NUR JAHAN ,QUEEN OF JAHANGIR
DIED ON DECEMBER 17,1645
Nur Jahan (Persian: نور جهان; Urdu: نور جهاں; Pashto: نور جہاں) (alternative spelling: Noor Jahan, Nur Jehan) (31 May 1577 – 17 December 1645) born Mehr-un-Nissa, was the twentieth but most beloved, and therefore most important consort of the Mughal Emperor Jahangir.
| Nur Jahan نور جهاں | |||||
|---|---|---|---|---|---|
Idealized portrait of the Mughal Empress Nur Jahan
| |||||
| Empress and chief consort of Mughal Padshah Begum of Mughal | |||||
| Tenure | 25 May 1611 – 8 November 1627(16 years) | ||||
| Predecessor | Ruqaiya Sultan Begum | ||||
| Successor | Mumtaz Mahal | ||||
| Born | 31 May 1577 Mehrunissa Kandahar, Safavid dynasty, present-day Kandahar, Kandahar Province, Afghanistan | ||||
| Died | 17 December 1645 (aged 68) Lahore, Mughal Empire, present-day Punjab, Pakistan, | ||||
| Burial | Tomb of Nur Jahan, Shahdara Bagh, Lahore | ||||
| Spouse | Sher Afgan Ali Quli Khan Jahangir | ||||
| Issue |
| ||||
| |||||
| House | Timurid (by marriage) | ||||
| Father | Mirza Ghias Beg | ||||
| Mother | Asmat Begum | ||||
| Religion | Shia Islam | ||||
However, three more years were to pass before a grieving Nur Jahan consented to marry the Emperor Jahangir. Although Jahangir was deeply in love with Nur Jahan, their actual story bears no resemblance to the entirely fictional legend of Anarkali, a low-born dancing girl who, according to popular folklore and film-lore, had a tragic and doomed love affair with Jahangir. In fact, the relationship between Jahangir and Nur Jahan was even more scandalous in its time than the legend of Anarkali, for Nur Jahan was a married woman when the Emperor fell in love with her.
After the wedding, Nur Jehan quickly gained ascendency over her husband. A strong, charismatic and well-educated woman who dominated a relatively weak-minded husband, Nur Jahan was the most powerful and influential woman at court during a period when the Mughal Empire was at the peak of its power and glory. More decisive and pro-active than her husband, she is considered by historians to have been the real power behind the throne for more than fifteen years. Nur Jehan was granted certain honours and privileges which were never enjoyed by any Mughal Empress before or afterwards in history. She was the only Mughal Empress to have coinage struck in her name.[1]
She was often present when the Emperor held court, and even held court independently when the Emperor was unwell. She was given charge of his imperial seal, implying that her perusal and consent were necessary before any document or order received legal validity. The Emperor sought her views on most matters before issuing orders. Incidentally, the only other Mughal Empress to command the unwavering personal devotion of her husband was Nur Jehan's niece Mumtaz Mahal, who was married to Nur Jehan's step-son Shah Jehan, and for whom the Taj Mahal was built as a mausoleum. However, Mumtaz Mahal took no interest at all in affairs of state, and her husband, who loved her to distraction, is not known to have consulted her on any important matter. Nur Jehan is therefore unique in the annals of the Mughal Empire for the political influence she wielded.
She was also favorite grandmother of the future Emperor Aurangzeb, to whom Princess Arzani Begum was married.
Birth and early childhood[edit]
Kandahar (Kandahar), Nur Jahan's place of birth, is now southern Afghanistan
Nur Jahan was born on 31 May 1577 in Kandahar, present-day Afghanistan, into a family of Persian nobility and was the second daughter and fourth child of the Persian aristocrat Mirza Ghias Beg and his wife Asmat Begum. Both of Nur Jahan's parents were descendants of illustrious families – Ghias Beg from Muhammad Sharif and Asmat Begum from the Aqa Mulla clan. For unknown reasons, Ghias Beg's family had suffered a reversal in fortunes in 1577 and soon found circumstances in their homeland intolerable. Hoping to improve his family’s fortunes, Ghias Beg chose to relocate to India where the Emperor Akbar's court was said to be at the centre of the growing trade industry and cultural scene.[2]
Half way along their route the family was attacked by robbers who took from them the remaining meager possessions they had.[3] Left with only two mules, Ghias Beg, his pregnant wife, and their three children (Muhammad Sharif, Asaf Khan ) were forced to take turns riding on the backs of the animals for the remainder of their journey. When the family arrived in Kandahar, Asmat Begum gave birth to their second daughter. The family was so impoverished they feared they would be unable to take care of the newborn baby. Fortunately, the family was taken in by a caravan led by the merchant noble Malik Masud, who would later assist Ghias Beg in finding a position in the service of Emperor Akbar. Believing that the child had signaled a change in the family’s fate, she was named Mehr-un-Nissa or ‘Sun among Women’.[4] Her father was appointed diwan (treasurer) for the province of Kabul. Due to his astute skills at conducting business he quickly rose through the ranks of the high administrative officials. For his excellent work he was awarded the title of Itimad-ud-Daula or ‘Pillar of the State’ by the emperor.[3]As a result of his work and promotions, Ghias Beg was able to ensure that Mehr-un-Nissa (the future Nur Jahan) would have the best possible education. She became well versed in Arabic and Persian languages, art, literature, music and dance.[4] The poet and author Vidya Dhar Mahajan would later praise Nur Jahan as having a piercing intelligence, a volatile temper and a sound common sense.[5]
Marriage with Sher Afgan[edit]
In 1594, when Nur Jahan was seventeen years old she married her first husband Ali Quli Istajlu (also known as Sher Afghan Khan).[6] Sher Afgan was an adventurous Persian who had been forced to flee his home in Persia after the demise of his first master Shah Ismail II.[7] He later joined the army and served under the Emperors Akbar and Jahangir. As a reward for his loyal service and faithful companionship to Akbar's eldest son, the Prince Salim (the future Emperor Jahangir and Nur Jahan's second husband) the emperor arranged for Sher Afgan to marry Nur Jahan.[2] The couple remained childless but Sher Afghan had a daughter from the previous marriage, Ladli Begum. While participating in a military campaign in Mewar under Prince Salim, Ali Quli Istajlu was bestowed the title of Sher Afgan or "Tiger Tosser". Sher Afgan's role in the rout of the Rana of Udaipur inspired this reward, but his exact actions were not recorded by contemporaries. A popular explanation is that Sher Afgan saved Salim from an angry tigress.[8] The title has been widely misquoted in English history of the Mughals as 'Sher Afghan'. The word "afghan" in Persian means a thrower or tosser.[citation needed]
In 1607, Sher Afgan was killed after it was rumoured he had refused to obey summons from the Governor of Bengal, took part in anti-state activities and attacked the governor when he came to escort Sher Afgan to court. Some have suspected Jahangir for arranging Sher Afgan’s death because the latter was said to have fallen in love with Mehr-un-Nissa and had been denied the right to add her to his harem. The validity of this rumour is uncertain as Jahangir only married Mehr-un-Nissa in 1611,
Marriage with Jahangir[edit]
The Mughal Emperor Jahangir and Prince Khurram with Nur Jahan.
In 1605, the Emperor Akbar died and was succeeded by his eldest son Prince Salim, who took the regal name Jahangir. After her husband Sher Afgan was killed in 1607, Nur Jahan and her step daughter Ladli were summoned to court by Jahangir to act as ladies-in-waiting to his stepmother, Empress Ruqaiya Sultan Begum.[12] Ruqaiya was the daughter of Mughal prince Hindal Mirza and had been the late Emperor Akbar’s first wife. Also, having been Akbar's first wife, she was one of the senior-ranking women in Jahangir’s harem and was thus, by stature, and ability, capable of providing the protection that Nur Jahan needed at the Mughal court.[13] Together with her step daughter, Ladli Begum, they served as ladies-in-waiting to the Empress for four years while earnestly endeavouring to please their imperial mistress.[14] The relationship that grew between Nur Jahan and Ruqaiya appears to have been an extremely tender one which remained so until Ruqaiya's death in 1626. Dutch merchant and travel writer Pieter van den Broecke described their relationship in his Hindustan Chronicle, "This Begum conceived a great affection for Mehr-un-Nissa; she loved her more than others and always kept her in her company."[13]
In 1611, while accompanying her patroness, Empress Ruqaiya, Nur Jahan met again the Emperor Jahangir at the palace meena bazaar during the spring festival of Nowruz which celebrated the coming of the new year. Jahangir proposed immediately and they were married on 25 May of the same year (Wednesday, 12th Rabi-ul-Awwal, 1020 AH/ May 25, 1611 AD). Nur Jahan was thirty four years old at the time of her second marriage and she would be Jahangir’s twentieth and last legal wife. According to some accounts they were blessed with two children, while others report the couple remained childless.[15] Incomplete records and Jahangir's abundant number of children obscure efforts to distinguish individual identities and maternity.[2] This confusion is shown by later sources mistakenly identifying Nur Jahan as the mother of Shah Jahan. Taj Bibi Bilqis Makani, Jahangir's third wife and a Rajput princess, was actually Shah Jahan's mother.
To honour his new beautiful and faithful wife Jahangir gave her the titles of ‘Nur Mahal’ or ‘Light of the Palace and ‘Nur Jahan’ or ‘Light of the world’.[16] Jahangir’s affection and trust of Nur Jahan led to her wielding a great deal of power in affairs of state. Jahangir's addiction to opium and alcohol made it easier for Nur Jahan to exert her influence. For many years, she effectively wielded imperial power and was recognized as the real force behind the Mughal throne. She sat alongside her husband on the jharoka to receive audiences, issued orders, oversaw the administration of several jagir (land parcels), and consulted with ministers. She even decreed Nishan which was a privilege reserved only for male members of the royal family.[17] Nur Jahan remained loyal and faithful to Jahangir even after his death.Family advancements and consolidating power[edit]
After Sher Afghan's death Nur Jahan’s family was again found in a less than honourable or desired position. Her father was at that time, a diwan to an amir-ul-umra, decidedly not a very high post. In addition both her father and one of her brothers were surrounded by scandal as the former was accused of embezzlement and the latter of treason[2] Her fortunes took a turn for the better when she married Jahangir. The Mughal state gave absolute power to the emperor, and those who exercised influence over the emperor gained immense influence and prestige. Nur Jahan was able to convince her husband to pardon her father and appoint him Prime Minister. To consolidate her position and power within the Empire, Nur Jahan placed various members of her family in high positions throughout the court and administrative offices.[18] Her brother Asaf Khan was appointed grand Wazir (minister) to Jahangir.
Furthermore, to ensure her continued connections to the throne and the influence which she could obtain from it, Nur Jahan arranged for her step daughter Ladli to marry Jahangir's youngest son, Shahryar and her niece Arjumand Banu Begum (later known as Mumtaz Mahal) to marry Prince Khurram (the third son of Jahangir and the future Emperor Shah Jahan). The two weddings ensured that one way or another, the influence of Nur Jahan's family would extend over the Mughal Empire for at least another generation.[19]
Mughal Empress[edit]
Silver coins minted with Nur Jahan's name on it.
Silver coins minted with Nur Jahan's name on it.
Nur Jahan.
Nur Jahan possessed great physical strength and courage. She often went on hunting tours with her husband, and was known for her marksmanship and boldness in hunting ferocious tigers. She is reported to have taken down four tigers with six bullets during one hunt.[8][20] According to Syed Ahmad Khan, this feat inspired a poet to declaim a spontaneous couplet in her honor:[21]
"Though Nur Jahan be in form a woman, /
In the ranks of men she's a tiger-slayer"
— Unknown Poet
Nur Jahan’s courage, bravery and administrative skills would come in handy throughout her reign as she as had to defend the Empire’s borders in her husband's absence and deal with family feuds, rebel uprisings, and a war of succession brought on by the failure of Jahangir to name an heir before he died on 28 October 1627.[22]
Nur Jahan.
Tensions between Nur Jahan and Jahangir's third son, the then-Prince Khurram and future Shah Jahan, had been uneasy from the start. Prince Khurram resented the influence Nur Jahan held over his father and was angered at having to play second fiddle to her favourite Shahryar, his half-brother and her son-in-law. When the Persians besieged Kandahar, Nur Jahan was at the helm of the affairs. She ordered Prince Khurram to march for Kandahar, but he refused. As a result of Prince Khurram's refusal to obey Nur Jahan’s orders, Kandahar was lost to the Persians after a forty-five-day siege.[23] Prince Khurram feared that in his absence Nur Jahan would attempt to poison his father against him and convince Jahangir to name Shahryar the heir in his place. This fear brought Prince Khurram to rebel against his father rather than fight against the Persians.[24] In 1622 Prince Khurram raised an army and marched against his father and Nur Jahan. The rebellion was quelled by Jahangir's forces and the prince was forced to surrender unconditionally. Although he was forgiven for his errors in 1626, tensions between Nur Jahan and her stepson would continue to grow underneath the surface.In 1626, the Emperor Jahangir was captured by rebels while on his way to Kashmir. The rebel leader Mahabat Khan had hoped to stage a coup against Jahangir. Nur Jahan intervened to get her husband released. Nur Jahan ordered the ministers to organize an attack on the enemy in order to rescue the Emperor; she herself would lead one of the units by administering commands from on top of a war elephant.[25] During the battle Nur Jahan’s mount was hit and the soldiers of the imperial army fell at her feet. Realizing her plan had failed Nur Jahan surrendered to Mahabat Khan and was placed in captivity with her husband. Unfortunately for the rebels, Mahabat Khan failed to recognise the creativity and intellect of Nur Jahan as she soon was able to organize an escape and raise an army right under his very nose.[26]
Shortly after being rescued, Jahangir died on 28 October 1627. Jahangir’s death sparked a war of succession between his remaining competent sons Prince Khurram who had proclaimed himself Shah Jahan and Prince Shahryar. Jahangir's eldest son Khusrau had rebelled against the Emperor and was blinded as a result. He was later killed during an uprising in Deccan. Jahangir’s second son, Parviz, was weak and addicted to alcohol. Afraid that if Shah Jahan was made emperor she would lose her influence in court, Nur Jahan chose to side with Shahryar who she believed could be manipulated much more easily. During the first half of the war it appeared as though Shahryar and Nur Jahan might turn out to be the victors however the two were betrayed by Nur Jahan’s brother. Asaf Khan was jealous of his sister’s power and sided with Shah Jahan who was married to Asaf Khan's daughter Mumtaz Mahal. While Asaf Khan forced Nur Jahan into confinement Shah Jahan defeated Shahryar's troops and ordered his execution. In 1628, Shah Jahan became the new Mughal emperor.[27]
Later life and death[edit]Tomb of Nur Jahan in Shahdara Bagh
Nur Jahan spent the remainder of her life confined to a comfortable mansion with her daughter Ladli. During this period, she paid for and oversaw the construction of her father's mausoleum in Agra, known now as Itmad-Ud-Daulah's Tomb, and occasionally composed Persian poems under the assumed name of Makhfi. Nur Jahan died on 17 December 1645 at age 68. She is buried at her tomb in Shahdara Bagh in Lahore, which she had built herself. Upon her tomb is inscribed the epitaph "On the grave of this poor stranger, let there be neither lamp nor rose. Let neither butterfly’s wing burn nor nightingale sing".[27] Her tomb was not too far way from the tomb of Jahangir. Her brother Asaf Khan's tomb is also located nearby. The tomb attracts many visitors, both Pakistani and foreign, who come to enjoy pleasant walks in its gardens.[citation needed]
Nur Jahan in popular culture[edit]
Novelist Indu Sundaresan has written three books revolving around the life of Nur Jahan. The Taj Mahal trilogy includes "The Twentieth Wife" (2002), "The Feast of Roses" (2003) and "Shadow Princess" (2010).
Nur Jahan's Daughter written by Tanushree Poddar, provides an insight into the life and journey of Nur Jahan from being a widow to the Empress and after, as seen from the perspective of her daughter.
Many poems have also been written on her life.
Noor Jehan (1967) was an Indian historical film directed by Mohammed Sadiq which dramatised the love story of Noor Jehan and her husband Emperor Jahangir. Actress Meena Kumari played the lead role of Nur Jahan.
Pooja Batra portrayed the role of Empress Nur Jahan in the 2005 Bollywood historical movie 'Taj Mahal: An Eternal Love story'.
Gauri Pradhan played the title role of Nur Jahan in the Television series 'Noorjahan' which aired on Doordarshan channel during 2000-2001.
Siyaasat a 2015 TV series aired on The EPIC Channel showed the love story of Nur Jahan and Salim.It was based on the novel "The Twentieth Wife" by Indu Sundaresan. Charu Shankar played the role of Mehrunnissa/Nur Jahan.
மொகலாயப் பேரரசு என்றவுடன் நம் நினைவுக்கு வரும் பெண் பெயர் மும்தாஜும் அவரது நினைவாகக் கட்டப்பட்ட தாஜ்மகாலும். ஆனால், அதே மொகலாயப் பேரரசில் அரியணையில் அமராமலேயே செல்வாக்கு செலுத்திய அரசி நூர்ஜஹான். ஆட்சி நிர்வாகம், பொருளாதாரம், கலை, அரசியல் எனப் பல துறைகளைத் தனித்துவத்துடன் கையாண்டதற்காக அவர் புகழ்பெற்றிருக்கிறார். இந்திய வரலாற்றில் செல்வாக்கு செலுத்திய மூன்று பெண்களில், மத்திய காலத்தைச் சேர்ந்த நூர்ஜஹானும் ஒருவர் என்கிறார் எழுத்தாளர் ஊர்வசி புட்டாலியா.
நூர்ஜஹான் ,தற்போதைய அஆப்கானிஸ்தான் காண்டகாரில் பாரசீக பிரபு மிர்சா கியாஸ் பெக்கிற்கும்,அவரது மனைவி அஸ்மாத் பேகத்திற்கும் 1577 மே 31 இல் பிறந்தார் .மிர்சா கியாஸ் மற்றும் அஸ்மாத் பேகம் இருவருமே முறையே முஹம்மது ஷெரிப் ,ஆஹா முல்லா இனத்தை சார்ந்தவர்கள் .இவர் பெற்றோருக்கு நான்காவது பெண் குழந்தை ஆவார் . அறியப்படாத காரணங்களுக்காக, கியாஸ் பேக் குடும்பம் 1577 இல் அதிர்ஷ்டத்தை இழந்தது .எனவே அதை ஈடு கட்ட இந்தியாவிற்கு பயணம் மேற்கொண்டு இழந்ததை மீட்கலாம் என்ற எண்ணத்தில் இந்தியாவை நோக்கி புறப்பட்டனர்
உலகின் ஒளி
நான்காவது மொகலாய அரசரும் அக்பரின் முதல் மகனுமான ஜஹாங்கிரின் (1569 -1627), கடைசி மனைவி நூர்ஜஹான்
(1577-1645). நூர்ஜஹானுக்கு அவர் இரண்டாவது கணவர். ஈரானில் இருந்த காந்தஹாரில் வசதியான பெர்சியக் குடும்பத்தில் பிறந்து, இந்தியாவில் குடியேறியவர் நூர்ஜஹான். பூர்விகப் பெயர் மெஹருன்னிசா. அவருடைய தந்தை மிர்சா கியாஸ் பேக் இலக்கியவாதி, பேரரசர் அக்பரின் அமைச்சர். அதனால் மெஹருன்னிசாவுக்கும் உயர்ந்த கல்வியை வழங்கினார்.
பெர்சிய ராணுவ வீரரும் பிகார் பகுதி ஆளுநருமான ஷேர் ஆப்கனை 17 வயதில் மெஹருன்னிசா திருமணம் செய்துகொண்டார். ஷேர் ஆப்கன், அரசரின் எதிரிகளுக்கு நெருக்கமானபோது கொல்லப்பட்டார். கணவரை இழந்த பின் அரண்மனை பணிப்பெண்களில் ஒருவரானார் மெஹருன்னிசா. அவருடைய அழகால் ஈர்க்கப்பட்ட ஜஹாங்கிர், விரைவிலேயே தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டார். ஆரம்பத்தில் நூர் மகால் என்றழைக்கப்பட்ட மெஹருன்னிசா, ‘உலகின் ஒளி’ என்று பொருள்படும் வகையில் நூர் ஜஹான் என்ற பெயரைப் பெற்றார்.
தனிச் செல்வாக்கு
திருமணம் செய்துகொண்ட ஒன்பது ஆண்டுகளில் அரசு நிர்வாகத்தையும், அரண்மனையில் அனைத்து உரிமைகளையும் பெற்றுவிட்ட அவர், ஜஹாங்கிர் இறக்கும்வரை செல்வாக்கு செலுத்தினார். நூர்ஜஹானுடன் திருமணம் நடைபெற்ற பிறகு, அரசர் ஜஹாங்கிர் அரண்மனை சுகபோகங்களில் திளைத்திருந்ததாக வரலாற்றுப் பதிவுகள் சொல்கின்றன. அப்போது நூர்ஜஹானே அரசவை நிர்வாகத்தையும் அரசியல் அதிகாரத்தையும் புத்திசாலித்தனம், துணிச்சலுடன் கையாண்டார். இத்தனைக்கும் அவரது காலத்தில் அரண்மனை முஸ்லிம் பெண்கள் ஆண்களை நேரடியாகப் பார்த்துப் பேசத் தடை இருந்தது. இருவருக்கும் இடையில் பர்தா துணி தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும்.
நூர்ஜஹானுக்குத் துணையாகத் தலைமை அமைச்சர் மிர்சா கியாஸ் பேக், அரசவையில் இடம்பெற்றிருந்த அசஃப் கான், ஜஹாங்கிரின் மகன் குர்ரம் ஆகியோர் ஆட்சி நடத்த உதவினர். மிர்சா கியாஸ் பேக் வேறு யாருமல்ல; நூர்ஜஹானின் தந்தை, ஏற்கெனவே அமைச்சராக இருந்தவர். அசஃப் கான், நூர்ஜஹானின் சகோதரர். ஜஹாங்கிரின் இரண்டாவது மனைவியின் மகன் குர்ரம். இவர்தான் பிற்காலத்தில் தாஜ்மகாலைக் கட்டியதற்காகப் புகழ்பெற்ற ஷாஜஹான்.
வணிகம், கலையின் உச்சம்
தன் ஆட்சிக் காலத்தில் மொகலாய நிலப்பகுதியைக் கடந்து சென்ற வணிகர்களிடம் நூர்ஜஹான் வரி வசூலித்தார். ஐரோப்பியர்களின் சொகுசுப் பொருட்களை வர்த்தகம் செய்தார். வெளிநாட்டு, உள்நாட்டு வர்த்தகத்தில் அவரது தலையீடு இருந்ததால், வணிகர்கள் அவரது ஆதரவை வேண்டி நின்றனர். தனக்குச் சொந்தமான பயணிகள், சரக்குக் கப்பல்களை மெக்காவுக்கு அனுப்பி வணிகம் செய்தார். இந்த அம்சங்கள் காரணமாக அவருடைய வர்த்தகத் தொடர்புகளும் சொத்தும் அதிகரித்தன. அவரது காலத்தில் மொகலாயர்களின் தலைநகரமான ஆக்ரா, வர்த்தகத்தில் செழித்தது.
ஜஹாங்கிர் காலத்தின் கலை, கட்டுமானம், பண்பாட்டு உச்சங்களுக்கும் ஊக்கமளித்தவர் நூர்ஜஹானே. அவரது அழகியல் பார்வையே இதற்கு அடிப்படை. தலைநகர் ஆக்ராவிலும், அரசவையின் கோடைவாசஸ்தலமான காஷ்மீரிலும் அழகுற அமைக்கப்பட்ட பூங்காக்கள், கல்லறைகளில் பல இப்போதும் உள்ளன. முழுக்க பளிங்கினால் கட்டப்பட்ட முதல் கல்லறையை தன் தந்தை மிர்சா கியாஸ் பேக்குக்கு ஆக்ராவில் அமைத்தார். வெள்ளைப் பளிங்கில் அரிய மணிக் கற்களைப் பதித்துக் கட்டிடங்களை அழகுபடுத்தும் முறை இந்தக் கல்லறையில்தான் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. உலக அதிசயம் தாஜ்மகாலுக்கு இதுவே முன்னோடி.
கவிஞர்களின் வம்சாவளியில் வந்த நூர், தான் எழுதியதுடன் அரசவைப் பெண்களையும் எழுத ஊக்குவித்தார். அரசவைக்கு வெளியே பெர்சியப் பெண் கவிஞர் மெஹ்ரிப் போன்றவர்களை அவர் ஊக்குவித்தார்.
உச்சமும் வீழ்ச்சியும்
மொகலாயப் பேரரசில் ஒரு பெண் பெயரில் நாணயம் வெளிவந்திருக்கிறது என்றால் அது நூர்ஜஹானின் பெயரில் மட்டும்தான். அது மட்டுமல்லாமல், அரச முத்திரை பதிக்கும் அதிகாரமும் நூர்ஜஹானிடமே இருந்தது. அரச முத்திரை இல்லாமல் அரசவையில் முக்கியமான நடைமுறைகள் எதுவும் நடைபெற வாய்ப்பில்லை என்பதிலிருந்து நூர்ஜஹானின் அதிகாரத்தை உணர்ந்துகொள்ளலாம்.
ஜஹாங்கிருக்கு அடுத்தபடியாக, தன்னுடைய மகள் லாட்லியின் கணவர் ஷெஹர்யார் அரச பதவியேற்க வேண்டுமென நூர்ஜஹான் விரும்பினார். ஆனால், ஷாஜஹான் அதை விரும்பவில்லை. நீண்ட காலம் பொறுத்திருந்த ஷாஜஹான், கடைசியில் ஜஹாங்கிருக்கு எதிராகக் கிளர்ச்சி செய்து பதவியில் அமர்ந்தார். இதற்கு ரகசிய ஆதரவு கொடுத்தவர் அசஃப் கான், ஷாஜஹான் மணம் முடித்த மும்தாஜின் தந்தை. நூர்ஜஹான், மும்தாஜுக்கு அத்தை முறை.
ஷாஜஹான் ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, நூர்ஜஹான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டாலும் பின்னர் லாகூருக்கு (தற்போது பாகிஸ்தானில்) நாடு கடத்தப்பட்டார். அங்கே அவரது கல்லறை, ஜஹாங்கிரின் கல்லறைக்கு அருகே உள்ளது.
நூர்ஜஹான் பெயர் பொறிக்கப்பட்ட நாணயங்கள்
தனிப்பெருமை
மத்திய கால இந்தியப் பெண்களின் அதிகாரம், செல்வாக்குக்கு முதன்மை அடையாளமாக நூர்ஜஹான் திகழ்கிறார். மொகலாய ஆட்சியில் வியந்து பாராட்டப்பட்ட மதிப்புமிக்கப் பெண் அவர். மொகலாய ஆட்சி உச்சத்தில் இருந்த காலத்தில், 15 ஆண்டுகள் அவர் செல்வாக்கு செலுத்தியுள்ளார். மொகலாயர்கள் காலத்தில் இந்தியா பெருமளவு ஒருங்கிணைக்கப்பட்டிருந்தது. வணிகத்திலும் செழித்தோங்கி இருந்தது. ஆசிய, ஐரோப்பிய ஆட்சியாளர்கள் இதைப் பொறாமையாகப் பார்க்கத் தொடங்கி இருந்தார்கள்.
மொகலாய அரசவைப் பெண்கள் அரண்மனையை விட்டு எளிதாக வெளியில் செல்ல முடியாது என்ற நிலையில், ஆட்சியில் நூர்ஜஹான் செலுத்திய செல்வாக்கு சாதாரணமானதல்ல. ஒரு வகையில் பழைய இந்துஸ்தானம் என்கிற பரந்த பரப்பை முதலில் கட்டுக்குள் வைத்திருந்த பெண் என்ற பெருமை நூர்ஜஹானையே சேரும்.
http://tamil.thehindu.com/society/women/%E0%AE%AA%E0%AF%86%E0%AE%A3%E0%AF%8D-%E0%AE%A4%E0%AE%9F%E0%AE%AE%E0%AF%8D-%E0%AE%85%E0%AE%B0%E0%AE%BF%E0%AE%AF%E0%AE%A3%E0%AF%88-%E0%AE%8F%E0%AE%B1%E0%AE%BE%E0%AE%AE%E0%AE%B2%E0%AF%8D-%E0%AE%A8%E0%AE%9F%E0%AE%A4%E0%AF%8D%E0%AE%A4%E0%AE%BF%E0%AE%AF-%E0%AE%86%E0%AE%9F%E0%AF%8D%E0%AE%9A%E0%AE%BF/article9338510.ece
நூர்ஜஹான் ஜன்டா என்ற ஒரு ஆதரவாளர் குழுவை அமைத்துக் கொண்டு செயல்பட்டதாகவும், இதனால் முகலாய அரசவையில் இரண்டு கோஷ்டிகள் உருவானதாகவும் சிலவரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். ஐஹாங்கீர் முற்றிலும் தனது மனைவி நூர்ஐஹானின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து செயல்பட்டதால்தான் 1622ல் ஹாஜகான் தனது தந்தைக்கு எதிராக கிளர்ச்சியில் ஈடுபட்டதாகவும் கூறப்படுகிறது. ஆனால் இந்த கருத்துக்கு பிற வரலாற்று அறிஞர்கள் உடன்படுவதில்லை. ஜஹாங்கீர் நோய்வாய்ப்பட்டு வலிமை குன்றும் காலம்வரை அவரே அனைத்து அரசியல் முடிவுகளையும் எடுத்து வந்தார் என்பதை அவரது சுயசரிதம் வெளிப்படுத்துகிறது.
Jahangirs_Tomb
ஐஹாங்கீர் கல்லறை
இருப்பினும், நூர்ஜஹான் அரச குடும்பத்தில் ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்தார். பாரசீக பண்பாட்டு முறைகளைக் கொண்டுவந்தார். அரசவையில் பாரசீகக்கலையும் பண்பாடும் அவரால் ஊக்குவிக்கப்பட்டன. ஜஹாங்கீருடன் நெருங்கிய உறவை எப்போதும் அவர் கொண்டிருந்தார். வேட்டையின்போது கூட அவருடனேயே செல்வது வழக்கம். ஷாஜகானின் எழுச்சி அவரது தனிப்பட்ட ஆவலால் தூண்டப்பட்டதாகும். தம்மை காண்டாஹாருக்கு செல்லுமாறு பணித்த தந்தையை எதிர்த்து அவர் கிளர்ச்சியில் இறங்கினார். அக்கிளர்ச்சியால் முகலாயப்பேரரசின் நடவடிக்கைகள் நான்காண்டுகள் திசைமாறின. 1627ல் ஜஹாங்கீர் மறைந்த பிறகு, உயர்குடியினர் மற்றும் ராணுவத்தின் ஆதரவைப்பெற்று ஹாஜகான் ஆக்ராவை அடைந்தார். நூர்ஜஹானுக்கு ஓய்வூதியம் அளிக்கப்பட்டது. அடுத்த பதினெட்டு ஆண்டுகள் நூர்ஜஹான் உயிர்வாழ்ந்தார்.
Everlosting story. Thanks
ReplyDelete