MEWAR PRINCESS KRISHNA KUMARI POISONED BY PARENTS BORN 1794 MARCH 10 - 1810 JULY 21

MEWAR PRINCESS KRISHNA KUMARI POISONED
BY PARENTS BORN 1794 MARCH 10 - 1810 JULY 21

மேவார் ராஜ்ஜியத்தின் பழைய சிறப்பும் வீரமெல்லாம் ஒடுங்கிப் போய் பெயரளவில் மட்டுமே மன்னராக இருக்கும் மேவார் ராஜ்ஜிய மன்னன் ராணா. அந்த மேவார் ராஜ்ஜியத்தின் இளவரசி பதினாறு வயது நிரம்பிய அழகு மயிலான கிருஷ்ணகுமாரி. ஏற்கெனவே அவளை மார்வார் ராஜாவுக்கு திருமணம் செய்துகொடுப்பதாய் நிச்சயித்திருந்தார் மன்னர்.

BHIMSINGH OF JODHPUR

இந்நிலையில் நிச்சயம் செய்யப்பெற்ற அந்த ராஜா திடீரென்று இறந்துபோகிறார். இதனால் ஏற்படும் நிகழ்வுகளை ராஜகுமாரி என்ற சரித்திரக்கதையின் வாயிலாக கதாசிரியர் ஸ்ரீவேணுகோபாலன் அவர்கள் சோகம் நெஞ்சில் மிளிர படம் பிடித்துக் காட்டுகிறார். கதையைப் படித்து முடிக்கையில் நெஞ்சில் சில மணி நேரங்களுக்கு எந்தவொரு சந்தோஷத்தையும் அணுகவிடாத ஒரு சோகம் வந்து கவ்விக்கொள்கிறது.

இளவரசி கிருஷ்ணகுமாரியை மணக்கவேண்டி இரு தேசத்து ராஜாக்கள் போட்டியிடுகிறார்கள். அதில் ஒருவர் ஜெய்ப்பூர் ராஜா ஜகத்சிங். 
மற்றொருவர்

Bhim Singh of Udaipur

ஏற்கெனவே கிருஷ்ணகுமாரியை நிச்சயம் செய்திருந்த மார்வார் தேசத்தில், புதிய வாரிசாச வந்திருக்கும் ராஜா மான்சிங். இந்த ராஜா மான்சிங்குக்கு ஏற்கெனவே கிருஷ்ணகுமாரியின் அழகைக் கேள்விப்பட்டிருக்கும் மராத்திய மன்னர் சிந்தியா, 
தான் உதவுவதாகக்கூறி, மேவார் ராஜ்ஜியத்தில் முன்னரே தனது படைகளைக் கொண்டுவந்து நிறுத்துகிறார். நிலைமை நாளுக்கு நாள் மேலும் மோசமாகவே கவலை கொள்ளும் மேவார் ராணா, தமது மந்திரி கிஷன்தாஸுடன் கலந்தாலோசிக்கிறார். இதை அறியும் ராணாவின் மகள் கிருஷ்ணகுமாரி, தன் தந்தையிடம் என்ன முடிவெடுத்திருக்கிறீர்கள் எனக் கேட்க, அவர் ஆங்கிலேயர்களின் உதவியை நாடலாம் என்றிருக்கிறேன் என்கிறார். அதெல்லாம் வேண்டாம்! சிந்தியா சொல்வதற்கு இசைந்துவிடுங்கள் எனக் கூறிச் செல்கிறாள் கிருஷ்ணகுமாரி. இதனால் சிந்தியா தனது படைகளைத் திரும்ப அழைத்து தனது நாட்டுக்குச் செல்கிறார். இருந்தும் மழைவிட்டும் தூவானம் நின்றபாடில்லை என்ற கதையாக, மன்னரின் முடிவை அறியும் ஜெய்ப்பூர் ஜகத்சிங் பெரிய படையைத் திரட்டி மார்வார் அரசன் ராஜா மான்சிங்குடன் போருக்குச் செல்கிறான். ஆறு மாதங்களுக்குப் போர் நடக்கிறது.

இருப்பினும் இரு தரப்பில் எந்த ஒரு தரப்புக்கும் வெற்றி கிடைக்காமல் பெரிய சோதனையாக இருக்கிறது. இந்நிலையில் ஜகத்சிங்கின் படை த்தலைவன் அமீர் என்பவனும் மார்வார் அரசன் படையில் சேர்ந்துகொள்கிறான். போர் நிற்பதாகத் தெரியவில்லை. இதனால் எல்லா நாட்டு மக்களும் கஷ்டப்படுகிறார்கள்.

இதைக் காணும் கட்சி மாறிய படைத்தலைவன் அமீர், இதற்கு ஒரு முடிவு காணத் தலைப்படுகிறான். எனவே, மேவார் ராணாவுக்கு வேண்டப்பட்ட ஒருவரைச் சந்தித்து, தனது திட்டத்தைத் தெரிவிக்கிறான். அதை அறியும் அவர் திடுக்கிடுகிறார். இருந்தாலும் வேறு வழியில்லை போங்கள் என அவரை அனுப்பி வைக்கிறான் அமீர்.

அவரும் மேவார் ராணாவிடம் வந்து அந்த 
முடிவைத் தெரிவிக்கிறார். அதைக் கேள்விப்படும் ராணா அதிர்ந்து போய், தன் அமைச்சரவையில் கூறி விவாதிக்கிறார். அவர்களும் நம் நாடு காப்பாற்றப்பட வேண்டுமானால் இதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்கின்றார்கள். இருப்பினும் தானும் அமைச்சர வையும் எடுத்திருக்கும் முடிவை ராணியிடம் உடன் தெரிவிக்காமல் இன்னும் சில தினங்களை எடுத்து க்கொள்கிறார் ராணா.

அதன்பின்னர் ராணியிடம் ஒருகட்டத்தில் நிலைமையை எடுத்துச்சொல்ல, அவளும் உடன்பட மறுத்து, பின்னர் பல நாட்கள் யோசித்து மனம் ஒவ்வாமலேயே ஒப்புக்கொள்கிறாள். அந்த முடிவு என்னவெனில் இந்தப் பிரச்னைக்குக் காரணமாக விளங்கும் கிருஷ்ணகுமாரியைச் சாகடிப்பது என்பதுதான்! கிருஷ்ணகுமாரியும் இந்த முடிவுக்கு உடன்படுகிறாள்.

எனக்காக எத்தனை சண்டைகள் நடந்துவிட்டன? கேவலம் ஒரு பெண்ணுக்காக எவ்வளவு அநியாயம் செய்யத் தயாராயிருக்கிறார்கள் இவர்கள். எனக்காகப் பல ராஜ்ஜியங்களில் உள்ள பல்லாயிரம் மக்களும் நீங்களும் கஷ்டப்பட வேண்டியதில்லை. எனவே, இதில் எனக்கு ஒரு வருத்தமும் இல்லை என்று கூறுகிறாள் கிருஷ்ணகுமாரி.

இதன் பின்னர் அவள் தாயே அவளுக்கு விஷம் கொடுக்கிறாள். முதல்முறை கொடுக்கும் விஷம் சரியாக வேலைசெய்யாததால் கிருஷ்ணகுமாரியின் உயிர் நீங்கவில்லை எனத் தெரிந்து மீண்டும் விஷம் தருகிறார்கள்.

இரு தடவையிலும் உயிர் போகாததால் ,வீரன் ஒருவனால் குத்தி /வெட்டி  கொலை செய்யபப்ட்டுகிறாள் 

இம்முறை இளவரசி கிருஷ்ணகுமாரி கண்களை மூடி பஞ்சணையில் ஆழ்ந்து மீளாத்துயிலில் மூழ்குகிறாள். இதை அறியும் ராணிக்கு துக்கம் தாளமுடியவில்லை. பெற்ற மகளல்லவா!

இவ்விதம் மகள் நினைவாகவே நான்கு நாட்கள் உணவும் தண்ணீரும் இல்லாமல் வாழ்ந்து, ஐந்தாவது நாள் தன் உயிரையும் துறக்கிறாள் அவள்.

இத்தனை இழப்புக்குப் பிறகும் ராஜ்ஜியம் நிலைத்ததா என்றால் அதுதான் இல்லை. சீக்கிரமே மேவார் நகரில் பஞ்சம் ஏற்பட்டு நகரம் தன் பொலிவை இழக்கிறது. நாட்டு மக்கள் வெளிராஜ்ஜியங்களுக்கு ஓடுகிறார்கள். ஒரு பெண்ணைக் கொன்ற தோஷத்துக்கான சாபம் போல் ராஜபுதனமே அழியலாயிற்று. கி.பி. 1817-ல் மேவார் ராணா, ஆங்கிலேயப் பாதுகாப்புக்குள் தனது தேசம் அடங்குவதாகப் பத்திரங்களில் கையெழுத்திட, மேவார் தனது சுதந்திரத்தைக் கடைசியில் இழந்தது


Krishna Kumari (10 MARCH 1794 – 21 July 1810) was a Rajput princess of the Udaipur State in the Mewar region of India. A daughter of Bhim Singh of Udaipur, she was engaged to Bhim Singh of Jodhpur at a young age. After the premature death of the groom-to-be in 1803, she was sought by multiple suitors, including Man Singh of Jodhpur and Jagat Singh of Jaipur.

The rivalry between her suitors ultimately escalated into a war involving the Rajput rulers of Udaipur, Jodhpur, and Jaipur; as well as Daulat Rao Sindhia of Gwalior, Yashwant Rao Holkar of Indore and Amir Khan Pindari of Tonk. In 1810, when Amir Khan Pindari attacked Udaipur on behalf of Man Singh, 16-year old Krishna agreed to be poisoned to death, to put an end to the war.

Early life
Krishna Kumari was one of the several daughters of Bhim Singh, the Rajput ruler of the Udaipur princely state in the Mewar region.[1] In 1799, at the age of 5, she was engaged to Bhim Singh, the Rajput ruler of the Jodhpur State in the Marwar region.[2] However, the groom-to-be died prematurely in 1803.[3]

Conflict among suitors

MAN SINGH OF UDAIPUR

After the death of Bhim Singh of Jodhpur, his cousin Man Singh succeeded him on the throne. Man Singh revoked an appanage that his predecessor had granted to Kishan Singh, a relative of Krishna's father Bhim Singh. This annoyed Krishna's father, Bhim Singh of Udaipur.[2]












Bhim Singh arranged Krishna's engagement with Jagat Singh, the Rajput ruler of the Jaipur State.

[3] Jagat Singh had become an adversary of Man Singh by supporting a rival claim to the throne of Jodhpur.[1] Man Singh argued that Krishna was engaged to the ruler of Jodhpur, and therefore, should be married to him instead of Jagat Singh.[3] Krishna's father rejected Man Singh's demand, and sent representatives to Jaipur to finalize her engagement with Jagat Singh.[3]

Sindhia's intervention
Man Singh then threatened to invade Mewar, and enlisted the support of Daulat Rao Sindhia, the Maratha ruler of the Gwalior State, by paying a tribute. With help of Sindhia's commander Sarjerao Ghatge, Man Singh threatened Amar Singh of Shahpura, a feudatory of Bhim Singh of Udaipur. At this time Bhim Singh's representatives were passing through Shahpura on their way to Jaipur, and Man Singh forced Amar Singh to send them back to Udaipur.[4]

 Daulat Rao Sindhia

Subsequently, Sindhia personally intervened in the dispute, hoping to play an active role in the Rajput politics. He advised Krishna's father Bhim Singh to give one of his daughters in marriage to Man Singh of Jodhpur and another to Jagat Singh of Jaipur. Sindhia also recommended that if the two suitors rejected this proposal, the dispute be resolved by involving the neighbouring rulers as arbitrators.[1] By this time, Jagat Singh's forces had reached Udaipur, which emboldened Bhim Singh into rejecting Sindhia's proposal. Sindhia then invaded the Udaipur kingdom, and forced Bhim Singh into signing a treaty at Nathdwara on 7 May 1806.[5]

At one point, Sindhia himself offered to marry Krishna, but the Rajputs disapproved of this proposal.[5] Baiza Bai, one of Sindhia's wives, also opposed the proposal, arguing that the Rajputs would not agree to such a marriage without warfare.[6] Sindhia later withdrew his proposal to marry Krishna. Yashwant Rao Holkar, the Maratha ruler of the Indore State and a rival of Sindhia, also decided to take advantage of this conflict to demand tributes from the Rajputs. This irked Krishna's father Bhim Singh, who refused to pay tribute to either of the Maratha rulers.[1] Sindhia retreated from the Udaipur kingdom, fearing hostility from the Rajputs as well as Holkar.[5]

Holkar's intervention
After Sindhia's retreat, Holkar offered to arbitrate the dispute. He advised that Krishna Kumari be married to someone other than Man Singh and Jagat Singh, but with the consent of these two rulers; in addition, Jagat Singh would marry a sister of Man Singh. However, Jagat Singh rejected this proposal, and insisted on marrying Krishna. Subsequently, he signed an agreement with Holkar, who promised not to object to his marriage to Krishna, and to support Jaipur against a possible attack from Sindhia.[5] Later, Jagat Singh also managed to win Sindhia over to his side by promising him 1 million rupees. In addition, he enlisted the support of Surat Singh of Bikaner State and Amir Khan Pindari of Tonk State.[1] Man Singh tried to win over Holkar to his side, but Holkar decided to remain neutral.[7]

Outbreak of war
The dispute over Krishna was being closely monitored by the East India Company. The Company's Accountant General Henry St George Tucker, in a March 1806 letter to George Robinson, had mentioned that the Rajput kings were about to "take up arms for the purpose of deciding their claims to the fair hand of the Princess". Tucker expressed the possibility of a conflict involving the Rajput states, as well as Sindhia and Holkar, which would "make a very desirable diversion" in the favour of the Company.[8]

As predicted by Tucker, the conflict between Krishna's suitors ultimately escalated into a full-fledged war. Jagat Singh marched against Jodhpur, and declared Bhim Singh's posthumous son Dhonkal Singh as the rightful ruler of Jodhpur. He also convinced Holkar to remain neutral by offering a payment of 1 million rupees.[7] Although Jagat Singh suffered some initial reverses, his army ultimately besieged Jodhpur in May 1807.[9] Man Singh escaped to Jalore, and unsuccessfully tried to form an alliance with the East India Company. Soon after this, Jagat Singh's army was forced to leave Jodhpur because of scarcity of water, and because of defections by several Rathores, Sarjerao Ghatge and Amir Khan.[10]

In January 1808, Jagat Singh's pro-Holkar minister Ratan Lal tried to secure Holkar's support by offering a tribute of 1 million rupees, but Holkar declined the offer.[11] Under his influence, Jagat Singh refused to pay a tribute to Sindhia, which prompted Sindhia to invade Jaipur and extract a heavy tribute.[12] Sindhia also attacked Udaipur, defeated the forces of Krishna's father Bhim Singh.[3]

Amir Khan's invasion
Amir Khan, who had defected to Man Singh's side for money, helped consolidated Man Singh's control over the throne of Jodhpur.[10] In April 1810, Amir Khan demanded tribute from Udaipur and Jaipur, and invaded Udaipur. At that time, the prominent nobles of Udaipur were fighting among themselves for political power, and therefore, Udaipur forces could not put up a strong defence.[11] Amir Khan devastated and burned the villages of the Udaipur kingdom.[13] He then sent a message to Krishna's father Bhim Singh demanding that Krishna be either married to Man Singh or killed, because as long as she lived, there would be no peace.[11] He threatened to destroy Bhim Singh's kingdom if this demand was not met.[13]

According to a contemporary British account published in the Asiatic Annual Register for 1810-11, Amir Khan came up with the suggestion to poison Krishna "as the only mode of at once settling all their pretensions, and terminating the ten years' war, which this second Helen had excited."[14] The Sisodia nobles of Mewar, who considered the Rathore clan of Jodhpur inferior in status, also advised Bhim Singh that it was better to let Krishna die than suffer the supposed dishnour of having her married into the Rathore family.[11]

Death
Bhim Singh determined that his daughter's death was necessary for establishing peace, and Krishna agreed to die by poisoning.[15] She died of poisoning on 21 July 1810.[3] The Asiatic Annual Register report states that her aunt administered poison to her, with the knowledge of her father.[14] The report describes her death as "the most important political event which has lately occurred in Hindustan".[16]

After Krishna's death, Amir Khan, the Chundawat chiefs and the Marathas fought among themselves for control of Mewar. The Udaipur State ultimately sought help from the British, and agreed to become a British protectorate in January 1818.[17] The other parties involved in the conflict also accepted British suzerainty within a decade of her death.

News of the Princess Reaches London
The circumstances of the princess's death were introduced to the British public by Major-General Sir John Malcolm in ‘A Memoir of Central India', 1824.[18]. He states that his account was drawn from several persons who were on the spot at the time and he gives the princess's name as Kishen Kower.

Another source of information in Britain was Muhammad Amir Khan, an active participant as noted above, whose memoirs were translated from the Persian and published in 1832. He gives her name as Kishen Koomaree (probably the correct historical pronunciation of Kumari). Amir Khan's account of her final moments states that: 'Accordingly having bathed, and dressed herself in new and gay attire, she drank off the poison, and so gave up her precious life, earning the perpetual praise, and admiration of mankind.'[19]

From these accounts it became common knowledge in Britain. The Asiatic Journal, June 1835, in an article on Oodipore refers to the 'well-known fate of the beautiful Kishen Kower, or Krishna Komari.'[20]

The Literary Response in Britain
The impact of this event on British culture is discussed by Máire ni Fhlathúin in her British India and Victorian Literary Culture[21]

The first recorded poem on the subject, entitled Kishen Kower, is by Mrs. G. G. Richardson (Catherine Eliza Richardson) in her Poems of 1828[22]. This is a fragment and only deals with Kishen Kower's death and what followed.

Letitia Elizabeth Landon tells the story within The Zenana, again under the heading Kishen Kower[23] (and giving apologises for the anachronism, as the main action of this long poem is set much earlier). She introduces the princess's taking of the poison with the lines:

Wikisource has original text related to this article:
'Kishen Kower', a poem within 'The Zenana'
by L. E. L
And the blood of her race rushes dark to her brow,
The spirit of heroes has entered her now.
'Bring the death-cup, and never for my sake shall shame
Quell the pride of my house, or dishonour its name.'
Máire ni Fhlathúin also includes versions by Anna Maria Mowatt (Kishen Kowur), Henry Thoby Prinsep (Kishen Koomaree, Princess of Oodeepoor) and Lieut.-Col. G. Poulett Cameron (in his The Romance of Military Life, 1853, Kishen Kower).[24]

Two other prose versions can be found. The first in the Court Journal for 1835 (as Kishen Kower, anonymously)[25]. In this version, the princess survives two cups of the poison but is then stabbed to death by a kinsman. A second, more extended version of the story, appeared in The East India Sketch-book, 1836 (Elizabeth Bruce Elton Smith), entitled The Three Moons.[26]