THE TOMBS OF JAHANGIR IN LAHORE -THE STORY

THE TOMBS OF JAHANGIR 

IN LAHORE -THE STORY

ஜஹாங்கீர்மன்னரின் குடலுக்குத் தனி சமாதி

தந்தையும் பேரரசனுமான அக்பரின் எதிர்ப்பால் காதல் நிறைவேறாமல் போன சலீம், மதுவுக்கு அடிமையானதாகவும், அனார்கலி துயரத்தில் இறந்துபோனதாகவும் நம்பப்படுகிறது. தந்தையின் மறைவுக்குப் பிறகு ஜஹாங்கீர் என்ற பெயரில் சலீம் மன்னரானார்.

அனார்கலியின் இடத்தை நிரப்ப வந்தவள் மெஹருன்னிஸா. பாரசீக அழகி. கணவனை இழந்து தனிமையில் இருந்த மெஹருன்னிஸா பிறகு ஜஹாங்கீருக்கு மனைவியானார். ஜஹாங்கீர் அவருக்கு வைத்த பெயர்தான் நூர்ஜஹான் (உலகத்தின் வெளிச்சம்).

பெயரளவுக்கே ஜஹாங்கீர் மன்னன். உண்மையில் ஆட்சி செய்தது நூர்ஜஹான் தான் என்கிறார்கள் வரலாற்றாசிரியர்கள்.

வேட்டையில் மரணம்

ஜஹாங்கீர் 1627-ன் கோடைகாலத்தில் நூர்ஜஹானுடன் நகர் சென்றார். அங்கே அவர் உடல்நிலை மோசமானது. ஆனாலும், லாகூரை நோக்கி பயணம் தொடங்கியது.

பயணத்தின் இடையே ஒருநாள் ஜஹாங்கீர் மான் வேட்டையாடினார். அப்போது செங்குத்தான பாறையிலிருந்து ஒரு வீரன் கீழே விழுந்து இறந்து போனான். தன்னையும் மரண தேவதை நெருங்கிவிட்டாள் என்னும் அறிகுறியாக இதை மன்னர் எடுத்துக்கொண்டார்.

மன்னரும் மரணத்தின் விளிம்புக்குச் சென்றுவிட்டார். அவரோடு தலைநகர் ஆக்ரா நோக்கி நூர்ஜகான் பயணித்தார். ஜம்முவை அடுத்த செனாப் நதியைத் தாண்டி, அக்னூர் கோட்டையை நெருங்கும்போது மன்னரின் மூச்சு நின்றுபோனது

குடலுக்கு சமாதி

நூர்ஜஹானின் கையில் முகலாயப் பேரரசு முழுமையாக மாறிய கணம் அது. மன்னர் இறந்த ஜம்மு-காஷ்மீரைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் நட்பான சூழல் கிடையாது. அவற்றின் இடையில், மன்னரின் உடலை, தலைநகர் ஆக்ரா கொண்டு செல்ல வேண்டும். மன்னரின் மூன்றாவது மகன் குர்ரம் (பின்னாளில் ஷாஜஹான்) அடுத்த அரசனாகப் பொறுப்பேற்பதற்குள், வாரிசுப் போர் வெடித்துவிடக் கூடாது. மொகலாய பேரரசுக்கு ஏற்பட்ட இந்தச் சோதனையை ஒரு பெண் புலியாக நூர்ஜஹான் எதிர்கொண்டாள்.

இறந்துபோன மன்னரை உடன் வந்தவர்கள்கூட அறியாதபடி, தோளில் தாங்கி அக்னூர் கோட்டையிலிருந்து 50 மைல் தொலைவிலுள்ள ரஜோரி மாவட்டத்தின் சுந்தர்பென் பாசர் கோட்டைக்கு வந்தாள். நெருக்கமானவர்களுடன் ஆலோசனை செய்தாள். மன்னரின் குடலை அப்புறப்படுத்தி அதைக் கோட்டைக்குள் புதைத்தனர். மன்னரின் வயிற்றைச் சுற்றிக் கட்டுப்போட்டு அரச ஆடைகளை அணிவித்து யானை மீது ஏற்றினாள். எப்போதும் போதையில் இருக்கும் மன்னர் இப்போதும் நூர்ஜஹானின் தோளில் சாய்ந்திருக்கிறார் என வீரர்கள் நினைத்துக் கொண்டனர். படையினர் பின்தொடர, மன்னரின் உடல் தவி, பசந்தர், சுக்வால், தர்ணா, உகநல்லா, காலிபாடி எனப் பல நதிகளைக் கடந்தது.

இரு சமாதிகள்

அரசன் இறந்து ஒரு வாரமாகிய பிறகு, அவரது உடல் பதான்கோட்டையை அடைந்தது. ஆக்ரா போக வேண்டுமென்றால் இன்னும் ஒரு வாரமாகும். அரசன் உயிரோடு இல்லை என்று தெரிந்தால் வாரிசுப் போட்டிக்காக எதுவும் நடக்கும். எனவே, மூன்றாவது மகன் குர்ரத்தை ஆக்ராவிலிருந்து லாகூருக்கு உடனடியாக வரச் சொன்னாள். லாகூரில், மன்னரின் படுக்கை அறைக்கு வெளியே நூர்ஜஹான் நின்றுகொண்டாள். “மன்னருக்குத் தற்போது உடல்நலமில்லை. தனக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால், தனக்குப் பின் குர்ரம் அரசனாக வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்” என்று தெரிவித்தாள். நிலைமை சீரடைந்ததும் மன்னர் இறந்த செய்தியை அறிவித்தாள். சுமுகமாக குர்ரம் அரசனாக்கப்பட்டார்.

இதனால், லாகூரில் மன்னரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டதால் லாகூரில் ஒரு சமாதியும், மன்னனின் குடல் உள்ளிட்ட உறுப்புகள் அடக்கம் செய்யப்பட்ட பாசர் கோட்டையில் ஒரு சமாதியும் அமைக்கப் பட்டன. ஏறக்குறைய 250 மைல் தூர இடைவெளியில் இரு சமாதிகள் இருப்பது ஜஹாங்கீருக்கு மட்டுமே.

தன் கணவனுக்கு அருகில், சிறிய கல்லறை ஒன்றைத் தனக்காகவும் தன் வாழ்நாளிலேயே நூர்ஜஹான் வடிவமைத்துக்கொண்டார். ஆனால், இன்று இருவரின் கல்லறைகளையும் பிரித்தபடி, இடையே ஒரு ரயில் பாதை ஓடுகிறது.

- கட்டுரையாளர் ஒரு ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரி







The Tomb of Jahangir (Urdu: مقبرہُ جہانگیر‬‎, Template:Lang-farsi) is a 17th century mausoleum built for the Mughal Emperor Jahangir. The mausoleum dates from 1637, and is located in Shahdara Bagh in Lahore, Punjab, Pakistan, along the banks of the Ravi River.[1] The site is famous for its interiors that are extensively embellished with frescoes and marble, and its exterior that is richly decorated with pietra dura. The tomb, along with the adjacent Akbari Sarai and the Tomb of Asif Khan, are part of an ensemble currently on the tentative list for UNESCO World Heritage status.[

Location
The tomb is located in Shahdara Bagh, northwest of the Walled City of Lahore. The tomb is located across the River Ravi from Lahore, in what was a rural area known for its numerous pleasure gardens.[3] The tomb in located in Nur Jahan's pleasure garden, the Dilkusha Garden, that had been laid out in 1557.[4] The Tomb of Asif Khan, built in 1645, and the Akbari Sarai, built in 1637, are located immediately west of Jahangir's tomb complex, and the three form an ensemble oriented on a east-west axis. The last of the Shahdara Bagh monuments, the tomb of Jahangir's wife Nur Jahan is located slight southwest of Asif Khan's tomb.

Background

Much of the mausoleum's interior is adorned with Mughal-era frescoes.

The tomb was built for Emperor Jahangir, who ruled the Mughal Empire from 1605 to 1627 C.E.. The emperor died in the foothills of Kashmir near the town of Rajauri on 28 October 1627. A funeral procession transferred his body from Kashmir and arrived in Lahore on Friday, 12 November 1627.[5] The Dilkusha Garden in which he was buried was a "favourite spot" of Jahangir and his wife Nur Jahan, when they lived in Lahore.[3][6] His son, the new Mughal Emperor Shah Jahan, ordered that a "mausoleum befitting an Emperor" should be built in his father's honour to inter his remains.[3]

History

The use of minarets reflects a renewed interest in Timurid architecture during the reign of Jahangir.[7]


Though contemporary historians attribute construction of the tomb to Jahangir's son Shah Jahan, the tomb may have been the result of Nur Jahan's vision.[8] Taking inspiration from her father's burial place, she is said to have designed the mausoleum in 1627,[8] and possibly helped fund it.[3] Construction started in 1627,[3] requiring ten years for completion,[9] and cost Rs 10 lakh.[8]

Repair works were undertaken at the tomb in 1814 according to Sikh court records.[10] The tomb complex, however, was also desecrated under Sikh rule when they were pillaged by the army of Ranjit Singh,[11][12] with building materials used for decoration of the Golden Temple in Amritsar.[13][14] The pillaged grounds were then converted for use as a private residence for an officer in the army of Ranjit Singh, Señor Oms, who was also known as Musa Sahib.[15][16] Ranjit Singh further desecrated the mausoleum once more when he ordered that Musa Sahib be buried on the tomb's grounds after dying from cholera in 1828.[16] By 1880, a rumour had begun circulating which alleged that the tomb once was topped by a dome or second storey that was stolen by Ranjit Singh's army,[12] though no evidence has been found to suggest that a dome or second story ever existed at the tomb.[10]

The Shahdara ensemble of monuments suffered further under British rule, when a railway line was built between the tombs of Asif Khan and Nur Jahan.[11] The site was then repaired by the British between 1889-1890.[17]

Flooding from the nearby River Ravi threatened or damaged the site in 1867, 1947, 1950, 1954, 1955, 1957, 1958, 1959, 1962, 1966, 1973, 1976, 1988, and 2010.[11] The site sustained water damage during flooding in 1988 that covered much of the site in 10 feet of water for 5 days.[11]

Architecture

The walls of the tomb are inlaid with carved marble.
The tomb was constructed in a Mughal style influenced by Safavid-style architecture from Persia,[18] which may have been introduced into the Mughal Court by Nur Jahan[18] - who was of Persian origin. The mausoleum is laid out as a takhtgah - or a mausoleum built upon a podium which serves as a takht, or "throne."[8]

Exterior

Arcades surround the tomb and feature ghalib kari, or ribs inlaid into arched surfaces on the arch's curved areas

In keeping with Sunni religious tradition, Jahangir's great grandfather Babur chose to be buried in a tomb open to the sky at the Gardens of Babur. Jahangir's tomb broke with this tradition by including a roof. In order to forge a compromise with Sunni tradition, Jahangir expressly forbade the construction of a dome over his tomb,[10] and so the roof is simple and free from architectural embellishments which later featured prominently at the Taj Mahal.[19] The mausoleum's façade is embellished with red sandstone inlaid with marble motifs.

The square-shaped mausoleum is a 22 foot tall, single-story plinth with arcades lining all four sides of the structure. Vaulted bays along the perimeter of the tomb reflect Timurid architectural styles from Central Asia.[20] The mausoleum's façade of red sandstone is inlaid with motifs forged of white marble.[10]

From the building rise four octagonal ornamental minarets projecting from each corner of the building, decorated with geometric inlaid stone. The use of minarets, absent from early Mughal commissions, reflects a renewed interest in Timurid architecture from Central Asia during the reign of Jahangir.[7] The minarets are divided into three sections, with the tomb forming the base, upon which the body of the minaret rests, called by white marble cupolas. The minarets rise to a height of 100 feet (30m).

Interior

The burial chamber contains the Emperor's cenotaph.

The mausoleum building is divided into a series of vaulted compartments which are richly embellished with Mughal buon fresco. Carved jali screens admit light in various patterns facing toward Mecca.

Cenotaph
At the centre of the mausoleum is an octagonal chamber lined with carved marble in which the remains of the Mughal Emperor rest in a crypt below a cenotaph. The interior of the tomb features a white-marble cenotaph inlaid with pietra dura in vegetal patterns,[10] as well as the 99 Names of Allah,[10] a common theme in Islamic mysticism.

Gardens

The tomb's gardens are laid out in the Persian Chahar Bagh style.

The gardens surrounding the tomb are vast, and laid out in the Persian Chahar Bagh, or Paradise garden.[21] The garden is divided into four squares by paved walkways (khiyabans) and two bisecting central water channels which are designed to reflect the four rivers that flow in jannat, the Islamic concept of paradise. Each of the four square is further divided into smaller squares with pathways, creating into 16 squares in all. The garden forms a quadrangle measuring approximately 500 metres on each side.[19]

Layout
The mausoleum is set in a large quadrangle with gates facing each of the cardinal directions. Entry to the quadrangle is via the western edge through the Akbari Sarai - a gate featuring a small mosque. To the immediate west of the Akbari Sarai is the Tomb of Asif Khan - Jahangir's brother-in-law.

Conservation

The site is protected by the Federal Antiquities Act 1975,[11] though stipulations of the law are frequently neglected,[11] resulting in damage to the site and surrounding area. The act forbids construction within 200 feet of the site,[11] though private homes have been built that are located a few metres from the boundary walls of the site.[11] The site was inscribed on the tentative list for UNESCO World Heritage Site status in 1993.[22]