FIRST SAFETY CYCLE RELEASED
IN ENGLAND 1860 SEPTEMBER 29
'மிதிவண்டிஈருருளி' (தமிழகப் பேச்சு வழக்கு:சைக்கிள்) மிதிக்கட்டைகளில் கால்களை வைத்து அழுத்தி உந்தப்படும் மனித ஆற்றலால் இயங்கும் ஒரு வண்டி. மிதிவண்டிகளில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக இரு சக்கரங்கள் ஒரே தளத்தில் ஒரு சட்டத்துடன் இணைக்கப்பட்டிருக்கும். முன் சக்கரத்தை இடமும் வலமுமாக கையால் திருப்பும் படி அமைப்புள்ள கட்டுப்பாட்டுத் தண்டு இருக்கும். மிதிவண்டிகள் முதன்முதலாக 19ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பாவில் அறிமுகமாகின. தற்பொழுது உலகெங்கும் ஒரு பில்லியனுக்கும் அதிகமான மிதிவண்டிகள் உள்ளன. உலகின் பல பகுதிகளில், குறிப்பாக சீனாவிலும் நெதர்லாந்திலும் போக்குவரத்திற்கான முதன்மையான வண்டியாக உள்ளது. உந்து ஆற்றலை சக்கரத்துடன் சங்கிலியால் பிணைத்து இயக்கும் தற்போதைய மிதிவண்டிகளின் வடிவத்தை 1885 இல் அடைந்த பிறகு பெரும் மாற்றம் ஏதும் நிகழவில்லை [1]. போக்குவரத்து தவிர, குழந்தைகளுக்கான விளையாட்டுப் பொருளாகவும் உடல் உறுதியை காப்பதற்காகவும் பாதுகாவற் பணிப் பயன்பாடுகளுக்காகவும் அஞ்சல் சேவைகளுக்கும் மிதிவண்டி விளையாட்டுக்களுக்கும் மிதிவண்டிகள் பயன்படுகின்றன.
வரலாறு
பதினேழாம் நூற்றாண்டில் பிரான்ஸில் செல்வச் செழிப்பான குடும்பத்தில் பிறந்தவர் கோம்டி மீடி டீ ஷிவ்ராக் (Comte Mede De Sivrac) என்பவர் பொழுது போக்காக வீட்டிற்கு தேவையான அலங்காரப் பொருட்களை தயாரிப்பதில் ஈடுபட்டார். ஒருநாள் மரதுண்டுகளை செதுக்கிக் கொண்டிருக்கும்போது தற்செயலாக அவரது சிந்தனையில் தோன்றிய வடிவம் தான் மிதிவண்டி. 1791-ஆம் ஆண்டு முழுக்க முழுக்க மரத்துண்டுகளால் செய்யப்பட்ட சைக்கிள் ஒன்றை வடிவமைத்தார். இந்த சைக்கிளை ஓட்டுபவர் இருக்கையில் உட்கார்ந்து கொண்டு காலால் தரையை உந்தித்தள்ளி சைக்கிளை முன்னோக்கி உருளச்செய்ய வேண்டும். ‘The Celerifere’ என்று அழைக்கப்பட்ட இந்தவகைமிதிவண்டியில் திசைமாற்றி, மிதிஇயக்கி, தடை, என எதுவும் கிடையாது. பிரான்ஸ் நாட்டிலுள்ள Palais Royal என்ற இடத்தில் 1794-ஆம் ஆண்டு அறிஞர்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் மத்தியில் தனது கண்டுபிடிப்பு பற்றி ஷிவ்ராக் விளக்கிக்காட்டினார்.[2] இந்த நிகழ்வு மிதிவண்டி உருவாவதற்கு காரணமாக இருந்தது
== திசைமாற்றியுடன் கூடிய மிதிவண்டி ==kuh\n கோம்டி ஷிவ்ராக்கின் சைக்கிள் தொழில்நுட்பத்தை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு ஜெர்மனியை சேர்ந்த கார்ல் வோன் ட்ரைஸ் (Karl Von Drais) என்பவர் 1817-ஆம் ஆண்டு ஒரு மிதிவண்டியை வடிவமைத்தார். ஆணிகளை தவிர்த்து எஞ்சிய பாகங்கள் அனைத்தும் மரத்தினால் வடிவமைக்கப்பட்டிருந்த இவரது மிதிவண்டியில் தான் முதன் முதலாக திசைமாற்றி எனப்படும் ஸ்டீயரிங் (Steering) வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தது. கிட்டத்தட்ட முப்பது கிலோ வரை எடை கொண்டதாக இருந்த இந்த சைக்கிள் 1818- ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 6-ஆம் தேதி பாரிஸில் உள்ள புதிய கண்டுபிடிப்புகளை பாதுகாக்கும் நிறுவனம் ஒன்றில் பதிவுசெய்யப்பட்டு காப்புரிமை பெறப்பட்டது. உலகிலேயே முதன் முதலில் காப்புரிமை பெறப்பட்ட மிதிவண்டி இதுதான்.[3]
லண்டனை சேர்ந்த டென்னிஸ் ஜான்சன் (Denis Johnson) என்ற கொல்லர் உலகில் முதன் முதலில் உலோகத்தை பயன்படுத்தி மிதிவண்டி தயாரிக்க முயற்சித்தார்.[4] கார்ல் வோன் ட்ரைஸின் தொழில் நுட்பத்தை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு டென்னிஸ் ஜான்சன் 1818-ஆம் ஆண்டு சைக்கிளின் சில குறிப்பிட்ட பாகங்களை உலோகப்பொருளை பயன்படுத்தி தயாரித்து வடிவமைத்து வெளியிட்டார். இதன் நேர்த்தியான தோற்றம் மற்றும் எளிதில் உருளக்கூடிய சக்கரம் ஆகியவை பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது.[5][6][7]
நவீன வடிவம்
உலகில் முதன் முதலில் மிதி இயக்கி (Pedal) மிதிப்பதன் மூலம் இயங்கும் வகையிலான மிதிவன்டியை கிர்க்பாட்ரிக் மேக்மில்லன் (Krikpatric Macmillan) என்பவர் வடிவமைத்தார். ஆகையால்தான் இன்று மிதிவண்டியைக் கண்டறிந்தவராக கிர்க்பாட்ரிக் மேக்மில்லன் அடையாளப்படுத்தப்படுகிறார். ஸ்காட்லாந்து நகரில் பட்டறை ஒன்றில் கொல்லராக வேலை பார்த்து வந்த இவர் திசைமாற்றி , தடை மற்றும் மிதிஇயக்கி ஆகிய அனைத்து பாகங்களும் கொண்ட முழுமையான மிதிவண்டி ஒன்றை 1839-ஆம் ஆண்டு வடிவமைத்தார்.
இதில் பின்புறச்சக்கரம் முன்புறசக்கரத்தைக் காட்டிலும் அளவில் சற்று பெரியதாக இருந்தது. முன் சக்கரத்தோடு திசைமாற்றி, தடை மற்றும் மிதிஇயக்கி ஆகியவை இணைக்கப்பட்டிருந்தது. தையல் இயந்திரத்தில் உள்ள மிதி இயக்கியை போன்று கீழ்நோக்கி அழுத்தும் போது பின்புறச்சக்கரம் முன்னோக்கி இழுக்கப்பட்டு மிதிவண்டி இயங்கியது. அதனைதொடர்ந்து மேம்பட்ட மிதிஇயக்கி தயாரிக்கும் பணியில் எர்னெஸ்ட் மிசாக்ஸ் (Ernest Michaux) என்ற பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த கொல்லர் இறங்கினார். இவரது கடும் உழைப்பின் பயனாக 1863-ஆம் ஆண்டு கிராங்ஸ் மற்றும் பால் பியரிங்க்ஸ் கொண்டு வடிவமைக்கப்பட்ட மிதிஇயக்கி ஒன்றைத் தயாரிப்பதில் வெற்றிகொண்டார்.
முன்புறசக்கரத்தோடு இணைக்கப்பட்டிருந்த இந்த இயக்கியைச் மிதித்துச் சுழற்றும் போது முன்புறச்சக்கரம் முன்நோக்கி தள்ளப்பட்டு மிதிவண்டி இயங்கும்படி வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தது.இதற்கு மக்கள் மத்தியில் இருந்த வரவேற்பைக் கண்டு 1868-ஆம் ஆண்டு மிசாக்ஸ் கம்பெனி என்ற பெயரில் மிதிவண்டி நிறுவனம் ஒன்றை துவக்கினார். இது உலகில் முதன் முதலில் வணிகநோக்கில் துவங்கப்பட்ட உலகின் முதல் மிதிவண்டி நிறுவனம் ஆகும்.
பிற பாகங்கள்
ரிம் மற்றும் ஸ்போக்ஸ் கம்பிகள்
மிதிவண்டியின் முக்கிய பாகங்கள் அனைத்தும் உலோகத்தை பயன்படுத்தி தயாரித்திருந்தாலும் கூட சக்கரம் மட்டும் 1870-ஆம் ஆண்டு வரை மரத்தினால்தான் தயாரிக்கப்பட்டு வந்தது. இந்நிலையில் பென்னி பார்த்திங் (Penny Farthing) என்ற இங்கிலாந்தியர் ஜேம்ஸ் ஸ்டெர்லி (James Starley) என்ற கொல்லருடன் இணைந்து மிதிவண்டியின் சக்கரத்தையும் உலோகத்தில் தயாரிக்கும் பணியில் ஈடுபட்டார். இவர்களது முயற்சியின் விளைவாக 1871-ஆம் ஆண்டு இவர்கள் சக்கரத்திற்கு தேவையான சில முக்கிய பாகங்களான சக்கரத்தின் ரிம் மற்றும் ஸ்போக்ஸ் கம்பிகள் தயாரிப்பதில் வெற்றிகண்டனர். ரிம்மில் டயருக்கு பதிலாக ரப்பரால் செய்யப்பட்ட உருளை ஒன்றை இணைத்து மேம்பட்ட புதிய தோற்றத்தினைக் கொண்ட சக்கரத்தை வடிவமைத்திருந்தார்கள்.
புதிய தொழில்நுட்பம்
இதனடிப்படையில் 1872-ஆம் ஆண்டு ஒரு புதிய மிதிவண்டி ஒன்றை தயாரித்து வெளியிட்டார்கள். முன்புறsசக்கரம் மிகப்பெரிதாகவும் பின்புறsசக்கரம் மிகச்சிறிதாகவும் அமைக்கப்பட்டிருந்த நேர்த்தியான தோற்றத்தை கொண்ட இந்த மிதிவன்டி மக்களிடையே பெரும் வரவேற்பை பெற்றது இதனை முதன் முதலாக பெண்களும் பயன்படுத்தத்தொடங்கினார்கள்.[8][9] தொடர்ந்து பெண்களுக்கென்று மூன்று மற்றும் நான்கு சக்கரங்களைக் கொண்ட மிதிவன்டிகள் தயாரிக்கப்பட்டு விற்பனைக்கு வந்தது.[10]
பற்சக்கரம் மற்றும் இயக்கி சங்கிலி
மிதிவண்டி தயாரிக்கும் தொழில் நுட்பத்தில் ஒரு மைல்கல்லாக 1876-ஆம் ஆண்டு ஹென்றி லாசன் (Henry Lawson) என்ற இங்கிலாந்தை சேர்ந்த பொறியாளர் பல்சக்கரம் (Sprocket) மற்றும் இயக்கி சங்கிலி (Drive Chain) ஆகிய இரண்டு முக்கிய பொருட்களை கண்டறிந்து அறிமுகப்படுத்தினார்.[11] இந்த கண்டுபிடிப்பு ஒட்டுமொத்த வாகன தொழில்நுட்பத்தில் ஒரு புதிய புரட்சியையே ஏற்படுத்தியது என்றே சொல்லலாம்.
இரப்பர் சக்கரம் மற்றும் காற்றுக்குழாய்
1888-ஆம் அண்டு சான் பாய்டு தன்லப்பு (John Boyd Dunlop) என்ற இசுகாட்லாந்தியர் மிதிவண்டிக்கு தேவையான மெத்துப்பட்டையாகிய இரப்பருடன் மேற்புறமும் (டயர்) மற்றும் தூம்பு (குழாய்) ஆகியவற்றைச் செய்யும் தொழில்நுட்பத்தினை கண்டறிந்தார், [12]
சான் கெம்பு இசுட்டார்லி
கிர்க்பாட்ரிக்கு மேக்மில்லன் வடிவமைத்த மிதிவண்டியைத் தவிர்த்து மற்றவர்கள் தயாரித்த மிதிவண்டிகள் அனைத்தும் முன்புறச்சக்கரம் இயக்கப்பட்டு அதனடிப்படையில் மிதிவன்டி இயங்கும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டிருந்து. பொதுவாக முன்புறச்சக்கரத்தை இயக்கி மிதிவண்டியை இயங்கச்செய்வது என்பது சற்று கடினமான பணியாக இருந்தது. இதைதொடர்ந்து 'இன்றைய நவீன சைக்கிளின் தந்தை' என்று அழைக்கப்படும் இங்கிலாந்தை சேர்ந்த சான் கெம்பு இசுட்டார்லி (John Kemp Starley) என்பவர் என்றி இலாசன் கண்டுபிடிப்பை ஆதாரமாக கொண்டு புதிய மிதிவண்டி ஒன்றை 1885-ஆம் ஆண்டு வடிவமைத்து வெளியிட்டார்.
இரண்டு சமமான அளவுடைய சக்கரத்தை கொண்டிருந்த அவரது மிதிவண்டியில் கிராங்குடன் இணைக்கப்பட்டிருந்த மிதியியக்கி, இயக்குசங்கிலி மூலம் பின்புறச்சக்கரத்தோடு இணைக்கப்பட்டிருந்த பல்சக்கரத்துடன் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. மிதிக்கும் போது கிராங்கின் மூலம் இயக்குசங்கிலி சுழற்றப்பட்டு அதன் மூலம் பின்புறசக்கரத்தோடு இணைக்கப்பட்டிருந்த பல்சகரம் முன்னோக்கி சுழற்றபட்டு பின்புறசக்கரம் முன்னோக்கி இழுக்கப்பட்டது. அவர் வடிவமைத்த இந்த வகை மிதிவன்டிதான் இன்று நாம் பயன்படுத்தும் மிதிவண்டியாகும்
எர்க்குலீசு நிறுவனம்
இதனை தொடர்ந்து சர் எட்மண்டு கிரேன் (Sir Edmund Crane)[13] என்பவர் சான் கெம்பு இசுட்டேர்லியுடனும் சான் பாய்டு தன்லப்புடனும் ஓர் ஒப்பந்தத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டு 1910-ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்து நாட்டிலுள்ள ஆசுடன் (Aston) நகரில் எர்க்குலீசு 9Hercules) என்ற மிதிவண்டி நிறுவனத்தைத் துவங்கினார். இந்நிறுவனம் உற்பத்தியை துவங்கிய பத்தே ஆண்டுகளில் உலகின் அனைத்து பகுதிகளிலும் உள்ள சாலைகளில் மிதிவண்டி தனது காலடிச் சுவடுகளை பதியச்செய்யத் தொடங்கிவிட்டது.[14
1418 Giovanni Fontana built the first human powered land vehicle -- it had four wheels and used an endless rope connected via gears to the wheels.
1493 Scetch of bicycle falsely attributed to Leonard da VinciSketches showing a primitive version of a bicycle, purported drawn by Leonardo da Vinci, surfaced in 1974. Further examination of the drawings indicates these are not by da Vinci's hand. The speculation that these are a sketch by a pupil after a lost drawing by da Vinci is also considered false.
An age test was performed, but the library in Milan (belonging to the Vatican) conceals its negative outcome, see http://www.cyclepublishing.com/…/leonardo%20da%20vinci%20bi… . Experts consider the sketches a hoax.
The earliest comes from a sketch said to be from 1534 and attributed to Gian Giacomo Caprotti, a pupil of Leonardo da Vinci
. In 1998 Hans-Erhard Lessing described this as a purposeful fraud.[1][2] However, the authenticity of the bicycle sketch is still vigorously maintained by followers of Prof. Augusto Marinoni, a lexicographer and philologist, who was entrusted by the Commissione Vinciana of Rome with the transcription of da Vinci's Codex Atlanticus.[3]
Replica made 1965-72 from
the alleged 1493 Caprotti sketch.
Later, and equally unverified, is the contention that Comte the Sivrac developed a célérifère in 1792, demonstrating it at the Palais-Royal in France. The célérifère supposedly had two wheels set on a rigid wooden frame and no steering, directional control being limited to that attainable by leaning.[4] A rider was said to have sat astride the machine and pushed it along using alternate feet. It is now thought that the two-wheeled célérifère never existed (though there were four-wheelers) and it was instead a misinterpretation by the well-known French journalist Louis Baudry de Saunier in 1891.[5][6]
1817 to 1819: the draisine or velocipede
The first verifiable claim for a practically used bicycle belongs to German Baron Karl von Drais, a civil servant to the Grand Duke of Baden in Germany. Drais invented his Laufmaschine (German for "running machine") of 1817 that was called Draisine (English) or draisienne (French) by the press. Karl von Drais patented this design in 1818, which was the first commercially successful two-wheeled, steerable, human-propelled machine, commonly called a velocipede, and nicknamed hobby-horse or dandy horse.[7]
1820 BICYCLE PATTERN
It was initially manufactured in Germany and France. Hans-Erhard Lessing found from circumstantial evidence that Drais' interest in finding an alternative to the horse was the starvation and death of horses caused by crop failure in 1816 ("Eighteen Hundred and Froze to Death," following the volcanic eruption of Tambora in 1815).[8]
On his first reported ride from Mannheim on June 12, 1817, he covered 13 km (eight miles) in less than an hour.[9] Constructed almost entirely of wood, the draisine weighed 22 kg (48 pounds), had brass bushings within the wheel bearings, iron shod wheels, a rear-wheel brake and 152 mm (6 inches) of trail of the front-wheel for a self-centering caster effect.
This design was welcomed by mechanically minded men daring to balance, and several thousand copies were built and used, primarily in Western Europe and in North America. Its popularity rapidly faded when, partly due to increasing numbers of accidents, some city authorities began to prohibit its use. However, in 1866 Paris a Chinese visitor named Bin Chun could still observe foot-pushed velocipedes.[10]
1820s to 1850s: an era of 3 and 4-wheelers[edit]
A couple seated on an 1886 Coventry Rotary Quadracycle for two.
McCall's first (top) and improved velocipede of 1869 - later predated to 1839 and attributed to MacMillan
Though technically not part of two-wheel ("bicycle") history, the intervening decades of the 1820s-1850s witnessed many developments concerning human-powered vehicles often using technologies similar to the draisine, even if the idea of a workable two-wheel design, requiring the rider to balance, had been dismissed. These new machines had three wheels (tricycles) or four (quadracycles) and came in a very wide variety of designs, using pedals, treadles, and hand-cranks, but these designs often suffered from high weight and high rolling resistance. However, Willard Sawyer in Dover successfully manufactured a range of treadle-operated 4-wheel vehicles and exported them worldwide in the 1850s.[11]
1860s and the Michaux or "boneshaker"[edit]
The first really popular and commercially successful design was French. An example is at the Museum of Science and Technology, Ottawa.[12] Initially developed around 1863, it sparked a fashionable craze briefly during 1868-70.
Its design was simpler than the Macmillan bicycle; it used rotary cranks and pedals mounted to the front wheel hub. Pedaling made it easier for riders to propel the machine at speed, but the rotational speed limitation of this design created stability and comfort concerns which would lead to the large front wheel of the "penny farthing". It was difficult to pedal the wheel that was used for steering. The use of metal frames reduced the weight and provided sleeker, more elegant designs, and also allowed mass-production. Different braking mechanisms were used depending on the manufacturer. In England, the velocipede earned the name of "bone-shaker" because of its rigid frame and iron-banded wheels that resulted in a "bone-shaking experience for riders."
The velocipede's renaissance began in Paris during the late 1860s. Its early history is complex and has been shrouded in some mystery, not least because of conflicting patent claims: all that has been stated for sure is that a French metalworker attached pedals to the front wheel; at present, the earliest year bicycle historians agree on is 1864. The identity of the person who attached cranks is still an open question at International Cycling History Conferences (ICHC). The claims of Ernest Michaux and of Pierre Lallement, and the lesser claims of rear-pedaling Alexandre Lefebvre, have their supporters within the ICHC community.
The original pedal-bicycle, with the serpentine frame, from Pierre Lallement's US Patent No. 59,915 drawing, 1866
New York company Pickering and Davis invented this pedal-bicycle for ladies in 1869.[13][14]
Bicycle historian David V. Herlihy documents that Lallement claimed to have created the pedal bicycle in Paris in 1863. He had seen someone riding a draisine in 1862 then originally came up with the idea to add pedals to it. It is a fact that he filed the earliest and only patent for a pedal-driven bicycle, in the US in 1866. Lallement's patent drawing shows a machine which looks exactly like Johnson's draisine, but with the pedals and rotary cranks attached to the front wheel hub, and a thin piece of iron over the top of the frame to act as a spring supporting the seat, for a slightly more comfortable ride.
By the early 1860s, the blacksmith Pierre Michaux, besides producing parts for the carriage trade, was producing "vélocipède à pédales" on a small scale. The wealthy Olivier brothers Aimé and René were students in Paris at this time, and these shrewd young entrepreneurs adopted the new machine. In 1865 they travelled from Paris to Avignon on a velocipede in only eight days. They recognized the potential profitability of producing and selling the new machine. Together with their friend Georges de la Bouglise, they formed a partnership with Pierre Michaux, Michaux et Cie ("Michaux and company"), in 1868,
avoiding use of the Olivier family name and staying behind the scenes, lest the venture prove to be a failure. This was the first company which mass-produced bicycles, replacing the early wooden frame with one made of two pieces of cast iron bolted together—otherwise, the early Michaux machines look exactly like Lallement's patent drawing. Together with a mechanic named Gabert in his hometown of Lyon, Aimé Olivier created a diagonal single-piece frame made of wrought iron which was much stronger, and as the first bicycle craze took hold, many other blacksmiths began forming companies to make bicycles using the new design. Velocipedes were expensive, and when customers soon began to complain about the Michaux serpentine cast-iron frames breaking, the Oliviers realized by 1868 that they needed to replace that design with the diagonal one which their competitors were already using, and the Michaux company continued to dominate the industry in its first years.
.
1418 Giovanni Fontana built the first human powered land vehicle -- it had four wheels and used an endless rope connected via gears to the wheels.
1493 Scetch of bicycle falsely attributed to Leonard da VinciSketches showing a primitive version of a bicycle, purported drawn by Leonardo da Vinci, surfaced in 1974. Further examination of the drawings indicates these are not by da Vinci's hand. The speculation that these are a sketch by a pupil after a lost drawing by da Vinci is also considered false.
An age test was performed, but the library in Milan (belonging to the Vatican) conceals its negative outcome, see http://www.cyclepublishing.com/…/leonardo%20da%20vinci%20bi… . Experts consider the sketches a hoax.
The earliest comes from a sketch said to be from 1534 and attributed to Gian Giacomo Caprotti, a pupil of Leonardo da Vinci. In 1998 Hans-Erhard Lessing described this as a purposeful fraud.[1][2] However, the authenticity of the bicycle sketch is still vigorously maintained by followers of Prof. Augusto Marinoni, a lexicographer and philologist, who was entrusted by the Commissione Vinciana of Rome with the transcription of da Vinci's Codex Atlanticus.[3]
Replica made 1965-72 from
the alleged 1493 Caprotti sketch.
Later, and equally unverified, is the contention that Comte the Sivrac developed a célérifère in 1792, demonstrating it at the Palais-Royal in France. The célérifère supposedly had two wheels set on a rigid wooden frame and no steering, directional control being limited to that attainable by leaning.[4] A rider was said to have sat astride the machine and pushed it along using alternate feet. It is now thought that the two-wheeled célérifère never existed (though there were four-wheelers) and it was instead a misinterpretation by the well-known French journalist Louis Baudry de Saunier in 1891.[5][6]
1817 to 1819: the draisine or velocipede
The first verifiable claim for a practically used bicycle belongs to German Baron Karl von Drais, a civil servant to the Grand Duke of Baden in Germany. Drais invented his Laufmaschine (German for "running machine") of 1817 that was called Draisine (English) or draisienne (French) by the press. Karl von Drais patented this design in 1818, which was the first commercially successful two-wheeled, steerable, human-propelled machine, commonly called a velocipede, and nicknamed hobby-horse or dandy horse.[7]
1820 BICYCLE PATTERN
It was initially manufactured in Germany and France. Hans-Erhard Lessing found from circumstantial evidence that Drais' interest in finding an alternative to the horse was the starvation and death of horses caused by crop failure in 1816 ("Eighteen Hundred and Froze to Death," following the volcanic eruption of Tambora in 1815).[8]
On his first reported ride from Mannheim on June 12, 1817, he covered 13 km (eight miles) in less than an hour.[9] Constructed almost entirely of wood, the draisine weighed 22 kg (48 pounds), had brass bushings within the wheel bearings, iron shod wheels, a rear-wheel brake and 152 mm (6 inches) of trail of the front-wheel for a self-centering caster effect.
This design was welcomed by mechanically minded men daring to balance, and several thousand copies were built and used, primarily in Western Europe and in North America. Its popularity rapidly faded when, partly due to increasing numbers of accidents, some city authorities began to prohibit its use. However, in 1866 Paris a Chinese visitor named Bin Chun could still observe foot-pushed velocipedes.[10]
1820s to 1850s: an era of 3 and 4-wheelers[edit]
A couple seated on an 1886 Coventry Rotary Quadracycle for two.
McCall's first (top) and improved velocipede of 1869 - later predated to 1839 and attributed to MacMillan
Though technically not part of two-wheel ("bicycle") history, the intervening decades of the 1820s-1850s witnessed many developments concerning human-powered vehicles often using technologies similar to the draisine, even if the idea of a workable two-wheel design, requiring the rider to balance, had been dismissed. These new machines had three wheels (tricycles) or four (quadracycles) and came in a very wide variety of designs, using pedals, treadles, and hand-cranks, but these designs often suffered from high weight and high rolling resistance. However, Willard Sawyer in Dover successfully manufactured a range of treadle-operated 4-wheel vehicles and exported them worldwide in the 1850s.[11]
1860s and the Michaux or "boneshaker"[edit]
The first really popular and commercially successful design was French. An example is at the Museum of Science and Technology, Ottawa.[12] Initially developed around 1863, it sparked a fashionable craze briefly during 1868-70. Its design was simpler than the Macmillan bicycle; it used rotary cranks and pedals mounted to the front wheel hub. Pedaling made it easier for riders to propel the machine at speed, but the rotational speed limitation of this design created stability and comfort concerns which would lead to the large front wheel of the "penny farthing". It was difficult to pedal the wheel that was used for steering. The use of metal frames reduced the weight and provided sleeker, more elegant designs, and also allowed mass-production. Different braking mechanisms were used depending on the manufacturer. In England, the velocipede earned the name of "bone-shaker" because of its rigid frame and iron-banded wheels that resulted in a "bone-shaking experience for riders."
The velocipede's renaissance began in Paris during the late 1860s. Its early history is complex and has been shrouded in some mystery, not least because of conflicting patent claims: all that has been stated for sure is that a French metalworker attached pedals to the front wheel; at present, the earliest year bicycle historians agree on is 1864. The identity of the person who attached cranks is still an open question at International Cycling History Conferences (ICHC). The claims of Ernest Michaux and of Pierre Lallement, and the lesser claims of rear-pedaling Alexandre Lefebvre, have their supporters within the ICHC community.
The original pedal-bicycle, with the serpentine frame, from Pierre Lallement's US Patent No. 59,915 drawing, 1866
New York company Pickering and Davis invented this pedal-bicycle for ladies in 1869.[13][14]
Bicycle historian David V. Herlihy documents that Lallement claimed to have created the pedal bicycle in Paris in 1863. He had seen someone riding a draisine in 1862 then originally came up with the idea to add pedals to it. It is a fact that he filed the earliest and only patent for a pedal-driven bicycle, in the US in 1866. Lallement's patent drawing shows a machine which looks exactly like Johnson's draisine, but with the pedals and rotary cranks attached to the front wheel hub, and a thin piece of iron over the top of the frame to act as a spring supporting the seat, for a slightly more comfortable ride.
By the early 1860s, the blacksmith Pierre Michaux, besides producing parts for the carriage trade, was producing "vélocipède à pédales" on a small scale. The wealthy Olivier brothers Aimé and René were students in Paris at this time, and these shrewd young entrepreneurs adopted the new machine. In 1865 they travelled from Paris to Avignon on a velocipede in only eight days. They recognized the potential profitability of producing and selling the new machine. Together with their friend Georges de la Bouglise, they formed a partnership with Pierre Michaux, Michaux et Cie ("Michaux and company"), in 1868,
avoiding use of the Olivier family name and staying behind the scenes, lest the venture prove to be a failure. This was the first company which mass-produced bicycles, replacing the early wooden frame with one made of two pieces of cast iron bolted together—otherwise, the early Michaux machines look exactly like Lallement's patent drawing. Together with a mechanic named Gabert in his hometown of Lyon, Aimé Olivier created a diagonal single-piece frame made of wrought iron which was much stronger, and as the first bicycle craze took hold, many other blacksmiths began forming companies to make bicycles using the new design. Velocipedes were expensive, and when customers soon began to complain about the Michaux serpentine cast-iron frames breaking, the Oliviers realized by 1868 that they needed to replace that design with the diagonal one which their competitors were already using, and the Michaux company continued to dominate the industry in its first years.
No comments:
Post a Comment