HYDER ALI ,THE FACTO RULER OF MYSORE DIED ON 6-7 DECEMBER 1782

HYDER ALI ,THE FACTO RULER OF MYSORE

DIED ON 6-7 DECEMBER 1782

Hyder Ali Khan also known as Hyder Ali Sahib (Kannada: ಹೈದೆರ್ ಅಲಿ ಖಾನ್), Haidarālī (Kannada: ಹೈದರಾಲಿ) (c. 1720 – 7 December 1782) was the Sultan and de facto ruler of the Kingdom of Mysore in southern India.

Hyder Ali
Sultan (de facto Ruler) of Mysore Shams-ul-mulk, Amir ud-daula
A steel engraving from the 1790s, with modern hand colouring
Reign	1761–1782
Predecessor	Krishnaraja Wodeyar II
Successor	Tipu Sultan
Born	c.1720 Budikote, Kolar, Karnataka
Died	7 December 1782[1] (aged 60–61) Chittoor, Andhra Pradesh,India
Burial	Srirangapatna, Karnataka 12°24′36″N 76°42′50″ECoordinates: 12°24′36″N 76°42′50″E
Full name Shams ul-Mulk, Amir ud-Daula, Sultan Sayyid walShareef Nawab Hyder 'Ali Khan Bahadur
House	Mysore
Father	Fath Muhammad
Religion	Islam

 Born as Sayyid walSharif Hyder Ali Khan,[2] he distinguished himself militarily, eventually drawing the attention of Mysore's rulers. 

Seal of Mysore.

Rising to the post of Dalavayi (commander-in-chief) to Krishnaraja Wodeyar II, he came to dominate the titular monarch and the Mysore government. He became the de facto ruler of Mysore as Sarvadhikari (Chief Minister) by 1761.[2] He offered strong anti-colonial resistance against the military advances of the British East India Company during the First and Second Anglo–Mysore Wars, and he was the innovator of military use of the iron-cased Mysorean rockets.

Though illiterate, Hyder Ali earned an important place in the history of southern India for his administrative acumen and military skills. He concluded an alliance with the French against the British and used the services of French workmen in raising his artillery and arsenal. His rule of Mysore was characterised by frequent warfare with his neighbours and rebellion within his territories. 

This was not unusual for the time as much of the Indian subcontinent was then in turmoil. He was a shrewd leader and left his eldest son, Tipu Sultan, an extensive kingdom bordered by the Krishna River in the north, the Eastern Ghats in the east and the Arabian Sea in the west.[3]
Early life[edit]

Mausoleums of Hyder Ali's ancestors, including his father Fath Muhammad in the city of Kolar.

Mausoleums of Hyder Ali's ancestors, including his father Fath Muhammad in the city of Kolar.

The exact date of Hyder Ali's birth is not known with certainty. Various historical sources provide dates ranging between 1717 and 1722 for his birth.[4] There are also some variations in reports of his ancestry. According to some accounts, his grandfather was descended from a line of Sayyids tracing their lineage back to Persia,[5] while another traces his lineage instead to the area of present-day Afghanistan.[5] In a third account, written by one of his French military officers, 

Hyder himself claimed descent from the Bani Hashim Clan of Quraysh tribe of Arabs, the tribe of the prophet Muhammad.[6] His father, Fath Muhammad, was born in Kolar, and served as a commander of 50 men in the bamboo rocket artillery (mainly used for signalling) in the army of the Nawab of Carnatic.[7] 

The flag of the Sultanate of Mysore at the entrance into the fort of Bangalore.

Fath Muhammad eventually entered the service of the Wodeyar Rajas of the Kingdom of Mysore, where he rose to become a powerful military commander. The Wodeyars awarded him Budikote as a jagir (land grant), where he then served as Naik (Lord).[4] Hyder Ali was born in Budikote; he was Fath Muhammad's fifth child, and the second by his third wife.[4] His early years are not well documented; he entered military service along with his brother Shahbaz after their father died in combat.[8] After serving for a number of years under the rulers of Arcot, they came to Seringapatam, where Hyder's uncle served. He introduced them to Devaraja, the dalwai (chief minister, military leader, and virtual ruler) of Krishnaraja Wodeyar II, and his brother Nanjaraja, who also held important ministerial posts.[9] Hyder and his brother were both given commands in the Mysorean army; Hyder served under Shahbaz, commanding 100 cavalry and 2,000 infantry.[10]

Rise to power[edit]

The dominions of the Sultanat-e-Khudad of Mysore ruled by Hyder Ali, in the year 1780.

The dominions of the Sultanat-e-Khudad of Mysore ruled by Hyder Ali, in the year 1780.

In 1748, Qamar-ud-din Khan, Asaf Jah I, the longtime Nizam of Hyderabad, died. The struggle to succeed him is known as the Second Carnatic War, and pitted Asaf Jah's son Nasir Jung against a cousin, Muzaffar Jung. Both sides were supported by other local leaders, and French and British forces were also involved. Devaraja had started vesting more military authority in his brother, and in 1749 Nanjaraja marched the Mysorean army in support of Nasir Jung. The army went to Devanhalli, where the Mysoreans participated in the Siege of Devanahalli Fort. The fort was held by Muzaffar Jung's forces and the siege was conducted by the Marquis de Bussy.[11] During the successful eight-month siege, the Naik brothers distinguished themselves, and were rewarded by the dalwai with enlarged commands.[10] By 1755 Hyder Ali commanded 3,000 infantry and 1,500 cavalry, and was reported to be enriching himself on campaigns by plunder.[12] In that year he was also appointed Faujdar (military commander) of Dindigul.[13] In this position he first retained French advisers to organise and train his artillery companies. He is also known to have personally served alongside de Bussy, and is believed to have met both Muzaffar Jung and Chanda Shahib.[14] In these early wars he also came to dislike and mistrust Muhammed Ali Khan Wallajah, the Nawab of the Carnatic. In fact Muhammed Ali Khan Wallajah and the Mysorean leaders were long at odds with each other, seeking territorial gains at the other's expense.[15] Muhammad Ali Khan Wallajah had by then formed an alliance with the British, and he was accused by Hyder Ali in later years of effectively preventing him from making any sort of long-lasting alliances or agreements with the British.[16] Throughout the Carnatic Wars, Hyder Ali and his Mysore battalions served alongside French commanders such as Joseph Francois Dupleix, Count de Lally and de Bussy, he also assisted Chanda Sahib on various occasions. Hyder Ali supported the claims of Muzaffar Jung and later sided with Salabat Jung.

Early in his career, Hyder Ali retained as one of his chief financial assistants a Brahmin named Khande Rao. Hyder Ali, who was illiterate, was reported to be blessed with a prodigious memory and numerical acumen. Hyder Ali could rival or outperform expert accountants with his great arithmetic skills and worked to develop a system, with Rao, that included checks and balances so sophisticated that all manner of income, including plunder of physical goods of all types, could be accounted for with little possibility for fraud or embezzlement.[17] This financial management may have played a role in Hyder Ali's rise in power.[17]

Hyder Ali sent ambassadors to Abu Hilal Ahmad bin Said in Muscat.

In 1757 Hyder Ali was called to Seringapatam to support Devaraja against threats from Hyderabad and the Marathas. Upon his arrival he found the Mysorean army in disarray and near mutiny over pay. While Devaraja bought his way out of the threats to Seringapatam, Hyder Ali arranged for the army to be paid and arrested the ringleaders of the mutiny.[18] Hyder Ali then led the Mysorean campaigns against the Nairs of Malabar (the west coast of India).[19] For his role in these activities Hyder Ali was rewarded by Devaraja with the jaghir (regional governorship) of Bangalore.[20] In 1758 Hyder Ali successfully forced the Marathas to lift a siege of Bangalore. By 1759 Hyder Ali was in command of the entire Mysorean army.[18] The young raja Krishnaraja rewarded Hyder Ali's performance by granting him the title Fath Hyder Bahadur or Nawab Hyder Ali Khan.[21][22] Because of the ongoing conflicts with the Marathas the Mysorean treasury was virtually bankrupted, prompting the queen mother to force into exile Nanjaraj, who had assumed the position of dalwai upon his brother's death in 1758.[19][20] Hyder Ali was a beneficiary of this action, rising in influence in the court.[20]

In 1760 the queen mother conspired with Khande Rao, who had gone into the raja's service, to oust Hyder Ali. He was precipitously forced out of Seringapatam, leaving his family, including his son Tipu Sultan, under house arrest.[20][23] The sudden departure left Hyder Ali with few resources. He may have been fortuitously aided at this time by the faraway Third Battle of Panipat, in which the Marathas suffered a major defeat, Jan 1761. Because of this loss, the Marathas withdrew forces from Mysore and Hyder Ali's brother-in-law Makdum Ali chased them into Bidnur and Sunda.[24][25] Hyder Ali soon consolidated his strength by placing Mirza Sahib as the commander of Sira, Ibrahim Ali Khan in Bangalore and Amin Sahib his cousin in Basnagar. Soon afterward Hyder Ali marched alongside Makdum Ali's forces, which numbered about 6,000, along with the 3,000 men from his garrison at Bangalore, toward Seringapatam.[23]

Hyder Ali sent ambassadors to Shah of Persia Karim Khan.

They clashed with Khande Rao's forces before reaching the capital. Khande Rao, with 11,000 men, won the battle, and Hyder Ali was forced to apply to the exiled Nanjaraj for support. Nanjaraj gave him command of his army, and the title of Dalwai.[25][26] With this force Hyder Ali again moved out against Khande Rao. The two armies faced each other again, but a deception by Hyder Ali convinced Khande Rao to flee instead of engaging in battle. Hyder Ali sent letters appearing to be from Nanjaraj to some of Khande Rao's commanders, confirming their agreement to hand Khande Rao over to Hyder Ali. Fearing a conspiracy, Khande Rao fled into Seringapatam. After a minor battle against the now-leaderless army, Hyder Ali took over most of its remnants and surrounded Seringapatam.[27] The ensuing negotiations left Hyder Ali in nearly complete military control of Mysore. Concessions that he extracted included the surrender of Khande Rao, who Hyder Ali imprisoned in Bangalore.[28]

Ruler of Mysore[edit]
After overthrowing Khande Rao, Hyder Ali founded the Sultanate of Mysore and formally styled himself Sultan Hyder Ali Khan in his correspondence with the Mughal Emperor Shah Alam II. He was very cautious in his diplomacy with the Nizam of Hyderabad, who was, according to an official Mughal firman, the sovereign of all Muslim-ruled territories in southern India.[19]
Expansion and relationship with the Mangalorean Catholics[edit]

Lal Bagh Gardens of Bangalore were originally laid out by Hyder Ali and were modelled on Mughal and French gardening techniques.

Lal Bagh Gardens of Bangalorewere originally laid out by Hyder Ali and were modelled on Mughal and French gardening techniques.

Over the next few years Hyder expanded his territories to the north. Two key acquisitions were Sira, taken from the Marathas, and the kingdom of Bednore, where as a casus belli he agreed to support a claimant to its throne against usurpers.[29] In 1763 he took its capital, Ikkeri, which included a large treasury.[30] He renamed the capital Haidernagar, and began styling himself Hyder Ali Khan Bahadur, a title that had been bestowed on him by Salabat Jung as reward for his taking of Sira.[31] He moved most of his family to Ikkeri, a natural fortress, in the hopes that it would "serve him for a safe refuge".[32] He assumed the trappings of the ruler of Bednore, began issuing coins, and established a system of weights and measures. He made sure his son Tipu received a quality education, "employing learned tutors" and "appointing a suitable hand of attendants" to see to his upbringing.[33] He cultivated a suspicion of foreigners, specifically refusing to allow the British to have a resident at his court.[33] His security, however, was not assured in Bednore: a bout of illness and a widespread conspiracy against him convinced him that it would not make an ideal capital for his domain, and he returned to Mysore.[34]

The taking of Bednore included several ports on the Malabar coast, including Mangalore.[35] Hyder used these ports to establish a small navy. The documentary record on the navy is fragmentary;[36] Portuguese records indicate that the fleet was launched sometime between 1763 and 1765.[37] It was apparently officered by Europeans, and its first admiral was an Englishman;[37] by 1768 its admiral was a Mysorean cavalry officer named Ali Bey (or Lutf Ali Beg),[38] apparently chosen by Hyder because he did not trust the European captains.[37]

Hyder had amicable relations with the Christian population in Mangalore, which had long been under Portuguese influence and had a sizeable Roman Catholic population,[39] and with Christians in general. He had a very close friendship with two Goan Catholic clergymen, Bishop Noronha and Fr. Joachim Miranda,[40] and allowed a Protestant missionary to live at his court.[41] Hyder's army also included Catholic soldiers, and he allowed Christians to build a church at Seringapatam, where French generals used to offer prayers and priests used to visit. Mangalorean historian A. L. P. D'Souza mentions that Hyder also had Christians in his administration. Pursuant to treaties concluded with the Portuguese, he also allowed Portuguese priests to settle disputes among Christians.[42] However, many Mangaloreans (not just Christians) disliked him for the heavy tax burden he imposed on them.[43]

First war with the Marathas[edit]

Hyder Ali in 1762, incorrectly described as the The head of his army in the war against the British in India. (French painting)

Hyder Ali in 1762, incorrectly described as the The head of his army in the war against the British in India. (French painting)

The Rani of Bednore had appealed to the Nawab of Savanur for assistance when Hyder invaded. Hyder consequently threatened the Nawab, attempting to extort tribute from him.[44] Failing in this, he overran that territory, reaching as far as Dharwad, north of the Tungabhadra River.[45] Since Savanur was a tributary of the Marathas, the Peshwa countered with a strong force, and defeated Hyder near Rattihalli. The Maratha victory forced Hyder to retreat; he had to abandon Bednore, although he was able to remove its treasures to Seringapatam. Hyder paid 35 lakhs rupees in tribute to end the war, and returned most of his gains, although he did retain Sira.[45][46]

In 1766 Hyder Ali returned to the Malabar, this time at the invitation of the raja of Cannanore, who sought independence from the Zamorin, the ruler of Calicut who held sway over Cannanore. Hyder also claimed a debt of tribute from the Zamorin, who had supported Hyder's opponents in earlier campaigns. After a difficult campaign, Hyder reached Calicut, where the Zamorin, after promising to make payment, failed to deliver. Hyder placed the Zamorin under house arrest and had his finance minister tortured. Fearing similar treatment, the Zamorin set fire to his palace and perished in the flames, ending Eradi dynastic rule of Calicut.[47][48] After establishing control of Calicut, Hyder departed, but was forced to return several months later when the Nairs rebelled against the rule of his lieutenant, Reza Sahib. Hyder's response was harsh: after putting down the rebellion, many rebels were executed, and thousands of others were forcibly relocated to the Mysorean highlands.[47]

Mysore's titular ruler Krishnaraja died in April 1766, while Hyder was in Malabar. Hyder had left orders that Krishnaraja's son Nanjaraja Wodeyar be invested should that happen, and he only later came to formally pay his respects to the new rajah. He took advantage of this opportunity to engage in a sort of house cleaning: the raja's palace was plundered, and its staff reduced to the point where virtually everyone employed there was also a spy for Hyder Ali.[49]

First Anglo-Mysore War[edit]

Kishangiri fort was besieged in the first Anglo-Mysore war in 1768, and finally surrendered to the English, who held it briefly

Kishangiri fort was besieged in the first Anglo-Mysore war in 1768, and finally surrendered to the English, who held it briefly

In 1766 Mysore began to become drawn into territorial and diplomatic disputes between the Nizam of Hyderabad and the British East India Company, which had by then become the dominant European colonial power on the Indian east coast. The Nizam, seeking to deflect the British from their attempts to gain control of the Northern Circars, made overtures to Hyder Ali to launch an invasion of the Carnatic. Company representatives also appealed to Hyder Ali, but he rebuffed them.[50] The Nizam then ostensibly struck a deal with the British Madras Presidency for their support, but apparently did so with the expectation that when Hyder Ali was prepared for war, the deal with the British would be broken. This diplomatic maneouvring resulted in the start of the First Anglo-Mysore War in August 1767 when a company outpost at Changama was attacked by a combined Mysore-Hyderabad army under Hyder Ali's command.[51][52] Despite significantly outnumbering the British force (British estimates place the allied army size at 70,000 to the British 7,000), the allies were repulsed with heavy losses. Hyder Ali moved on to capture Kaveripattinam after two days of siege, while the British commander at Changama, Colonel Joseph Smith, eventually retreated to Tiruvannamalai for supplies and reinforcements.[51][53] There Hyder Ali was decisively repulsed on 26 September 1767.[54] 

Hyder Ali sent letters to Ottoman Sultan Mustafa III.

With the onset of the monsoon season, Hyder Ali opted to continue campaigning rather than adopting the usual practice of suspending operations because of the difficult conditions the weather created for armies.[55] After over-running a few lesser outposts, he besieged Ambur in November 1767, forcing the British to resume campaigning.[56] The British garrison commander refused large bribes offered by Hyder Ali in exchange for surrender, and the arrival of a relief column in early December forced Hyder Ali to lift the siege.[57] He retreated northward, covering the movements of the Nizam's forces, but was disheartened when an entire corps of European cavalry deserted to the British.[58] The failures of this campaign, combined with successful British advances in the Northern Circars and secret negotiations between the British and the Nizam Asaf Jah II, led to a split between Hyder Ali and the Nizam. The latter withdrew back to Hyderabad and eventually negotiated a new treaty with the British company in 1768. Hyder Ali, apparently seeking an end to the conflict, made peace overtures to the British, but was rebuffed.[59]

In early 1768, the British Bombay Presidency in Bombay organised an expedition to Mysore's Malabar coast territories. Hyder Ali's fleet, which the British reported as numbering about ten ships, deserted en masse, apparently because the captains were unhappy with the ouster of their British admirals and some even demanded the return of Ali Raja Kunhi Amsa II, but Hyder Ali chose a cavalry commander Lutf Ali Beg as fleet commander.[60] Owing to a British deception, Lutf Ali Beg also withdrew much of the Mangalore garrison to move on what he perceived to be the British target, Onore. The British consequently occupied Mangalore with minimal opposition in February.[61] This activity, combined with the loss of the Nizam as an ally, prompted Hyder Ali to withdraw from the Carnatic, and move with speed to Malabar. Dispatching his son Tipu with an advance force, Hyder Ali followed, and eventually re-took Mangalore and the other ports held by the over-extended British forces.[61][62] He also levied additional taxes as punishment against rebellious Nair districts that had supported the British.[62]


Asaf Jah II opposed the East India Company in 1766,[63] and initially allied himself with Hyder Ali during the First Anglo-Mysore War, particularly during the Battle of Chengam,[51][52] then Battle of Rakshasbhuvan,[64] but later abandoned (in 1768) and later intervened in favor of Mysore during the Battle of Kharda in 1795.
After his reconquest, Hyder Ali learned that the Mangalorean Catholics had helped the British in their conquest of Mangalore, behaviour he considered treasonous.[65] He summoned a Portuguese officer and several Christian priests from Mangalore to suggest an appropriate punishment to impose on the Mangalorean Catholics for their treachery. The Portuguese officer suggested the death penalty for those Catholics who helped the British as a typical punishment for the betrayal of one's sovereign. But Hyder Ali exhibited a diplomatic stance and instead imprisoned those Christians who were condemned for treachery.[66] He afterwards opened negotiations with the Portuguese, and reached an agreement with them that removed suspicion from the clergy and other Christians.[67] The Mangalorean Catholic community flourished during the rest of Hyder Ali's reign.[68]

During Hyder Ali's absence from the Carnatic, the British recovered many places that Hyder Ali had taken and only weakly garrisoned, and advanced as far south as Dindigul.[69] They also convinced the Marathas to enter the conflict, and a large force of theirs, under the command of Morari Rao, joined with Colonel Smith at Ooscota in early August 1768.[70] This army then began preparations to besiege Bangalore, but Hyder Ali returned to Bangalore from Malabar on 9 August, in time to harass the allies before the siege could begin.[71] On 22 August, Hyder Ali and his Mysore forces attacked the Maratha camp during the Battle of Ooscota, but was repulsed when faced with the large Maratha reinforcements.[72] Hyder Ali was then foiled in an attempt to prevent the arrival of a second British column at the allied camp; the strength of these combined forces convinced him to retreat from Bangalore toward Gurramkonda, where he was reinforced by his brother in law.[73] He also attempted diplomatic measures to prevent a siege of Bangalore, offering to pay ten lakhs rupees and grant other land concessions in exchange for peace. The British countered with an aggressive list of demands that included payments of tribute to the Nizam and larger land concessions to the British East India Company. Hyder Ali specifically refused to deal with Muhammed Ali Khan Wallajah, his nemesis in the Carnatic. The negotiations failed to reach common ground.[73]

On 3 October, Hyder Ali, while moving his army from Guuramkonda back toward Bangalore, surprised a small garrison of Muhammed Ali Khan Wallajah's men at a rock fort call Mulwagal, near Ooscota. British reinforcements were sent, and Colonel Wood was able to recover the lower fort but not the upper. The next day he went out with a few companies of men to investigate movements that might have been cover for enemy reinforcements. This small force, numbering four companies, was surrounded by Hyder Ali's entire army in the Battle of Mulwagal.[74] A strategem by another officer, Colonel Brooks, prevented the loss of this detachment; Colonel Brooks and another two companies dragged two cannons to the top of a nearby rise, and Brooks called out "Smith! Smith!" while firing the cannons.[75] Both sides interpreted this to mean that Colonel Smith was arriving in force, and Hyder's troops began to retreat. This enabled Colonel Wood to join with Brooks and other reinforcements from Mulwagal before Hyder Ali realised his tactical error.[75] Hyder Ali renewed his attack, but was eventually repulsed with heavy losses: he was estimated to lose 1,000 men while the British lost about 200.[76] The severity of the conflict convinced Colonel Smith that he would be unable to effectively besiege Bangalore without first inflicting a major defeat on Hyder Ali in open battle.[77] Company officials blamed Smith for the failure to decisively defeat Hyder Ali, and recalled him to Madras. Hyder Ali took the opportunity to besiege Hosur, and Colonel Wood marched in relief of the town. As Wood approached, Hyder Ali raised the siege, sneaked around Wood's column, and attacked his baggage train in a battle near Bagalur. Hyder Ali successfully captured supplies and arms, and drove Wood in disgrace toward Venkatagiri.[78] Wood was consequently recalled and replaced by Colonel Lang.[79]

Hyder Ali then raised additional forces in Mysore and went on the offensive. In November 1768 he split his army into two, and crossed the ghats into the Carnatic, regaining control of many minor posts held by the British.En route to Erode Hyder Ali overwhelmed one contingent of British, who were sent as prisoners to Seringapatam when it was established that one of its officers was fighting in violation of a parole agreement. After rapidly establishing control over much of the southern Carnatic, his march approached Madras.[79] This prompted the British to send an envoy to discuss peace; because of Hyder Ali's insistence that the Nawab of the Carnatic be excluded from the negotiations,they went nowhere. Hyder Ali then surprised Company authorities by taking a picked force of 6,000 cavalry and a small number of infantry, and made in three days a forced march of 130 miles (210 km) to the gates of Madras.[80]

This show of force compelled the Company to negotiate further. Hyder Ali, who was seeking diplomatic leverage against the Marathas, wanted an alliance of mutual defence and offence.[81] The Company refused to accede to an offensive military treaty; the treaty signed at Madras on 29 March 1769,restored the status quo ante bellum, except for Mysore's acquisition of Karur, and also included language that each side would help the other defend its territory. In summarising Hyder Ali's conduct of the war, biographer Lewin Bowring notes that he "evinced high qualities as a tactician and the sagacity of a born diplomatist."[82]

Arab, Persian and Turkish relations[edit]
When Hyder took over the Malabar territories, he took advantage of the coastal access to develop relations with trading partners overseas. To this end he established port tariffs that were biased against European traders and preferential for Mysorean and Arab traders. Beginning in 1770 he sent ambassadors to Abu Hilal Ahmad bin Said in Muscat and Karim Khan in Shiraz, then the capital of Persia, seeking military and economic alliances. In a 1774 embassy to Karim Khan, the ruler of Persia, he sought to establish a trading post on the Persian Gulf.[citation needed] Karim responded by offering Bandar Abbas, but nothing further seems to have passed between them on the subject.[citation needed] Karim Khan later did send 1,000 troops to Mysore in 1776 in response to another embassy in 1775.[citation needed] Nursullah Khan, Hyder's ambassador, had more success in Muscat, where a trading house was established in 1776. During the final years of his reign Hyder Ali also planned to send an embassy to the Ottoman Sultan Mustafa III, but it was his son Tipu Sultan who succeeded in making direct contact with Istanbul.[83]

Second war with the Marathas[edit]
Hyder, believing he would be supported by the British in conflict with the Marathas, began demanding tribute payments from smaller states on the frontiers between Maratha and Mysore territories, and refused to pay tributes demanded by the Marathas. The Marathas responded in November 1770 with an invasion by an army of 35,000 men.[84] Pursuant to their treaty, Hyder requested British assistance. The Company refused, and Hyder retreated, slashing and burning as he went to deny the bounty of the land to the Marathas.[85] The Marathas captured much of north-eastern Mysore, and consolidated their gains during the monsoon season. Hyder offered to pay some of the tribute demanded, but his offer was rejected as insufficient, and the Marathas renewed the offensive after the monsoons.[86] They advanced to the vicinity of Seringapatam, and then feinted a withdrawal to the north. When Hyder followed, they turned in force, and claimed to inflict serious casualties on Hyder's army, and captured most of its baggage.[87] They then fruitlessly besieged Seringapatam for five weeks, before abandoning the effort and instead took Bangalore. Hyder again appealed to the British for help, but their pre-conditions and proposed terms were unacceptable to him, and an attempt by Hyder to get them to go on the offensive scuttled the negotiations.[88] In 1772 Hyder finally sued for peace. He agreed to pay 3.6 million rupees in tribute arrears, and 1.4 million rupees in annual tribute, and ceded territory all the way to Bangalore.[89] Upon his return to Seringapatam after the peace was concluded, Hyder learned that Nanjaraja, the titular ruler of Mysore, had been engaged in secret communications with the Marathas. Hyder ordered Nanjaraja strangled, and placed his brother Chamaraja on the throne.[90]


Hyder Ali's melee forces in battle.

Hyder Ali's melee forces in battle.

The peace with the Marathas was short-lived. The Peshwa Madhavrao I died late in 1772, beginning a struggle for his succession. In 1773, Hyder used this opportunity to send Tipu with an army to recover territories lost to the Marathas to the north, while he descended into Coorg, which provided a more secure route to the Malabar territories he wanted to recover from the Marathas.[91] A claimant to the Coorg throne had asked for Hyder's assistance in 1770 when he was pre-occupied with the Marathas.[92] He quickly captured Coorg's capital, Merkara, imprisoning Raja Vira Rajendra. He installed a Brahmin (a caste unpopular with the Coorgs) as Governor to collect revenues before continuing to Malabar, where by the end of 1774 he had recovered all his lost territory.[93] The Coorgs rose in rebellion against his Governor, upon which Hyder returned to Coorg, crushed the rebellion, and hanged most of the ring-leaders.[94] This did not stop the restive Coorgs from becoming a continuing problem for Hyder, and for, Tipu after his death.[95]

A British illustration of Sayed Sahib leading Hyder Ali's forces during the Siege of Cuddalore.

In 1776 the young Raja Chamaraja Wodeyar VIII died. To choose a successor, Hyder had all of the children of the royal family brought together, and watched them play. A child, also named Chamaraja Wodeyar IX, chose to play with a jewelled dagger, and was supposedly selected on that basis as the new Raja of Mysore.,[94]

By March 1775, the leadership situation at Poona, the Maratha capital, had stabilised, and the Marathas joined an alliance with the Nizam of Hyderabad to oppose Hyder. The Maratha army was routed by one of Hyder's Generals in 1776, and Hyder either bribed or sufficiently threatened the Nizam's military leaders so that they withdrew from the campaign.[96] This only temporarily halted the conflict, which was fought with renewed vigor until 1779. Hyder successfully extended his domain to the Krishna River after a lengthy siege of Dharwad. In a controversial action, Hyder in 1779, dealt harshly with Madakari Nayaka, the ruler of Chitradurga. Madakari had supported Hyder in earlier conflicts, but in 1777 had changed allegiance to the Marathas. After seizing Chitradurga, Hyder sent Madakari Nayaka to Seringapatam as a prisoner, where he died. Hyder further sent 20,000 of Madakari's followers to Seringapatam, where the boys among them were allegedly forcibly converted to Islam and formed into so-called chela battalions in the Mysorean army.[97]

The Battle of Pollilur, where the forces of Hyder Ali effectively used Mysorean rocketsand Rocket artilleryagainst closely massed British forces.

Second Anglo-Mysore War[edit]
Main article: Second Anglo-Mysore War

Theater map for the First and the Second Anglo-Mysore Wars
During the lengthy conflict with the Marathas, Hyder had several times requested the assistance of the British East India Company, and it had each time been refused, in part due to the influence at Madras, of Hyder's enemy, the Nawab of Arcot.[98] The British had also angered the Marathas by repudiating treaties, with whom they were at war for much of the 1770s,[99] and they had also upset the Nizam of Hyderabad Asaf Jah II over their occupation of Guntur.[100]

Pierre André de Suffrenally of Hyder Ali.

In 1771, Maratha envoys had approached Hyder with a proposal to unite against the British, with the goal of wresting control of eastern India from their influence. Since Hyder was at the time still attempting alliance with the British, he informed them of this offer, noting that he thought the Marathas would gain too much power and even threaten his own position under those circumstances.[101] The Marathas, still at war with the British, renewed an offer of alliance in 1779. In this case, the alliance was to include the Nizam.[99] His decision to join this alliance was prompted by two British actions. The first was the British capture by capitulation of the west-coast port of Mahé, part of a concerted effort by the British to take all French out-posts following the 1778 French entry into the American Revolutionary War. Hyder received much of his French-supplied equipment through this French-controlled port, and had provided troops for its defence.[102] Furthermore, the British action had provoked the Nairs on the Malabar coast to rise in rebellion again, although Hyder had quickly put this down. The second offence was the movement of British troops through territory under his control (and also other territory controlled by the Nizam) from Madras to Guntur. There was a skirmish in the hills, and the British detachment ended up retreating to Madras.[103]

Marquis de Bussy-Castelnau ally of Hyder Ali.

Hyder Ali began rebuilding his navy in 1778.Employing Joze Azelars,a Dutchman,he had built 8 Ketches each containing 3 masts and 40 cannons and 8 smaller Dhows. When the war broke out in 1779, Joze Azelars noted that the Brahmans and their allies made every possible effort to halt progress of the newly rebuilt navy based at Bhatkal.[104]

The allies planned to make virtually simultaneous attacks on British holdings all throughout India, while the Marathas agreed to honour Hyder's claims to territories he currently held north of the Tungabhadra River and reduced the amount of tribute he was required to pay under earlier agreements. Hyder expected to receive assistance from the French, especially in the Carnatic, the territory he sought to conquer.[105] However, diplomatic actions by Governor Warren Hastings and the Company successfully convinced both the Nizam and the Marathas not to take up arms, and Hyder ended up fighting the war on his own.[106] He successfully gained alliances with Ali Raja Bibi Junumabe II of Cannanore and the Muslim Mappila community and later even met with Muslim Malays from Melacca, who were under Dutch service

French Admiral Suffren (with the support of Hyder Ali) comes to the aid of Reynier van Vlissingen's Dutchforces against the British Admiral Hughes.

Descent upon the Carnatic[edit]

Hyder Ali's military experience during the Carnatic Wars allowed him to fight a series of wars against the British East India Company during the Anglo-Mysore Wars.
The army Hyder assembled was one of the largest seen in southern India, estimated to number 83,000.[107] Carefully co-ordinating the actions of his subordinate commanders, he swept down the Eastern Ghats onto the coastal plain in July 1780, laying waste the countryside.[107] Due to Hyder's secrecy and poor British intelligence, officials in Madras were unaware of his movements until the fires of burning villages just 9 miles (14 km) away were seen in Madras.[108] Hyder himself organised the Siege of Arcot, while detaching his son Karim Khan Sahib to take Porto Novo. The movement in August of Sir Hector Munro with a force of over 5,000 from Madras to Kanchipuram (Conjeevaram) prompted Hyder to lift the siege of Arcot and move to confront him. Word then arrived that Munro was awaiting the arrival of reinforcements from Guntur under Colonel William Baillie, so he sent a detachment under Tipu to intercept them, and eventually followed in strength himself, when Munro sent a force from his army to meet Baillie.[109] Tipu and Hyder surrounded Baillie's force, and compelled the surrender of about 3,000 men in the Battle of Pollilur on 10 September; it was the worst defeat of British troops in India to date.[110] Hyder then renewed the siege of Arcot, which fell in November.[111]

Shortly after the outbreak of hostilities, Governor Hastings had sent General Sir Eyre Coote south from Bengal to take charge of British forces opposing Hyder. He arrived at Madras in November to take command from Munro.[111] Coote marched into the Carnatic, and eventually occupied Cuddalore.[112] After being re-supplied there, he besieged Chidambram, where an assault on the fort was repulsed.[113]


Baillie surrenders to Hyder Ali.

Hyder had in the mean-time descended into Tanjore, with severe consequences. After extracting the allegiance of the Maratha king Thuljaji, Hyder plundered the country, destroying cattle and crops.[114] The economic output of Tanjore is estimated to have fallen by 90% between 1780 and 1782.[115] Hyder's ravages were followed by alleged expeditions of plunder launched by the Kallars. The economic devastation wrought by these attacks was so severe that Tanjore's economy did not recover until the start of the 19th century; the era is referred to in local folklore as the Hyderakalam.[114]

With General Coote at Cuddalore, Hyder then made a forced march to interpose his army between Chidambram and Cuddalore, cutting Coote's supply line. Coote marched to face him, and won a decisive victory in the Battle of Porto Novo on 1 July 1781; Coote estimated that Hyder lost 10,000 men in the battle.[116] Hyder then dispatched Tipu in an attempt to prevent the junction of Coote's army with reinforcements from Bengal.[117] This failed, and in late August the two armies met again at Pollilur, chosen by Hyder as a place to make a stand, because it was the site of his victory over Baillie the previous year.[118] Hyder was defeated this time, although the battle was not decisive.[119] While Coote re-grouped and searched for provisions, Hyder took the opportunity to besiege Vellore.[120] Madras authorities convinced the ageing Coote to put off his retirement and relieve the fortress there.[121] Hyder and Coote met in battle at Sholinghur, near Vellore. Hyder's artillery was ineffective, and the re-provisioned Vellore, which had been on the brink of surrender.[122]

Lord Macartney, who had recently arrived to take the Governorship of Madras, also brought news that Britain was at war with the Dutch.[123] Consequent to this, the Company was instructed to seize Dutch holdings in India, and Macartney had ordered a detachment from Tanjore, under Colonel Braithwaite, to capture the main Dutch post at Negapatam. Hyder made an agreement with the Dutch to provide troops for its defence, but was himself forced away from Negapatam by Braithwaite.[124] The British took Negapatam after three weeks of siege in October and November 1781.[125] This setback forced Hyder to withdraw from most of Tanjore.[126]

In January 1782, General Coote, his health failing, again set out to re-provision Vellore. Hyder did not prevent the re-supply, but shadowed the British back toward Tripassore, offering battle near Sholinghur. Coote successfully manoeuvred away from Hyder without battle.[127] In February, Hyder detached Tipu with a sizeable force to recover Tanjore. Intelligence failures led the main British garrison to become surrounded by this superior force; Colonel Brathwaite and 2,000 men surrendered. Hyder was also pre-occupied by bad news from the west. A Mysorean force that had been besieging Tellicherry was broken, with its commander and his siege guns captured, and Coorg and Malabar were also descending into open rebellion. Hyder consequently sent forces west to deal with these matters, and was preparing to follow himself when word arrived on 10 March that a French force had landed at Porto Novo. Hyder immediately sent Tipu from Tanjore to meet with them, and followed himself from Arcot. At this time he had a celebrated meeting with the French Admiral Suffren, and the allies agreed on a plan to establish Cuddalore as a French base. Cuddalore was occupied without resistance on 8 April, and Hyder's army,joined by the French, marched toward Permacoil, which fell in May. Coote responded by marching toward Arni, where Hyder had a major supply depot. Hyder and the French had been considering an assault on Wandiwash, but abandoned that idea and marched to face Coote. They skirmished there on 2 June. In August the British landed a force on the Malabar coast, to which Hyder responded by sending additional troops under Tipu to the west. The onset of the monsoon season then suspended most military activity on the eastern plain, and Hyder established his camp near Chittoor.

Death[edit]
He was a bold, an original, and an enterprising commander, skilful in tactics and fertile in resources, full of energy and never desponding in defeat. He was singularly faithful to his engagements and straightforward in his policy towards the British...his name is always mentioned in Mysore with respect, if not with admiration.

Bowring,[128]

Tomb of Hyder Ali.
Hyder, who had suffered from a cancerous growth on his back, died in his camp on 6 December 1782. Some other accounts record it as 7 December 1782 and some historical accounts in the Persian language record the death in dates ranging from Hijri 1 Moharram 1197 to Hijri 4 Moharram 1197 in the Islamic calendar. The differences in recorded dates may be due to the lunar calendar and the differences in moon sightings in the surrounding kingdoms.

Hyder's advisers tried to keep his death a secret until Tipu could be recalled from the Malabar coast. Upon learning of his father's death Tipu immediately returned to Chittoor to assume the reins of power. His accession was not without problems: he had to put down an attempt by an uncle to place Tipu's brother Abdul Karim on the throne.[14] The British learned of his death within 48 hours of its occurrence, but the dilatory attitude of Coote's replacement, James Stuart, meant that they were unable to capitalise on it militarily.

Hyder Ali was buried at the Gumbaz in Seringapatam, the mausoleum raised by his son Tippu Sultan in 1782–84.[1

மாவீரர் ஹைதர் அலி
மன்னரின் மகன் மன்னராவதுதான் இந்திய மரபு. விதிவிலக்காக அரச மரபில் பிறக்காதவர்களும் தங்களின் அறிவுத்திறத்தால், உடல்வலிமையால் ஆட்சியைப் பிடித்து மன்னராவதும் உண்டு.

எளியவர்கள் தங்களின் அறிவால், துணிவால் அரியணையேறினாலும் அவர்கள் முழுவதுமாகத் தங்களை மன்னர்களாகவே கருதுவதில்லை. தாம் என்றும் ஒரு சாதாரண குடிமகன்தான் என்று நினைத்து குடிமக்களின் மன்னராகவே வாழ்வர். அத்தகையோருள் ஒருவர் ஹைதர் அலி.

image: http://amanaym.org/aman/wp-content/uploads/2013/12/Haidar_Ali-226x300.jpg

mysore lion haider aliஹைதர் என்பதற்குச் “சிங்கம்“ என்று அர்த்தம். ஹைதர்அலி உண்மையிலேயே சிங்கம்தான். ஆனால் கொஞ்சம் முரட்டுச் சிங்கம். திப்பு சுல்தானுக்கு ஜாகோபியன்கள் “குடிமகன்“ என்ற பட்டத்தினை வழங்கினர். மன்னர் மரபினர் அல்லாத மன்னர்கள் மக்களின் மனத்தில் வாழும் நல்ல குடிமகன்கள்தான் என்பதற்கு இந்தச் சிங்கமும் புலியுமே சான்று.

 சூஃபி மரபு
ஹைதர் அலியின் முன்னோர்கள் “அகவிழிப்புடைய மனிதர்கள்” என்று அழைக்கப்படும் சூஃபி குடும்பத்தினர். அவர்களுள் ஒருவர் ஃபட்டா முகம்மது. சூஃபி மரபினர் போர் வீரராவது ஒரு வகையில் முரண்தான். சூஃபி இஸ்லாமின் அடிப்படைக் கொள்கை சுல்ஹ்-இ-குல் என அழைக்கப்படுகிறது. இதன் பொருள் ‘அனைத்துடனும் சமாதானம்’ என்பதாகும்.
சமாதானத்தை விரும்பும் மரபில் போர் வீரர் உருவாவது முரண்தானே?. பத்தே முகம்மது ஆற்காடு நவாபின் முதன்மைத் தளபதியாக இருந்தவர். அவருக்கு இரண்டாவது மகனாக கி.பி.1720ஆம் ஆண்டு ஹைதர் அலி பிறந்தார்.

 படைவீரர்
மைசூரை ஆண்ட இளம்வயது அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசாவிடம் படை வீரர்களாக ஹைதர் அலியும், அவரது அண்ணன் ஷாபாஸ் சாஹிபும் சேர்ந்தனர். கி.பி. 1749ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற தேவனஹள்ளிப் போரில் இவர்கள் காட்டிய வீரம் கிருஷ்ணராசாவை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. அப்போரில் பெற்ற வெற்றிக்குக் கைமாறாக கிருஷ்ணராசா ஹைதர் அலியைக் குதிரைப்படைத் தளபதியாக்கினார்.

 பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு
கி.பி.1750ஆம் ஆண்டு பிரிட்டிஷாருக்கும் பிரெஞ்சுக்காரர்களுக்கும் இந்திய மண்ணில் கடும்போர் ஏற்பட்டது. இந்நிலையில் அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசா பிரெஞ்சுக்காரர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்தார். இப்போரில்தான் ஹைதர்அலி பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்து முதல் முதலில் மோதினார். தன் அணியினரான பிரெஞ்சுக்காரர்களிடமிருந்து நவீன போர் நுணுக்கங்களையும் ஆயுதங்களையும் அறிந்துகொண்டார்.

 ஆயுதப்படை
பிரிட்டிஷாரை ஹைதர் அலி எதிர்கொண்ட விதத்தையும் வீரத்தைக் கண்டு வியந்த மைசூர் அமைச்சர் நஞ்ஞராஜர் மைசூர் ஆட்சியின் ஒரு பகுதியாக இருந்த திண்டுக்கல்லை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பினை ஹைதர் அலிக்கு வழங்கினார்.

திண்டுக்கல்லில் ஹைதர் அலி தன் முழுத் திறமையையும் வெளிப்படுத்தினார். அங்கு இராணுவ ஆய்வுக் கூடத்தை உருவாக்கி, பிரிட்டிஷ் படையை எதிர்கொள்ளும் வகையில் பீரங்கிப் படையை அமைத்தார்.

 வீரர்களின் நண்பர்
மைசூர் படையில் வீரர்களுக்கு ஊதிய நிலுவை, ஊதிய உயர்வு சார்ந்த சிக்கல்கள் எழுந்தன. அது பெருஞ்சிக்கலாகி கி.பி.1758ஆம் ஆண்டில் வீரர்களுக்கும் மன்னருக்கும் இடையில் ஒரு கலகமாக உருவெடுத்தது. அக்கலகத்தை அடக்கும் பொறுப்பை அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசா ஹைதர் அலியிடம் ஒப்படைத்தார்.

ஹைதர் அலி தன் சாட்டையைச் சொடுக்கிக் கலவரத்தை அடக்கி, நிலைமையைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவந்தார். தன் முயற்சியால் கிருஷ்ணராசாவிடம் பணம்பெற்றும் தன்சொந்தப் பணத்தைக் கொண்டும் வீரர்களின் பண(மன)த்துயரைத் துடைத்தார். இதனால் படைவீரர்கள் மத்தியில் ஹைதர் அலிக்குச் செல்வாக்கு ஏற்பட்டது.

 வெற்றிச்சிங்கம்
கி.பி. 1759ஆம் ஆண்டு மராட்டியப் படை மைசூரைத் தாக்கியது. மைசூர் படைக்கு ஹைதர்அலியைத் தலைமையேற்குமாறு அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசா கட்டளையிட்டார். மைசூர் படை ஹைதர் அலியின் தலைமையில் மராட்டியப் படையினை எதிர்த்தது. மகத்தான வெற்றியினைப் பெற்றது.

அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசா அவ்வெற்றியைக் கொண்டாடும் வகையிலும் ஹைதர்அலியைப் பாராட்டும் வகையிலும் ஹைதர் அலிக்கு “பதே ஹைதர் பஹதூர்“ என்ற பட்டத்தினை வழங்கினார். அதாவது “தைரியம் உடைய வெற்றிச் சிங்கம்“ என்று பொருள்.

 ஆட்சியைப் பிடி
அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசா இளம் வயதினர் என்பதால் அவரை ஏய்த்தபடியே தேவராஜர் மற்றும் நஞ்ஞராஜர் ஆகிய இரண்டு அமைச்சர்களும் சுகவாழ்வு வாழ்ந்தனர். ஆனால், மறைமுகமாக ஹைதர்அலி மக்கள் மனத்தில் பெருவாழ்வு வாழ்ந்து வந்தார்.
பிரிட்டிஷாரைப் பொறுத்தவரை மைசூரில் அவர்களுக்கு இணையான வீரராக ஹைதர் அலியை மட்டுமே கருதினர். ஆதலால், பிரிட்டிஷ் அரசு ஹைதர் அலிக்கு எதிராக ஒரு பெரும் கூட்டணியை உருவாக்கியது. அக்கூட்டணியில் மராத்தியர்களும் நிஜாம்களும் இருந்தனர். இதனை அறிந்த ஹைதர் அலி பிரெஞ்சுக்காரரர்களைத் தன்வசப்படுத்திக்கொண்டார். அவர்களின் வீரர்களின் உதவியுடன் தன் படைவீரர்களுக்குப் போர் நுட்பப் பயிற்சியினை அளித்தார்.
இந்நிலையில் பிரிட்டிஷார் அமைச்சர்கள் தேவராஜர் மற்றும் நஞ்ஞராஜர் ஆகியோரைத் தன்வசப்படுத்திக்கொண்டு ஹைதர் அலிக்கு எதிராக அவர்களைச் செயல்படத் தூண்டினர். ஆனால், ஹைதர் அலி முந்திக்கொண்டார். அவர் தேவராஜர் மற்றும் நஞ்ஞராஜர் ஆகியோரைக் கைதுசெய்தார். அரசர் கிக்க கிருஷ்ணராசாவை ஆட்சிப்பொறுப்பிலிருந்து நீக்கினார். மைசூரின் அரசராகத் தன்னை அறிவித்துக்கொண்டார். வீரர்களும் மக்களும் அவரைத் தம் அரசராக ஏற்றனர்.

 தேவை படையும் பணமும்
மைசூர் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்த ஹைதர் அலி முதல்வேலையாகத் தன் படையினைச் சீர்படுத்தினார். தன்படையினருள் புதிதாக 200-க்கும் மேற்பட்ட பிரெஞ்சு வீரர்களை இணைத்துக்கொண்டார். அவர்களின் வழியாகத் தன் படையினரை நவீன வீரர்களாக மாற்றினார். 1.8 லட்சம் வீரர்களைக் கொண்ட பெரும் படையினைத் தயார்செய்தார்.
உலக அளவில் ஏவுகணை தயாரிப்பு வரலாற்றில் ஹைதர் அலிக்கு முக்கியப் பங்குண்டு. அட்டைக்குப் பதிலாக உலோகக் குழாய்களைக் கொண்டு, 10 அடி உயரமுள்ள மூங்கில்களைப் பயன்படுத்தி ஆறு கிலோகிராம் எடையுள்ள, நூற்றுக்கணக்கான ஏவுகணைகளைத் தயாரித்தார்.

அடுத்ததாக அவர் வேளாண்மையில் கவனம் செலுத்தினார். வயல் விளைந்தால்தான் அரசுக்கு வரி கிடைக்கும் என்ற தத்துவத்தைப் புரிந்துகொண்டார். ஒரு நாட்டிற்குப் படையும் பணமும் அதிமுக்கியம் என்பது அவரது கோட்பாடு. அவ்விரண்டையும் அதிகப்படுத்திக்கொண்டார்.

 வந்தது முதல் மைசூர் யுத்தம்
எப்போதும் எதற்கும் தயார்நிலையில் இருந்த ஹைதர் அலிக்குப் போர் புரியும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. போர் என்றால் சில நாட்கள் அல்ல. சில ஆண்டுகள். அந்த நெடிய யுத்தத்தை முத்தமிட ஹைதர் அலி விரும்பினார்.

பிரிட்டிஷ் தளபதி ஜெனரல் ஜோசப் ஸ்மித் தலைமையில் ஹைதர் அலிக்கு எதிராகக் கி.பி. 1767ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதத்தில் போர் தொடங்கியது. அப்போரைக் கண்டு அஞ்சிய ஹைதராபாத் நிஜாம் 23.02.1768ஆம் பிரிட்டிஷாருடன் அமைதி ஒப்பந்தம் செய்துகொண்டார்.
ஹைதர் அலி தொடர்ந்து மோதினார். மராட்டியரை வென்று மங்களூரைக் கைப்பற்றினார். ஈரோட்டில் பிரிட்டிஷ் படைகளை தோற்கடித்தார். பிரிட்டிஷ் தளபதி நிக்ஸன் தோல்வியை ஒப்புக் கொண்டார். கி.பி.1767ஆம் ஆண்டு முதல் கி.பி.1769ஆம் ஆண்டு வரை நடைபெற்ற இப்போர் முதல் மைசூர் யுத்தம் என வரலாற்றில் குறிக்கப்பெற்றது.

 ஒப்பந்தமும் ஓவியமும்
இப்போரின் முடிவில் பிரிட்டிஷார் ஹைதர் அலியுடன் ஓர் உடன்படிக்கை செய்துக் கொண்டனர். அவரவர் ஆக்கிரமித்த நிலங்களை திருப்பியளிப்பது என்றும், மைசூர் ஆட்சிக்கு ஆபத்து எனில் பிரிட்டிஷ் படை உதவிக்கு வரும் என்றும் ஒப்பந்தமானது.
ஹைதர் அலியின் ஆணைப்படி, சென்னை செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையின் கதவுகள் மீது ஆணி அடித்து, ஹைதர் அலிநொறுக்கப்பட்ட பீரங்கிகளின் குவியல் மீது அமர்ந்திருப்பதைப்போலவும், தன் காலடியில் மண்டியிட்டிருக்கும் பிரிட்டிஷ் அதிகாரி டூப்ரேயின் மூக்கைப் பிடித்து ஹைதர் அலி உலுக்குவதுபோலவும் டூப்ரேயின் தங் நாணயங்களைக் கக்குவதைப்போலவும் பிரிட்டிஷ் இராணுவ அதிகாரியின் பதக்கத்தை அணிந்த ஒரு நாய் ஹைதர் அலியின் பின்புறத்தை நக்கிக்கொண்டு இருப்பதைப்போலவும் உடைய ஓர் ஓவியத்தைப் பதித்தனர்.

 பிளாஷிப்போர் சொல்லிக்கொடுத்த பாடம்
ஆற்காடு நவாப் பிரான்சின் ஆதரவில் இருந்தார். இவர் கல்கத்தாவின் மீது போர் தொடங்கி, பல பிரிட்டிஷாரைக் கொன்றார். அதற்குப் பழிவாங்கும் நடவடிக்கையாக பிரிட்டிஷார் வங்காளத்தைத் தாக்கினர்.
ஹைதர் அலியைப் போல், கிழக்கிந்தியாவில் பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்த வங்காளத்தின் நவாப் சிராஜ் உத்-தௌலாவுக்கும் பிரிட்டிஷாருக்கும் இடையே கடுமையான போர் 23.06.1757ஆம் நாள் பிளாஷி என்ற இடத்தில் நடைபெற்றது.

பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கு இராபர்ட் கிளைவ் தலைமை தாங்கினார். நவாப்பின் படைகள் எண்ணற்றதாக இருந்ததால் இராபர்ட் கிளைவ் சூழ்ச்சி செய்தார். நவாபின் தளபதி மீர் ஜாஃபருடன் ஓர் இரகசிய உடன்படிக்கை செய்துகொண்டார். அதன்படி போரில் மீர் ஜாஃபருக்கு உட்பட்ட படைப்பிரிவு பிரிட்டிஷாருடன் போரிடாமல் ஒதுங்கிக்கொண்டது. ஆதனால், இராபர் கிளைவ் வெற்றிபெற்றார். நவாப் சிராஜ் உத்-தௌலாக் கைதுசெய்த பிரிட்டிஷார் அவரைக் கல்கத்தா துறைமுகத்தில் தூக்கிலிட்டனர்.

இச்செய்தி ஹைதரைத் துன்பத்தில் ஆழ்த்தியது. தன் தேசத்தின் சக போராளி வீழ்ந்ததை அவரால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. பிரிட்டிஷாரிடம் இந்திய மன்னர்கள் தோற்கக்கூடாது எனக் கருதி, மராத்தியர்கள் மற்றும் ஹைதராபாத் நிஜாம் மீதான எதிர்ப்புகளை கைவிட்டார். மராட்டியர்களை இந்துக்கள் என்பதற்காக அவர் எதிர்க்கவில்லை. பிரிட்டிஷாருடன் அவர்கள் இணைந்திருந்த காலகட்டங்களில், தேச நலனுக்காகவே அவர்களை எதிர்த்தார்.

 வந்தது இரண்டாம் மைசூர் யுத்தம்

மராட்டியர்கள், மைசூர் மீது மீண்டும் போர் தொடுத்தனர். ஒப்பந்தப்படி, பிரிட்டிஷ் படைகள் ஹைதருக்கு உதவிபுரிய வரவில்லை. கடுப்பாகிப்போன ஹைதர் அலி பிரிட்டிஷ் படைகள் மீது கி.பி. 1780ஆம் ஆண்டு முதல் ஒரு நெடும்போரினைத் தொடங்கினார்.
100 பீரங்கிகள், 90,000 வீரர்களுடன் ஹைதர் அலி தாக்குதலை நடத்தினார். ஆற்காடு, பரங்கிப்பேட்டை, வந்தவாசி உள்ளிட்ட இடங்களில் யுத்தம் தீவிரமாக நடந்தது. பேரம்பாக்கம் என்ற இடத்தில் பிரிட்டிஷ் படைகளை வழிமறித்து ஹைதர் அலியின் படை சிதறடித்தது. அப்போரில் 2,000 பிரிட்டிஷார் உட்பட 7,000 எதிரிப்படைகள் கொல்லப்பட்டனர். 2,000 பிரிட்டிஷார் சிறைப்படுத்தப்பட்டனர்.

கல்கத்தாவில் பிரிட்டிஷ் கவர்னர் ஜெனரலாக இருந்த வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ் சென்னை கவர்னரைப் பதவியிலிருந்து விலக்கினார். சர் அயர் கூட் என்னும் படைத்தலைவர் தலைமையில் ஒரு பெரும்படையை ஹைதர் அலியின் மீது ஏவினார். அப்படை சிதம்பரத்தை அடுத்த பறங்கிப் பேட்டையில் கி.பி.1781 ஆம் ஆண்டு ஹைதர் அலியை எதிர்கொண்டது. இப்போரில் ஹைதர் அலி தோல்வியுற்றார்.

 வீர உரையும் ஈர மடலும்
தன் படைவீரர்கள் நெடிய போரைக் கண்டு மனம் தளரக் கூடாது என்பதற்காக ஹைதர் அலி தன்னுடைய நீண்ட நெடிய போர் திட்டம் குறித்து தன் தளபதிகளிடம்,“பிரிட்டிஷாரை நாம் பலமுறை வென்றுவிட்டோம். ஆனால் ஓர் இடத்தில் தோற்கடிப்பதன் மூலம் அவர்களை நாம் வீழ்த்திவிட முடியாது. காந்தகார் (இன்றைய ஆப்கான்) மற்றும் பாரசீக(ஈரான் மன்னர்களை வங்காளத்தின் மீதும், மராட்டியர்களை பம்பாயின் மீதும் படையெடுக்க செய்ய வேண்டும். பிரெஞ்சுகாரர்களையும் இணைத்து கொண்டு நாம் அனைவரும் கூட்டாக ராணுவ நடவடிக்கை எடுத்து, எல்லா முனைகளிலும் பிரிட்டிஷாரைத் தாக்க வேண்டும்“

என்று கி.பி. 1782ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் உரையாற்றினார். இந்த யுத்தத்தின்போது மராட்டியர்களையும் ஹைதராபாத் நிஜாமையும் இணைத்து “ஐக்கிய கூட்டணி“யை அமைத்தார்.

1782 டிசம்பர் மாதம் ஆந்திர மாநிலம் சித்தூரில் ஹைதர் அலி போர் செய்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போது, கேரளாவின் மலபார் பகுதியில் அவரது மகன் திப்பு சுல்தான் பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்து போரிட்டுக் கொண்டிருந்தார். அப்போது போர் குறித்தும், இந்திய தேசத்தின் விடுதலை குறித்தும் இந்தியாவின் பெருமை குறித்தும் அவர் தன் மகன் திப்புசுல்தானுக்கு எழுதிய கடிதம் சிறந்த ஆவணம்.
அதில் அவர்,

 “அன்பு மகனே… அதிகாரம் மற்றும் நமது மைசூர் ஆட்சியின் பாதுகாப்பு குறித்தும் நான் கவலைப்படவில்லை. நமது முன்னோர் முகலாயர் ஆட்சியில், ஆசியா கண்டத்தில் நமது இந்திய தேசம் கௌரவமான இடத்தை வகித்தது. ஆனால் இன்று நமது தாய்நாடு சிதறிப்போய் கிடக்கிறதே… நமது இந்திய மக்களுக்கு தேசத்தின் மீதான நேசம் குறைந்துப் போய்விட்டதே”

என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். கி.பி. 1780ஆம் ஆண்டு முதல் ஹைதர் அலி தொடங்கிய இந்த யுத்தம் கி.பி. 1784ஆம் ஆண்டு வரை அவரது மகன் திப்புசுல்தான் தலைமையிலும் தொடர்ந்தது. இதனை இரண்டாம் மைசூர் யுத்தம் என்று வரலாற்றாசிரியர்கள் குறிப்பிட்டனர்.

 சிங்கத்தின் மீளாத்துயில்

இரண்டாம் மைசூர் யுத்தத்தின்போது ஹைதர் அலிக்கு வயது 60. திப்புசுல்தான் தமிழ்நாட்டில் கும்பகோணம், கடலூர் ஆகிய பகுதிகளை வென்ற செய்தியைச் ஆந்திராவில் உள்ள சித்தூரில் இருந்த ஹைதர் அறிந்தார். இந்நிலையில் ஹைதர் அலி முதுகுத்தண்டு புற்றுநோய் காரணமாக 03.12.1782ஆம் நாள் காலமானார்.

அவரது உடலை அங்கிருந்து 60 மைல் தொலைவில் உள்ள கோலாருக்கு இரகசியமாக அனுப்ப ஹைதர் அலியின் மதிமந்திரி பூர்ணையா திட்டமிட்டார். அங்குதான் ஹைதர் அலியின் தந்தை ஃபட்டா முகம்மதுவின் சமாதி உள்ளது. அங்கு கொண்டு செல்லப்பட்ட ஹைதர் அலியின் உடல் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது.

ஐதர் அலி (Hyder Ali, உருது: سلطان حيدر علی خان , கன்னடம்: ಹೈದರಾಲಿ, ஹைதர் அலி, (பிறப்பு: 7-12-1720) (இறப்பு: 7 திசம்பர் 1782), இசுலாமிய நாட்காட்டியில் 2 முகரம் 1197) மைசூரைத் தலைநகராகக் கொண்டு மைசூர் அரசை 1760களில் இருந்து 1782 வரை ஆண்டார். ஐதர் என்றால் சிங்கம் என்று பொருள். சாதாரண குதிரைப்படை போர்வீரராக இருந்து ஒரு அரசை ஆளும் மன்னராக உயர்ந்தவர். ஆங்கிலேயர்களை எதிர்த்துப் போரிட்டவர். இவரது மகனே திப்புசுல்தான்.
குடும்பம்[மூலத்தைத் தொகு]
இவரது முன்னோர்கள் பஞ்சாபைச் சேர்ந்தவர்கள். 17ஆம் நூற்றாண்டில், ஒரு சூபி குடும்பம் குல்பர்காவை நோக்கி வந்தது. அப்பகுதியில் பீஜப்பூர் சுல்தான்களின் ஆட்சி நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. சியா சிந்தனைப் பிரிவின் தாக்கமும், பாரசீக மொழியின் ஆளுமையும் அப்பகுதியில் இருந்தது. அக்குடும்பத்தில் மார்க்க அறிஞர்கள், போர் வீரர்கள், தர்கா பணியாளர்கள் என பலரும் இருந்தனர்.
இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் 1686ல் ஒளரங்கசீப், பீஜப்பூர் மீது படையெடுத்தபோது, அதை எதிர்த்துப் போரிட்டு உயிர் துறந்திருக்கிறார்கள். அந்த சூஃபி குடும்பத்திலிருந்த ஒருவரான பத்தே முகம்மது. பஞ்சாபிலிருந்து புறப்பட்டு, பல ஊர்களில் குடியமர்ந்து, இறுதியாக கோலார் பகுதியில் குடியேறினார்கள். அதன்பின், ஆற்காடு நவாபின் படையில் முக்கிய வீரராகப் பணியில் சேர்ந்து, முக்கிய தளபதியாக உயர்ந்தார். தஞ்சாவூரில் செய்யது புர்கானுதீன் என்ற அறிஞரின் மகளை மணமுடித்தார். இவர்களுக்குப் பிறந்தவர்தான் அயிதர் அலி. முகலாயப் பேரரசர் ஒளரங்கசீப் மரணித்து 14 வருடங்களுக்குப் பிறகு, 1721ல் பிறந்தார்
அரசியல் சூழல்[மூலத்தைத் தொகு]

ஒளரங்கசீபின் மரணத்திற்குப் பின்னால், முகலாயப் பேரரசு, அவரது வாரிசுகளின் திறமையின்மையால், அரசியல் குழப்பத்திற்கு உள்ளாகி, பலவீனம் அடைந்தது. அதனால், ஒளரங்கசீபால் நியமிக்கப்பட்ட நவாபுகளும், நிசாம்களும், தங்களைத் தாங்களே ஆட்சியாளர்களாக முடிசூட்டிக் கொண்டனர். இந்த காலக்கட்டத்தில் தான், பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனம், வங்கக் கடலோரம் தங்களின் வியாபாரத்தை அரசியல் தந்திரங்களுடன் வளர்த்துக் கொண்டிருந்தனர். பிரெஞ்சுக்காரர்களும் தங்கள் ஆளுமைக்காக செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.
படைவீரனாதல்[மூலத்தைத் தொகு]
இச்சூழலில், மைசூரை உடையார்கள் ஆண்டு வந்தனர். இதற்கு முன்பு மைசூர் அரசை, விஜயநகரப் பேரரசின் கீழும், பாமினி சுல்தான்களின் ஆட்சியின் கீழும் ஆளப்பட்டு வந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.அப்போது கிருட்டிணராச உடையார் என்ற 20 வயது இளைய அரசனிடம், சாதாரண படை வீரர்களாக ஹைதர் அலியும், அவரது அண்ணன் ஷாபாஸ் சாஹிபும் பணியில் சேர்ந்தனர்.1749ல் நடைபெற்ற தேவனஹள்ளிப் போரில் இவர்கள் காட்டிய வீரமும் தீரமும் மன்னரை வியப்பில் ஆழ்த்தியது.
பதவி உயர்தல்[மூலத்தைத் தொகு]

தேவனஹள்ளிப் போருக்கு பரிசாக, குதிரைப் படைக்குத் தளபதி ஆனார்.1750-ல் ஆங்கிலேயர்களுக்கும், பிரஞ்சுகாரர்களுக்கும் இடையில் கர்நாடகப் போர் நடைபெற்றது. மைசூர் அரசு பிரெஞ்சுக்காரர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்தது. அப்போரில், ஹைதர் அலி ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான அணியில் போராடினார்.ஐரோப்பியர்களின் ராணுவ நுட்பங்களையும், நவீன ஆயுதங்களைக் கையாளும் முறையையும் அறிந்துகொள்ள அந்த அனுபவங்கள் உதவியது.அமைச்சர் நஞ்ஞராஜர், மைசூர் ஆட்சியின் ஒரு பகுதியாக இருந்த திண்டுக்கல்லை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பை ஹைதர் அலிக்கு வழங்கினார்[2]. அங்கு இராணுவ ஆய்வுக் கூடத்தை திண்டுக்கல்லில் உருவாக்கி, ஆங்கிலேப் படையை சமாளிக்கும் வகையில் பீரங்கி படையையும் அமைத்தார்.
அரசரும், அரசுப்படையும்[மூலத்தைத் தொகு]
மைசூர் படையில் அதிருப்தி உருவாகியது. சம்பள உயர்வு பிரச்சனையாக உருவெடுத்தது. கடைசியில் 1758ல் கலகமாக மாறியது. கலகத்தை அடக்கும் பொறுப்பு, அயிதர் அலியிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. சாட்டையைச் சுழற்றி, மைசூர் படையினரைக் கட்டுப் படுத்தினார். பின்னர், தனது முயற்சியாலும், சொந்த பணத்தாலும் படையினரின் சம்பள பாக்கியை நிவர்த்தி செய்தார். இதனால் மைசூர் படை வீரர்கள் அவரைக் கொண்டாடினர்.
1759ம் வருடம், வலுவான மராட்டியப் படை மைசூரைத் தாக்கியது. அத்தருணத்தில், அயிதர் அலிதான் தலைமையேற்று களமாடி, வெற்றிவாகைச் சூட்டினார். இளவயது அரசர் கிருட்டிணராச உடையாரும் மகிழ்ச்சியடைந்தார். மேலும், அயிதரைப் போற்றும் வகையில் தைரியம் கொண்ட வெற்றிச் சிங்கம் (“பதே ஹைதர் பஹதூர்”) என்ற பட்டம் மைசூர் மன்னரால் வழங்கப்பட்டது.இளவயது மன்னரை ஆட்டிப் படைத்த அமைச்சர்கள் தேவராசும், நஞ்சராசும், தங்களது சொகுசு வாழ்க்கையிலேயே கவனமாக இருந்தனர். அலியோ மக்கள் மன்றத்தில் ஒரு “பேரரசராக” வளர்ந்துக் கொண்டிருந்தார்.

அலியை அடக்குவதற்கு ஆங்கிலேயப் படையினர் ஒரு பொதுவான கூட்டணியை உருவாக்கினர். அதில் மராத்தியர்களும், அயிதராபாத் நிசாமும் இணைந்தனர்.
அரசப்பதவி[மூலத்தைத் தொகு]
மராத்தியரும், நிசாமும் தனக்கு எதிராக கூட்டணி அமைத்ததை அறிந்த அலி,புதுச்சேரியை தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்த பிரெஞ்சுகாரர்களுடன் கூட்டணி கொண்டார். ஏராளமான பிரெஞ்சு வீரர்களை தனது படையில் சேர்த்துக் கொண்டு, அவர்களது போர் நுட்பங்களை இந்திய வீரர்களுக்கும் பயிற்சி அளித்தார். அலியை ஒடுக்குவது குறித்து பொம்மை மன்னர் கிருட்டிணாரச உடையருடன் ஆலோசித்தனர். அவரை ஆட்டிப்படைத்த தேவராசும், நஞ்சராசும் ஆலோசித்தனர். ஓரிரு நிகழ்வுகளின் மூலம் தனக்கு ஏற்படும் ஆபத்துகளை புரிந்துக் கொண்ட அலி, அவ்விரு அமைச்சர்களை சிறைப்படுத்தி, பொம்மை மன்னர் கிருட்டிணாராச உடையாரை ஓரங்கட்டி, 1762ல் மைசூர் அரசராக முடிசூட்டிக் கொண்டார்.
ஆட்சிக்கு வந்ததும் முதலில் இராணுவத்தை சீரமைத்தார். 200-க்கும் மேற்பட்ட ஐரோப்பியர்களைப் பணியமர்த்தி, இந்தியாவில் முதன் முதலில் நவீன இராணுவத்தை உருவாக்கினார். அவருடைய படையில் இருந்த 1,80,000 இராணுவ வீரர்களுக்கும், 40 நாட்களுக்கு ஒருமுறை, மாத சம்பளத்திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தினார். அவரது நாட்டின் பணமானது,[3]"பகோடா என்றழைக்கப்பட்டது. அது தங்கத்தாலும், இந்து கடவுளரும் அமைந்திருந்தது. அவரது இராணுவம் குறித்தும், படை நடத்தும் திறன் குறித்தும் எதிரிகளுக்கும் செய்தி பரவி திகழ்த்தியது. வேளாண்மையினருக்கும் உகந்த நண்பனாகத் திகழ்ந்தார்.
போர்கள்[மூலத்தைத் தொகு]

அயிதர் அலியின் போர்திறன் வரலாற்று அறிஞர்களால் மிகவும் பாராட்டப்படுகிறது. தமது சமகால எதிரிகளை விட போர் நுட்பத் திறன்களில் கவனம் செலுத்தினார். ஆங்கிலேயர் இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகே, ஏவுகணைகளை தமது படைகளில் மேம்படுத்தி புகுத்தினர். ஆனால்,அலி ஐரோப்பிய ஆய்வாளர்களைக் கொண்டு ஏவுகணை உருவாக்கி போரிட்டார். உலக ஏவுகணை வரலாற்றில் அலி முயற்சிகள் போற்றப்படுகிறது.
அலியின் ஏவுகணைகள்: அட்டைக்கு பதிலாக உலோகக் குழாய்களைக் கொண்டு, 10அடி உயரமுள்ள மூங்கில்களை பயன்படுத்தி ஏறத்தாழ6கிலோ எடையுள்ள, நூற்றுக்கணக்கான ஏவுகணைகளைத் தயாரித்தார். இதன் செயலாக்கத்தைக் கண்டு, ஆங்கிலேயப் படை சிதறி ஓடியது.
முதலாம் மைசூர் போர்[மூலத்தைத் தொகு]
1767-1769 என இரண்டுஆண்டுகள், அலிக்கும் ஆங்கிலேய மேற்தளபதி யோசப் சுமித்துக்கும் முதலாம் மைசூர் போர் நடந்தது. ஈரோட்டில் ஆங்கிலப்படையை, அலியின் படை வென்றது. இப்போரில், தனது தோல்வியை, தளபதி நிக்சன் ஒப்புக்கொண்டார்.மேற்கே மராத்தியரை வென்று மங்களூரை வென்றார். கிழக்கே வெள்ளையரை தனியே எதிர்த்தார். இப்போரினைக் கண்ட அயிதராபாத்தின் அரசர்(ஹைதராபாத் நிஜாம்) அச்சத்தால், 23.2.1768-இல் ஆங்கிலேயருடன் அமைதி ஒப்பந்தம் செய்துக் கொண்டார். ஆங்கிலேயரோ, அயிதர்அலியுடன் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டனர். அதன்படி, அவரவர் பிடித்த நிலப்பகுதிகளை, அவரவரிடமே விட்டுக் கொடுத்தனர்.மேலும், மைசூருக்கு ஆபத்தெனில், ஆங்கிலப்படை உதவிக்கு வருமென்றும் ஒப்பந்தத்தில் எழுதி கையொப்பமிட்டனர்.இப்போரை, முதல் காலனியாதிக்க எதிர்ப்புப் போர் என சில வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் குறிப்பிடுவர்.

1767 – 69இல் ஹைதர் தொடுத்த முதல் காலனியாதிக்க எதிர்ப்புப் போரில் ஆங்கிலேயர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டனர். ஹைதரின் உத்தரவுப்படி செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையின் கதவுகள் மீது ஆணியறைந்து பதிக்கப்பட்டது ஒரு ஓவியம். அந்த ஓவியத்தில் வரையபட்டிருந்ததை கீழ்க்கண்டவாறு விவரிக்கிறான் லாலி என்ற ஆங்கிலேய நிறுவன அதிகாரி.
நொறுக்கப்பட்ட பீரங்கிகளின் குவியல் மீது அமர்ந்து கொண்டு, தன் காலடியில் மண்டியிட்டிருக்கும் கும்பினி அதிகாரி டூப்ரேயின் மூக்கைப் பிடித்து உலுக்குகிறான் அயிதர் அலி. வாயிலிருந்து தங்க நாணயங்களைக் கக்குகிறார் டூப்ரே. ஆங்கில இராணுவ அதிகாரியின் பதக்கம் அணிந்த ஒரு நாய் அயிதரின் பின்புறத்தை நக்கிக் கொண்டிருக்கிறது.
இரண்டாம் மைசூர் போர்[மூலத்தைத் தொகு]
முன்பு தோற்ற மராத்தியர், மைசூர் மீது மீண்டும் போர் தொடுத்தனர். முதலாம் மைசூர் போரின் ஒப்பந்தப்படி, ஆங்கிலப்படை உதவிக்கு வரவில்லை. இதனால் வெகுண்ட அயிதர் அலி, இரண்டாம் மைசூர் போரில் ஈடுபட்டார். 1780 முதல் 1784 வரை இரண்டாம் கர்நாடகப் போர் நடந்தது. 100 பீரங்கிகள், 80 ஆயிரம் வீரர்களுடன் அதீதத் தாக்குதலை அலி நடத்தினார். ஆற்காடு, பரங்கிப்பேட்டை, வந்தவாசி உள்ளிட்ட இடங்களில் போர் தீவிரமாக நடந்தது. பேரம்பாக்கம் என்னுமிடத்தில் இரண்டாயிரம் வீரர்கள் கொல்லப்பட்டு, இரண்டாயிரம் ஆங்கில வீரர்கள் கைது செய்யப் பட்டனர்.

நான்கு ஆண்டுகள் நடந்த, இந்தநெடும் போரில், தனது படையினரையும் உற்சாகம் குறையாமல் தனது மேலாண்மைத்திறனால் பார்த்துக் கொண்டார். மேலும், சனவரி, 1782 ஆம் ஆண்டு அயிதர் அலி தன் படையினரிடம், வரலாற்று புகழ் வாய்ந்த வீர உரையை பின்வருமாறு ஆற்றினார்.
ஆங்கிலேயர்களை நாம் பலமுறை வென்றுவிட்டோம். ஆனால் ஒரு இடத்தில் தோற்கடிப்பதன் மூலம், அவர்களை நாம் வீழ்த்திவிட முடியாது. காந்தகார் (ஆப்கான்) மற்றும் பாரசீக(ஈரான்) மன்னர்களை வங்காளத்தின் மீதும், மராட்டியர்களை பம்பாயின் மீதும் படையெடுக்க செய்ய வேண்டும். பிரெஞ்சுகாரர்களையும் இணைத்து கொண்டு நாம் அனைவரும் கூட்டாக இராணுவ நடவடிக்கை எடுத்து, எல்லா முனைகளிலும் ஆங்கிலேயர்களை தாக்க வேண்டும்.
இறப்பு[மூலத்தைத் தொகு]
இரண்டாம் மைசூர் போரில் வெற்றி செய்திகள், வந்த வண்ணம் இருந்தபோது, அயிதரின் உடல்நிலை, முதுகுத் தண்டுவடப் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டது. அதனால், அவரது உடல், இயங்க முடியாமல் முடங்கியது. அப்போது அவருக்கு வயது 60. கண்களில் விடுதலை கனவுகளோடு திரிந்த, புரட்சியாளரின் உடல் 1782 திசம்பர் 6-இல் ஆந்திர மாநிலம் சித்தூர் அருகே அவரது உயிர் பிரிந்தது. மகன் திப்பு சுல்தானின் வேண்டுகோளை ஏற்று, ஐதர் அலியின் உடல், சிறீரங்கப்பட்டினம் எடுத்து வரப்பட்டு, அடக்கம் செய்யப்பட்டது.