பு
வளர்ச்சி
பால நாகம்மா(1942) மற்றும் மங்கம்மா சபதம்(1943) ஆகியவற்றின் பாக்ஸ் ஆஃபீஸின் வெற்றிக்கு பிறகு, ஜெமினி ஸ்டுடியோஸின் தயாரிப்பாளர் எஸ்.எஸ்.வாசன் தனது அடுத்த படம் எந்த வித பட்ஜெட் தடையும் இல்லாமல் மிக பெரிய அளவில் தயாரிக்கப்பட வேண்டும் என்று விரும்பினார். அவர் கதைத்துறையை சேர்ந்த கே.ஜே.மகாதேவன், கொத்தமங்கலம் சுப்பு, சங்கு, நைனா மற்றும் வேப்பத்தூர் கிட்டு ஆகியோரிடம் திரைக்கதையை எழுத்துமாறு கேட்டார். மங்கம்மா சபதம் மற்றும் பால நாகமம்மா ஆகிய கதைகளை கதாநாயகி சார்ந்த கதைகள் என்று பார்த்தார்கள். இதே போன்ற கதைகளை அவர்கள் பரிந்துரைத்தனர். இந்த கதை சந்திரலேகா என்ற பெண்ணின் கதையை சொன்னது. "ஒரு தீய கொள்ளைக்காரனை விஞ்சி, மூக்கைக் குறைப்பதன் மூலம் இறுதி அவமானத்தை அளிக்கிறது, மேலும் ஒரு முடித்த தொடுப்பாக, இரத்தம் தோய்ந்த இடைவெளியை சூடான, சிவப்பு மிளகாய் தூள் நிரப்புகிறது". கதையின் கொடூரத்தையும் மோசமான தன்மையையும் வாசன் விரும்பவில்லை; அவர் அதை நிராகரித்தார், ஆனால் கதாநாயகி பெயரை மட்டும் வைத்திருந்தார்.
ஒரு முழு கதைக்காக காத்திருக்காமல், வாசன் தனது அடுத்த படைப்பிற்கு சந்திரலேகா என பெயரிடப்போவதாக அதை மிக பெரிய அளவில் விளம்பரப்படுத்தினார். ஜெமினி எழுத்தாளர்களின் கடின உழைப்பு இருந்த போதிலும், மூன்று மாதங்கள் கழித்தும் கதை தயாராக இல்லை. வாசன் தனது பொறுமையை இழந்து, சந்திரலேகாவை அவ்வையார்(1953) க்கு ஆதரவாக நிறுத்துவதாக கூறினார். அவர் இன்னும் ஒரு வாரம் அவகாசம் அளித்த பிறகு, ஜார்ஜ் டபுள்யூ எம்.ரெனால்ட்ஸ் நாவலான ராபர்ட் மக்கேர் அல்லது தி பிரெஞ்ச் பண்டிட் இன் இங்கிலாந்த் உள்ள கதையை கிட்டு கண்டுபிடித்தார். அதன் முதல் அத்தியாயத்தில் அவர்,
கிராமப்புற இங்கிலாந்தில் ஒரு இருண்ட இரவு மற்றும் குதிரைகளால் வரையப்பட்ட ஒரு மெயில் கோச் கான்வாய் ஒரு வெறிச்சோடிய இலை நெடுஞ்சாலையில் திடீரென செல்லும் போது, ராபர்ட் மக்கேர், கடுமையான கொள்ளைக்காரன் மற்றும் அவரது உதவியாளர்கள் சுற்றியுள்ள இருளில் இருந்து வெளிவந்து
கான்வாயை கொள்ளையடிக்கிறார்கள். ஒரு இருக்கைக்கு அடியில் ஒளிந்து கொள்ளும் ஒரு இளம் பெண் கடுமையான, மகிழ்ச்சியற்ற வீட்டிலிருந்து தப்பி ஓடுகிறாள். அவர் ஒரு நடனக் கலைஞர், அவர் நடனமாட மறுக்கும் போது கொள்ளைக்காரர் அவளை அடிபணியச் செய்கிறார்.
கிட்டு இந்த அத்தியாயத்தை அடிப்படையாக கொண்டு ஒரு கதையை சொன்னபோது, வாசன் கவரப்பட்டார். படத்தை தொடர முடிவு செய்த அவர், கதாநாயகிக்கு சந்திரலேகா என பெயரிட்டார். இக்கதையை கிட்டு உருவாக்கியிருந்தாலும், இதன் புகழ் முழுவதும் ஜெமினி கதை துறையிடம் சேர்ந்தது. இப்படத்திற்கு டி.ஜி.ராகவாச்சாரி இயக்குனராக பணியமர்த்தப்பட்டார்.
நடிகர்கள்
இக்கதையின் ஸ்கிரிப்ட்டில் இரண்டு முக்கிய கதாப்பாத்திரங்கள் இருந்தன: ஒரு ராஜ்யத்தின் இரண்டு இளவரசர்கள், அவர்களில் மூத்தவர் கதாநாயகன் மற்றும் இளையவன் வில்லன். எம்.கே.ராதாவுக்கு இளைய இளவரசரான சசங்கனின் பாத்திரம் வழங்கப்பட்டது. அவர் அப்போது வீர வேடங்களில் அறியப்பட்டதால், ராதா ஒரு வில்லனாக நடிக்க விரும்பவில்லை, அதற்கு பதிலாக அவர் வயதான இளவரசர் வீரசிம்மனாக நடிக்க ஒப்புக்கொண்டார். ராதாவை இந்த கதாபாத்திரத்தில் நடிக்க வைக்க, அவரது மனைவி ஞானம்பாள் வாசனை வற்புறுத்தினார். கே.ஜே.மகாதேவனை (ஜெமினியின் கதைத் துறையின் உறுப்பினர்) சசங்கனாக நடிக்க வைக்க வாசன் தேர்ந்தெடுத்தார். மகாதேவனின் சில காட்சிகள் படமாக்கப்பட்ட போதிலும், அவரது நடிப்பு "மிகவும் மென்மையாக" கருதப்பட்டது, மேலும் அவர் விலக்கப்பட்டார். அவர் ஒரு திரைக்கதை எழுத்தாளர் மற்றும் உதவி இயக்குநராக திட்டத்தில் இருந்தார். ராகவாச்சாரி ரஞ்சனை சசங்கன் என்று பரிந்துரைத்தபோது, வாசன் தயக்கம் காட்டினார். தயாரிப்பாளர் ஆரம்பத்தில் நடிகரை "எஃகு-கடின வில்லன்" ஆக நடிக்கக் கூடாது என்று கருதினாலும், வாசன் இறுதியில் மனம் வருந்தினார். பி.என்.ராவின் சாலிவாஹனனுக்கு (1945) ரஞ்சன் உறுதியளித்திருந்தார், ஆனால் கிட்டூ அவரை சந்திரலேகாவை சோதிக்க தூண்டினார், ராவ் நடிகருக்கு சில நாட்கள் விடுமுறை அளித்தார். திரை சோதனை வெற்றிகரமாக அமைந்து, ரஞ்சன் நடித்தார்.
டி.ஆர்.ராஜகுமாரி, வாசனின் முதல் தேர்வான கே.எல்.வி.வசந்தாவுக்கு பதிலாக சந்திரலேகாவாக நடிக்க தேர்வு செய்யப்பட்டார். நவீன வரலாற்றாசிரியர்களுக்காக ஜெமினி ஸ்டுடியோவை விட்டு வெளியேறியதால் வாசன் வசந்தாவை விட ராஜகுமாரியைத் தேர்ந்தெடுத்ததாக திரைப்பட வரலாற்றாசிரியர் ராண்டர் கை நம்பினார். ஏப்ரல் 1947 இல், லட்சுமிகாந்தன் கொலை வழக்கில் தண்டனை பெற்ற என்.எஸ்.கிருஷ்ணன் மேல்முறையீட்டில் சிறையில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்டார். வாசன் அவரையும் டி.ஏ.மதுரமையும் சசங்கனிலிருந்து சந்திரலேகாவை மீட்பதற்கு வீரசிம்மனுக்கு உதவும் சர்க்கஸ் கலைஞர்களாக நடிக்க நியமிக்கப்பட்டார். காமிக் இரட்டையரைக் காண்பிப்பதற்காக காட்சிகள் சேர்க்கப்பட்டு ஸ்கிரிப்ட் மீண்டும் எழுதப்பட்டது. ஜெமினியின் மங்கம்மா சபதத்தில் வேங்கடாச்சலம் கதாபாத்திரத்தில் நடித்த பி.ஏ.சுப்பையா பிள்ளை, சுப்பையா பிள்ளை என வரவு வைக்கப்பட்டு சந்திரலேகாவின் தந்தையாக நடித்தார். மதுரை ஸ்ரீராமுலு நாயுடு மற்றும் எஸ்.என்.லட்சுமி ஆகியோர் படத்தில் நடித்துள்ளனர். நாயுடு குதிரை வீரராக மதிப்பிடப்படாத பாத்திரத்தை கொண்டிருந்தார், மற்றும் க்ளைமாக்டிக் டிரம்-டான்ஸ் காட்சியில் லட்சுமி ஒரு நடனக் கலைஞராக இருந்தார்.
சந்திரலேகாவில் ஒரு பாத்திரத்திற்காக கிட்டுவை பல முறை தொடர்பு கொண்ட போராட்ட மேடை நடிகர் வி.சி.கணேஷமூர்த்தி (பின்னர் சிவாஜி கணேசன் என்று அழைக்கப்பட்டார்), வீரசிம்மனின் மெய்க்காப்பாளராக ஒரு சிறிய பாத்திரத்தில் ஆர்வம் காட்டினார் மற்றும் அவரது தலைமுடியை நீளமாக வளர்த்தார். கிட்டு இறுதியில் கணேஷமூர்த்தியை வாசனிடம் அழைத்து வந்து, அவர் மேடையில் நடிப்பதைக் கண்டார். வாசன் நடிகரை நிராகரித்தார், அவரை "படங்களுக்கு முற்றிலும் பொருத்தமற்றவர்" என்று அழைத்து வேறு தொழிலைத் தேர்வு செய்யச் சொன்னார். இந்த சம்பவம் வாசனுக்கும் கணேஷமூர்த்திக்கும் இடையில் ஒரு நிரந்தர பிளவை உருவாக்கியது. மெய்க்காப்பாளரின் பங்கு இறுதியில் என்.சீதாராமனுக்கு வழங்கப்பட்டது, அவர் பின்னர் ஜவர் சீதாராமன் என்று அறியப்பட்டார். கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் மனைவி சுந்தரி பாய், சந்திரலேகா சசங்கனிலிருந்து தப்பிக்க உதவும் ஒரு சர்க்கஸ் கலைஞராக நடித்தார்.
டி.ஏ.ஜெயலட்சுமி, தனது ஆரம்பகால திரைப்பட வேடங்களில், ஒரு காட்சியில் சுருக்கமாக ஒரு நடனக் கலைஞராக தோன்றினார். எல்.நாராயண ராவ் சர்க்கஸ் மேலாளராக நடித்தார். டி.இ.கிருஷ்ணமாச்சாரி ராஜாவாகவும், வி.என்.ஜானகி ஜிப்சி நடனக் கலைஞராகவும் நடித்தனர், அவர் சந்திரலேகா மற்றும் வீரசிம்மன் ஆகியோருக்கு காட்டில் தங்குமிடம் அளிக்கிறார். கோகனாடா ராஜரத்னம் ராணியாக நடித்துள்ளார். வேப்பத்தூர் கிட்டு சசங்கனின் உளவாளியாக நடித்தார் மற்றும் உதவி இயக்குநராகவும் இருந்தார். பொட்டாய் கிருஷ்ணமூர்த்தி "நாட்டியக் குதிரை" பாடலில் தோன்றினார். சேஷகிரி பகவதர், அப்பண்ணா ஐயங்கார், டி.வி.கல்யாணி, சுரபி கமலா, என்.ராமமூர்த்தி, ராமகிருஷ்ண ராவ், சுந்தர ராவ், சுஷிலா, வரலட்சுமி, வேலாயுதம் மற்றும் "100 ஜெமினி இளைஞர்கள் மற்றும் 500 ஜெமினி பெண்கள்" ஆகியோர் துணை கதாபாத்திரத்தில் நடித்துள்ளனர். ஸ்டுடியோ ஊழியர்கள், அவர்களது குடும்பங்கள் மற்றும் வழிப்போக்கர்கள் சர்க்கஸ் காட்சிகளில் பார்வையாளர்களை விளையாடுவதற்கு கூடுதல் நபர்களாக நியமிக்கப்பட்டனர், மற்றும் வாசன் தனது சர்க்கஸ் நிகழ்ச்சியின் போது சந்திரலேகாவின் குரலை ஓவரில் அறிமுகப்படுத்தினார்.
படப்பிடிப்பு
சந்திரலேகாவின் படப்பிடிப்பு 1943 இல் தொடங்கப்பட்டது. ராகவாச்சாரி இப்படத்தை பாதிக்கு மேல் இயக்கினார். ஆனால், ஆளுநர் தோட்டத்தில் (ராஜ்பவன், கிண்டி) படப்பிடிப்பின் போது வாசனுடன் ஏற்பட்ட கருத்து வேறுபாடு காரணமாக, அவர் இத்திட்டத்தில் இருந்து விலகினார். வாசன் இயக்குனராக அறிமுகமானார்.
படத்தில் முதலில் சர்க்கஸ் காட்சிகள் இல்லை. வாசன் அதை பாதியில் சேர்க்க முடிவு செய்தார். திரைக்கதையும் மாற்றப்பட்டது. வீரசிம்மனை யானைகளால் ஒரு குகையிலிருந்து விடுவிக்கும் காட்சிக்கு, நூற்றுக்கணக்கான சர்க்கஸ் யானைகள் பயன்படுத்தப்பட்டன. கமலா சர்க்கஸ் நிறுவனம் மற்றும் பரசுராம் லயன் சர்க்கஸ் ஆகியவற்றை தேர்ந்தெடுப்பதற்கு முன்பு, கிட்டு தென்னிந்தியா மற்றும் சிலோன் முழுவதும் பயணம் செய்தார். வாசன் ஒரு மாதம் கமலாவை பணிக்கு அமர்த்தினார். சர்க்கஸ் காட்சிகளை கே.ராம்நோத் படமாக்கினார். கிட்டு ஒளிப்பதிவாளரின் பணியை நினைவுப்படுத்தினார்.
அந்த காலங்களில் அவர்களிடம் ஜூம் லென்ஸ்கள் இல்லை, இருப்பினும் ராம்னோத் அதை செய்தார். ஒரு இரவு, சந்திரலேகா பறக்கும் ட்ரேபீஸில் நிகழ்த்தும் போது, முன் வரிசையில் வில்லனின் ஆட்களை கவனிக்கிறாள். அவள் பெர்ச்சில் உயரமாக இருக்கிறாள். அவன் ஒரு வளைய நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கிறான். அதிர்ச்சி அவளை தாக்க, அது கேமிராவில் பெரிதாக காட்டப்படுகிறது. இன்று, வேகமான ஜூம் ஷாட்கள் மூலம் இதை எளிதாக செய்ய முடியும். ஆனால் நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இது போன்ற லென்ஸ் இல்லை. ராம்னோத் அதை கிரேன் பயன்படுத்தி செய்தார். அவர் அதை நீண்ட நேரம் ஷாட் ஒத்திகை பார்த்தார். அவர் ஷாட்டை 20 முறை எடுத்த பிறகு சிறந்த டேக்கை தேர்வு செய்தார்.
ராகவாச்சாரி படத்திலிருந்து வெளியேறிய பிறகு, அவர் இயக்கிய டிரம்-டான்ஸ் காட்சி படத்தில் நீடித்தது. இந்த காட்சியில் 400 நடனக் கலைஞர்களுக்கு ஆறு மாத தினசரி ஒத்திகை இடம்பெற்றன. இதை தலைமை கலை இயக்குனர் ஏ.கே.சேகர் வடிவமைத்தார், ஜெயசங்கர் நடனம் அமைத்தார் மற்றும் கமல் கோஷால் நான்கு கேமராக்களால் படமாக்கப்பட்டது. காட்சிக்கு 500,000 (1948 இல் சுமார் 105,000 அமெரிக்க டாலர்) செலவாகும் என்று ரேண்டர் கை மதிப்பிட்டார். அவரது 2015 ஆம் ஆண்டு புத்தகமான மெட்ராஸ் ஸ்டுடியோஸ்: கதை, வகை மற்றும் தமிழ் சினிமாவில் உள்ள கருத்தியல், ஸ்வர்ணவேல் ஈஸ்வரன் பிள்ளை இந்த காட்சிக்கு அந்தக் காலத்தின் ஒரு பொதுவான தமிழ் திரைப்படத்தின் முழு பட்ஜெட்டுக்கு 200,000 டாலர் செலவாகும் என்று மதிப்பிட்டார். இந்த காட்சியில் கதகளி மற்றும் பரதநாட்டியம் கிளாசிக்கல் நடனங்கள் மற்றும் இலங்கை கண்டியன் நடனம் ஆகியவை அடங்கும். ஏ.வின்சென்ட், பின்னர் மலையாள சினிமாவில் நிறுவப்பட்ட ஒளிப்பதிவாளராகவும் இயக்குநராகவும் ஆனார், இந்த படத்தில் கோஷுக்கு உதவினார்.
இப்படத்தின் தயாரிப்பிற்கு பின்பு, சந்திரலேகாவை சசங்கனிடமிருந்து மீட்பதற்காக நூற்றுக்கணக்கான வீரசிம்மனின் வீரர்கள் அரண்மனையைத் தாக்கியபோது, அந்த காட்சி குறித்து ராம்னோத்திடம் வாசன் கேட்டார். காட்சியின் புகைப்படம் எடுத்தல், காட்சிகள் மற்றும் செயல் ஆகியவை ஏகமனதாக மற்றவர்களால் பாராட்டப்பட்டிருந்தாலும், காட்சி வெட்டப்படாமல் காட்டப்பட்டால் சஸ்பென்ஸ் அழிக்கப்படலாம் என்று சொல்வதற்கு முன்பு ராம்னோத் அமைதியாக இருந்தார். இது ஒரு விவாதத்தைத் தூண்டியது; ராம்னோத்தின் வழிகாட்டுதலுக்கு ஏற்ப திருத்துமாறு வாசன் ஆசிரியர் சாண்ட்ருவுக்கு அறிவுறுத்தினார், இதன் விளைவாக அவர் ஈர்க்கப்பட்டார். சி.ஈ.பிக்ஸ் படத்தின் ஆடியோ பொறியாளராக இருந்தார்.
சந்திரலேகா ஐந்து ஆண்டுகளாக (1943-1948) தயாரிப்பில் இருந்தது, அதன் கதை, நடிகர்கள் மற்றும் படப்பிடிப்பில் மாற்றங்களுடன் கணிசமான நேரத்தையும் செலவுகளையும் மீறியது. இந்த படம் இறுதியில் 3 மில்லியன் (1948 இல் சுமார் 600,000) செலவாகியது, இது அந்த நேரத்தில் மிகவும் விலையுயர்ந்த இந்திய திரைப்படமாகும். வாசன் தனது சொத்துக்கள் அனைத்தையும் அடமானம் வைத்தார், தி இந்து ஆசிரியர் கஸ்தூரி சீனிவாசனிடமிருந்து நிதி உதவி பெற்றார் மற்றும் படத்தை முடிக்க தனது நகைகளை விற்றார். பணவீக்கத்திற்காக சரிசெய்யப்பட்டாலும், சந்திரலேகாவுக்கு 2010 இல் 28 மில்லியன் செலவானது. வரலாற்றாசிரியர் எஸ். முத்தியாவின் கூற்றுப்படி, அந்த நேரத்தில் இலவச-மிதக்கும் மாற்று விகிதம் நடைமுறையில் இருந்ததால், இது அமெரிக்காவிற்கு வெளியே ஒரு மில்லியன் டாலர்களுக்கு மேல் பட்ஜெட்டைக் கொண்ட முதல் படம் ஆகும்.
சந்தைப்படுத்துதல்
சந்திரலேகாவுக்கான முதல் விளம்பரம் தாசி அபரஞ்சி (1944) படத்திற்கான பாடல் புத்தகத்தின் பின்புற அட்டையில் தோன்றியது. விளம்பரத்தில், ராஜகுமாரிக்கு பதிலாக வசந்தா கதாநாயகியாக காட்டப்பட்டார். சந்திரலேகாவுடன், ஜெமினி இந்தியா முழுவதும் ஒரு திரைப்படத்தை விநியோகிக்க முயன்ற முதல் தமிழ் ஸ்டுடியோ ஆகும். திரைப்பட அறிஞர் பி.கே.நாயர் கருத்துப்படி, இது ஒரு முழு பக்க செய்தித்தாள் விளம்பரத்துடன் வெளிவந்த முதல் இந்திய படம் ஆகும். 2010 மும்பை மிரர் கட்டுரையில், விஸ்வாஸ் குல்கர்னி படத்தின் செய்தித்தாள் விளம்பரத்திற்காக 574,500 மற்றும் சுவரொட்டிகள், பதாகைகள் மற்றும் விளம்பர பலகைகளுக்கு 642,300 செலவிட்டதாக எழுதினார். அந்த நேரத்தில் ஒரு இந்திய படத்திற்கு சந்திரலேகாவின் விளம்பர பிரச்சாரம் மிகவும் விலை உயர்ந்ததாக இருந்தது. ஒரு தசாப்தத்திற்கு முன்னர் ஒரு பொதுவான இந்திய திரைப்படத்திற்கான விளம்பர பட்ஜெட் சுமார் 25,000 ஆகும், மேலும் ஒரு "சிறந்த இந்திய திரைப்படத்திற்கான" விளம்பரம் 1950 களில் 100,000 க்கு மேல் செலவாகவில்லை. கை படி, படத்தின் விளம்பர பிரச்சாரம் "தேசத்தை உட்கார்ந்து கவனிக்க வைத்தது".
ஏ.கே.சேகர் விளம்பரப் பொருளை வடிவமைத்தார், அதில் சுவரொட்டிகள், சிறு புத்தகங்கள் மற்றும் முழு பக்க செய்தித்தாள் விளம்பரங்கள் ஆகியவை அடங்கும். அமெரிக்க சினிமாவால் ஈர்க்கப்பட்ட ஜெமினி ஸ்டுடியோஸ், கண்காட்சியாளர்களுக்கும் பத்திரிகைகளுக்கும் விநியோகிப்பதற்கான விளம்பர சிற்றேட்டை உருவாக்கியது. இந்த படத்தின் சுருக்கம், முக்கிய சதி புள்ளிகளின் சித்திரக் கணக்கு மற்றும் உள்ளூர் திரையரங்குகளின் பயன்பாட்டிற்கான உரை ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தது. இந்த கையேட்டில் பெண்கள் பக்கங்களுக்கான தளவமைப்புகள், பரிந்துரைக்கப்பட்ட சந்தைப்படுத்தல் நடவடிக்கைகளின் சித்திரக் கணக்கு ("ஒரு இந்திய புடவையை எப்படி உருவாக்குவது: தியேட்டர் ஆர்ப்பாட்டங்கள் ஒரு பெரிய சமநிலையைக் கொண்டுள்ளன" போன்றவை) மற்றும் படத்தின் உடைகள் பற்றிய தகவல்களும் இருந்தன. ஆடைகள் பட்டு மற்றும் தங்கத்தால் கையால் நெய்யப்பட்டன. ஒரு தங்க-எம்பிராய்டரி சவாரி ஜாக்கெட் "ஒரு இயக்கப் படத்தில் இதுவரை பயன்படுத்தப்பட்ட மிகவும் விலையுயர்ந்த ஆடை" என்று கருதப்பட்டது.
Chandralekha (also spelt Chandraleka)[b] is a 1948 Indian historical adventure film produced and directed by S. S. Vasan of Gemini Studios. Starring T. R. Rajakumari, M. K. Radha and Ranjan, the film follows two brothers (Veerasimhan and Sasankan) who fight over ruling their father's kingdom and marrying the village dancer, Chandralekha.
Development began during the early 1940s when, after two successive box-office hits, Vasan announced that his next film would be entitled Chandralekha. However, when he launched an advertising campaign for the film he only had the name of the heroine from a storyline he had rejected. Veppathur Kittoo (one of Vasan's storyboard artists) developed a story based on a chapter of George W. M. Reynolds' novel, Robert Macaire: or, The French bandit in England. Original director T. G. Raghavachari left the film more than halfway through because of disagreements with Vasan, who took over in his directorial debut.
Originally made in Tamil and later in Hindi, Chandralekha spent five years in production (1943–1948). It underwent a number of scripting, filming and cast changes, and was the most-expensive film made in India at the time. Vasan mortgaged all his property and sold his jewellery to complete the film, whose cinematographers were Kamal Ghosh and K. Ramnoth. The music, largely inspired by Indian and Western classical music, was composed by S. Rajeswara Rao and M. D. Parthasarathy with lyrics by Papanasam Sivan and Kothamangalam Subbu.
Chandralekha was released on 9 April 1948. Although the film received generally-positive reviews, it did not recoup its production costs. Vasan directed a Hindi version with some changes, including re-shot scenes, a slightly altered cast, and Hindi dialogues from Agha Jani Kashmiri and Pandit Indra. The Hindi version was released on 24 December of that year, becoming a box-office success. South Indian cinema became prominent throughout India with the film's release, and it inspired South Indian producers to market their Hindi films in North India.
Plot[edit]
Veerasimhan and Sasankan are the sons of a king. When Veerasimhan rides through a village, he meets a local dancer named Chandralekha and they fall in love. At the palace, the king decides to abdicate his throne in favour of Veerasimhan. This enrages Sasankan, Veerasimhan's younger brother, who forms a gang of thieves; they embark on a crime spree. Chandralekha's father is injured in the ensuing chaos, and dies shortly afterwards. The orphaned Chandralekha joins a band of travelling musicians, whose caravan is raided by Sasankan's gang.
Sasankan orders Chandralekha to dance for him, which she does only after being flogged, but she soon escapes. He later ambushes Veerasimhan and takes him prisoner. Chandralekha watches Sasankan's men imprison Veerasimhan in a cave and seal its entrance with a boulder. She rescues him with the aid of elephants from a passing circus troupe. Veerasimhan and Chandralekha join the circus to hide from Sasankan's men. When Sasankan returns to the palace he imprisons his parents, declares himself king and sends a spy to find Chandralekha.
The spy sees Chandralekha performing in the circus, and tries to capture her. Veerasimhan saves her; they escape and join a group of gypsies. When Veerasimhan goes to find help, Sasankan's men capture Chandralekha and bring her to the palace. When Sasankan tries to woo Chandralekha, she pretends to faint every time he approaches her. One of her circus friends comes to Sasankan disguised as a gypsy healer and claims that she can cure Chandralekha of her "illness". Behind locked doors, the two women talk. Sasankan is pleased to find Chandralekha miraculously cured and apparently ready to accept him as her husband; in return, he agrees to her request for a drum dance at the royal wedding.
Huge drums are arranged in rows in front of the palace. Chandralekha joins the dancers, who dance on the drums. Sasankan is impressed with Chandralekha's performance but, unknown to him, Veerasimhan's soldiers are hiding inside the drums. As the dance ends, they rush out and attack Sasankan's men. Veerasimhan confronts Sasankan, and their lengthy sword fight ends with Sasankan's defeat and imprisonment. Veerasimhan releases his parents and becomes the new king, with Chandralekha as his queen.
Cast[edit]
Cast according to the song book[8]
|
|
Production[edit]
Development[edit]
After the box office success of Bala Nagamma (1942) and Mangamma Sabatham (1943), producer S. S. Vasan of Gemini Studios wanted his next film to be made on a grand scale, with no budgetary constraints.[9] He asked the story department—K. J. Mahadevan, Kothamangalam Subbu, Sangu, Naina and Veppathur Kittoo—to write a screenplay.[10] They saw Mangamma Sabatham and Bala Nagamma as "heroine-oriented stories", and suggested a similar story. The group told the story of Chandralekha, a tough woman who "outwits a vicious bandit, delivers the final insult by slashing off his nose and, as a finishing touch, fills the bloodied gaping hole with hot, red chilli powder". Vasan disliked the story's gruesomeness and vulgarity; he rejected it, but kept the heroine's name.[9]
Without waiting for a full story, Vasan announced that his next project would be entitled Chandralekha and publicised it heavily. Despite hard work by Gemini's writers, the story was not ready three months later. Vasan grew impatient, and told the writers that he would shelve Chandralekha in favour of Avvaiyyar (1953). After he gave them one more week,[9] Kittoo discovered George W. M. Reynolds' novel, Robert Macaire, or the French Bandit in England. In the first chapter, he read:
Vasan was impressed when Kittoo told him a story based on the chapter. He decided to continue with the film, and named the heroine Chandralekha. Although the story was developed by Kittoo,[11] it was credited to the entire Gemini story department.[10] T. G. Raghavachari was hired as director.[11]
Casting[edit]
The script had two major roles: princes in a kingdom, the elder of whom was the hero and the younger the villain.[12] M. K. Radha was offered the part of Sasankan, the younger prince. Since he was then known for heroic roles, Radha was unwilling to play a villain and instead agreed to play the older prince, Veerasimhan.[12][13] His wife Gnanambal persuaded Vasan to cast Radha in the role.[13][14] K. J. Mahadevan (a member of Gemini's story department) was chosen by Vasan to play Sasankan;[15][16] although some footage of Mahadevan was filmed, his performance was considered "too soft" and he was removed;[17] however, he remained on the project as a scriptwriter and assistant director.[18] When Raghavachari suggested Ranjan as Sasankan, Vasan was reluctant; although the producer initially considered the actor too effeminate to play a "steel-hard villain", Vasan eventually relented. Ranjan had committed to B. N. Rao's Saalivaahanan (1945), but Kittoo persuaded him to test for Chandralekha and Rao gave the actor a few days off. The screen test was successful, and Ranjan was cast.[19]
T. R. Rajakumari was chosen to play Chandralekha replacing Vasan's first choice, K. L. V. Vasantha.[11][20] Film historian Randor Guy believed Vasan chose Rajakumari over Vasantha because she was leaving Gemini for Modern Theatres.[11] In April 1947 N. S. Krishnan, who had been convicted in the Lakshmikanthan murder case, was released from prison on appeal;[21] Vasan recruited him and T. A. Mathuram to play the circus artists who help Veerasimhan rescue Chandralekha from Sasankan, with Mathuram's character named Sumathi.[11] The script was rewritten, with scenes added to showcase the comic duo.[7] P. A. Subbiah Pillai who played Venkatachalam in Gemini's Mangamma Sabatham,[22] was credited as Subbiah Pillai and played Chandralekha's father.[23] Madurai Sriramulu Naidu and S. N. Lakshmi made their acting debuts in the film; Naidu played a horseman,[24] and Lakshmi was a dancer in the climactic drum-dance scene.[25][26]
Struggling stage actor V. C. Ganeshamurthy (later known as Sivaji Ganesan), who had contacted Kittoo several times for a role in Chandralekha, was interested in a minor role as Veerasimhan's bodyguard and grew his hair long for the part. Kittoo eventually brought Ganeshamurthy to Vasan, who had seen him perform onstage. Vasan turned the actor down, calling him "totally unsuited for films" and telling him to choose another profession; the incident created a permanent rift between Vasan and Ganeshamurthy.[11] The role of the bodyguard was eventually given to N. Seetharaman, who later became known as Javar Seetharaman.[27] Kothamangalam Subbu's wife, Sundari Bai, played a circus performer who helps Chandralekha escape from Sasankan.[27]
T. A. Jayalakshmi, in one of her earliest film roles, appeared briefly in one scene as a dancer.[28][29] Veppathur Kittoo played Sasankan's spy and was an assistant director.[30] Studio staff members, their families and passers-by were recruited as extras to play spectators in the circus scenes,[7] and Vasan introduced Chandralekha in a voice-over during her circus performance.[31]
Filming[edit]
– Kothamangalam Subbu on the film's production at Gemini Studios[17]
Chandralekha began filming in 1943.[4] Raghavachari directed more than half the film, but after differences of opinion with Vasan over the shooting of scenes at the Governor's Estate (now Raj Bhavan, Guindy) he left the project. Vasan took over, for his directorial debut.[11][30]
The film did not originally include circus scenes. Vasan decided to add them halfway through production, and the screenplay was changed.[7] For the scene where Veerasimhan is freed from a cave by elephants, "hundreds" of circus elephants were used.[32] Kittoo travelled throughout South India and Ceylon (now Sri Lanka), seeing over 50 circuses before he chose the Kamala Circus Company and Parasuram Lion Circus;[11][33] Vasan employed Kamala for a month.[34] The circus scenes were shot by K. Ramnoth.[7][35] Kittoo reminisced about the cinematographer's work:
After Raghavachari's departure, the drum-dance scene he directed remained in the film.[35][36] The scene involved 400 dancers and six months of daily rehearsals. It was designed by chief art director A. K. Sekhar,[11] choreographed by Jayashankar and filmed with four cameras by Kamal Ghosh.[7][37] Randor Guy estimated that the scene cost ₹500,000 (about US$105,000 in 1948);[38] in his 2015 book, Madras Studios: Narrative, Genre, and Ideology in Tamil Cinema, Swarnavel Eswaran Pillai estimated that the scene cost ₹200,000—the entire budget of a typical Tamil film of the period.[39][c] The scene included the Kathakali and Bharatanatyam classical dances and the Sri Lankan Kandyan dance.[41] A. Vincent, who later became an established cinematographer and director in Malayalam cinema, assisted Ghosh in this film.[42]
During post-production, Vasan asked Ramnoth his opinion of the scene when hundreds of Veerasimhan's warriors storm the palace to rescue Chandralekha from Sasankan. Although the scene's photography, shots and action had been unanimously praised by others, Ramnoth was quiet before saying that the suspense might be ruined if the scene was shown uncut. This sparked a discussion; Vasan advised the film editor Chandru to edit in accordance with Ramnoth's direction, and was impressed with the result.[43] C. E. Biggs was the film's audio engineer.[44]
Chandralekha was in production for five years (1943–1948), with changes to its story, cast and filming which generated substantial time and cost overruns. The film ultimately cost ₹3 million (about $600,000 in 1948),[c] and was the most-expensive Indian film at the time.[11] Vasan mortgaged all his property, received financial assistance from The Hindu editor Kasturi Srinivasan and sold his jewellery to complete the film.[45] Adjusted for inflation, Chandralekha would have cost $28 million in 2010.[46] According to historian S. Muthiah, with the free-floating exchange rate in effect at the time it was the first film with a budget of over a million dollars made outside the United States.[47]
Themes and influences[edit]
Although a period film, Chandralekha is not based on historical fact;[48] its plot is based on the first chapter of Robert Macaire, or the French Bandit in England. Sasankan is based on Macaire and, according to film historian B. D. Garga, Chandralekha is "probably" based on a female dancer in the novel whom Macaire flogs when she refuses to dance;[49] the film includes the scene from the novel.[7] Garga noted that Chandralekha was also influenced by other Western literary and cinematic works, including the novel Blood and Sand (1908) and the films The Mark of Zorro (1920), Douglas Fairbanks in Robin Hood (1922), The Thief of Baghdad (1924) and Ben-Hur: A Tale of the Christ (1925).[50] In December 1964, film historian Jerzy Toeplitz called the film an "extension and development" of the mythological genre: "The characters are mortals but behave like heavenly beings, and their movements and gestures, like those of the gods and heroes of the Mahabharata are impregnated with the miraculous." Toeplitz wrote that the story was a "mere pretext to hold together the different episodes, each of which builds up like a circus turn: the tension mounts to a culminating point, whereupon the next episode immediately takes over."[51] According to Roy Armes' 1987 book, Third World Film Making and the West, Uday Shankar's 1948 Kalpana (also filmed at Gemini Studios) inspired Vasan to make Chandralekha.[52] In the 2003 Encyclopaedia of Hindi Cinema, the film is described as a "Ruritanian period extravaganza".[53]
The climactic sword fight between Veerasimhan and Sasankan has been compared to the fight in the 1894 novel, The Prisoner of Zenda.[54] In 1976, American film historian William K. Everson compared the comedians in Chandralekha to Laurel and Hardy.[55] Although Randor Guy considers the film's drum-dance scene the first of its kind in Indian cinema,[30] the 1947 film Naam Iruvar includes a scene when the lead actress' younger sister dances on drums to the Tamil poet Subramania Bharati's "Kottu Murase";[56] French film historian Yves Thoraval wrote that it "prefigured the dance that Chandralekha made famous the very next year."[57] According to American film critic Jonathan Rosenbaum, the film "belongs to the same childhood continuum" as Fritz Lang's 1959 films The Tiger of Eschnapur and The Indian Tomb (which were set in India).[58] In his 2009 book, 50 Indian Film Classics, film critic M. K. Raghavendra wrote that Chandralekha was constructed in a manner which "enables its narrative to incorporate elements drawn from virtually any kind of genre."[59] According to Guy, the setting of the song "Naattiya Kuthirai" with Sundari Bai (including her dance and costume) were inspired by the 1943 musical film Coney Island.[60] Film scholar Uma Vangal wrote that the film reflects Vasan's "vision of a truly democratic nation, based on equal rights for men and women" by portraying "a world where men and women work together to establish a rightful rule".[61]
Music[edit]
Chandralekha's soundtrack was composed by S. Rajeswara Rao,[62] with lyrics by Papanasam Sivan and Kothamangalam Subbu.[63] R. Vaidyanathan and B. Das Gupta collaborated with M. D. Parthasarathy on the background music.[62] Rajeswara Rao recalled in a 1993 interview for The Hindu that it took him over a year to compose the film's music, with much of his time devoted to the drum-dance scene: "As the dancers performed, we used to rehearse and compose the music. It was done with incredibly few instruments. We used a piano, ten double-bass violins, and drums from Africa, Egypt, and Persia which we have acquired from an African War troupe." Rao's salary was ₹1,500.[64] The music was influenced by Carnatic and Hindustani music, Latin American and Portuguese folk music and Strauss waltzes.[65][66] According to M. K. Raghavendra, Chandralekha has "snatches from [Richard] Wagner and [Nikolai] Rimsky-Korsakov (Scherezade) being used at dramatic moments."[59]
"Naattiya Kuthirai", not originally part of the film, was added during final production. Sundari Bai spent over a month rehearsing the song.[60] M. D. Parthasarathy was the sole singer of "Aathoram Kodikkalam" and co-singer of "Naattiya Kuthirai".[67] J. Cooling Rajaiah played accordion and piano in the film's gypsy song.[68] The circus chorus was adapted from "The Donkey Serenade" in Robert Z. Leonard's 1937 film, The Firefly.[69] Vasan offered most of the songs on the Hindi soundtrack to Uma Devi, who later became popularly known as Tun Tun. She initially hesitated, feeling that "[they] were beyond her capabilities", but was supported by Rajeswara Rao (who "worked hard on her").[70] "Sanjh Ki Bela", from the Hindi soundtrack, is loosely based on "Sanjh Ki Bela Panchhi Akela" from Jwar Bhata (1944).[71] Chandralekha's music helped make it one of the most-successful Indian musical films of the 1940s,[72] and it "created an atmosphere for a number of music directors influenced by Western music" in Tamil cinema.[73]
Marketing[edit]
The first advertisement for Chandralekha appeared on the back cover of the songbook for the film, Dasi Aparanji (1944). In the advertisement, Vasantha was the heroine before she was replaced by Rajakumari.[7][d] With Chandralekha, Gemini was the first Tamil studio to attempt to distribute a film throughout India.[63] According to film scholar P. K. Nair, it was the first Indian film with a full-page newspaper advertisement.[74] In a 2010 Mumbai Mirror article, Vishwas Kulkarni wrote that ₹574,500 was spent on the film's newspaper publicity and ₹642,300 on posters, banners and billboards.[75] Chandralekha's publicity campaign was the most expensive for an Indian film at the time; the publicity budget for a typical Indian film a decade earlier was about ₹25,000, and publicity for a "top Indian film" cost no more than ₹100,000 during the 1950s.[75] According to Guy, the film's publicity campaign "made the nation sit up and take notice".[76]
A. K. Shekhar designed the publicity material, which included posters, booklets and full-page newspaper advertisements. Gemini Studios, inspired by American cinema, also produced a publicity brochure for distribution to exhibitors and the press.[48] It contained a synopsis of the film, a pictorial account of key plot points, and text for use by local theatres. The booklet also had layouts for women's pages, a pictorial account of suggested marketing activities (such as "How to drape an Indian sari: Theatre demonstrations have a big draw") and information about the film's costumes. The costumes were hand-woven silk and gold; one gold-embroidered riding jacket was considered "the most expensive piece of outfitting ever used in a motion picture."[77]
Release[edit]
Chandralekha was released on 9 April 1948 simultaneously in over 40 theatres throughout South India.[7][78] A typical 1940s Tamil film was released in about ten towns, but Chandralekha was released simultaneously in 120 towns.[45]
The film was released in Japan as Shakunetsu-no kettō (灼熱の決闘, Fight Under the Red Heat) in April 1954, where it was distributed by Nippon Cinema Corporation (NCC).[79] It was the first Tamil film dubbed in Japanese,[80] and the second Indian film released in Japan; the first was the 1952 Hindi film Aan, which was released in Tokyo in January 1954. NCC later collapsed, and no information about Chandralekha's Japanese release survives. During the 1950s (when foreign currency was scarce in India), barter was a common means of exchange with overseas business partners; Reitaku University's Tamaki Matsuoka believes that this was the case with Chandralekha. An NCC pamphlet about the film called Vasan the "Cecil B. DeMille of the Indian film industry".[79] A Danish version of the film, Indiens hersker (India's Ruler), was released on 26 April 1954.[81] An abridged English-language version of Chandralekha, Chandra, was screened in the United States and Europe during the 1950s.[4][82]
Despite the film's positive reviews and good box-office performance, it was unable to recover its large production costs;[15][45] Vasan remade it in Hindi in an attempt to do so.[83][84] The Hindi version, distributed by The Screens (a company in Bombay, now Mumbai),[85] was released on 24 December 1948.[86] With over 600 prints it was a commercial success, setting box-office records.[11][e] Vasan called Chandralekha "a pageant for our peasants",[89] intended for "the war-weary public that had been forced to watch insipid war propaganda pictures for years."[90] It was selected by the Indian government for screening at the fourth International Film Festival in Prague in 1949.[91] The film's success made Madras a production centre for Hindi films.[92] Five years after Chandralekha's success, Gemini paid its employees a bonus (one of the first studios in the world to do so).[93]
Reception[edit]
Box office[edit]
Although exact figures for the film's box-office earnings are not available, film-trade websites provide estimates. Box Office India cited the Hindi version's nett earnings as ₹7 million, and said that it was the second-highest-grossing Bollywood film of 1948 (after Shaheed).[94][f] As of February 2009, the website gave Chandralekha's adjusted nett gross as ₹37,98,00,000.[96] According to the 1998 book Indian cinema: A Visual Voyage, by India's Ministry of Information and Broadcasting, Chandralekha grossed ₹20 million (equivalent to ₹1.8 billion or US$26 million in 2019).[97] Film historian B. D. Garga said in his 2005 book, Art Of Cinema, "The two versions—Tamil and Hindi—grossed millions."[50] Sharmishtha Gooptu states in her 2010 book, Bengali Cinema: An Other Nation, that Chandralekha grossed ₹10 million (about $2,100,000 in 1948) in India.[98][c] A 2011 article by Namrata Joshi in Outlook says Chandralekha grossed ₹15.5 million with an audience of 30 million, "60% from rural India."[99]
Critical response[edit]
India[edit]
Chandralekha received generally-positive reviews from Indian critics.[15] On 9 April 1948, an article from The Hindu said: "The Indian Screen has, indeed, in this Province or any other given us little that can bear comparison with Gemini's Chandraleka for the sheer magnificence of its backgrounds."[100] In a review published on 10 April, a critic from The Indian Express article termed the film to be "essentially for the young of all ages and even the harassed house-wife will share the pleasure of children treated unexpectedly to a pride of lions, tigers, ponies and elephants showing their paces along with clowns and acrobats."[101] A Dinamani article that day stated, "People who were depressed with the quality of our Tamil pictures so far can now raise their heads and hail proudly that a great picture can be produced in our land also."[100] In contrast, Kumudam gave the film a lukewarm review: "Though the story is ordinary, the shocking events inserted into the narrative are something new to the Tamil cinema." The magazine criticised the film's songs and length, also noting the inconsistency in its time period where the king's office featured a wall clock and the king himself was writing with a quill.[102] In its January 1949 issue Gundoosi magazine praised Chandralekha's Hindi version as an improvement on the Tamil version, noting that it had better dialogue and pacing.[103]
V. A. K. Ranga Rao called it "the most complete entertainer ever made."[g] In their 1988 book, One Hundred Indian Feature Films: An Annotated Filmography, Anil Srivastava and Shampa Banerjee praised Chandralekha's grandeur, battle scenes and drum dance, which in their opinion was the film's "raison d'etre".[105] In 2003, S. Muthiah called it "an epic extravaganza worthy of Cecil B. de. Mille" and "larger-than-life."[106] In their 2008 book, Global Bollywood: Travels of Hindi Song and Dance, Sangita Gopal and Sujata Moorti wrote that Chandralekha translated "the aesthetic of Hollywood Orientalism for an indigenous mass audience", while also opining the film's drum-dance scene was "perhaps one of the most spectacular sequences in Indian cinema."[107] In his 2009 book, 50 Indian Film Classics, M. K. Raghavendra wrote: "Indian films are rarely constructed in a way that makes undistracted viewing essential to their enjoyment and Chandralekha is arranged as a series of distractions".[108]
Raja Sen praised the film's set pieces, drum-dance sequence and the "longest swordfight ever captured on film" in May 2010 on Rediff, calling Chandralekha "just the kind of film, in fact, that would be best appreciated now after digital restoration."[109] Randor Guy appreciated Rajakumari's performance in an October 2010 review, calling Chandralekha "her career-best" and saying that she "carried the movie on her shoulders." Guy also noted Radha was his "usual impressive self", saying that the film would be "remembered for: the excellent onscreen narration, the magnificent sets and the immortal drum dance sequence."[7]
Overseas[edit]
Reviewing the English version of Chandralekha, The New York Times called Rajakumari a "buxom beauty."[h] When the film was screened in New York City in 1976, William K. Everson said: "It's a colorful, naive and zestful film in which the overall ingenuousness quite disarms criticism of plot absurdity or such production shortcomings as the too-obvious studio "exteriors" ... Last but far from least, Busby Berkeley would surely have been delighted to see his influence extending to the climactic drum dance."[55]
Jonathan Rosenbaum said in August 1981, "The prospect of a three-hour Indian film in [Tamil] with no subtitles is a little off-putting, I would say—wouldn't you?" However, Rosenbaum had "surprisingly little trouble following the plot and action" of the film: "This made-in-Madras costume drama makes for a pretty action-packed 186 minutes."[58] In June 2009, K. S. Sivakumaran of Daily News Sri Lanka called Chandralekha "the first colossal [Tamil] film I saw."[111] Malaysian author D. Devika Bai, writing for the New Straits Times in October 2013, praised its technical aspects: "At almost 68, I have not tired of watching the movie."[112]
Hindi version[edit]
| Actor | Role | |
|---|---|---|
| T. R. Rajkumari | ... | Chandralekha |
| M. K. Radha | ... | Veer Singh |
| Ranjan | ... | Shashank |
| Sundri Bai | ... | Sokasa |
| Yashodra Katju | ... | circus girl |
| L. Narayan Rao | ... | circus manager |
The Hindi version of Chandralekha was Vasan's first film in the language.[113] For this version, Vasan re-shot several scenes and used a slightly different cast.[114] Agha Jani Kashmiri and Pandit Indra wrote the dialogue for the Hindi version,[115] while Indra and Bharat Vyas were the lyricists.[116] Rajeswara Rao, who composed the soundtrack for both versions, was assisted by Bal Krishna Kalla on the Hindi version, while Parthasarathy and Vaidyanathan composed this version's background music.[117] The Tamil version was over 18,000 feet (5,500 m) long,[i] but the Hindi version was edited down to 14,495 feet (4,418 m).[103]
Although Rajakumari, Radha and Ranjan reprised their roles in the Hindi version, Radha and Ranjan's characters were renamed. Radha's character was Veer Singh in the Hindi version, and Ranjan's character was renamed Shashank.[118] Of the other cast members, N. S. Krishnan, T. A. Mathuram, T. E. Krishnamachari, Pottai Krishnamoorthy and N. Seetharaman appeared only in the Tamil version, and Yashodra Katju and H. K. Chopra appeared only in the Hindi version.[119] Nearly the entire cast were credited in the Tamil version,[120] but only six—Rajakumari (credited as Rajkumari), Radha, Ranjan, Sundari Bai (credited as Sundri Bai), Katju and Narayana Rao (credited as Narayan Rao)—were credited in the Hindi version.[121]
Legacy[edit]
With the film's success, Vasan became known as one of the best directors in Indian cinema.[11] Kristin Thompson and David Bordwell, authors of Film History — An Introduction, called it "the biggest box-office hit of the decade."[122] Guy later called Vasan the "Cecil B. DeMille of Tamil cinema",[4] and called Chandralekha his "magnum opus."[123] According to S. Muthiah, Vasan "pioneered making South Indian films in English."[4] He inspired producer A. V. Meiyappan, who became a "master at publicity."[124] The Hindi version's success gave South Indian producers the opportunity to market their Hindi films in North India.[125] Chandralekha's publicity campaign had such an impact that Bombay producers passed a resolution that a limit should be imposed on advertisements for any film in periodicals.[126] Vasan's Apoorva Sagodharargal (1949), also a success, is considered an unofficial sequel of the film.[63][127]
Chandralekha enhanced Rajakumari's and Ranjan's careers; both became popular throughout India after the film's release.[7] Its climactic sword-fight scene was well received,[128] and is considered the longest sword fight in Indian cinematic history.[48] The drum-dance scene is considered the film's highlight,[7][11] and later producers tried unsuccessfully to emulate it.[129] Producer-director T. Rajendar said that he was inspired by the scene for a song scene budgeted at ₹10 million (equivalent to ₹35 million or US$480,000 in 2019) in his 1999 film, Monisha En Monalisa.[130][131] Film historian Firoze Rangoonwalla ranked Chandralekha's Hindi version eighth on his list of the top twenty films of Indian cinema.[132] It was a major influence on Kamalakara Kameswara Rao's 1953 Telugu film, Chandraharam, featuring N. T. Rama Rao.[133] On 26 August 2004, a postage stamp with Vasan and the drum dance was issued to commemorate the producer's centenary and the 35th anniversary of his death.[134]
In July 2007, S. R. Ashok Kumar of The Hindu asked eight Tamil film directors to list their all-time favourite Tamil films; two—Mahendran and K. Balachander—named Chandralekha.[135] Mahendran said, "If anybody tries to remake this black-and-white film, they will make a mockery of it."[135] According to Balachander, "Just like Sivaji today, people talked about Chandralekha in the past. Produced at a cost of ₹30 lakhs ([₹3 million], a huge sum at that time), it has grand sets. I have seen it 12 times."[135] In December 2008, Muthiah said: "Given how spectacular it was—and the appreciation lavished on it from 1948 till well into the 1950s, which is when I caught up with it—I'm sure that if re-released, it would do better at the box office than most Tamil films today."[4] In a 2011 interview with Indo-Asian News Service (IANS), South Indian Bollywood actor Vyjayanthimala said that although people consider that she "paved the way" for other South Indian female actors in Hindi cinema, "the person who really opened the doors was S. S. Vasan ... When [Chandralekha was] released, it took the North by storm because by then they haven't seen that kind of lavish sets, costumes and splendour. So Vasan was the person who opened the door for Hindi films in the South."[136]
Chandralekha was K. Ramnoth's last film for Gemini Studios. Although he is often credited with shooting the drum-dance sequence, Ramnoth left the studio in August 1947 (before the scene was conceived).[37][38] Director Singeetam Srinivasa Rao told film critic Baradwaj Rangan that he disliked Chandralekha when he first saw it and recognised it as a classic only after 25 years, "a fact that the audiences realised in just two minutes."[137] Film producer and writer G. Dhananjayan told The Times of India, "When you talk of black-and-white films, you cannot resist mentioning the 1948 epic Chandralekha ... That film's grandeur, be it in the sets, costumes, songs, dances and the fight sequences, still remains a benchmark even this day of colour and 3D films."[138] In April 2012, Rediff included the film on its "A to Z of Tamil Cinema" list and said that Chandralekha "boasted an ensemble cast, great production values and a story that ensured it became a blockbuster all over India, the first of its kind."[139]
It has been screened at many film festivals, and was shown in December 2012 at the 10th Chennai International Film Festival (a tribute to 100 years of Indian cinema).[140][141] Chandralekha was screened in April 2013 at the Centenary Film Festival, organised by India's Ministry of Information and Broadcasting and the National Film Archive.[142] It was one of eight Indian films screened at the 28th Italian Il Cinema Ritrovato in 2014 as part of "The Golden 50s: India's Endangered Classics", the festival's first Indian-cinema retrospective.[143][144][j] In his Times of India review of Baahubali: The Beginning (2015), M. Suganth wrote that director S. S. Rajamouli had "take[n] his cues [for its visuals] from varied sources" (including Chandralekha).[146] In a November 2015 interview with Sangeetha Devi Dundoo of The Hindu, actor Kamal Haasan said: "Visual appeal has always gone hand-in-hand with content, since the days of Chandralekha and [Mayabazar], not just after Baahubali."[147]
No comments:
Post a Comment