AL PACINO AMERICAN ACTOR BORN 1940 APRIL 25

 

AL PACINO AMERICAN ACTOR BORN 1940 APRIL 25

அல் பசினோ, முழு ஆல்பிரெடோ ஜேம்ஸ் பாசினோ, (பிறப்பு: ஏப்ரல் 25, 1940, நியூயார்க், நியூயார்க், யு.எஸ்.), அமெரிக்க நடிகர் தனது தீவிரமான, வெடிக்கும் நடிப்பு பாணியால் மிகவும் பிரபலமானவர்.

ஆரம்ப கால வாழ்க்கையில்

கிழக்கு ஹார்லெம் மற்றும் பிராங்க்ஸில் வளர்ந்த பிறகு, பசினோ 19 வயதில் கிரீன்விச் கிராமத்திற்கு குடிபெயர்ந்தார், அங்கு அவர் ஹெர்பர்ட் பெர்கோஃப் ஸ்டுடியோவில் நடிப்பைப் படித்தார் மற்றும் ஹலோ, அவுட் தெர் (1963) உட்பட பல ஆஃப்-பிராட்வே மற்றும் நகரத்திற்கு வெளியே தயாரிப்புகளில் தோன்றினார். ) மற்றும் ஏன் ஒரு வளைந்த கடிதம் (1966). அவர் லீ ஸ்ட்ராஸ்பெர்க்கிடமிருந்து மேலும் நடிப்புப் பாடங்களைப் பெற்றார் மற்றும் 1969 ஆம் ஆண்டில் மீ, நடாலி திரைப்படத்தில் ஒரு சிறிய பாத்திரத்தில் நடித்தார். அதே ஆண்டில், அவர் தனது பிராட்வேயில் அறிமுகமானார் மற்றும் டோஸ் விருதை வென்றார். ஒரு படத்தில் பசினோவின் முதல் முன்னணி பாத்திரம் தி பீதி இன் நீடில் பார்க் (1971) உடன் வந்தது, இது ஹெராயின் போதைப்பொருளின் கடுமையான கதை, இது ஒரு வழிபாட்டு உன்னதமான ஒன்றாகும்.

நட்சத்திரம்: காட்பாதர், செர்பிகோ மற்றும் ஸ்கார்ஃபேஸ்

இயக்குனர் பிரான்சிஸ் ஃபோர்டு கொப்போலா படத்தில் பாசினோவை நடித்தார், அது அவரை காட்பாதர் (1972) என்ற நட்சத்திரமாக மாற்றும். குண்டர்களின் குடும்பத்தின் சாகா மற்றும் மாறிவரும் காலங்களில் அதிகாரத்தைத் தக்கவைத்துக்கொள்வதற்கான அவர்களின் போராட்டம், தி காட்பாதர் ஒரு பிரபலமான படம், இது சிறந்த படத்திற்கான அகாடமி விருதை வென்றது மற்றும் பாசினோவுக்கு ஏராளமான பாராட்டுக்களைப் பெற்றது-அவரது ஆஸ்கார் பரிந்துரைகளில் முதன்மையானது உட்பட - அவரது தீவிர நடிப்புக்காக 'குடும்ப வியாபாரத்தை' தயக்கமின்றி எடுத்துக் கொள்ளும் ஒரு குண்டர்களின் மகன் மைக்கேல் கோர்லியோன். பசினோ தனது அடுத்த சில படங்களில் ஹாலிவுட்டின் மிகவும் ஆற்றல் வாய்ந்த நட்சத்திரங்களில் ஒருவராக தனது நிலைப்பாட்டை உறுதிப்படுத்தினார். ஸ்கேர்குரோவில் (1973), அவர் ஜீன் ஹேக்மேனுடன் இரண்டு இடைநிலைகளைப் பற்றிய ஒரு பிட்டர்ஸ்வீட் கதையில் ஜோடி சேர்ந்தார், மேலும் செர்பிகோ (1973) மற்றும் டாக் டே பிற்பகல் (1975) ஆகியவற்றில் அவரது பாத்திரங்கள் பாசினோவின் சிறப்பியல்பு மற்றும் வெடிக்கும் ஆத்திரத்தின் சிறப்பியல்பு திரை குணங்களைக் காட்டின. கொப்போலாவின் தி காட்பாதர், பகுதி II (1974) படத்திற்காக மைக்கேல் கோர்லியோனின் பாத்திரத்தையும் அவர் மீண்டும் செய்தார், அதன் முன்னோடி போலவே, சிறந்த படமான ஆஸ்கார் விருதையும் வென்றது.

நாய் நாள் பிற்பகல் படப்பிடிப்பு

நாய் நாள் பிற்பகல் படப்பிடிப்பு

நாய் நாள் பிற்பகல் (1975) படப்பிடிப்பின் போது சிட்னி லுமெட் (மையம்) மற்றும் அல் பசினோ (வலது).

© 1975 வார்னர் பிரதர்ஸ், இன்க். கலைஞர்கள் பொழுதுபோக்கு வளாகத்துடன்

பசினோவின் அடுத்த சில படங்களும் பொருந்தவில்லை. பாபி டீர்பீல்ட் (1977) அவர் ஒரு நட்சத்திரமாக மாறியதிலிருந்து அவரது முதல் பாக்ஸ் ஆபிஸ் தோல்வியாக குறிப்பிடத்தக்கவர். இருண்ட நகைச்சுவை… மற்றும் அனைவருக்கும் நீதி (1979) பாசினோவின் மறக்கமுடியாத சில காட்சிகளைக் கொண்டிருந்தது, ஆனால் குரூசிங் (1980) மற்றும் ஒளி நகைச்சுவை ஆசிரியர்! நூலாசிரியர்! (1982) முக்கியமான மற்றும் பிரபலமான பேரழிவுகள்.

பிரிட்டானிக்கா பிரீமியம் சந்தாவைப் பெற்று பிரத்யேக உள்ளடக்கத்திற்கான அணுகலைப் பெறுங்கள்.

இப்போது குழுசேரவும்

பிரையன் டி பால்மாவின் ஸ்கார்ஃபேஸில் (1983), பசினோ ஒரு வகையான எரியக்கூடிய, அதிக-தீவிரமான பாத்திரத்திற்குத் திரும்பினார், அது அவரை பிரபலமாக்கியது. குண்டர்கள் டோனி மொன்டானாவாக, பாசினோ அதிக கட்டணம் வசூலிக்கப்பட்ட, கட்டுப்பாடற்ற செயல்திறனைக் கொடுத்தார், இது சிலரால் நேசிக்கப்பட்டாலும் மற்றவர்களால் இழிவுபடுத்தப்பட்டாலும், அவரது மறக்க முடியாத ஒன்றாகும். அவரது அடுத்த படம், புரட்சி (1985), ஒரு விலையுயர்ந்த தோல்வியாக இருந்தது, மேலும் பசினோ நான்கு ஆண்டுகளாக மற்றொரு படத்தில் தோன்றவில்லை.

ஸ்கார்ஃபேஸில் அல் பசினோ

ஸ்கார்ஃபேஸில் அல் பசினோ

பிரையன் டி பால்மா இயக்கிய அல் பாசினோ இன் ஸ்கார்ஃபேஸ் (1983).

© 1983 யுனிவர்சல் பிக்சர்ஸ்

ஸ்கார்ஃபேஸில் அல் பசினோ

ஸ்கார்ஃபேஸில் அல் பசினோ

பிரையன் டி பால்மா இயக்கிய அல் பாசினோ இன் ஸ்கார்ஃபேஸ் (1983).

யுனிவர்சல் ஸ்டுடியோஸ்

ஸ்கார்ஃபேஸில் அல் பசினோ (வலது) மற்றும் ஸ்டீவன் பாயர்

ஸ்கார்ஃபேஸில் அல் பசினோ (வலது) மற்றும் ஸ்டீவன் பாயர்

பிரையன் டி பால்மா இயக்கிய அல் பசினோ (வலது) மற்றும் ஸ்கார்ஃபேஸில் ஸ்டீவன் பாயர் (1983).

யுனிவர்சல் ஸ்டுடியோஸ்

அகாடமி விருது மற்றும் பின்னர் திரைப்படங்கள்

ஆண்டுகளில் அவரது மிகப்பெரிய வெற்றியான சீ ஆஃப் லவ் (1989), ஒரு பெரிய திரைப்பட நட்சத்திரமாக பாசினோவை மீண்டும் நிறுவியது. 1990 ஆம் ஆண்டில், தி காட்பாதர், பாகம் III இல் மைக்கேல் கோர்லியோனின் பாத்திரத்தை அவர் மறுபரிசீலனை செய்தார், மேலும் டிக் ட்ரேசியில் கோரமான கேங்க்ஸ்டர் பிக் பாய் கேப்ரைஸின் நகைச்சுவையான சித்தரிப்பு வழங்கினார். பிரான்கி மற்றும் ஜானி (1991) மற்றும் க்ளெங்கரி க்ளென் ரோஸ் (1992) ஆகிய இரண்டும் நாடகங்களின் தழுவல்கள், நல்ல வரவேற்பைப் பெற்ற படங்களின் தொடரைத் தொடர்ந்தன, மேலும் சென்ட் ஆஃப் எ வுமன் (1992 ). 1990 களின் பசினோவின் பிற குறிப்பிடத்தக்க படங்களில் கார்லிட்டோ வே (1993); ஹீட் (1995), ஒரு குற்ற நாடகம், அதில் அவர் ஒரு திருடனை வேட்டையாடி ஒரு துப்பறியும் வேடத்தில் நடித்தார் (ராபர்ட் டி நீரோ); டோனி பிராஸ்கோ (1997), இதில் அவர் ஒரு எஃப்.பி.ஐ முகவருடன் (ஜானி டெப்) தெரியாமல் நட்பு கொண்ட ஒரு குறைந்த அளவிலான கும்பலாக நடித்தார்; மற்றும் ஆலிவர் ஸ்டோனின் ஏதேனும் கொடுக்கப்பட்ட ஞாயிறு (1999). 1999 ஆம் ஆண்டில் தி இன்சைடரில் ரஸ்ஸல் க்ரோவுக்கு ஜோடியாக பசினோ தோன்றினார்; நிஜ வாழ்க்கை நிகழ்வுகளின் அடிப்படையில், இது புகையிலை நிறுவனங்களையும் சிகரெட்டின் ஆபத்தான பக்க விளைவுகளை மறைக்க அவர்கள் எடுக்கும் முயற்சிகளையும் ஆராய்கிறது.

அல் பசினோ மற்றும் கேப்ரியல் அன்வர் ஒரு பெண்ணின் வாசனை

அல் பசினோ மற்றும் கேப்ரியல் அன்வர் ஒரு பெண்ணின் வாசனை

அல் பசினோ மற்றும் கேப்ரியல் அன்வர் ஒரு பெண்ணின் வாசனை.

யுனிவர்சல் பிக்சர்ஸ் இன்க்.

பசினோவின் செழிப்பான நடிப்பு வாழ்க்கை 21 ஆம் நூற்றாண்டிலும் தொடர்ந்தது. 2002 ஆம் ஆண்டில் அவர் இன்சோம்னியா என்ற த்ரில்லரில் ராபின் வில்லியம்ஸுடன் நடித்தார், பின்னர் அவர் ஓஷனின் பதின்மூன்று (2007) இல் தோன்றினார், இது பிரபலமான நகைச்சுவை முத்தொகுப்பின் இறுதி தவணை ஜார்ஜ் குளூனி மற்றும் பிராட் பிட் ஆகியோரைக் கொண்டிருந்தது. ஆடம் சாண்ட்லர் நகைச்சுவை ஜாக் அண்ட் ஜில் (2011) திரைப்படத்தில் தன்னுடைய ஒரு பாத்திரத்துடன் தனது பொது ஆளுமையைத் திசைதிருப்பிய பின்னர், பாசினோ ஸ்டாண்ட் அப் கைஸ் (2012) இல் ஒரு வயதான குண்டராக நடித்தார். மங்கல்ஹார்னில் (2014) ஒரு சிறிய நகர பூட்டு தொழிலாளி தனிமைப்படுத்தப்பட்டதையும், டேனி காலின்ஸில் (2015) ஒரு ராக் ஸ்டாரின் பிற்பகுதியில் வாழ்ந்த எபிபானியையும் அவர் வெளிப்படுத்தினார். குறிப்பிடப்படாத திரைப்படங்களில் தொடர்ச்சியான பாத்திரங்களுக்குப் பிறகு, ஹாலிவுட்டில் (2019) குவென்டின் டரான்டினோவின் ஒன்ஸ் அபான் எ டைம்… படத்தில் வண்ணமயமான கதாபாத்திரங்களில் பாசினோ சேர்ந்தார். பின்னர் அவர் இயக்குனர் மார்ட்டின் ஸ்கோர்செஸுடன் தனது முதல் படமான தி ஐரிஷ்மேன் (2019) இல் டி நீரோவுடன் நடித்தார். நெட்ஃபிக்ஸ் ஒளிபரப்பப்படுவதற்கு முன்னர் நாடக வெளியீட்டைப் பெற்ற கும்பல் நாடகத்தில், பசினோ தொழிலாளர் தலைவர் ஜிம்மி ஹோஃபாவாக நடித்தார், 1975 இல் காணாமல் போனது பல ஊகங்களை ஏற்படுத்தியது. அவரது நடிப்பிற்காக, பசினோ தனது 10 வது ஆஸ்கார் விருதைப் பெற்றார்.

டிவி மற்றும் மேடை வேலை

அவரது பெரிய திரை வேலைக்கு இடையில், பசினோ HBO க்காக பல தொலைக்காட்சி தயாரிப்புகளில் தோன்றினார். 1980 களில் எய்ட்ஸ் பற்றிய டோனி குஷ்னரின் இரண்டு பகுதி நாடகத்தின் தழுவலான அமெரிக்காவில் ஏஞ்சல்ஸ் (2003) இல் ஓரினச்சேர்க்கை வழக்கறிஞர் ராய் கோன் என்ற பாத்திரத்திற்காக, அவர் எம்மி விருது மற்றும் கோல்டன் குளோப் விருதை வென்றார். யூ டோன்ட் நோ ஜாக் (2010) திரைப்படத்தில், நோய்வாய்ப்பட்ட நோயாளிகளின் தற்கொலைக்கு உதவிய டாக்டரான ஜாக் கெவோர்கியன் என்ற அவரது நடிப்பு அவருக்கு அதே விருதுகளைப் பெற்றது. பின்னர் அவர் டேவிட் மாமேட்டின் பில் ஸ்பெக்டர் (2013) இல் மற்றொரு சர்ச்சைக்குரிய நபராக நடித்தார், இது கொலைக்கான பதிவு தயாரிப்பாளரின் முதல் விசாரணையின் போது அமைக்கப்பட்டது. பட்டர்னோவில் (2018) புகழ்பெற்ற பென் மாநில கால்பந்து பயிற்சியாளர் ஜோ பட்டர்னோவில் பாசினோ நடித்தார், அவரது பதவிக்காலத்தில் நிகழ்ந்த பாலியல் துஷ்பிரயோக ஊழலால் அவரது நற்பெயருக்கு களங்கம் ஏற்பட்டது. அமேசான் தொடரான ​​ஹண்டர்ஸ் (2020–) இல், அவர் ஒரு ஹோலோகாஸ்ட் தப்பிப்பிழைத்தவரை சித்தரித்தார், அவர் 1970 களில் நாஜிகளைத் தேடும் ஒரு குழுவை வழிநடத்துகிறார்.

பசினோ அடிக்கடி தனது வாழ்க்கை முழுவதும் மேடைக்குத் திரும்பினார், குறிப்பாக பாவ்லோ ஹம்மலின் அடிப்படை பயிற்சி (1977) திரைப்படத்தில் முன்னணி பாத்திரத்திற்காக டோனி விருதை வென்றார். வில்லியம் ஷேக்ஸ்பியரின் ரிச்சர்ட் III (1973 மற்றும் 1979), ஜூலியஸ் சீசர் (1988), மற்றும் தி மர்ச்சண்ட் ஆஃப் வெனிஸ் (2010) போன்ற நாடகங்களிலும் அவர் நடித்தார்; மாமேட்டின் அமெரிக்க எருமை (1980, 1981, மற்றும் 1983) மற்றும் க்ளெங்கரி க்ளென் ரோஸ் (2012); மற்றும் ஆஸ்கார் வைல்டேயின் சலோமே (1992, 2003, மற்றும் 2006). 1992 ஆம் ஆண்டில், பிராட்வே நாடகமான சீன காபியில், வெற்றியின் பற்றாக்குறை குறித்து மனம் வருந்திய எழுத்தாளரான ஹாரி லெவின் பாத்திரத்தை பாசினோ தோற்றுவித்தார்; பின்னர் அவர் 2000 திரைப்படத் தழுவலில் இயக்கி நடித்தார். லுக்கிங் ஃபார் ரிச்சர்ட் (1996) மற்றும் வைல்ட் சலோமே (2011) ஆகிய ஆவணப்படங்களையும் அவர் இயக்கியுள்ளார், இது திரைக்குப் பின்னால் அவரது இரண்டு மேடைத் தயாரிப்புகளைப் பார்க்கிறது.

2001 ஆம் ஆண்டில் பசினோ சிசில் பி. டெமில் விருதைப் பெற்றார் (வாழ்நாள் சாதனையாளர்களுக்கான கோல்டன் குளோப்). இவரது மற்ற விருதுகளில் தேசிய கலை பதக்கம் (2011) மற்றும் கென்னடி சென்டர் ஹானர் (2016) ஆகியவை அடங்கும்.

Al Pacino, in full Alfredo James Pacino, (born April 25, 1940, New York, New York, U.S.), American actor best known for his intense, explosive acting style.

Early Career

After growing up in East Harlem and the Bronx, Pacino moved at age 19 to Greenwich Village, where he studied acting at the Herbert Berghof Studio and appeared in many Off-Broadway and out-of-town productions, including Hello, Out There (1963) and Why Is a Crooked Letter (1966). He took further acting lessons from Lee Strasberg and played a small part in the film Me, Natalie in 1969. The same year, he made his Broadway debut and won a Tony Award for his performance in the play Does the Tiger Wear a Necktie? Pacino’s first leading role in a film came with The Panic in Needle Park (1971), a grim tale of heroin addiction that became something of a cult classic.

Stardom: The Godfather, Serpico, And Scarface

Director Francis Ford Coppola cast Pacino in the film that would make him a star, The Godfather (1972). The saga of a family of gangsters and their fight to maintain power in changing times, The Godfather was a wildly popular film that won the Academy Award for best picture and earned Pacino numerous accolades—including his first of many Oscar nominations—for his intense performance as Michael Corleone, a gangster’s son who reluctantly takes over the “family business.” Pacino solidified his standing as one of Hollywood’s most dynamic stars in his next few films. In Scarecrow (1973), he teamed with Gene Hackman in a bittersweet story about two transients, and his roles in Serpico (1973) and Dog Day Afternoon (1975) displayed Pacino’s characteristic screen qualities of brooding seriousness and explosive rage. He also repeated the role of Michael Corleone for Coppola’s The Godfather, Part II (1974), a film that, like its predecessor, won the best picture Oscar.

filming of Dog Day Afternoon

filming of Dog Day Afternoon

Sidney Lumet (centre) and Al Pacino (right) during the filming of Dog Day Afternoon (1975).

© 1975 Warner Brothers, Inc. with Artists Entertainment Complex

Pacino’s next few films did not fare as well. Bobby Deerfield (1977) was notable as his first box-office failure since he had become a star. The dark comedy …And Justice for All (1979) featured some of Pacino’s most memorable scenes, but Cruising (1980) and the light comedy Author! Author! (1982) were critical and popular disasters.

Get a Britannica Premium subscription and gain access to exclusive content.

Subscribe Now

In Brian De Palma’s Scarface (1983), Pacino returned to the kind of combustible, high-intensity role that had made him famous. As gangster Tony Montana, Pacino gave a highly charged, unrestrained performance that, although loved by some and deplored by others, ranks among his most unforgettable. His next film, Revolution (1985), was an expensive flop, and Pacino did not appear in another film for four years.

Al Pacino in Scarface

Al Pacino in Scarface

Al Pacino in Scarface (1983), directed by Brian De Palma.

© 1983 Universal Pictures

Al Pacino in Scarface

Al Pacino in Scarface

Al Pacino in Scarface (1983), directed by Brian De Palma.

Universal Studios

Al Pacino (right) and Steven Bauer in Scarface

Al Pacino (right) and Steven Bauer in Scarface

Al Pacino (right) and Steven Bauer in Scarface (1983), directed by Brian De Palma.

Universal Studios

Academy Award And Later Films

Sea of Love (1989), his biggest hit in years, reestablished Pacino as a major film star. In 1990 he reprised the role of Michael Corleone in The Godfather, Part III and gave a hilarious portrayal of grotesque gangster Big Boy Caprice in Dick Tracy. Frankie and Johnny (1991) and Glengarry Glen Ross (1992), both adaptations of plays, continued his string of well-received films, and he won a best actor Oscar for his portrayal of a bitter blind man in Scent of a Woman (1992). Pacino’s other notable films of the 1990s included Carlito’s Way (1993); Heat (1995), a crime drama in which he played a detective hunting a thief (Robert De Niro); Donnie Brasco (1997), in which he starred as a low-level mobster who unknowingly befriends an FBI agent (Johnny Depp); and Oliver Stone’s Any Given Sunday (1999). Also in 1999 Pacino appeared opposite Russell Crowe in The Insider; based on real-life events, it examines tobacco companies and their efforts to conceal the dangerous side effects of cigarettes.

Al Pacino and Gabrielle Anwar in Scent of a Woman

Al Pacino and Gabrielle Anwar in Scent of a Woman

Al Pacino and Gabrielle Anwar in Scent of a Woman.

Universal Pictures Inc.

Pacino’s prolific acting career continued into the 21st century. In 2002 he starred with Robin Williams in the thriller Insomnia, and he later appeared in Ocean’s Thirteen (2007), the final installment of a popular comedy trilogy that featured George Clooney and Brad Pitt. After skewering his public persona with a role as himself in the Adam Sandler comedy Jack and Jill (2011), Pacino played an aging gangster in Stand Up Guys (2012). He evinced the isolation of a small-town locksmith in Manglehorn (2014) and the late-life epiphany of a rock star in Danny Collins (2015). After a series of roles in unremarkable movies, Pacino joined a cast of colourful characters in Quentin Tarantino’s Once Upon a Time…in Hollywood (2019). He then costarred with De Niro in The Irishman (2019), his first film with director Martin Scorsese. In the mob drama, which received a theatrical release before airing on Netflix, Pacino played labour leader Jimmy Hoffa, whose disappearance in 1975 caused much speculation. For his performance, Pacino earned his 10th Oscar nomination.

TV And Stage Work

In between his big-screen work, Pacino appeared in several television productions for HBO. For his role as homophobic lawyer Roy Cohn in Angels in America (2003), an adaptation of Tony Kushner’s two-part play about AIDS in the 1980s, he won an Emmy Award and a Golden Globe Award. His performance as Jack Kevorkian, a doctor who assisted in the suicide of terminally ill patients, in the movie You Don’t Know Jack (2010) earned him the same awards. He later starred as another controversial figure in David Mamet’s Phil Spector (2013), which was set during the embattled record producer’s first trial for murder. In Paterno (2018) Pacino played legendary Penn State football coach Joe Paterno, whose reputation was tarnished by a sex-abuse scandal that occurred during his tenure. In the Amazon series Hunters (2020– ), he portrayed a Holocaust survivor who leads a group of people searching for Nazis in the 1970s.

Pacino frequently returned to the stage throughout his career, notably winning a Tony Award for his leading role in The Basic Training of Pavlo Hummel (1977). He also starred in such plays as William Shakespeare’s Richard III (1973 and 1979), Julius Caesar (1988), and The Merchant of Venice (2010); Mamet’s American Buffalo (1980, 1981, and 1983) and Glengarry Glen Ross (2012); and Oscar Wilde’s Salomé (1992, 2003, and 2006). In 1992 Pacino originated the role of Harry Levine, a washed-up writer who is depressed about his lack of success, in the Broadway drama Chinese Coffee; he later directed and starred in a 2000 film adaptation. He also directed the documentary films Looking for Richard (1996) and Wilde Salomé (2011), which offered behind-the-scenes looks at two of his stage productions.

In 2001 Pacino received the Cecil B. DeMille Award (a Golden Globe for lifetime achievement). His other awards included the National Medal of Arts (2011) and a Kennedy Center Honor (2016).