UTTAMKUMAR ,TOP OF BENGALI CINEMA
BORN 1926 SEPTEMBER 23 -1980 JULY 24
உத்தம்குமார் (பிறப்பு அருண் குமார் சாட்டர்ஜி; 3 செப்டம்பர் 1926 - 24 ஜூலை 1980), மகாநாயக் என்று பிரபலமாக அறியப்படுகிறார், [1] ஒரு இந்திய திரைப்பட நடிகர், இயக்குனர், தயாரிப்பாளர், பாடகர், இசையமைப்பாளர் மற்றும் பின்னணி பாடகர் ஆவார், அவர் முக்கியமாக இந்திய சினிமாவில் பணியாற்றினார். அவரது வாழ்க்கை முழுவதும், அவர் வணிக ரீதியாகவும் விமர்சன ரீதியான வெற்றியையும் பெற்றார், மேலும் அவர் ஒரு இந்திய கலாச்சார சின்னமாக இருக்கிறார்.
தொழில் [தொகு]
குமாரின் வாழ்க்கை 1948 திரைப்படமான த்ரிஷ்டிடன் தொடங்கியது. அவர் தனது வாழ்க்கையில் 200 க்கும் மேற்பட்ட படங்களில் தோன்றினார். ஹரனோ சுர், ஜிந்தர் பாண்டி, சேஷ் அங்கா, தேயா நேயா, நாயக், ஆன்டனி_ஃபைரிங்கீ_ (திரைப்படம்), அமானுஷ், பாக் போண்டி கெலா மற்றும் சிரியாகானா (1967) ஆகிய திரைப்படங்களில் அவரது சிறந்த படைப்புகள் சில. [3]
உத்தம்குமார் 1967 ஆம் ஆண்டில் ஆண்டனி ஃபிரிங்கி மற்றும் சிரியாகானாவில் நடித்ததற்காக சிறந்த நடிகருக்கான தேசிய திரைப்பட விருதை முதன்முதலில் பெற்றார்.
அவர் தயாரிப்பு, பாடுதல், இசை அமைத்தல், திரைக்கதை எழுதுதல் மற்றும் இயக்கம் ஆகியவற்றில் தனது கையை முயற்சிப்பதன் மூலம் திரைப்படத் தயாரிப்பின் புதிய வழிகளை ஆராய்ந்தார். தயாரிப்பாளராக அவரது இந்தியத் திரைப்படங்களின் வெற்றி - ஹரனோ சுர், சப்தபாடி, பிராந்திபிலாஷ், ஜோதுக்ரிஹா (1964), கிரிஹாதா - பெரும் பாராட்டைப் பெற்றது. 1967 ஆம் ஆண்டில் உத்தி மற்றும் வைஜெயந்திமாலா நடித்த இந்தித் திரைப்படமான சோட்டி சி முலாகத் தயாரித்த போது, உத்தாம் தனது எல்லா சேமிப்புகளையும் பயன்படுத்தினார், ஏனெனில் படத்தை வண்ணத்தில் படமாக்க வேண்டும் மற்றும் ஆடம்பரமான இடங்களில் படமாக்க வேண்டும். உத்தம் மற்றும் வைஜயந்திமாலா ஆகிய இருவருக்கும் இந்தப் படத்துடன் பெரும் நம்பிக்கை இருந்தது, ஆனால் படம் தோல்வியடைந்ததால் உத்தம்குமாருக்கு பெரும் ஏமாற்றத்தை அளித்தது. மாரடைப்பைத் தூண்டுவதற்கு இந்த தோல்வி ஒரு முக்கிய காரணம் என்று பின்னர் கூறப்பட்டது, இது இறுதியில் அவரது மரணத்திற்கு வழிவகுத்தது. [4] பின்னர், சுத்து ஏக்தி போச்சோர் மற்றும் பான் பலாஷிர் படபோலி போன்ற புகழ்பெற்ற படங்களை உத்தமர் இயக்கினார். அவர் கால் தூமி அலேயா படத்திற்கு இசையமைத்தார், அதில் ஹேமந்த முகர்ஜி மற்றும் ஆஷா போஸ்லே அவரது பாடலுக்கு பாடினர்.
அவர் 1979-80 இல் அங்கீகரிக்கப்பட்ட சுயசரிதை அமர் அமி உடன் வந்தார். அவருக்கு தனி ரசிகர் பட்டாளம் இருந்தது, அது இன்றுவரை தொடர்கிறது. 1960 இல், அவர் ஹரானோ டிங்குலி மோர் (என் கடந்த நாட்கள்) என்ற சுயசரிதையை எழுதத் தொடங்கினார், ஆனால் அதை முடிக்க முடியவில்லை. அந்தப் புத்தகத்தின் பகுதிகள் நாபோகல்லோல் இதழால் வெளியிடப்பட்டது. உத்தமர் இறந்த நாளில், அசல் கையெழுத்துப் பிரதி திருடப்பட்டது. பின்னர், டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியாவைச் சேர்ந்த ஒருவர் கையெழுத்துப் பிரதியைக் கண்டுபிடித்தார் மற்றும் தேசிய நூலகம் நபகல்லோலின் பழைய பதிப்புகளைக் கண்டுபிடிக்க உதவியது, பின்னர் முழுமையற்ற புத்தகம் இறுதியாக 37 வது கல்கத்தா புத்தகக் கண்காட்சியில் வெளியிடப்பட்டது. ஒரு பாடகராக, அவர் AIR - அகில இந்திய வானொலிக்கு பாடல்களைப் பதிவு செய்தார் - மிக சமீபத்தில், அவர் பாடிய தாகூர் பாடல்களின் ரவீந்திர சங்கீத் ஆல்பம் வெளியிடப்பட்டது. [5]
அகில இந்திய வானொலி (AIR) ஸ்டுடியோவில் சண்டி பாதத்தை உச்சரிக்க அவரது புகழின் உச்சத்தில் உத்தம்குமாரை அணுகிய காலம் ஒன்று இருந்தது. பாரம்பரியமாக இது எப்போதும் பீரேந்திர கிருஷ்ண பத்ராவால் செய்யப்பட்டது. ஆனால், பீரேந்திர கிருஷ்ணாவுக்குப் பதிலாக உத்தம்குமார் ஏன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் என்று பார்வையாளர்கள் மத்தியில் பெரும் பரபரப்பு ஏற்பட்டது. உத்தமர் தனிப்பட்ட முறையில் திரு. பத்ராவை சந்தித்து மன்னிப்பு கேட்டார், அடுத்த ஆண்டு முதல் AIR இல் மஹாலயா மீண்டும் பத்ராவால் செய்யப்பட்டது. [6]
அவர் இறந்து பல தசாப்தங்களுக்குப் பிறகும் தொலைக்காட்சியில் அவரது திரைப்படங்களின் மறுபிரவேசம் இன்னும் ஆர்வத்துடன் பார்க்கப்படுகிறது. உத்தம் குமாரின் காலம் பெங்காலி சினிமாவின் பொற்காலமாக கருதப்படுகிறது.
உத்தம்-சுசித்ரா சேர்க்கை [தொகு]
ஹரனோ சூரில் குமார் மற்றும் சுசித்ரா சென்
உத்தம்குமாருக்கும் சுசித்ரா சென்னுக்கும் இடையிலான திரையில் வேதியியல் எப்பொழுதும் மிகவும் போற்றப்பட்டு பாராட்டப்பட்டது. அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து இன்றுவரை பெங்காலி சினிமாவின் பசுமையான மற்றும் பிரபலமான காதல் ஜோடியை உருவாக்கினர். சுசித்ரா சென் உடன் இணைந்து நடித்த உத்தமின் புகழ்பெற்ற சில படங்களில் ஷேர் சுவாட்டர், அக்னி பரிக்ஷா, ஷில்பி, சப்தபாடி, [8] [9] பதே ஹோலோ டெரி, ஹரனோ சுர், சowவா பாவா, பிபாஷா, ஜிபான் த்ரிஷ்ணா, சாகரிகா, திரிஜாமா, இந்திராணி, சபர் உபரே ஆகியோர் அடங்குவர். , சுர்ஜியோ டோரன், ராஜ்லட்சுமி ஓ ஸ்ரீகாந்தோ, 'ஏக்தி ராத்', 'கிரஹதஹா', கமல்லதா, ஹர் மன ஹர், அலோ அமர் அலோ. [10] [11]
சோனார் ஹரின், சுப்ரியா தேவி (அடுத்த ஆண்டு ரித்விக் கடக்கின் மேகே தக தாரா படத்தில் நடித்ததற்காக பெரும் பாராட்டுகளைப் பெறுவார்) உத்தம்குமாருக்கு ஜோடியாக நடித்தார். அவர்கள் ஒன்றாக அதிக படங்களில் நடிக்கத் தொடங்கியதும், இருவரும் திரைக்கு வெளியே ஈடுபட்டனர். 1963 ஆம் ஆண்டில், உத்தமன் பவானிபூர் கிரிஷ் முகர்ஜி சாலையில் உள்ள தனது குடும்ப வீட்டை விட்டு வெளியேறி, சுப்ரியாவுடன் இறக்கும் வரை அடுத்த 17 ஆண்டுகள் தங்கியிருந்தார். அவர்கள் உத்தராயன், சிரடினர், அக்னி சஸ்கர், சுனோ பரனாரி, கல் தூமி அலேயா, லால் பதோர், அந்த அதித், சுது ஏக்தி போச்சோர், மோன் நியே, பிலம்பிதா லோய், போலா மைரா, சன்யாசி ராஜா, போன் பலாஷீர் பதபலி, சகோதரி, போன்ற பல படங்களில் ஒன்றாக நடித்தனர். ஜிபோன் மிருத்யு, பாக் பந்திர் கெலா. [12]
உத்தம்குமார் 1941 இல் கriரி சாட்டர்ஜியை (1929-1981) மணந்தார். பின்னர், அவர் நடிகை சுப்ரியா தேவியுடன் 1963 இல் கிரீஷ் முகர்ஜி சாலையில் தனது வீட்டை விட்டு இறக்கும் வரை வாழ்ந்தார். [13]
மரணம் [தொகு]
1980 இல் ஓகோ பொது சுந்தோரியின் படப்பிடிப்பின் போது உத்தம் குமார் பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு பெல்லி வு கிளினிக்கில் அனுமதிக்கப்பட்டார். மருத்துவர்கள் 16 மணிநேரம் தங்களால் முடிந்ததைச் செய்தனர், ஆனால் அவர் தனது 24 வயதில் 1980 ஜூலை 24 அன்று 53 வயதில் இறந்தார். [14] [15]
Uttam Kumar (born Arun Kumar Chatterjee; 3 September 1926 – 24 July 1980), popularly known as the Mahanayak,[1] was an Indian film actor, director, producer, singer, composer and playback singer who predominantly worked in Indian Cinema. Throughout his career, he earned commercial as well as critical success, and he remains as an Indian cultural icon.
Career[edit]
Kumar's career started with the 1948 film Drishtidan. He appeared in over 200 films in his career. Some of his best works were in the movies Harano Sur, Jhinder Bandi, Sesh Anka, Deya Neya, Nayak,Antony_Firingee_(film),Amanush , Bagh Bondi Khela and Chiriyakhana(1967).[3]
He explored new avenues of film-making by trying his hand at production, singing, composing music, screenplay writing and directing. The success of his Indian films as producer — Harano Sur, Saptapadi, Bhrantibilash, Jotugriha (1964), Grihadah — won greatest acclaim. On producing Chhoti Si Mulaqat in 1967, which was a Hindi film starring Uttam and Vyjayanthimala, Uttam almost used up all his savings, since the film had to be shot in colour and was shot in extravagant locations. Both Uttam and Vyjayanthimala had huge hopes associated with the film, but the film was a flop leading to great disappointment for Uttam Kumar. It was later said that this flop was one of the main reasons for triggering the heart attack, which ultimately led to his death.[4] Later, Uttam directed much-lauded films such as Sudhu Ekti Bochhor and Bon Palashir Padaboli. He composed music for the film Kaal Tumi Aleya in which Hemanta Mukherjee and Asha Bhosle sang to his tune.
He came out with an authorised biography Aamar Ami in 1979–80. He had a phenomenal fan base which continues even to this day. In 1960, he started writing an autobiography named Harano Dinguli Mor (My Bygone Days), but could not complete it. Parts of that book were published by the magazine Nabokallol. On the day Uttam died, the original manuscript was stolen. Later, a member from Times of India had found the manuscript and the national library helped to find old editions of Nabakallol and then the incomplete book was finally published in the 37th Calcutta Book Fair. As a singer, he recorded songs for the AIR – All India Radio – and very recently, an album of Tagore songs Rabindra Sangeet sung by him, has been brought out.[5]
There was a time, when at the heights of his popularity Uttam Kumar was approached to recite the Chandi Path in the All India Radio (AIR) studios. Traditionally this had always been done by Birendra Krishna Bhadra. But there was a huge uproar amongst the audience as to why Uttam Kumar had been chosen instead of Birendra Krishna. Uttam personally met Mr. Bhadra and apologised and from the next year Mahalaya on AIR was again done by Bhadra.[6]
Reruns of his films on television decades after his death are still eagerly watched. Uttam Kumar's time is considered by most as the Golden Era of Bengali cinema.[7]
Uttam-Suchitra combination[edit]
The on-screen chemistry between Uttam Kumar and Suchitra Sen has always been much adored and admired. Both of them together constituted the evergreen and popular romantic pair of Bengali Cinema till date. Some of Uttam's famous films co-starring Suchitra Sen include Share Chuattor, Agni Pariksha, Shilpi, Saptapadi,[8][9] Pathe Holo Deri, Harano Sur, Chaowa Paowa, Bipasha, Jiban Trishna, Sagarika, Trijama, Indrani, Sabar Upare, Surjyo Toron, Rajlakshmi O Sreekanto, "Ekti Raat", "Grihadaha", Kamallata, Har Mana Har, Alo Amar Alo.[10][11]
Sonar Harin saw Supriya Devi (who would win great accolades for her performance in Ritwik Ghatak's Meghe Dhaka Tara the following year) play the lead opposite Uttam Kumar. As they began to act in more films together, the two got involved off-screen as well. In 1963, Uttam left his family home at Girish Mukherjee Road, Bhowanipur and stayed with Supriya for the next 17 years till his death. They starred together in several other films like Uttarayan, Chiradiner, Agni Sanskar, Suno Baranari, Kal Tumi Aleya, Lal Pathor, Andha Atit, Sudhu Ekti Bochhor, Mon Niye, Bilambita Loy, Bhola Maira, Sanyasi Raja, Bon Palashir Padabali, Sister, Jibon Mrityue, Bagh Bandir Khela.[12]
Personal life[edit]
Uttam Kumar married Gauri Chatterjee (1929–1981) in 1941. Later, he lived with actress Supriya Devi when he left his home at Girish Mukherjee road in 1963 till his death.[13]
Death[edit]
While filming Ogo Bodhu Shundori in 1980 Uttam Kumar suffered a stroke and was admitted to the Belle vue Clinic. The doctors did their best for 16 hours but he died that night on 24 July 1980 at the age of 53.[14][15]
This is the story of a clerk who became an actor; an actor who became a star; a star who became an icon and an icon who became a legend almost a demigod and of whom even Satyajit Ray said: “There is none like Uttam and there will be no one to ever replace him. He was and he is unparalleled in Bengali, even Indian cinema.”
Uttam Kumar (1926-1980) is a titanic figure in Bengali public life. He was a leading actor, a matinee attraction, an extraordinary performer, a textbook star and an industry behemoth, dominating Bengali cinema’s commercial and cultural assets for close to three decades.
He won six BFJA awards; the first national award for best actor in 1967; was the only living person whose life was fictionalized by Satyajit Ray; and whose work has been repeatedly remade into Hindi with at least nine actors replaying roles originally played by him alone.
Uttam’s screen persona has also managed to attain a distinguished afterlife; having included, over the years of television, a new generation of viewers.
A definitive cultural and critical biography of this towering figure of cinema was long overdue. “Uttam Kumar – A Life in Cinema” (Bloomsbury) by Sayandeb Chowdhury is the story of his cinema, the time of that cinema, and the afterlife of that time. With Uttam Kumar as the chief protagonist, this book tells the story of Bengali cinema between 1950s and 1970s, with a comprehensive post-mortem of his legacy.
To do so and to stay close to the richness of its subject, the book abandons an exclusive academic template and includes anecdotal prattle, industry chatter, urban legends, incipient filmy folklore etc., because those are important channels of appreciation, appraisal, and comprehension of a star figure.
The primary conceptual aim for the book is to be able to encompass the importance of the figure – to try to locate a celluloid life within a larger historical, political and cultural context. A complimentary metier of the book is to explore why and how a star-persona could reconstitute the bhadrolok Bengali visual cultural world in the post-Partition period.
Born in the late 1970s Chowdhury is the right-mix audience who grew up in an era still very much enamoured by the touring presence of Uttam Kumar, as he continued to rule the Sunday cinema space on Doordarshan for the Bengali audience. Sayandeb Chowdhury teaches in the School of Letters at Ambedkar University Delhi and is a doctoral fellow in the Department of Film Studies, Jadavpur University, Kolkata.
His research and teaching interests are in colonial and postcolonial visual modernisms, cinema and photography studies, adaptation studies and city studies.
His essays have been published in Film International, Journal of South Asian History and Culture, South Asia Review, European Journal of English Studies, Economic and Political Weekly (EPW), and scholarly collections like “Rituparno Ghosh: Cinema, Gender and Art” (2016), “Sea Narratives: Cultural Responses to the Sea 1600-Present” (2016), “L’entree en ville: Amenager, Experimenter, Representer” (2017), “Mistrust: Developmental, Cultural, and Clinical Realms” (2017), “On the Politics of Ugliness” (2018) and “Ideas of the City in Asian Settings” (2019).
No comments:
Post a Comment