காலங்களில் அவள் வசந்தம் கலைகளில் அவள் ஒரு மழலை ஓவியம்

காலங்களில் அவள் வசந்தம் 

கலைகளில் அவள் ஒரு மழலை ஓவியம் 

காலங்களில் அவள் வசந்தம் 
கலைகளில் அவள் ஒரு மழலை ஓவியம்
- காயத்ரி சித்தார்த்



என் பட்டுக் கண்ணம்மா..

11.10.2016 - உலக பெண் குழந்தைகள் தினமாம். உலகம் முழுவதும் அனைவரும் தத்தம் பெண் குழந்தைகளைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கையில் நான் என் முதல் தேவதையை விடவும் உன்னிடமே என் கவனம் முழுவதையும் குவித்திருந்தேன். ஏனென்றால் ஏனைய பெண் குழந்தைகளை விடவும் அது உனக்கு அதிமுக்கியமான நாள்! 

கடந்த ஒரு மாதமாய் "நான் பிக்காஜி போப் போறேன்" என்று சொல்லிக் கொண்டேயிருந்த நீ, அந்த ப்ரீ கேஜிக்குள் முதன் முதலாய் அடியெடுத்து வைத்தாய். உன் அக்கா பள்ளிக்குச் சென்ற முதல் தினம்.. இன்னமும் நேற்றுப் போல் என் நினைவிலிருக்கிறது. அதற்குள் நீயும் சிறகு விரிக்கப் பழகி விட்டாய். வாழ்த்துக்கள் என் செல்லமே!

அன்று நான் மிகவும் கலங்கினேன். 
உன் அக்கா எப்போதும் வீடு முழுவதும் நிறைந்திருப்பாள். வீட்டின் அத்தனை பொருளின் மீதும் அவளின் ஸ்பரிசமிருக்கும். ஒவ்வொரு நாளும் அத்தொடுகையை புதுப்பித்துக் கொண்டே இருப்பாள். அவள் பள்ளிக்குச் சென்றதும் அவள் அருகில் இல்லாத நான்கு மணி நேரத் தனிமையின் துயரை, அவள் பொம்மைகளோடும் வீட்டின் ஒவ்வொரு பொருளோடும் நான் பகிர்ந்து கொண்டேன்.

 என்னைப் போலவே அவையனைத்தும் அவளுக்காக காத்திருப்பதைப் போல கற்பிதம் செய்து கொண்டேன். 

ஆனால்.. நீ அப்படியல்ல. வீட்டில் நான் எங்கிருந்தாலும் துணையெழுத்து போல நீயும் அருகிருப்பாய். நான் அமர்ந்தால் மடியில், நின்றால் இடையில், சாய்ந்தால் மார்பில், படுத்தாலோ பணிபுரிந்தாலோ அருகிலென கூடவே இருப்பாய். உன்னை குழந்தையென்றெண்ணாது என் அங்கம் போல, என் ஆடை போல, என் எண்ணம் போலவே உணர்ந்து வந்திருக்கிறேன் இத்தனை நாட்களும்.

நேற்று திடீரென உன்னை விலக்கி நான் மட்டும் நிற்க வேண்டியிருந்தது. இந்த நாளுக்காக உன்னைத் தயார் செய்ததை விடவும் நான் என்னைத் தயார் செய்து கொள்ளவே அதிகம் உழைத்தேன். 

நீ ஆர்வமாயிருந்தாய்.. எல்லாவற்றிலும் அக்காவின் எதிரொலி போலவே இருக்க விரும்பும் நீ, 

அவளைப் போலவே பள்ளி செல்ல.. 
பாடம் கற்க.. 
ஆடிப் பாடி விளையாட.. 

பள்ளியில் நடந்ததென நாளும் ஒரு கதை சொல்ல விரும்பினாய். அக்காவைப் போலவே அழகாய் உடையணிந்து, பூச்சூடி, கடவுளை வணங்கி, பெரியோர்களிடம் ஆசி பெற்று, தந்தையின் மடியமர்ந்து அரிசியில் அகரமெழுதி, முதுகில் புதுப் பை மாட்டி தயாராகி, இரண்டரையடி உயர பூங்கொத்தாய் கண் நிறைத்து நின்றாய். வெள்ளிச் சிமிழிலிருந்து குங்குமம் தொட்டு உன் நெற்றியில் அரிசியளவு கீற்றிட்டு, உன் உச்சி முகர்ந்து முத்தமிடுகையில் உணர்ந்தேன்.. 

உவகையென்பதும் கர்வமென்பதும் பெரும்பேறென்பதும் வாழ்வின் அர்த்தமென்பதும் மகவே என்பதை. உன் குட்டித் தலைமேல் ஆசியெனப் படிந்த என் கரங்களிலிருந்து, பெருகிப் பெருகி இவ்வுலகு நிறைத்த விழைவுகளை நானே வியந்து பார்த்தபடியிருந்தேன். ஆனால் வியப்பெதற்கு? 

அன்னையென்பவளின் ஆசைகள் அனைத்தும் எப்போதும் பேராசைகளாய் மட்டுமே இருக்க முடியும்.

பள்ளி சென்று, உன்னை பத்திரமாய் பார்த்துக் கொள்ளும்படி பலநூறு முறை அறிவுறுத்தி, நீ அழுதால் உடனே என்னை அழைக்கும்படி மீண்டும் மீண்டும் வற்புறுத்தி, தயங்கித் தயங்கி உன்னை ஒப்படைத்தேன்.

ஆசிரியை உன் தளிர்க்கையைப் பிடித்து உள்ளே அழைத்துச் செல்கையில் திரும்பி என் முகம் பார்த்து, கணத்திற்கும் குறைவாய் சின்னஞ்சிறு தயக்கமொன்றைக் காட்டி, பின் தெளிந்து உள்ளே சென்றாய். திரியில் பற்றிய நெருப்பு வெடியருகே வந்ததும் அணைந்தாற் போலிருந்தது. அவ்வளவு தானா?! 

இதற்கா அத்தனை முகாந்திரங்கள்?! அட! பிள்ளையை முதல் முதலாய் பள்ளிக்கு அனுப்புவது என்பது எத்தனை எளிதான காரியமாயிருக்கிறது!! என்று வியந்து, அவசியமற்றதைப் பேசி, காரணமற்றுச் சிரித்து வீட்டருகே வந்தபோது தான், அலையெனப் பெருகி பெரும் திகைப்பொன்று முகத்தில் அறைந்தது. 

எப்படி நான் மட்டும் வீட்டிற்குப் போவது? வீட்டிலிருக்கும் அத்தனைப் பொருளும் என்னைப் பரிதாபமாய் பார்த்திருக்க, நான் மட்டும் தன்னந்தனியே அந்த தனிமையை எப்படி சுமந்திருப்பது? 
இது என்ன அநியாயம்? 

அன்னையென்றும், 
வயதில் உன்னை விட மூத்தவளென்றும், அறிவாளியென்றும், 
பொறுப்புள்ளவளென்றும் நான் பூட்டிக் கொண்டிருந்த அணிகள் அனைத்தும் ஐந்தாங்கல் ஆட்டமென பரந்து சிதற, உன்னை விடவும் சின்னஞ்சிறு குழந்தையாகி கண்ணீருடன் தலைகவிழ்ந்து, காரிலிருந்து இறங்க மறுத்து அடம்பிடித்தேன்.

 "ம்ஹூம்.. என்னால வீட்டுக்குப் போய் தனியா இருக்க முடியாது. நானும் உங்க கூட ஆபீஸுக்கே வந்துடறேன். என்னைக் கூட்டிட்டுப் போங்க ப்ளீஸ்...." :)

ஆமாம்! நீ வளர்ந்து இதைப் படிக்கையில் சிரிப்பாய் தான். "அசட்டு அம்மாம்மா நீங்க" என்பாய். சொன்னால் சொல்லிக் கொள்! உன் நானாவும் கூட அதைத்தான் சொன்னார். என்னளவில் அம்மாவாயிருப்பதற்கும் அசடாயிருப்பதற்கும் பெரிய வித்தியாசங்கள் ஏதுமில்லை.

வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும், படுக்கையறைக்குள் சென்று முகம் மறைத்து படுத்துக் கொண்டேன். குட்டிம்மா, அந்த அறையில் கடிகாரம் என்ற வஸ்து இருப்பதையும், அது 'திடும் திடுமென' இத்தனை சத்தமாய் ஒலிப்பதையும் நேற்று தான் முதல் முறையாய் உணர்ந்தேன் தெரியுமா? 

அத்தனை அருகில், காதிற்குள் கேட்பது கடிகார ஓசையா, அல்லது என் இதயத் துடிப்பா என்றும் கூட திகைப்பாயிருந்தது. 

'நீ அழுகிறாயோ.. 
என்னைத் தேடுகிறாயோ.. 
மொழி புரியாத ஆசிரியர்களிடம், கம்மிய குரலில் 
"அம்மா வேணும், 
அம்மாகிட்ட போனும்" என்று திரும்பத் திரும்ப கேட்கிறாயோ.. 

என்று கலங்கித் தவிக்கும் ஒரு மனதும், கீழ் வீட்டு நித்து துணைக்கு இருக்கிறாளே! நிச்சயம் அழ மாட்டாய் என்று திடமாய் நம்புமொரு மனதும்,

 'கண்டிப்பாய் போன் வரும். 
போய் கூப்பிட்டு வர வேண்டியிருக்கும்' என்று உடைகளை மாற்றாமல் உட்கார்ந்து, போன் சைலண்டில் இருக்கிறதா, ரிங்டோன் வால்யூம் சரியாயிருக்கிறதா என்றெல்லாம் ஆராய்ந்து கொண்டு விசித்திரமாய் காத்திருக்கும் ஒரு மனதுமாய் திசைக்கொன்றாய் பிரிந்து நிற்கும் என்னை, நானே மெளனமாய் கை கட்டி நின்று வேடிக்கையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். 

நீருக்குள் அமிழ்வதைப் போல கனத்த மெளனத்திற்குள் மெல்ல மூழ்கிக் கொண்டிருக்கையில், திடுமென அனைத்தையும் கலைந்தெறிந்து, எழுந்து சமையலறைக்குச் சென்றேன். 

எதிலாவது கவனம் செலுத்தினால் மனம் சீராகுமென்று நம்பி கூடையிலிருந்த பாத்திரங்களை எடுத்து அடுக்கத் தொடங்கினேன். ஒரு கிண்ணம் கை தவறி கீழே விழுந்த மறுநொடி, நீ விழித்து விடுவாயென்று நான் பதறி படுக்கையறை நோக்கி ஓடி வந்தேன். பாதி வழியில் யாரோ தடுத்தாற் போல திகைத்து நின்று கண்ணீர் மல்கினேன்.

பள்ளிி முடியும் வரை போன் எதுவும் வரவில்லை. 
நீ சமத்தாய் விளையாடிக் கொண்டிருப்பதை உன் ஆசிரியர்கள் படம் பிடித்து வாட்சப்பில் அனுப்பினார்கள். 

மகிழ்வதா?
 வருந்துவதா?
 என்று குழப்பமாயிருந்தது. 

நீ திரும்பி வருவதற்காக காத்திருந்தேன்.. வீட்டருகே நெருங்கும் போதே பேருந்திலிருந்தபடி என்னைப் பார்த்ததும் உதடு பிதுக்கி விம்மினாய். நான் அள்ளிக் கொள்ள கை நீட்டியதும் பெரும் கேவலோடு தாவி வந்து, கண்ணீருடன் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாய்.

"ஏண்டாம்மா அழற?"

"அம்மா வேணும்னு அழறேன்"

"தோ.. 
அம்மா வந்துட்டேன் பாரு. 
அழக் கூடாது. 
நாளைக்கு ஸ்கூல் போவியா மாட்டியா?"

"போவேன்..."

"அட! நாளைக்கு அழ மாட்டியா?"

"அழுவேன்.."

"டெய்லி அழுதுட்டே ஸ்கூல் போவியா?"

"ஆமா. அம்மா வேணும்னு அழுவேன்.."

"அச்சோ.. 
அம்மால்லாம் ஸ்கூலுக்கு வர முடியாதே கன்னுக்குட்டி. பெரியவங்களை எல்லாம் ஸ்கூலுக்குள்ள விட மாட்டாங்க"

"ப்பீஸ் அம்மா.. 
நீங்க குட்டியா ஆய்டுங்க. 
குட்டியாய்ட்டு என் கூட ஸ்கூலுக்கு வாங்க.. ப்பீஸ்.."


காயத்ரி சித்தார்த்