DAVID FORT OF CUDDALORE HISTORY

 

DAVID FORT OF CUDDALORE HISTORY

சிலர் அறிந்ததும்..பலர் அறியாததும்..

நீங்கள் கடலூரைச் சேர்ந்தவராக இருந்தால் அல்லது கடலூர் நகரின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கும் சென்று வந்திருந்தால், குண்டுஉப்பலவாடி, குண்டுசாவடி, நத்தவெளி குண்டுசாலை, செம்மண்டலம் குண்டுசாலை என நகரில் சில பகுதிகளின் பெயர்களுடன் 'குண்டு' ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்திருக்கக் கூடும்.

அதென்ன ஏரியா பெயர்களுடன் 'குண்டு' ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது..! தெரிந்து கொள்வோம்... 

அதற்கு, தற்போது கடலூரின் புகழ்மிக்க வெள்ளிக் கடற்கரையின் அருகே சிதிலமடைந்த நிலையில் இருக்கிற புனித டேவிட் கோட்டையின் வரலாற்றை அறிவது அவசியம்.

செஞ்சி மன்னர்களால் கட்டப்பட்ட ஒரு சிறிய கோட்டையாக இருந்த இக்கோட்டை வணிக நோக்கங்களுக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. 1677-ல் செஞ்சிக் கோட்டையை சிவாஜி கைப்பற்றிய பின்னர் இக்கோட்டை மராத்தியரின் கைக்கு வந்தது. பின்னர் 1684-ம் ஆண்டு மராத்திய மன்னரும் வீர சிவாஜியின் மகனுமான சம்பாஜி ஆங்கிலேயர்களுக்கு இவ்விடத்தில் ஒரு கோட்டையைக் கட்டிக்கொள்ள அனுமதி அளித்தார். 

அதன்பிறகு இக்கோட்டைக்கு சென்னை ஆளுநரான எலிகு யேல் என்பவர், 'புனித டேவிட் கோட்டை' என்று பெயரிட்டார்.

இந்தக் கோட்டையை ஆங்கிலேயர் வாங்கியபோது, கோட்டை மற்றும் அதனைச் சுற்றியுள்ள இடங்களின் எல்லைகளை வரையறை செய்வதற்காக வினோதமான வழிமுறை கையாளப்பட்டது.

இக்கோட்டையில் இருந்து அனைத்துத் திசைகளிலும், வானை நோக்கி பீரங்கி குண்டுகள் சுடப்பட்டு, அந்த பீரங்கிக் குண்டுகள் விழுந்த இடம் வரையிலான பகுதிகள் கோட்டைக்குச் சொந்தமான பகுதிகளாக கை கொள்ளப்பட்டன.

 அதன்படி, இக்கோட்டையிலிருந்து 6 முதல் 7 கி.மீ வரையிலான சுற்றளவுள்ள கடலூரின் பகுதிகள் ஆங்கிலேயர் வசமாயின. இன்றும் அந்தக் கிராமங்கள் மற்றும் பகுதிகள் 'குண்டுஉப்பலவாடி', 'குண்டுசாவடி' மற்றும் 'குண்டுசாலை' என்ற பெயர்களால் அழைக்கப்படுவது அந்த வரலாற்றை நமக்கு நினைவூட்டிக்கொண்டேயிருக்கிறது என்கின்றார் கடலூர் பெரியார் அரசு கலைக்கல்லூரி வரலாற்றுத் துறை உதவிப் பேராசிரியர் நா. சேதுராமன்.

குறிப்பு; ஐரோப்பியர்கள் கி.பி.17ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழ் மண்ணில் காலடி வைத்தபோது அவர்கள்  தங்கள் வணிகத்துக்கும், அரசியலுக்கும் கடற்கரை நகரங்களையே முக்கியத் தளமாக பயன்படுத்திக் கொண்டனர். பிரெஞ்சுக்காரர்கள் புதுச்சேரியிலும், ஆங்கிலேயர்கள் கடலூரிலும் தங்கள் வணிகக் குடியேற்றங்களை ஏற்படுத்திக்கொண்டனர். கடலூரில் உள்ள இந்த புனித டேவிட் கோட்டையில் தான் ஆங்கிலேயர்கள் முதன் முதலில் கோட்டை கட்டி ஆண்டனர். இங்கு ஆங்கில ஏகாதிபத்தியத்துக்கு அடிக்கல் நாட்டிய ராபர்ட் கிளைவ் கடலூரில் உள்ள புனித டேவிட் கோட்டையை முக்கிய ராணுவ, வியாபார மையமாகப் பயன்படுத்தினான்.

 

 

 

top of page

 

DEBRA PAGET , GREAT STAR BORN 1933 ,AUGUST 19

 

DEBRA PAGET , GREAT STAR 

BORN 1933 ,AUGUST 19

Debra Paget … What She Learned

About Elvis Presley in 1956

Although her role as Lilia the water girl in The Ten Commandments was her signature role in a 15-year Hollywood career, Debra Paget is best remembered today by Elvis enthusiasts as Presley’s first leading lady in his 1956 debut film, Love Me Tender. Born Debralee Griffin on August 19, 1933, she later took the stage name “Paget” after her actress mother moved the family to Los Angeles from Denver.

She began her motion picture career at the age of 15. Her big break came in 1950, when she appeared opposite James Stewart in Broken Arrow. Young, beautiful, and talented, Paget signed an exclusive contract with 20th Century Fox. While Love Me Tender was Elvis’s first film, it was Paget’s 20th picture, although she was only 17 months older than the 21-year-old Presley.

In April 1957, just five months after Love Me Tender opened nationally, an article titled, “What I Found Out About Elvis!” appeared in TV and Movie Screen magazine with Debra Paget’s byline. While it is possible that she wrote the article, it is more likely that it was written in the first person by a magazine writer who had interviewed Paget. In either case, the sentiments expressed in the article appear to accurately represent the actress’s true impressions of Elvis.

• Debra Paget was apprehensive about meeting Elvis

The article opens with Debra Paget recalling her first meeting with Elvis on The Milton Berle Show on June 5, 1956. “Although I usually don’t form an opinion of a person until I have met him,” she explained, “frankly I looked forward to my first meeting with Elvis Presley with mixed emotions. I’d heard and read a lot about this new young singing sensation from Tennessee—and most of it was not complimentary.”

According to Paget, though, Elvis impressed her from the very beginning. “The first thing I recall was the way he greeted us. When Mr. Berle introduced us, Elvis grabbed my hand firmly and said, ‘I’m glad to meet you, Miss Paget.’ Then he shook my mother’s hand with equal vigor, excused himself, and a couple of minutes later came back with a chair for her. We were together for only a couple of hours but sometimes you can learn more about a person in a short span of time than in weeks of seeing one another constantly. I felt I did. From the very beginning, Elvis impressed me as a pleasant, sincere, obliging young man.”

A few months later, Paget learned that Elvis had been given a staring role in a film for which she and Richard Eagan had already been cast. At first she sensed a great deal of apprehension on the set, but soon, she said, Elvis won over the cast and crew as he had her a few months earlier.

• In many ways Elvis surprised Debra Paget

“From then on my family and I saw a lot of Elvis,” Paget explained, “—at the studio, on location, when he came over to our house for a swim on Sundays. I grew to understand him better. I also found out some things which really surprised me.”

One of the things that surprised her was Elvis's sensitivity. “At first I’d been under the impression that he was quite indifferent to the attacks made on him for the way he sings, dresses, wears his sideburns, and all the other comments. But he isn’t. Not that he’d admit the fact easily to a stranger … I could tell he was deeply hurt when his performances were criticized, or when he was threatened with being banned from certain cities.”

Another thing that amazed Paget was how easily Elvis adapted to acting. “Had anyone told me that he’d never had a dramatic lesson, never stood in front of a movie camera, I wouldn’t have believed it. His acting was convincing, he always knew his lines, he picked up like a trouper the purely technical aspects, like moving in and out of camera range, and the many other tricks of the trade that usually take months and years of experience to learn. However, he was so modest about his ability to catch on quickly, he was just about the only person who didn’t think he was doing well.”

Paget mentioned that some of her friends had asked her if Elvis had “romantic appeal.” She addressed the question in a matter-of-fact manner. “I’m convinced he has, and that it will come across on the screen. It is certainly felt by those who meet him, although I don’t think Elvis himself is conscious of it. He certainly never talks about his ‘conquests.’”

• Elvis and Debra Paget’s relationship was platonic

The actress portrayed her own relationship with Elvis as being more family-oriented than romantic. “From the time he first came to the house,” she recalled, “my folks have considered Elvis a member of the Paget clan—a feeling which, I believe, he reciprocated. I had the feeling that our closely-knit family life must resemble his own to quite an extent. And I could tell how much he missed his parents.”

Elvis told Debra that one night in Hollywood he felt so lonesome that he called his parents in Memphis. The phone rang several times before his mother answered. Elvis said, “Hi, mom. What’re ya doin’?” She responded, “What do you think I’m doing—I’m sleeping!” Elvis hadn’t stopped to realize that, while it might be 11 p.m. in Los Angeles, it was 1 a.m. in Memphis.

Although Elvis was obviously a unique young man, Debra Paget concluded that in many ways he was a “normal, healthy twenty-one year old.” For one thing, he had a large amount of energy to burn. She learned that one morning when she walked onto the set. “Someone shouted ‘DUCK!’—a split second before a football shot past my head,” she remembered. “A moment later Elvis was by my side, breathless and apologetic. ‘Ah’m so sorry, Debra. (I finally talked him into calling me by my first name.) Ah didn’t mean to scare you.” She explained that Elvis and his cousin Gene were always active when they had some free time on the set. “When they don’t play football they throw a baseball, have mock fights with knives or hatchets, or find some other way to entertain themselves.”

• Debra Paget—“Elvis Presley is here to stay”

The magazine article concluded with Debra Paget assessing Elvis’s future chances for success in the entertainment business. “I will gladly take a chance on predicting that Elvis Presley will continue to retain his popularity, regardless of rock ’n’ roll: and I mean popularity not only with the fans who see him in the movies, or TV, or his personal appearances, but even more so with people who are fortunate enough to meet him in person. Elvis Presley is here to stay.”

While Love Me Tender marked the beginning of Elvis Presley’s Hollywood career, it came at the same time that Debra Paget’s career began to decline. In 1955 20th Century Fox had cancelled her exclusive contract after she appeared in a non-Fox film. After Love Me Tender she had roles in 12 more films before retiring from Hollywood at the age of 29 in 1962. She married three times and had one son. Debra Paget currently lives in Houston, Texas. — Alan Hanson | © July 2009

Comment on This Article

DEBRA PAGET

The star of one of the most influential westerns ever filmed, “Broken Arrow”, was the second of a trio of beautiful siblings to enter the movies. Alongside her sisters, Debra feels “like an ugly duckling! (Laughs) I think Teala (Loring) is the prettiest, then Lisa (Gaye), then myself! Lisa has a quick, sharp wit about her, and a good sense of humor.”

Religion played an important part in all three sisters’ lives. “I used to have a show on Trinity Broadcasting; I once did a seminar with Jacqueline White that was fun. We talked about the picture days. I do things for the Lord Jesus Christ—I give speeches, I write gospel songs and poems that are used when I speak.”

Debra was married three times, all ended in divorce, including a brief marriage to flamboyant western director Budd Boetticher. She has no plans to return to films. “Things were decent then. In 1982, I decided to go back to work. A newspaper reporter did a long story on me. Then I prayed about it, and decided not to do it. I did do a play, that was lots of fun, but I will never have a full-time acting career again. I was pleased to learn a contemporary actress, Debra Winger, was named after me.”

Debrahlee Griffin obtained a contract with 20th Century Fox at a very tender age. “I had gone into the theatre at about 9-10 years old and worked professionally from 11 on. I signed a contract at 20th Century Fox at 14. My Mother was my agent. She had a lot of contacts and through her connections, I was signed. It kind of took your breath away at first. I was awe-struck. It took a while to come down off that cloud. I had to have a parent and a schoolteacher with me at all times. I was at Fox for two weeks when I did ‘Cry of the City’ with Richard Conte and Victor Mature. They had shot the small part of a young 18-year-old, who had an innocent look about her, with two different actresses. They didn’t like the results and decided to test three more. When I did the part, they liked what they saw, and I was kept after the six-month option period! I worked with Victor Mature in that when I was about 14 years old. I was so shy, terrified and insecure. He would put me on all the time. I didn’t know it was a put on. I thought he was really mad at me. I’d run to my dressing room and cry. He really wasn’t being bad. I worked with him later and then I understood it was just a put on. But he knew how to get to you!”

James Stewart talks with Sonseeahray (Debra Paget) in "Broken Arrow" ('50 20th Century Fox).“I tested for ‘Broken Arrow’. Jimmy Stewart took the time to test with us, which was not usually done at that time by major stars, they’d have a contract player work with you. But he took all that time to work with Jeff Chandler and I which made a great deal of difference in our getting the parts. In a scene, if Jimmy thought Jeff, who was a gentle, quiet man, or I could do better, he would blow it and they’d have to cut. And he’d whisper to us, you can do this better…focus in. He was just a beautiful human being. I want to cry, thinking about his recent passing. I loved that man, and I love that film. It was my first starring billing.”

As to the contact lenses she was forced to wear to make her look the part of Indian maiden Sonseeahray in “Broken Arrow”, Debra reveals, “The contact lenses were a problem. They weren’t like they are today—not plastic—but GLASS! They covered the entire eye! They dyed the color in them. The light would heat them up and they dried the eyeball. You would sometimes be shot in profile, so only one contact had to be in your eye. The heat would turn that eye to hamburger. They were supposed to stay in 15 minutes—but it would turn into four hours! I’d see rainbows for half an hour after taking them out. Once, when I put the contacts on a table by the shore, they fell into the river! The entire crew was on their knees feeling, trying to find the contact lenses. Finally, my mother had to send off for spares. I still have the originals—they are humdingers.”

Regarding other incidents making “Broken Arrow”, Debra laughingly says, “The White Mountain Apaches—400 of them—were hired, and sent to Sedona, Arizona. The women had long black hair, but by the time they arrived, they had cut their hair off and given themselves Toni Home Permanents because they were ‘going to be in the movies.’ The studio sent to Hollywood for wigs, and that delayed us. They put mops on some of the Indian women. It was so cute! Sedona Lodge was where we stayed, and at the time, it was wilderness. To go to a store you had to drive to Flagstaff. It was fabulous, but I couldn’t find it anymore when I went there later. It had grown so. ‘Broken Arrow’ is now the name of a residential area…they named the streets after the characters, like Tom Jeffords Blvd., Cochise Avenue, Sonseeahray Street. It’s kind of cute, but also sad to see all that beautiful territory disappear.”

Jeff Chandler as Cochise, Paget and James Stewart speak with a miner in "Broken Arrow".

Perhaps the most memorable story deals with the film’s star, James Stewart. “I was so young that I was told, ‘Don’t ever tell him your age. Lie and say you’re 17.’ Well, I had a birthday on the set, and when Jimmy saw the number of candles, he screamed, ‘Oh my God, I’m a dirty old man!’ (Laughs) We had a lot of bad weather—it would wash away the set! We got way behind schedule, and Jimmy’s fiancée, Gloria, came up there. A week after we finished, they were married.”

Robert Wagner, Jeffery Hunter as Little Dog, and Debra Paget as Appearing Day in Fox's "White Feather" ('55 20th Century Fox).“White Feather” five years later was a remake of “Broken Arrow.” “But, they changed it a lot. I didn’t know it was to have been a remake until later. Jeffrey Hunter and I were in that version.”

Asked if “Seven Angry Men” (released by Allied Artists and produced by Vincent M. Fennelly) was a loan out, Debra says, “I thought it came out of Fox. We filmed ‘Seven Angry Men’ at Fox. A lot of fine young men, like Dennis Weaver and John Smith, who later became stars, were in it. None were well-known at the time except for Jeff Hunter. It was done at the Fox Ranch.”

Regarding one of her most famous co-stars, Elvis Presley, “Elvis and I did the ‘Milton Berle’ show 3 months before we did ‘Love Me Tender.’ I didn’t notice Elvis because I had a tough dance number; my mother was there when we did it. Elvis did have a scene with Milton that had something to do about me…and I may have come on at the end, I don’t recall. I was more concerned with that crazy dance—I kept throwing my hip out—they had a woman

Richard Egan and Debra Paget look after the wounded Elvis Presley in "Love Me Tender" ('56 20th Century Fox).on the set who pushed it back in! I just did the job and tried to stay out of pain! (Laughs). Three months later we did ‘Love Me Tender.’ My brother Frank Griffin used the name Ruell Shayne in that. He had a bit, but he did have a lead in ‘Teenage Crime Wave.’ He’s done a couple of Charles Starrett westerns, a western with Guy Madison, and a cult Science-Fiction film, ‘The Giant Claw.’ He’s now a top makeup man. Originally ‘Love Me Tender’ had no songs. Elvis didn’t want to sing, but they wanted to

Elvis and Debra "came together like a couple of children" during the filming of "Love Me Tender".cash in, so he did sing in the movie. I didn’t know Elvis was to do the picture until it was time to do the film. I was very shy, very quiet and very immature for my age. I was in my very early 20’s but I was emotionally more like a 16 year old. Elvis and I just sort of came together like a couple of children really. Following the film, he did ask me to marry him (Smiles) but my parents objected to my getting married. I cared about Elvis, but being one not to disobey my parents, that did not take place. (Laughs) He was a precious, humble, lovely person. Elvis had a lot of talent; there was a lot of depth they never used. He could have been a fine actor.”

As to school and child stars…“I attended the Fox school which still had Shirley Temple’s old school teacher. Merry Anders and Billy Gray were in school with me. I actually graduated from Hollywood Professional School—but by that time I didn’t know anybody so I skipped the prom. Since you are at a studio school, every year you have to go downtown to take a test—to make sure the studio wasn’t cheating, and you really were getting an education. One year, Elizabeth Taylor wanted to go visit her fiancée, and she needed to get ready—do her hair and all. She blinked those long black lashes at the male teacher—and he let her go! (Laughs) Since I played older parts, my day might consist of doing love scenes—then doing math—then back to the love scenes. You had to have good concentration. They gave you four hours of schooling and four hours of working—and they didn’t let you go one minute over! I missed a lot of magazine covers because of it!”

As for Dale Robertson, her co-star in “Gambler From Natchez”, “Dear Dale. Dale and I go back to when I was 15 years old at Fox. He was a great friend of my mother’s—everybody liked my mom. Dale was a great guy—we had good times together, so I knew him long before we did ‘Gambler From Natchez’. It was the first time I did anything spiffy. Usually, I was very sedate, very ladylike, very shy. I sort of turned loose in that one. I broke my finger in a fight scene with Lisa Daniels. I stoved into her and broke it in about three places. For about four nights I couldn’t sleep I was in so much pain. Finally, I went in to see the studio nurse. They put my finger in a little nude colored cast so I could continue working.”

Title card for "The Gambler from Natchez" starring Dale Robertson and Debra Paget.

Debra appeared on one episode of TV’s “Cimarron City” starring George Montgomery.  “It was fun working with George—I had a good part, and it was one of the first things George Hamilton did.”

Buffalo hunter Robert Taylor's sadistic nature comes through in his treatment of Indian girl Debra Paget in "The Last Hunt" ('56 MGM).When asked about her most influential director, it had to be Delmer Daves. “He directed me at 16, 18 and 21 in ‘Broken Arrow,’ ‘Bird of Paradise’ and ‘Demetrius and the Gladiators.’ Of course, Cecil B. DeMille was a great director—I worked with him for a whole year on my personal favorite film, ‘The Ten Commandments’. That picture took two years to complete. Unfortunately, all my scenes were shot in Hollywood—only Charlton Heston and Yul Brynner had to go to Egypt. But it was an ordeal, just the same. I was wearing the same costume for 3 or 4 months! They wouldn’t clean it, because it was supposed to look dirty! I like animals, but goats, camels, cows and dogs in the dust—blah! The goats would be chewing on my costume. DeMille personally chose me for the part. He told me he felt the hand of God was always on my career! I did ‘Omar Khayyam’ later—but it was nothing like this.”

Eastern girl Debra Paget is confrontational with Don Durant on TV's "Johnny Ringo: East to East" ('60).Reminiscing of other wonderful times making movies, Debra recalls, “I went to Hawaii for ‘Bird of Paradise.’ I went to Acapulco, Mexico; all these places I saw in their virgin states—no hotels and people. I learned to swim in Delmer Daves’ swimming pool. I always had a dream I would drown. When we did ‘Broken Arrow,’ we went to Oak Creek Canyon creek, which was bottomless. My mother and I went with another cast lady, Argentina Brunetti. Some Indian boys pushed the raft away, and I went under three times! Argentina Brunetti tried to help; finally a young man pulled me out, and got me breathing. Delmer Daves said, ‘Stay away from water—until we finish the picture.’ Six months later, when we did ‘Bird of Paradise,’ he asked me, ‘Do you swim?’ He apparently forgot I almost drowned on the last picture. I had to swim 3 hours a day for a month, before we started that movie. The first couple of days, the chaperone tried to teach me. I was afraid of even touching the water. They made me a vest and tied it to a bamboo pole—I swam like a fish eventually, and I never had that dream again!”

On “Bird of Paradise,” there were 50 island girls hired to jump off a boat. “They were not well endowed—so the studio wanted to put pads or falsies in the sarongs. But the girls balked. They wouldn’t let them be put in. Finally they put them in themselves—and when the director called ‘Action,’ they jumped off the boat and the falsies came off! From island to island, the story preceded us! They later called it Falsie Bay.”

Clint Eastwood and Debra on "Rawhide: Hostage Child" 9'62).A most common question asked western ladies is “Can you ride?” Many fib that they can, but Debra Paget could tell them the truth. “I love to ride—when my brother was 16, he wanted a car. My parents thought that too dangerous, so they got him a horse! I was 12, so we went to Griffith Park where they boarded the horses. I loved riding—loved being on a horse. I only stopped riding when I moved to Houston—it was too humid! I would pass out from the heat, but now I am adjusted to it.”

Today, Debra maintains a hectic schedule with her religious activities. She strongly feels the morals today in films need to return to better values.

Debra’s Western Filmography

Movies: Broken Arrow (‘50 20th Century Fox)—James Stewart; Gambler From Natchez (‘54 20th Century Fox)—Dale Robertson; Seven Angry Men (‘55 Allied Artists)—Raymond Massey; White Feather (‘55 20th Century Fox)—Robert Wagner; Last Hunt (‘56 MGM)—Robert Taylor; Love Me Tender (‘56 20th Century Fox)—Elvis Presley. TV: 20th Century Fox Hour: Gun In His Hand (‘56); Wagon Train: Marie Dupree Story (‘58); Wagon Train: Stagecoach Story (‘59); Cimarron City: Beauty and the Sorrow (‘59); Riverboat: The Unwilling (‘59); Johnny Ringo: East Is East (‘60); Rawhide: Incident in the Garden of Eden (‘60); Tales of Wells Fargo: Man of Another Breed (‘61); Rawhide: Hostage Child (‘62).

 

 

 

 

Daniela Bianchi is an Italian actress, Born January 31, 1942

 

Daniela Bianchi is an Italian actress,

Born January 31, 1942

Born January 31, 1942 in Rome, Lazio, Italy

Height 5' 7" (1.7 m)

Mini Bio (1)

Daniela Bianchi is an Italian actress, best known for her role of Bond girl Tatiana Romanova in From Russia with Love (1963). She Finished 1st Runner Up in Miss Universe 1960 Competition, enough to get the attentions of Bond movie producers who chose her over 200 female prospects for the role of Tatiana Romanova.

Bianchi made a number of French and Italian movies after From Russia with Love (1963), the last being The Last Chance (1968). One of her later films was Operation Kid Brother (1967), which was a James Bond spoof filmed in English (though Bianchi was again dubbed) and starring Sean Connery's brother, Neil Connery.

In 2012, Bianchi appeared in a small role in the documentary film We're Nothing Like James Bond.

- IMDb Mini Biography By: Pedro Borges

Spouse (1)

Alberto Cameli (1970 - 2018) ( his death) ( 1 child)

Trivia (12)

Winner of Miss Rome 1960, she later was a first runner-up in that year's Miss Universe contest.

Her voice was dubbed in From Russia with Love (1963); she spoke almost no English and spoke her lines phonetically. Her heavy Italian accent made much of her dialogue difficult to understand, so an English-speaking Italian actress whose accent wasn't so pronounced was hired to re-record her lines.

Appeared opposite Sean Connery in the James Bond classic From Russia with Love (1963) , and opposite his younger brother, Neil Connery, in Operation Kid Brother (1967) (a.k.a., "Operation Kid Brother") four years later.

Has a son, Filippo, from her marriage to Alberto Cameli, the president of an Italian cargo shipping company.

She is the youngest to play the role of "Main Bond Girl" at the age of 21.

She beat out more than 200 girls for the leading lady role in the James Bond film From Russia with Love (1963), including Tania Mallet (who later landed a role in another James Bond film Goldfinger (1964)), Elga Andersen, Pia Lindström(Ingrid Bergman's daughter), Magda Konopka, and Sylva Koscina.

James Bond screenwriter Richard Maibaum said that she was his favorite Bond girl, because she made the most implausible plot line in From Russia with Love (1963) plausible and that she made the bedroom scene with Sean Connery very sexy. He also recalled that she didn't really want to be an actress, since she read Italian novels and ate chocolates on the set. However, he admired her ability to shrug and laugh off at director Terence Young's insults. Young found her walk to be awkward and her hips to be wide, so he shot her scenes from the waist up.

As a young girl, she studied ballet. But as she grew into womanhood, she became more voluptuous and couldn't continue with her dream of being a ballet dancer.

She was the first main James Bond girl to appear on the cover of "TV Guide" ( Nov. 7, 1964) with Richard Chamberlain, the star of Dr. Kildare (1961). She played Chamberlain's love interest on a 3-part episode of the show titled "Rome Will Never Leave You". The other main Bond girls who followed her by appearing on covers of "TV Guide" are: Diana Rigg, Jane Seymour, Maryam d'Abo, Carey Lowell, Denise Richards, and Halle Berry.

She remains the only Italian actress to play a main James Bond girl, although she played a Russian in From Russia with Love (1963). Other Italian actresses, such as Luciana Paluzzi and Monica Bellucci, played secondary roles in the later James Bond films.

She came from a prominent Italian family. Her father was a retired army colonel, and her grandmother was a marchesa (an Italian noblewoman ranking above a countess and below a princess).

In 1964, she was living in an apartment in Rome and also had a beach house in Sirolo. She owned a sports car and enjoyed swimming and horseback riding. Her friends in Italy were not show business people, but mostly architects, engineers, and executives. She did have a great ambition to be a star in America, but her limited English skills, along with her fear of driving in Los Angeles hurt her chances.

The Sinking , Wilhelm, Gustloff ,30 ,January 1945 ,CLAIMED the loss in the sinking to be "9,343 men, women and ESTIMATED 5000children".

 

The Sinking of the Wilhelm Gustloff 

30 January 1945 CLAIMED the loss in the 

sinking to be "9,343 men, women and

 ESTIMATED 5000children".

The Deadliest Disaster at Sea Killed Thousands, Yet Its Story Is Little-Known. Why?

In the final months of World War II, 75 years ago, German citizens and soldiers fleeing the Soviet army died when the “Wilhelm Gustloff” sank

The Wilhelm Gustloff before its first 

departure in 1938 and after its test 

in the Hamburg harbor 

by the time the Soviet Union advanced on Germany’s eastern front in January of 1945, it was clear the advantage in World War II was with the Allies. The fall of the Third Reich was by this point inevitable; Berlin would succumb within months. Among the German populace, stories of rape and murder by vengeful Soviet forces inspired dread; the specter of relentless punishment pushed many living in the Red Army’s path to abandon their homes and make a bid for safety.

The province of East Prussia, soon to be partitioned between the Soviet Union and Poland, bore witness to what the Germans called Operation Hannibal, a massive evacuation effort to ferry civilians, soldiers and equipment back to safety via the Baltic Sea. German civilians seeking an escape from the advancing Soviets converged on the port city of Gotenhafen (now Gdynia, Poland), where the former luxury ocean liner Wilhelm Gustloff was docked. The new arrivals overwhelmed the city, but there was no turning them back. If they could get to the dock and if they could get on board, the Gustloff offered them a voyage away from besieged East Prussia.

“They said to have a ticket to the Gustloff is half of your salvation,” ship passenger Heinz Schön recalled in an episode of the early 2000s Discovery Channel series “Unsolved History.” “It was Noah’s Ark.”

The problem, however, was that the Soviet navy lay in wait for any transports that crossed their path and sank the Gustloff 75 years ago this week in what is likely the greatest maritime disaster in history. The death toll from its sinking numbered in the thousands, some put it as high as 9,000, far eclipsing those of the Titanic and Lusitania combined.

Most of the Gustloff’s estimated 10,000 passengers—which included U-boat trainees and members of the Women’s Naval Auxiliary—would die just hours after they boarded on January 30, 1945. The stories of the survivors and the memory of the many dead were largely lost in the fog of the closing war, amid pervasive devastation and in a climate where the victors would be little inclined to feel sympathy with a populace considered Nazis—or at the very least, Nazis by association.

Before the war, the 25,000-ton Wilhelm Gustloff had been used “to give vacationing Nazis ocean-going luxury,” the Associated Press noted shortly after its 1937 christening, part of the “Strength Through Joy” movement meant to reward loyal workers. The ship was named in honor of a Nazi leader in Switzerland who had been assassinated by a Jewish medical student the year before; Adolf Hitler had told mourners at Gustloff’s funeral that he would be in “the ranks of our nation’s immortal martyrs.”

Adolf Hitler reviews crewmembers of the Wilhelm Gustloff

Adolf Hitler passes Wilhelm Gustloff crew lined up on the lower promenade deck while touring the ship on March 29, 1938. (Courtesy of the Wilhelm Gustloff Museum)

The realities of war meant that instead of a vacationing vessel the Gustloff was soon used as a barracks; it had not been maintained in seaworthy condition for years before it was hastily repurposed for mass evacuation. Despite having earlier been prohibited from fleeing, German citizens understood by the end of January that no other choice existed. The Soviet advance south of them had cut off land routes; their best chance at escape was on the Baltic Sea.

Initially German officials issued and checked for tickets, but in the chaos and panic, the cold, exhausted, hungry and increasingly desperate pressed on board the ship and crammed into any available space. Without a reliable passenger manifest, the exact number of people onboard during the sinking will never be known, but what is beyond doubt is that when this vessel—built for less than 2,000 people—pushed off at midday on the 30th of January, it was many times over its intended capacity.

Early on, the ship’s senior officers faced a series of undesirable trade-offs. Float through the mine-laden shallower waters, or the submarine-infested deeper waters? Snow, sleet and wind conspired to challenge the crew and sicken the already beleaguered passengers. Captain Paul Vollrath, who served as senior second officer, later wrote in his account in Sea Breezes magazine that adequate escort ships were simply not available “in spite of a submarine warning having been circulated and being imminent in the very area we were to pass through.” After dark, to Vollrath’s dismay, the ship’s navigation lights were turned on—increasing visibility but making the massive ship a beacon for lurking enemy submarines.

Later that evening, as the Gustloff pushed into the sea and westward toward relative safety in the German city of Kiel, Hitler delivered what would be his last radio address and commanded the nation “to gird themselves with a yet greater, harder spirit of resistance,” sparing none: “I expect all women and girls to continue supporting this struggle with utmost fanaticism.” His futile exhortations were carried on the airwaves—and broadcast on the Gustloff itself—12 years to the day of when he formally assumed power on January 30, 1933.

Wilhelm Gustloff ticket

A ticket for the Gustloff from someone who didn't board the ship at the last minute. (Courtesy of the Wilhelm Gustloff Museum)

Soon the nearby Soviet submarine S-13, under the command of Alexander Marinesko, who was in a tenuous position with his own chain of command after his mission was delayed by his land-based alcohol consumption habits, spotted the large, illuminated ship. It presented an easy target for a commander who could use a boost to his reputation. “He thought he would be a real hero for doing it,” says Cathryn J. Prince, author of Death in the Baltic: The World War II Sinking of the Wilhelm Gustloff.

Shortly after 9 p.m., the S-13 unleashed three torpedoes, each inscribed with messages conveying the Soviets’ desire for revenge for the suffering inflicted on the Soviet populace by Nazi forces earlier in the war. These explosions impacted crew living quarters, the swimming pool area that housed members of the Women’s Naval Auxiliary, and finally the engine room and lower decks, dealing the ship its fatal blows and trapping many occupants with no means of escape.

The Gustloff was soon the scene of a mad scramble for survival. Even for those who could get off the mortally wounded ship and seek safety in the open water, the sheer number of passengers far exceeded the capacity of the life rafts. Survivor Horst Woit, who was just 10 years old, saw people—many of them children—trampled to death in an effort to get up the stairs and on to an available lifeboat (the ship was tilted toward the port side, so none of the lifeboats on the starboard side were accessible). After cutting the ropes with a knife he had taken from his uncle’s uniform, Woit was one of the lucky few on a boat moving away from the Gustloff. “A lot of the people jumped. And then they all tried to get on to the lifeboat and of course they pull you over and they get hit in the head with a paddle, and they get hit on the hands,” Woit told BBC Witness. “[It was] just gruesome, just awful. Most of them died.”

Mere feet separated the spared and the doomed. “Perhaps the decision not to take any more people and leave them to their fate was the hardest I ever had to make,” Vollrath wrote. “Here was comparative safety inside the boat, on the other side certain death.”

For those who remained on deck, it was becoming apparent that death in the freezing water was imminent. Schön, who ultimately devoted years to studying the shipwreck he had survived, later recounted in a documentary on the National Geographic Channel the agonizing decision of a father hanging off the listing ship—still wearing his swastika arm band—to shoot his wife and children. He ran out of bullets when he put the gun to his own head. “And then he let go and slide after his dead wife and his children across the icy, snow-covered deck, and over the side,” Schön recalled.

As German rescue boats summoned by the Gustloff’s crew approached to pick up survivors, they faced the same dilemma as those in lifeboats: who to pick up, and when to stop. They, too, were at risk from the S-13. Torpedo boat commander Robert Hering, aboard the T-36, had to make the decision to leave many more behind when his boat was at full capacity. He then had to take evasive maneuvers to avoid suffering the same fate as the Gustloff.

Just over an hour after the S-13’s torpedoes hit, the Gustloff sunk into the sea.

By the next morning, the waters surrounding the Gustloff were filled with bodies, many of them those of children whose lifejackets caused them to float upside down. Only one known survivor emerged from the floating graveyard—an infant wrapped tightly in blankets aboard a lifeboat, surrounded by deceased passengers. (The officer who found the infant would adopt and raise the boy). Of the passengers who had boarded the previous day a mere fraction—roughly 1,000—had survived.

Despite the magnitude of the tragedy, in the frenzied closing months of the war it would receive little attention. This may be partially attributed to the sheer pace and staggering death tolls happening across the European theater. Yet neither side—a Nazi Germany near defeat, nor a Soviet Union on its way to brutal victory—had an incentive to widely broadcast the deaths of so many citizens. It would be weeks before word of the Gustloff reached the United States, and then only a few short wire stories appeared citing snippets from Finnish radio broadcasts.

Furthermore, the Gustloff, though its toll is considered the highest, was not the only ship to go down in the Baltic during Operation Hannibal. Weeks later, the General von Steuben was also sunk by Marinesko (the credit he sought was slow in coming—his reputation didn’t recover in his lifetime, but he would be posthumously celebrated for his wartime actions.) In the spring, the sinking of the Goya would add another 7,000 to the Baltic toll; the Cap Arcona was sunk by British forces with 4,500 concentration camp prisoners on board.

In context, the Gustloff was another tragedy in a war full of losses. By then, “there was a stigma about discussing any sort of German suffering during the war after everything the Nazis did to the rest of Europe,” Edward Petruskevich, curator of the online Wilhelm Gustloff Museum, writes in an e-mail. “The Gustloff was just another casualty of war along with the countless other large ships sunk on the German side.”

Even if the details of the Gustloff or other German ships had been more widely or immediately known, considering the reigning public sentiment in the United States and other Allied countries it may not have elicited much sympathy. After years of total war, the fall of the Third Reich meant that German civilians also found themselves on the other side of a Manichean divide.

“I think there was that inability to look at the humanity of people who were the foe,” says Prince.

But whatever category those Wilhelm Gustloff victims fit into—U-boat trainees, Women’s Naval Auxiliary Members, Hitler Youth, reluctant conscripts, German civilians, mothers and children—they were part of a maritime tragedy that has yet to be rivaled in scale. In little over an hour, Vollrath wrote, the Gustloff had “dragged love, hope, and wishes down to the bottom of the sea.”

NAGESH ,TAMIL FAMOUS COMEDIAN BORN 1933 SEPTEMBER 27 - 2009 JANUARY 31

 

NAGESH ,TAMIL FAMOUS COMEDIAN BORN 

1933 SEPTEMBER 27 - 2009 JANUARY 31

நாகேஷ் (செப்டம்பர் 27, 1933 - சனவரி 31, 2009) த‌மிழ்த் திரைப்பட நகைச்சுவை நடிக‌ராவார். இவர் நகைச்சுவையிலும் குணச்சித்திர நடிப்பிலும் பல சாதனைகள் படைத்தவர். 1000 திரைப்படங்களுக்கும் மேல் நடித்த பெருமைக்குரியவர்.வாழ்க்கைச் சுருக்கம்

நாகேஸ்வரன் என்ற இயற்பெயரைக் கொண்ட நாகேஷ் கன்னடப் பிராமணக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். தமிழ்நாடு, தாராபுரம் பகுதியில் கன்னட மாதவர்கள் வாழும் கொழிஞ்சிவாடி என்ற ஊரில் பிறந்தார். கிருஷ்ணன் ராவ்-ருக்மணி அம்மாள் ஆகியோருக்கு மகனாக பிறந்தார். இவர் தந்தை கிருஷ்ணன் ராவ் கர்நாடகாவில் அரிசிக்கரே என்ற ஊரில் உள்ள இரயில் நிலையத்தில் அதிகாரியாக பணியாற்றிவந்தார். நாகேஷ் அவர்களை சிறுவயதில் வீட்டில் குண்டப்பா என்றும் நண்பர்களால் குண்டுராவ் என்றும் கிண்டலாக அழைக்கப்பட்டார்.[1]

தாராபுரத்தில் தனது பத்தாம் வகுப்பு படிப்பை முடித்துக் கொண்டு கோவை பி. எஸ். ஜி கலைக்கல்லூரியில் சேர்ந்து படித்தார். இவர் கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்தபோது அம்மை நோய் வந்ததால் அவரது முகத்தில் தழும்புகள் உண்டானது. பின்பு நாகேஷ் கோவையில் கல்லூரிப் படிப்பை முடித்துவிட்டு, தனது தந்தை பணியாற்றிய இரயில்வே இலாக்காவில் நாகேசுக்கு திருப்பூர் இரயில் நிலையத்தில் எழுத்தாளராகப் பணிபுரியும் வாய்ப்பு கிடைத்ததால் சிறிது காலம் திரைக்கு செல்லும் காலம் வரை அங்கு பணியாற்றிவந்தார். புது வசந்தம், சேரன் பாண்டியன் உள்ளிட்ட படங்களில் நடித்த ஆனந்த் பாபு இவரது மகனாவார்.

நடிப்புத் துறையில்

சிறுவயதில் இருந்தே நடிப்பின் மீது பற்றுக் கொண்ட நாகேஷ் அமெச்சூர் நாடகங்களில் நடித்து வந்தார். மணியன் எழுதிய 'டாக்டர் நிர்மலா' நாடகத்தில், 'தை தண்டபாணி' என்ற பாத்திரத்தில் "தை, தை" என்று நோயாளியாய் மேடையில் குதித்ததால், 'தை நாகேஷ்' என்றும் பின்னர் ஆங்கிலத்தில் Thai என்பதை 'தாய்' என்று மாற்றி படித்ததால், இவர் "தாய் நாகேஷ்" என அழைக்கப்பட்டார்.

1959 ஆம் ஆண்டில் திரைப்படத்துறையில் புகுந்தார். தாமரைக்குளம் என்ற திரைப்படத்தில் முதன் முதலாக நடித்தார். அதன்பின்னர் சில படங்களில் சிறு சிறு வேடங்களில் நடித்துக் கொண்டிருந்தார். ஸ்ரீதரின் காதலிக்க நேரமில்லை திரைப்படத்தில் முக்கிய நகைச்சுவைப் பாத்திரத்தில் தோன்றினார். இவருடன் பல படங்களில் ஜோடியாக நடித்தவர் மனோரமா ஆவார்.

கே. பாலசந்தர் கதை, வசனம் எழுதிய சர்வர் சுந்தரம் திரைப்படத்தில் மிகச் சிறப்பாக நடித்து குணச்சித்திர நடிப்பிலும் நாகேஷ் சிறந்து விளங்கினார்.

திருவிளையாடல் படத்தில் தருமி என்ற கதாபாத்திரம், தில்லானா மோகனாம்பாள் படத்தில் வைத்தி என்ற பாத்திரம் பலராலும் பாராட்டப்பட்டது. எம். ஜி. ஆர், சிவாஜி கணேசன் போன்றோருடன் பல படங்களில் நகைச்சுவை கதாபாத்திரத்தில் இவர் நடித்துள்ளார்.

கதாநாயகனாக

நீர்க்குமிழி என்ற படத்தில் நாகேஷை கதாநாயகனாக நடிக்க வைத்தார் இயக்குனர் கே. பாலச்சந்தர். அந்தப்படம் மிகப்பெரிய வெற்றியைப் பெற்றதுடன் சிறந்த நடிப்புத் திறமை கொண்டவர் நாகேஷ் என்பதை ரசிகர்களுக்கு உணர்த்தியது. தேன்கிண்ணம், நவக்கிரகம், எதிர் நீச்சல், நீர்க்குமிழி, யாருக்காக அழுதான், அனுபவி ராஜா அனுபவி போன்ற படங்களில் கதாநாயகனாக நடித்திருக்கிறார்.

கமல்ஹாசன் உடனான நட்பு

கமல்ஹாசன் தயாரித்த அபூர்வ சகோதரர்கள் படத்தில் கொடும் வில்லனாகவும் இவர் தோன்றினார். அதற்குப் பின் பல கமல்ஹாசன் படங்களில் நாகேஷ் நடித்தார். மைக்கேல் மதன காமராஜன், மகளிர் மட்டும், அவ்வை சண்முகி, பஞ்சதந்திரம் போன்ற படங்களில் நடித்துள்ளார். நாகேஷ் கமல்ஹாசனுடன் நடித்த கடைசிப் படம் தசாவதாரம் ஆகும்.

நாகேஷின் நினைவு தினம் இன்று. நாகேஷ் கன்னடத்தை பிறபிறப்பிடமாகக்கொண்டவர் அவருக்கு 1951 ம் ஆண்டு போட்ட அம்மையினால் முகம் முழுவதும் நிரந்தர வடுக்கள் இருக்க , அவரின் அம்மா கொடுத்த ஆறுதலினால் இயல்பு வாழ்க்கைக்கு திரும்பியவர்.

அவர் திருமணம் செய்து, அவருக்கு முதல் குழந்தை பிறந்துள்ளது என்ற தகவல் வந்துள்ளது. அதுவும் ஆண் குழந்தை. ஷூட்டிங்கில் இருந்த நாகேஷுக்கு தகவல் சொல்லப்பட்டது. ஆனால், அவர் போய் பார்க்க விரும்பவில்லை. ஏன் என்று எல்லோரும் ஆச்சரியப்பட, பாலசந்தர் கேட்டே விட்டாராம்.

” அம்மைத் தழும்புகளால் விகாரமா ன என் முகத்தை பார்த்து குழந்தை . பயந்துவிடாதா?’ என்று அவ்வளவு வருத்தமும், சோகமும் பட்டு சொல்லி இருக்கிறார் நாகேஷ் . உடனே பாலசந்தர், ‘டேய்… உன் அழகு உன் முகத்தில் இல்லை. நடிப்பில் இருக்கிறது. முதலில் குழந்தையை போய் பார் ’ என்று சொல்லவும், மனம் தெளிந்து பிள்ளையை பார்க்க வந்தாராம் நாகேஷ்.

அதிர்ஷ்டம் கதவை தட்டும் என்பர். ஆனால், எனக்கு சினிமா வாய்ப்பு என்ற அதிர்ஷ்டம், ஜன்னலை தட்டியது. ஆம்... ஒருநாள் காலை, ரயில்வே ஆபீசில் எதேச்சையாக தலையை திருப்பி, ஜன்னல் பக்கம் பார்த்தபோது, எனக்கு பரிச்சயமான முகம் தென்பட்டது.

'இவர், எதற்கு இங்கே வந்திருக்கிறார்...' என்று, எனக்குள்ளேயே கேட்டுக் கொண்டேன். அவர், 'நாகேஷ்... நீ இங்கே தான் இருக்கிறாயா... உன்னை பார்க்கணும்ன்னு தான் வந்தேன்...' என்றார்.

வந்தவர் பெயர், பஞ்சு. சினிமா கம்பெனிகளுடன் தொடர்புடைய மனிதர். அவரை, தி.நகரில், வெற்றிலை, பாக்கு வாங்கும், 'சுல்தான் சீவல்' கடையில், அடிக்கடி பார்ப்பேன். என் அருகே வந்த, பஞ்சு, 'நாடகங்களில் எல்லாம் அமர்க்களமா நடிக்கிற போல இருக்கு... சினிமாவுல நடிக்கறியா?' என்றார்.

'இன்று, ஏப்ரல் 1ம் தேதி கூட இல்லை. என்னை இப்படியெல்லாம் முட்டாளாக்க முடியாது!' என்றேன்.

'விளையாட்டு இல்லை; நான் சொல்றது நிஜம். எங்க முதலாளி, உன் நாடகத்தை பார்த்து, அசந்துட்டாரு! தான் எடுக்கும் படத்துல எப்படியும் உன்னை நடிக்க வைக்கணும்ன்னு முடிவு பண்ணிட்டார். உன்னை பார்த்து பேசிட்டு வரச்சொல்லி, என்னை அனுப்பியிருக்கார்...' என்றார், பஞ்சு.

'என்னை நடிக்க வைப்பதில் அவருக்கு ஆட்சேபனை இல்லை என்றால், நடிப்பதற்கு எனக்கும் ஆட்சேபனை ஏதுமில்லை!'

'சரி... புறப்படு!'

'பஞ்சு சார்... இந்த படத்துல நடிக்க, எனக்கு எவ்வளவு ரூபாய் கொடுப்பாங்க?'

'எவ்வளவு எதிர்பார்க்கறே?'

'ரயில்வேயில வேலை பார்க்கிறேன். மாதம் பிறந்தா, சுளையா சம்பளம் வாங்கி பழகிப் போச்சு. இங்கே எனக்கு, மாசம், 150 ரூபாய் சம்பளம்...' என்றேன்.

'ஐந்நுாறு ரூபாய் போதுமா?'

'என்ன... 500 ரூபாயா... சினிமாவுல நடிச்சா, அவ்வளவு பணம் கொடுப்பாங்களா... சார், சீக்கிரமா போய், அவரை பார்த்து பேசி முடிச்சிடலாம்... வேற யாருக்காவது அந்த வாய்ப்பை குடுத்திட போறாரு!'

'உனக்கு ஏன் வீண் சந்தேகம்... குறைந்தது, 500 ரூபாய் வாங்கிக் கொடுக்க நானாச்சு...' என்றார்.

அவரது கைகளை பிடித்து, நன்றி சொன்னேன்.

சினிமா கம்பெனியின் ஆபீசுக்கு போனோம். இரண்டு பேர், ஓர் அறையில் உட்கார்ந்திருந்தனர். அவர்களை கம்பெனி முதலாளிகள் என்று கூறி, என்னை அறிமுகப்படுத்தினார், பஞ்சு.

'திறமையான நடிகர். எங்க படத்துல ஒரு கதாபாத்திரம் இருக்கு. நீங்க தான் நடிக்கணும்...' என்றனர், இருவரும்.

'கண்டிப்பா நடிக்கிறேன். எவ்வளவு பணம் தருவீங்க... இவரு சொன்னாரு, 500 ரூபாய் தருவீங்கன்னு... நிஜமா?' என்றேன்.

'ஐநுாறு ரூபாய் தானே! சரி, கொடுத்துடலாம்...' என்று அவர்கள் சொல்ல, நான், 500 ரூபாய் கற்பனையில் மூழ்கிப் போனேன்.

'படப்பிடிப்பு தேதி முடிவானவுடன், பஞ்சு வந்து சொல்வார்; வந்து விடுங்கள்!' என்றனர்.

'கோல்டன் ஸ்டுடியோ'வில், படப்பிடிப்பு. பஞ்சு மூலம் தகவல் வந்தது. இயக்குனர், முக்தா சீனிவாசன். படத்தின் பெயர், தாமரைக்குளம். எனக்கு காமெடியன் கதாபாத்திரம்; மீர்சாகிப்பேட்டை ராஜேஸ்வரி என்பவர், எனக்கு ஜோடி. அன்று எடுக்கப்பட இருந்த காட்சியை, விளக்கினார், உதவி இயக்குனர்.

கயிற்றுக் கட்டிலில், எம்.ஆர். ராதா உட்கார்ந்திருப்பார். கையை காலை ஆட்டியபடி, அவர் வசனம் பேசிக் கொண்டிருக்கிற சமயத்தில், கட்டிலின் அடியில் ஒளிந்துகொண்டிருக்கிற நானும், ராஜேஸ்வரியும், காமெடி பண்ண வேண்டும்.

அப்போது, மிக பிரபலமானவர், எம்.ஆர். ராதா. அவரது நடிப்பை ரசிக்க, லட்சக்கணக்கான ரசிகர்கள் உண்டு. அப்படிப்பட்டவர் இடம்பெறும் காட்சியில், அவர் உட்கார்ந்திருக்கிற கட்டிலின் அடியில் ஒளிந்து, நாம் காமெடி பண்ணினா, அது எப்படி எடுபடும் என்ற எண்ணம் எனக்கு ஏற்பட்டது. ஆனால், வெளிப்படையாக சொல்ல முடியாதே; பொறுமையாக இருந்தேன். ஒத்திகை பார்த்தோம்.

திடீரென்று ஒரே பரபரப்பு. உட்கார்ந்திருந்தவர்கள் எல்லாம் எழுந்து நின்றனர். சலசலவென்ற பேச்சுகள் நின்று, நிசப்தம் நிலவியது. 'அண்ணன் வந்துட்டாரு...' என்று ஒருவர் சொல்ல, அடுத்த வினாடி, 'ம்... என்ன?' என்று, தனக்கே உரிய குரலில் கேட்டபடி, படப்பிடிப்பு தளத்திற்குள் நுழைந்தார், எம்.ஆர். ராதா.

என்னை பார்த்து, 'நீதான் புது ஆளா... பேரென்ன?' என்று கேட்டார்.

பெயரை சொன்னதும், 'ம்... ம்... நல்லா பண்ணு...' என்று சொல்லி, முதுகில் தட்டிக்கொடுத்து, வெளியில் போனார்.

உடனே, படத்தின் முதலாளிகள் இரண்டு பேரும் என்னிடம் வந்து, 'ஒத்திகையின் போது கவனிச்சோம், என்ன நடிக்கிறே நீ... ராதா அண்ணன் வர்ற, காட்சியில உன்னை நடிக்க வெச்சிருக்கோம்...

'நீ என்னடான்னா, கட்டிலுக்கு அடியில சும்மா உட்கார்ந்திருக்கியே... அதான்யா, புது ஆளுங்களை போட்டா இப்படித்தான்... இந்த இடத்துல சந்திரபாபு இருந்தா, பிச்சு உதறி இருப்பாரு...' என்று, படபடவென்று பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

எனக்கு சுருக்கென்றது. சட்டென்று தலையில் கை வைத்து இழுத்தேன். 'விக்' கையோடு வந்து விட்டது.

'சார்... நீங்க இப்படி பேசறது துளியும் சரியில்லை... உங்களுக்கு, சந்திரபாபு வேணும்னா, அவரை ஒப்பந்தம் பண்ணியிருக்கணும்... நாகேஷ் வேணும்ன்னு, என்னை ஒப்பந்தம் பண்ணிட்டு, சந்திரபாபு மாதிரி நடிக்கலைன்னு சொல்றது தப்பு...' என்று சொல்லி, கழற்றின, 'விக்'கை நீட்டினேன்.

அந்த சமயம் பார்த்து உள்ளே நுழைந்தார், எம்.ஆர். ராதா.

'என்ன... அங்க தகராறு...' என்று அவர் கேட்க, முதலாளிகள் தயங்கி, ஓரம் நகர்ந்தனர். நான் தான், 'ஒண்ணுமில்லை சார்... இது உங்க, காட்சி. ஜனங்களும், உங்கள் நடிப்பை தான் கவனிப்பாங்க...

'உங்களை பார்த்து கேமரா வெச்சிருக்கிறப்போ, கட்டிலுக்கு கீழே, உங்க காலுக்கு பின்னாடி ஒளிஞ்சுகிட்டு நான் நல்லா நடிக்கலைன்னு சொல்றாரு...' என்று கூறினேன்.

சந்திரபாபுவை பற்றி முதலாளி சொன்னது, அதற்கு என் பதிலடி எல்லாவற்றையும் கடகடவென்று, அவரிடம் சொல்லி விட்டேன்.

- தொடரும்

முதன் முதலாக, சினிமாவில், எம்.ஆர். ராதாவுடன் நடிக்க வேண்டிய காட்சியை படமாக்கும்போது, சின்ன பிரச்னை ஏற்பட, நாகேஷிடம், 'என்ன பிரச்னை...' என்று விசாரித்தார், எம்.ஆர். ராதா.

பொறுமையாக நான் சொன்னதை கேட்ட, ராதா, 'மத்தவன் எல்லாம் நடிகன்!

நீ கலைஞன்!' என்றவர், இயக்குனரை பார்த்து, 'இவனுக்கும் தனியா கேமரா வெச்சே, காட்சி எடுங்க...' என்றார்.

'சரிங்கண்ணே... சரிங்கண்ணே...' என்று எல்லாரும் தலையை ஆட்டியவுடன், எனக்குள், ஆச்சரியமாக இருந்தது.

ஒருநாள், படத்தின் தயாரிப்பாளரிடம், 'சார்... சம்பளம், 500 ரூபாய் பேசினீங்க... எனக்கு தர வேண்டியதை கொடுத்தீங்கன்னா...' என்று இழுத்தேன்.

காசாளரை கூப்பிட்டு, 'இவருக்கு, 50 ரூபாய் கொடுத்திடுங்க...' என்றார்.

'என்ன, 50 ரூபாயா... 500 ரூபாய் தருவதாக தானே பேச்சு?'

'ஆமாம்... மொத்த படத்துக்கும் சேர்த்து தானே, 500 ரூபாய். படம் முடிகிறபோது, எல்லாம் செட்டில் பண்ணிடுவோம்...'

அதிர்ந்து போனேன். இதில் முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், படம் முடிந்த பின்னரும், படத்தின் தயாரிப்பாளர்கள் பேசியபடி, பணம் தரவில்லை, இனிமேல், பொறுமையாக இருந்து பயன் இல்லை என்று முடிவு செய்து, ஒருநாள், அந்த கம்பெனிக்கு போய் பணம் கேட்டேன்.

ஏதேதோ சமாதானம் கூறினரே தவிர, எனக்கு பணத்தை கொடுக்கவில்லை. வந்ததே கோபம், கன்னாபின்னாவென்று சத்தம் போட்டு, கண்ணில்பட்ட, 'விக்' மற்றும் அழைப்பு மணியை எடுத்து, நடையை கட்டினேன்.

அடுத்த நாள் முதல், நாடகத்தில் அந்த, 'விக்'கை அணிந்து, நடிக்க ஆரம்பித்தேன். அதேபோல், தொலைபேசி ஒலிக்க வேண்டிய காட்சிகளில், நான் எடுத்து வந்த அழைப்பு மணி, 'டிரிங்... டிரிங்...' என்று ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.

தாமரைக்குளம் படத்தில், எனக்கும், கருணாநிதி எழுதிய, உதயசூரியன் நாடகத்தில் நடித்து வந்த, ராஜகோபால் என்ற நண்பருக்கும், 'சொக்கு - மக்கு' என்று, ஒரு காமெடி ஜோடி கதாபாத்திரம்; படம் வெளியானது.

படத்தின் போஸ்டர்களில், எங்கள் இருவரின் புகைப் படங்களையும் கலரில் போட்டிருந்தனர். சுவரில் ஒட்டப்பட்டிருந்த போஸ்டரை, அருகே போய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அந்த சமயத்தில், தெருவில் சென்று கொண்டிருந்த இரண்டு பேர், சில விநாடிகள் நின்று, சுவரொட்டியை பார்த்தனர். சட்டென்று அவர்களில் ஒருவன் மட்டும், போஸ்டரை நோக்கி உதைப்பது போல, பாவனை செய்து, 'இவனுக்கெல்லாம் எதுக்குடா சினிமா?' என்று, சற்று உரக்கவே, 'கமென்ட்' அடித்தான்; எனக்கு அதிர்ச்சி.

படமும் தோல்வியடைந்தது. 'ஆனந்த விகடன்' இதழில், அந்த படத்தின் விமர்சனம் வெளியானது. 'என்னை பற்றி ஏதாவது பாராட்டியிருப்பரோ...' என்று, ஆர்வத்துடன் படித்தேன்.

அதில், 'சொக்கு - மக்கு என்று இரண்டு கேரக்டர்களாம். இவர்கள் இரண்டு பேரையும், யார் செட்டுக்குள் விட்டனர்...' என, எழுதியிருந்தனர்.

பிற்காலத்தில், என் நடிப்பை பாராட்டி, 'விகடன்' இதழில், பல சமயங்களில் எழுதப்பட்டது என்றாலும், முதல் விமர்சனத்தை, என்னால் மறக்க முடியாது.

சினிமா உலகில் பலருக்கு, எம்.ஆர். ராதா என்றாலே, சிம்ம சொப்பனம் தான். வெளியே முரட்டுத்தனமான சுபாவம் கொண்டவர் போல நடந்து கொண்டாலும், வெள்ளை மனசு; தைரியசாலி.

எம்.ஆர். ராதாவுடன் நடித்த போது ஏற்பட்ட இன்னொரு அனுபவமும் சுவாரசியமானது. சரசா பி.ஏ., படத்துக்கு, வேம்பு என்பவர் தான், இயக்குனர்.

ஒரு குறிப்பிட்ட காட்சியில், எம்.ஆர். ராதாவும், அவர் மகன், எம்.ஆர்.ஆர். வாசுவும், வீட்டுக்குள் நுழைய வேண்டும். அவர்களின் வருகையை எதிர்பார்க்காத நான், அவர்களை பார்த்து அதிர்ச்சியடைய வேண்டும். காட்சியை விளக்கி, என்னை பார்த்து, 'சும்மா, 'ஷாக்' அடிச்சா மாதிரி நடிக்கணும்...' என்று சொல்லி விட்டார், இயக்குனர்.

'என்னடா இது... 'ஷாக்' அடித்தாற் போல எப்படி நடிப்பது...' என்று, நானும் ஒரு நிமிடம் குழம்பினேன். சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். சட்டென்று ஒரு யோசனை. அந்த செட்டில், சற்று ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில், மரப்பெட்டி மீது, ஒரு கூஜாவை பார்த்தேன்.

காட்சியை படம் பிடிக்க தயாரானவுடன், சட்டென்று சைடு வாங்கி, கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில், அந்த கூஜாவை எடுத்து, கையில் வைத்துக் கொண்டேன். கேமரா சுழல துவங்கியது.

அதட்டலான குரலில் ராதா, 'யாரு வீட்ல?' என்று கேட்டபடி, வீட்டுக்குள் நுழைய, நான் தடாலென்று கையிலிருந்த கூஜாவை நழுவ விட்டு, என் அதிர்ச்சியை காட்டினேன்.

'கட்... கட்...' என்றார், இயக்குனர்.

என்னை பார்த்து, 'யாரை கேட்டு, கூஜாவை எடுத்து கீழே போட்ட...' என்றார்.

'இல்லை சார்... நீங்கதானே, 'ஷாக்' அடிச்சாப்போல நடிக்கணும்ன்னு சொன்னீங்க?'

'அதுக்கு என் கூஜா தான் கிடைச்சதா?' என்று கத்தினார், இயக்குனர்.

அதற்குள் ஒருவர், கூஜாவை எடுத்து வந்து, இயக்குனரிடம் நீட்டினார். அது, நசுங்கி போயிருந்தது. இயக்குனர், தினமும் குடிக்க தண்ணீர் எடுத்து வரும் கூஜா என்பது, அவர் சொன்ன பிறகு தான் தெரிந்தது.

'ரொம்ப, 'சென்டிமென்ட்'டா வெச்சிருக்கும் கூஜா. அது இல்லாமல் நான் வீட்டுக்கு போக முடியாது...' என்று இயக்குனர் கூறினார்.

உடனே ராதா, 'சென்டிமென்டா, எதை வெச்சுக்கிறதுன்னு ஒரு கணக்கு இல்லை. இன்னிக்கு கூஜா, நாளைக்கு, துடைப்பம், 'சென்டிமென்ட்டு'ன்னு சொல்வீங்களா?' என்று, ஒரு போடு போட்டதும், அமைதியானார், இயக்குனர்.

பழநி பட படப்பிடிப்பின் போது நடந்த, இன்னொரு சம்பவம்.

பழநி என்ற படத்தில், எம்.ஆர். ராதாவுடன் இணைந்து நடிக்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தது.

கிராமத்து களத்து மேட்டில் வேலை நடந்து கொண்டிருக்கும். எம்.ஆர். ராதா அங்கே வந்து, எல்லாரையும் மிரட்டி, உருட்டி, குத்தகை பாக்கி வசூலிப்பதாக காட்சி. நான் அவருடைய கணக்கு பிள்ளை.

களத்து மேட்டில், ஒரே வெயில். அங்கு வந்த, ராதாவுக்கு, வெயில் தாங்கவில்லை. நடிக்க வேண்டாம் என்று தீர்மானித்து விட்டார். தன் முடிவை அவர் வெளிப்படுத்திய புத்திசாலித்தனம், என்னை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது.

'காட்சி நல்லா இல்லே... கல்யாண மாப்பிள்ளையே, அய்யர் மாதிரி மந்திரத்தையும் சொல்லி, தாலி கட்டலாமா... இப்படி படம் எடுத்தா எப்படி ஓடும்?

'குத்தகை பாக்கி வசூல் பண்ண வயல்காட்டுக்கு மிராசுதார் வருவாரா... இதையெல்லாம் பார்த்துக்கத்தானே கணக்கு பிள்ளைக்கு சம்பளம் குடுத்து, வேலைக்கு வெச்சிருக்கு. நாகேஷை வெச்சு காட்சி எடுங்க...' என்று, இயக்குனரிடம் படபடவென்று பேசிவிட்டு, புறப்பட்டு போய் விட்டார்.

எம்.ஆர். ராதாவை வைத்து எடுப்பதற்காக எழுதி வைத்திருந்த காட்சிகளை, கணக்கு பிள்ளைக்கு மாற்றினார், இயக்குனர்.

எதிர்பாராமல் நடிப்பதற்கு, கூடுதலாக காட்சி கிடைத்ததை எண்ணி சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டேன்.

ஆனந்த் என்று ஒரு நண்பர், எனக்கு அறிமுகம் ஆனார். அவரது பின்னணி பற்றி எதுவும் தெரியாது. நாங்கள் இரண்டு பேரும், ஸ்கூட்டரில் எங்காவது போவதுண்டு. ஒருநாள் என்னை தேடி வந்த அவர், 'எங்க அப்பா, உன்னை பார்க்கணும்ன்னு சொன்னார். வா...' என்றார்.

'உங்க அப்பாவா... எதற்காக, என்னை பார்க்கணும்ன்னு சொல்றாரு?'

'எங்க அப்பா தான், பிரபல இயக்குனர், தயாரிப்பாளர், எல்.வி. பிரசாத். அவருக்கு, உன்னை பற்றி தெரியும். நீ, என் நண்பர் என்பதும், அவருக்கு தெரியும் என்பதால், அழைத்து வரும்படி சொன்னார்...' என்றார்.

இதை கேட்டதும், எனக்கு இரட்டை வியப்பு. முதலாவது, இத்தனை நாள், பிரபல இயக்குனர், தயாரிப்பாளர், எல்.வி. பிரசாத்தின் மகனுடன், நான் பழகி இருக்கிறேன். இரண்டாவது, அவர், தன் படத்தில், வாய்ப்பு கொடுப்பதற்காக, என்னை கூப்பிட்டு அனுப்பியிருக்கிறார் என்பது.

உற்சாகத்துடன், எல்.வி. பிரசாத்தை போய் பார்த்தேன். என்னை ஆழமாக பார்த்தவர், 'கன்னங்கள் இரண்டும் ரொம்ப குழி விழுந்துருக்கே... பற்கள் கூட நன்றாக இருக்கலாமே...' என்றார்.

நான், பொறுமையாக அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவர், அமைதியாய் உட்கார்ந்திருக்கவே, 'சார்... நீங்க வந்து இறங்கிய குதிரை எங்கே?' என்றேன்.

'குதிரையா... நான் குதிரையில் வரவில்லை; காரில் தான் வந்தேன்...' என்றார்.

'உங்கள் டிரஸ்சை பார்த்தால், குதிரை ஓட்டி வந்தவர் போல இருக்கிறது...' என்றேன்.

'நோ... நீங்கள் நினைப்பது தவறு...' என்றார்.

'அதே மாதிரி தான், என் முகத்தை பார்த்து, எனக்கு நடிக்க தெரியாது என்று நீங்களாக முடிவு கட்டுவதும்...' என்றேன்.

இது மாதிரி ஒரு பதிலை, என்னிடமிருந்து, அவர் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை என்பது புரிந்தது.

லேசாக அதிர்ந்து போனாலும், உடனே, சகஜ நிலைக்கு திரும்பி விட்டார்.

'நல்லா பேசறியேப்பா நீ... உனக்கு, கண்டிப்பா, என் படத்துல வேஷம் உண்டு...' என்றார்.

அப்போது, இன்ப அதிர்ச்சி எனக்கு.

அந்த படத்தின் பெயர், தாயில்லா பிள்ளை. படம் வெளியாகி, மிக நன்றாக ஓடியது. ஆனாலும், எனக்கு அந்த படத்தில் தரப்பட்ட வேஷம், மிகவும் சிறியது என்பதால், பெரிய அளவில் பெயர் கிடைக்கவில்லை.

எல்.வி. பிரசாத் பற்றி, இன்னொரு சம்பவத்தை நினைவு கூற விரும்புகிறேன்...

எல்.வி. பிரசாத் இயக்கத்தில், ஒரு படத்தில், வீட்டு எஜமானியம்மாளின் மரணத்தையடுத்து, வீட்டில் இருக்கிறவர்களின் துக்கமான வெளிப்பாடுகளை, படம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

வேலைக்காரன் அழுவதை படம் பிடித்த போது, இயக்குனர், எல்.வி. பிரசாத், 'இன்னும் அழு... கேவிக் கேவி அழு...' என்று சைகை செய்ய, வேலைக்காரராக நடித்தவர், ரொம்ப அழுது கொண்டிருந்தார்.

இதை பார்த்துக் கொண்டிருந்த நான், 'சார்... 'கட்' சொல்லுங்க...' என்றேன். அவரும், இவன் எதற்காக இடையில் மூக்கை நுழைக்கிறான் என்று யோசிக்காமல், சட்டென்று, 'கட்' சொல்லி விட்டார்; கேமரா நின்றது. உணர்ச்சிகரமான காட்சி எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் சமயம், திடீரென்று என்ன ஆனது என்று அனைவருக்கும் குழப்பம்.

'எதற்காக, 'கட்' செய்ய சொன்னாய்?' என்று, எல்.வி. பிரசாத், என்னை பார்க்க...

'சார்... நீங்க, பெரிய இயக்குனர். ஆனால், இந்த காட்சியில், வேலைக்காரரின் நடிப்பு, இத்தனை உணர்ச்சிகரமாக இருக்கக் கூடாது என்பது, என் கருத்து. ஒரு எஜமானி செத்ததற்கு, கணவரை விட, வேலைக்காரர் அதிகமாக அழுதால், அந்த அம்மாவின் நடத்தை மீது, பார்க்கிறவர்களுக்கு சந்தேகம் வந்து விடாதா?' என்றேன்.

'நீ சொல்வது, சரி தான்...' என்றார், அவர்.

'இந்த காட்சியை இப்படி எடுத்தால் என்ன... எஜமானி அம்மாளின் சடலத்தை பார்த்ததும், துக்கம் தாளாமல் வேலைக்காரன், தன் துண்டின் நுனியால் வாயை பொத்தி, தலை குனிந்தபடியே, அந்த இடத்தை விட்டு போய் விடுகிறான்...' என்றேன்.

'வெரி குட்... ரொம்ப சரி... அப்படியே எடுத்திடலாம்...' என்றவர், அடுத்து சொன்ன வார்த்தைகள், எனக்கு என்றைக்கும் மறக்காது...

'இயக்குனராகும் தகுதி உனக்கு இருக்கு...' எவ்வளவு பெரிய மனிதரிடமிருந்து, எவ்வளவு பெரிய பாராட்டு!

தாயில்லா பிள்ளை படத்தில், நடித்துக் கொண்டிருந்த சமயம், திடீரென்று ஒருநாள், பாலாஜியின் அலுவலகத்திலிருந்து, தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. 'உடனடியாக, சித்ராலயா அலுவலகத்தில், இயக்குனர், ஸ்ரீதரை பார்க்க வேண்டும்...' என்று தகவல்.

அந்த காலத்தில், இயக்குனர், ஸ்ரீதர் அனைவரது கவனத்தையும் ஈர்த்து வைத்திருந்தார். அவரது இயக்கத்தில் நடிப்பது பெருமைக்குரிய விஷயமாக கருதப்பட்டது. அப்படிப்பட்ட இயக்குனரின் கம்பெனியான சித்ராலயாவிலிருந்து எனக்கு அழைப்பு வந்திருக்கிறது என்றால் சும்மாவா?

அந்த சந்தோஷமான தருணத்தில், உடனடியாக, நான் நன்றியுடன் நினைத்துக் கொண்டது, பாலாஜியை தான். ஆம்... எனக்கு, சித்ராலயாவிலிருந்து வாய்ப்பு கிடைப்பதற்கு காரணமாக இருந்தது, அவர் தான்.