Farida Jalal (born 18 May 1950)
is an Indian actress
ஃபரிதா ஜலால் (பிறப்பு ஃபரிதா சாமி; 18 மே 1950) முதன்மையாக இந்தி படங்களில் பணியாற்றிய ஒரு இந்திய நடிகை. ஏறக்குறைய ஐம்பது ஆண்டு கால திரைப்பட வாழ்க்கையில், ஜலால் 200 க்கும் மேற்பட்ட படங்களில் தோன்றினார். சுயாதீன சினிமா மற்றும் முக்கிய பாலிவுட் தயாரிப்புகளில் அவரது பாத்திரம் சார்ந்த பாத்திரங்களுக்கு மிகவும் பிரபலமானவர், ஜலால் நான்கு பிலிம்பேர் விருதுகள் மற்றும் இரண்டு பெங்கால் திரைப்பட பத்திரிகையாளர் சங்க விருதுகள் போன்ற பாராட்டுகளைப் பெற்றுள்ளார்.[2]
ஜலால் தனது வாழ்க்கையை தக்தீர் (1967) மூலம் தொடங்கினார். அவர் 1970கள் மற்றும் 80களின் முற்பகுதியில் பல திரைப்படங்களில் முன்னணி மற்றும் துணை வேடங்களில் நடித்தார். பராஸ் (1971), ஹென்னா (1991) மற்றும் தில்வாலே துல்ஹனியா லே ஜாயங்கே (1995) ஆகிய படங்களில் நடித்ததற்காக அவர் பரவலாக நினைவுகூரப்பட்டார், இவை அனைத்தும் சிறந்த துணை நடிகைக்கான பிலிம்பேர் விருதைப் பெற்றன. 1990 கள் மற்றும் 2000 களின் முற்பகுதியில் தாய் பாத்திரங்கள் மற்றும் வலுவான பெண் கதாபாத்திரங்களை சித்தரித்த பிறகு அவர் வீட்டுப் பெயராக ஆனார். மம்மோ (1994) படத்தில் நடித்ததற்காக சிறந்த நடிப்புக்கான பிலிம்பேர் விமர்சகர் விருதையும் வென்றுள்ளார். எ கிரான் பிளான் (2012) இல் நடித்ததற்காக 2012 ஹார்லெம் சர்வதேச திரைப்பட விழாவில் சிறந்த நடிகைக்கான விருதை வென்றார்.[3]
அவர் திரைப்படங்களில் தனது பணியுடன் இந்திய தொலைக்காட்சியில் பல நிகழ்ச்சிகளுக்கு வெற்றிகரமாக மாறியுள்ளார். அவரது குறிப்பிடத்தக்க படைப்புகளில் சில சிட்காம் யே ஜோ ஹை ஜிந்தகி, தேக் பாய் தேக், ஷரரத் மற்றும் அம்மாஜி கி கல்லி. அவர் ஜீ டிவியின் சத்ராங்கி சசுரலில் கோமதி வத்சல் அல்லது தாடி மா கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார்.
தொழில்[தொகு]
மே 18, 1950 இல் புது தில்லி இந்தியாவில் பிறந்த ஃபரிதா ஜலால், 1960 ஆம் ஆண்டு ஃபிலிம்பேர் ஸ்பான்சர் செய்த யுனைடெட் ஃபிலிம் புரொட்யூசர்ஸ் டேலண்ட் ஹன்ட்டை வென்றதன் மூலம் 1960 களில் தனது வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார். அவர் ராஜேஷ் கன்னாவுடன் இணைந்து இறுதிப் போட்டியாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பிலிம்பேர் விருது விழாவில் வெற்றியாளர்களாக மேடையில் வழங்கப்பட்டது. பார்வையாளர்களில் இருந்த தாராசந்த் பர்ஜாத்யாவிடமிருந்து தக்தீருக்கான தனது முதல் திரைப்பட வாய்ப்பைப் பெற்றார்.[4] 2014 இல் ஒரு நேர்காணலில், அவரது தொழில் வாழ்க்கையின் ஆரம்ப பகுதியைப் பற்றி அவரிடம் கேட்டபோது அவர் கூறினார்: 'நான் எனது நடிப்பு வாழ்க்கையை பஞ்ச்கனியில் உள்ள எனது பள்ளி செயின்ட் ஜோசப் கான்வென்ட்டில் இருந்து வெளியேறியபோது, தக்தீர் என்ற படத்தில் தொடங்கினேன். திறமை போட்டியில் பங்கேற்று வெற்றியும் பெற்றேன். நானும் காக்காவும் (ராஜேஷ் கண்ணா) இறுதிப் போட்டிக்கு வந்தோம். நான் விரைவில் அவருடன் ஆராதனா படத்தில் நடிக்கப் போகிறேன் என்று எனக்கு எப்படித் தெரியும்?'.[5]
அவர் வழக்கமாக சகோதரியாக நடித்தார் அல்லது ஆண் நாயகியின் வருங்கால மனைவியை நிராகரித்தார், ஆனால் கிட்டத்தட்ட ஒருபோதும் பெண் கதாபாத்திரத்தில் நடிக்கவில்லை. அவரது மிகவும் விமர்சன ரீதியாக பாராட்டப்பட்ட பாத்திரங்களில் ஒன்று பாபி, அங்கு அவர் ரிஷி கபூரின் வருங்கால மனைவியாக மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவராக நடித்தார். 1980 களில், அவரது பாத்திரங்கள் சகோதரி மற்றும் காதலியிலிருந்து அத்தை, தாய் அல்லது பாட்டி வரை முன்னேறியது. ஆராதனாவில் ராஜேஷ் கன்னாவின் காதலியாக நடித்ததோடு, 'பாகோன் மே பாஹர் ஹை, கலியோன் பே நிகார் ஹை' ('தோட்டங்கள் நன்றாக உள்ளன, மொட்டுகள் வெளியே உள்ளன) எனத் தளர்வாக மொழிபெயர்க்கப்பட்ட பாடலைப் பாடியதற்காகவும் அவர் நினைவுகூரப்படுகிறார்.
ஒரு ஹீரோவின் சகோதரியாக எப்படி டைப்காஸ்ட் பெற ஆரம்பித்தார் என்று கேட்டபோது, அவர் ஒரு நேர்காணலில் மேற்கோள் காட்டினார்: 'இது எல்லாம் கோபியில் இருந்து தொடங்கியது, அங்கு எனக்கு மிகப்பெரிய திரு திலீப் குமாரின் சகோதரி வேடம் வழங்கப்பட்டது. மறுத்ததை மறந்துவிடு, நான் சலுகையில் குதித்தேன். படப்பிடிப்பிற்கு சென்று அவரை கவனிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தாலும் நான் அதை செய்திருப்பேன். நான் மனிதனை நேசிக்கிறேன். அந்த நாட்களில் ஒவ்வொரு நடிகர் தர்மேந்திரா, ஜீதேந்திரா, அல்லது மனோஜ் குமார் என்று ஒவ்வொரு நடிகர் திலீப் சாப்பை நக்கலடித்தது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. திலீப் சாப்பின் சகோதரி என்ற முறையில் எனக்கு அதிக தேவை இருந்தது. ஒவ்வொரு ஹீரோவும் அதைத்தான் விரும்புகிறார்கள். ஒவ்வொரு நடிகருக்கும் நான் தங்கையாக நடிக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டது. சில சமயம் அக்காதான் படத்தின் நாயகி. உத்தியோகபூர்வ கதாநாயகி தனது பாடல்களைப் பாடுவார், அதேசமயம் என்னிடம் நாடகக் காட்சிகள் அனைத்தும் இருந்தன. எனக்கு அங்கீகாரமும் விருதுகளும் கிடைத்தன. பராஸ் என்ற படத்தில் நான் சஞ்சீவ் குமாரின் தங்கையாக இருந்தேன். ஆனால் நாயகியாக நடித்த ராக்கி-தியை விட நான் நிறைய செய்ய வேண்டியிருந்தது. அதில் எனக்கு முதல் விருது கிடைத்தது. அதன் பிறகு சலிம்பாய் மற்றும் ஜாவேத்பாய் எழுதிய மஜ்பூர் படத்திற்காக எனக்கு இரண்டாவது விருது கிடைத்தது, அதில் பச்சன் சாப் என் சகோதரனாக நடித்தார். மிகவும் மனதுக்கு இதமாக இருந்தது. அக்காவாக பலமான பாகங்கள் வரும் போது நான் ஏன் கதாநாயகியாக வேண்டும்?'[5]
அவர் 40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நடித்தார், 1983 மற்றும் 1990 இல் அவர் பெங்களூரில் குடியேறியபோது மட்டுமே ஓய்வு எடுத்தார்.
1990 களில், ஜலால் இந்தியாவில் பல பெரிய வெற்றிப் படங்களில் நடித்தார், அவற்றில் ராஜா ஹிந்துஸ்தானி, குச் குச் ஹோதா ஹை, தில் தோ பாகல் ஹை, கஹோ நா... பியார் ஹை, கபி குஷி கபி கம்... மற்றும் தில்வாலே துல்ஹனியா லே ஜாயேங்கே. , இதற்காக அவர் 1995 இல் சிறந்த துணை நடிகைக்கான பிலிம்பேர் விருதை வென்றார். மம்மோ படத்தில் ஃபரிதா ஜலால் கதாநாயகியாக நடித்தார். இப்படம் இந்தியில் சிறந்த திரைப்படத்திற்கான தேசிய திரைப்பட விருதை வென்றது. ஜலால் சிறந்த நடிப்புக்கான பிலிம்பேர் விமர்சகர் விருதை வென்றார். அவர் ஹிட் சிட்காம் தேக் பாஹி தேக் போன்ற பல தொலைக்காட்சி தொடர்களில் நடித்தார்.
1994 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த மம்மோ திரைப்படத்தில் அவர் நடித்ததற்காக பெரும் பாராட்டைப் பெற்றார், அதற்காக அவர் பிலிம்பேர் சிறந்த நடிப்புக்கான விருதைப் பெற்றார். முன்னதாக, அவர் அமிதாப் பச்சன்-பர்வீன் பாபி-பிரான் நடித்த மஜ்பூர் திரைப்படத்திற்காக 'சிறந்த துணை நடிகை விருது'க்காக பலமுறை பரிந்துரைக்கப்பட்டார், அங்கு அவர் அமிதாப்பின் ஊனமுற்ற சகோதரியாக நடித்தார்.
ஃபரிதா ஜலால் ஆராதனா படத்தில் ராஜேஷ் கண்ணாவைத் தவிர வேறு எந்த பெரிய நட்சத்திரத்துக்கும் எதிராக கதாநாயகியாக நடிக்க முடியவில்லை, ஆனால் அவரது கணவர் தப்ரேஸ் ஹீரோவாக இருந்த ஜீவன் ரேகாவில் முக்கிய கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார். படத்தில் பிரான் மற்றும் அஜித்தும் இருந்தனர். படத்தின் ஒரு பாடல்; இந்தப் படத்தில் இருந்து முகமது ரஃபியின் 'யார் மேரே, மேரி பாஹோன் மீ ஆஜா' பிரபலமாகி, இன்னும் பிரபலமாக உள்ளது.
ஜலால் ஷரரத் (தோடா ஜாடு, தோடி நாசாகத்) படத்தில் நடித்தார், அதில் அவர் ஒரு முன்னணி பாத்திரத்தில் நடித்தார். தற்போது இந்த நகைச்சுவை டிஸ்னி சேனலில் ஒளிபரப்பாகி வருகிறது.
2005 ஆம் ஆண்டில், மும்பையில் சைஃப் அலி கான் மற்றும் சோனாலி பிந்த்ரே ஆகியோருடன் இணைந்து 50வது பிலிம்பேர் விருதுகளை தொகுத்து வழங்கினார். 2008 இல், அவர் யாரியான் என்ற பஞ்சாபி திரைப்படத்தில் சிறப்புத் தோற்றத்தில் நடித்தார். சமீபத்தில் பாலிகா வது என்ற சோப் ஓபராவில் தோன்றினார்.
2017 இல், அவர் ஒரு மரண புரளியால் பாதிக்கப்பட்டார். பிப்ரவரி 19 அன்று, அவர் இறந்துவிட்டதாக வதந்திகள் பரவின.[6] கோபமடைந்த அந்தப் பெண், வதந்திகளை நிறுத்துமாறு தனது விளம்பரதாரரிடம் கேட்டுக் கொண்டார்.[7]
தனிப்பட்ட வாழ்க்கை[தொகு]
ஜலால் கர்நாடகாவின் பட்கல் பகுதியைச் சேர்ந்த நடிகர் தப்ரேஸ் பர்மாவரை மணந்தார். அவர் ஜீவன் ரேகாவின் படப்பிடிப்பு தளத்தில் தனது கணவரைச் சந்தித்தார் மற்றும் படத்தின் போக்கில் காதலித்து நவம்பர் 1978 இல் திருமணம் செய்து கொண்டார். திருமணத்திற்குப் பிறகு அவருக்கு அதிக திரைப்பட வாய்ப்புகள் கிடைக்காததால், தம்பதியினர் பெங்களூருக்குச் சென்றனர், அங்கு அவரது கணவர் சோப்பு வைத்திருந்தார். தொழிற்சாலை வணிகம்.[4] இவர்களுக்கு யாசீன் என்ற மகன் உள்ளார்.[5] அவரது கணவர் செப்டம்பர் 2003 இல் இறந்தார்.[8
Farida Jalal (born Farida Sami; 18 May 1950) is an Indian actress who primarily worked in Hindi films. In a film career spanning almost fifty years, Jalal appeared in over 200 films. Best known for her character-driven roles in independent cinema and supporting work in mainstream Bollywood productions, Jalal has received such accolades as four Filmfare Awards and two Bengal Film Journalists Association Awards.[2]
Jalal started her career with Taqdeer (1967). She went on to play leading and supporting roles in numerous motion pictures through the 1970s and early 80s. She is widely remembered for her roles in Paras (1971), Henna (1991) and Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995), all of which garnered the Filmfare Award for Best Supporting Actress. She became a household name after portraying motherly roles and strong female characters in the 1990s and the early 2000s. She has also won the Filmfare Critics Award for Best Performance for her role in Mammo (1994). She won the Best Actress Award at the 2012 Harlem International Film Festival for her role in A Gran Plan (2012).[3]
She has successfully transitioned to numerous shows on Indian television alongside her work in films. Some of her notable works are the sitcom Yeh Jo Hai Zindagi, Dekh Bhai Dekh, Shararat and Ammaji Ki Galli. She was seen in Zee TV's Satrangi Sasural portraying the role of Gomti Vatsal a.k.a. Dadi Maa.
Farida Jalal (born Farida Sami; 18 May 1950) is an Indian actress who primarily worked in Hindi films. In a film career spanning almost fifty years, Jalal appeared in over 200 films. Best known for her character-driven roles in independent cinema and supporting work in mainstream Bollywood productions, Jalal has received such accolades as four Filmfare Awards and two Bengal Film Journalists Association Awards.[2]
Jalal started her career with Taqdeer (1967). She went on to play leading and supporting roles in numerous motion pictures through the 1970s and early 80s. She is widely remembered for her roles in Paras (1971), Henna (1991) and Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995), all of which garnered the Filmfare Award for Best Supporting Actress. She became a household name after portraying motherly roles and strong female characters in the 1990s and the early 2000s. She has also won the Filmfare Critics Award for Best Performance for her role in Mammo (1994). She won the Best Actress Award at the 2012 Harlem International Film Festival for her role in A Gran Plan (2012).[3]
She has successfully transitioned to numerous shows on Indian television alongside her work in films. Some of her notable works are the sitcom Yeh Jo Hai Zindagi, Dekh Bhai Dekh, Shararat and Ammaji Ki Galli. She was seen in Zee TV's Satrangi Sasural portraying the role of Gomti Vatsal a.k.a. Dadi Maa.
Career[edit]
Farida Jalal, who was born on 18 May 1950 in New Delhi India, started her career in the 1960s when she won the United Film Producers Talent Hunt sponsored by Filmfare in 1965. She, along with Rajesh Khanna was chosen as a finalist and both were presented on stage as winners at the Filmfare Awards function. She got her first film offer for Taqdeer from Tarachand Barjatya who happened to be in the audience.[4] In an interview in 2014, she said, when asked her about the initial part of her career: "I started my acting career when I was just out of my school St Joseph's Convent in Panchgani, in a film called Taqdeer. I took part in a talent contest and even won. Kaka (Rajesh Khanna) and I were the finalists. How was I to know that I'd soon be doing a film Aradhana with him?".[5]
She usually played the sister or rejected fiancée of the male lead, but almost never the female lead. One of her most critically acclaimed roles is in Bobby, where she played the part of the mentally challenged would-be fiancée of Rishi Kapoor. During the 1980s, her roles progressed from sister and girlfriend to aunt, mother, or grandmother. She is also remembered for her part in Aradhana, in which she plays Rajesh Khanna's girlfriend, and sings the song "Baagon mein baahar hai, kaliyon pe nikhaar hai" (loosely translated as "The gardens are fine, the buds are out).
When asked as to how she started getting typecast as a hero's sister, she quoted in an interview: "It all started with Gopi where I was offered the greatest Mr Dilip Kumar's sister's role. Forget about refusing, I jumped at the offer. Even if I had the chance to just go and observe him on the set I'd have done it. I love the man. I remember during those days each and every actor was copying Dilip Saab whether it was Dharmendra, Jeetendra, or Manoj Kumar. I was much in demand as Dilip Saab's sister. Every hero wanted the same. Every actor wanted me to play his sister. Sometimes the sister was the film's heroine. The official heroine would just sing her songs, whereas I had all the dramatic scenes. I got my recognition and the awards. In a film called Paras I was Sanjeev Kumar's sister. But I had a lot more to do than Raakhee-di who played the heroine. I got my first award for it. Then I got my second award for Majboor, a film written by Salimbhai and Javedbhai where Bachchan Saab played my brother. It was so heartening. Why would I want to be heroine when I was getting the stronger parts as the sister?"[5]
She acted for over 40 years, only taking a break during 1983 and 1990 when she settled in Bangalore.
During the 1990s, Jalal had a part in many major hits in India, among them Raja Hindustani, Kuch Kuch Hota Hai, Dil To Pagal Hai, Kaho Naa... Pyaar Hai, Kabhi Khushi Kabhie Gham... and Dilwale Dulhania Le Jayenge, for which she won a Filmfare Award for Best Supporting Actress in 1995. Farida Jalal played the lead in the film Mammo. The film won the National Film Award for Best Feature Film in Hindi. Jalal won the Filmfare Critics Award for Best Performance. She acted in many television serials, such as the hit sitcom Dekh Bahi Dekh.
She was grandly acclaimed for her role in the 1994 film Mammo, for which she received the Filmfare Best Performance Award. Earlier, she was also nominated multiple times for 'Best Supporting Actress Award', one for the Amitabh Bachchan-Parveen Babi-Pran starrer Majboor where she played Amitabh's handicapped sister.
Farida Jalal though, could not get a major break as heroine against any big star except Rajesh Khanna in Aaradhana, but she played the lead role in Jeevan Rekha in which her husband Tabrez was the hero. Pran and Ajit were also in the film. A song of the film; "Yaar mere, meri baahon me aaja" by Mohammed Rafi from this film had become popular, and is still popular.
Jalal starred in Shararat (Thoda Jadu, Thodi Nazaakat), in which she played a leading role. The comedy is currently airing on the Disney Channel.
In 2005, she co-hosted the 50th Filmfare Awards alongside Saif Ali Khan and Sonali Bendre, in Mumbai. In 2008, she made a special appearance in the Punjabi film Yaariyan. Recently, she appeared in the soap opera Balika Vadhu.
In 2017, she was the victim of a death hoax. On 19 February, rumours did the rounds that she had died.[6] Annoyed, the lady asked her publicist to put the rumours to rest.[7]
Personal life[edit]
Jalal was married to actor Tabrez Barmavar, who hailed from Bhatkal, Karnataka. She met her husband on the sets of Jeevan Rekha and fell in love in the course of the film and got married in November 1978. As she was not getting too many film offers after marriage, the couple moved to Bangalore where her husband had a soap factory business.[4] They have a son named Yaseen.[5] Her husband died in September 2003.[8]
No comments:
Post a Comment